blog | werkgroep caraïbische letteren
Posts tagged with: verhaal

Eva Essed-Fruin – Het huis

Eindelijk konden we het huis gaan bouwen. Het terrein was ontsloten, nadat eerst een bulldozer onderweg in de zwamp was blijven steken en we tot de droge tijd moesten wachten voor hij eruit getrokken kon worden. Maar nu was het zover. Het perceel was hoog en zanderig, ophogen was dus niet nodig. Het eerste materiaal kon worden gebracht en een paar mensen werden voor de bouw aangetrokken. Ze begonnen met de neuten, maar toen er drie stonden, vonden ze dat ze genoeg hadden gewerkt en met het voorschot verdwenen ze naar een van de andere Guyana’s. De Surinaamse gulden was in die tijd nog veel waard. Naarstig werd naar andere arbeiders gezocht, maar voorlopig lag de bouw stil. Wel gingen we geregeld naar Albina toe, maar dan bleven we in het motel van Duncan of in het logeergebouw.

read on…

Kevin Headley – Nattigheid

Ze houdt me vast en laat me los. Ze gooit me alle kanten op en vangt mij daarna op. Ze geeft mij ruimte om te ontspannen, maar weigert mij los te laten. Het lukt mij eindelijk los te breken uit haar greep. Ik loop naakt de oliezwarte substantie uit. Het voelt aan alsof ik alle kwelling van mij bij haar achterlaat. De zon begint direct met het drogen van mijn huid. Aan de kant van de rivier wikkel ik een pangi om mijn lichaam en loop mijn zelfgebouwde hut in. Binnen veeg ik de resterende druppels weg die aan de hitte van de zon zijn ontsnapt. Mijn haar bind ik in een bol.

read on…

Fris debuut van een 11-jarige: verhalen van Soei Len

door Michiel van Kempen

Shantanu Soei Len Tjon heeft een boekje geschreven met de titel Alakondre verhalen; Uit de wereld van Soei Len. Op zich niet zo bijzonder, ware het niet dat de flaptekst meldt dat de schrijfster “elf jaar is en zit op de Richenel Slooteschool [in Paramaribo]. De verhalen heeft zij geschreven aan het begin van de covid-19-pandemie.” Het boekje is verschenen in september 2021, dus dat betekent dat zij ongeveer 10 jaar was toen zij de schetsen in het boekje opschreef. Voor zover ik weet betekent dit het vroegste debuut ooit binnen de Nederlands-Caraïbische literatuur.

read on…

Astrid H. Roemer – Zonder partner maar verliefd; Santa Baby, come hurry through the chimney to me!

Zij is nog jong, mooi en ze is Belgisch en vraagt zich af rond hippend op een populair podium hoe het toch mogelijk is dat belangrijke wereldleiders allen rond de 70 zijn. Zij bespot de oude heren. Zij bespot de ouderdom. Ik schrik er een beetje van op want ik kijk ook tegen een getal aan dat ik dodelijk oud vind en beangstigend.

read on…

Wereldwaterdag in Suriname

Van de redactie [van de Ware Tijd Literair]

door Hilde Neus

Aan het begin van dit jaar heeft de GGCA+ (met financiën van de Europese Unie en de United Nations Development Programme) een schrijfwedstrijd uitgeschreven voor leerlingen van het gewoon lager onderwijs (glo) en het voorbereidend onderwijs op juniorenniveau (voj).  Deze verhalencompetitie had als thema WATER en de leerlingen konden kiezen uit diverse uitgangspunten. De scholen in de districten Marowijne, Commewijne, Wanica en Saramacca konden deelnemen. Dat is wel bijzonder, want meestal zien we dat de meeste inzendingen vanuit Paramaribo komen.

read on…

Cobi Pengel – Rode linten

Hoe er in een mooi liedje, decennia geleden gezongen door Harry Belafonte, een verhaal kan schuilen. Het verhaal vinden we niet alleen tussen de regels, maar ook onder en boven de regels. Wie van het liedje houdt (u kunt het googelen), vindt met een beetje fantasie het verhaal. Ik zocht het, vond het en deel het met u.

read on…

Nattigheid

door Kevin Headley

Ze houdt me vast en laat me los. Ze gooit me alle kanten op en vangt mij daarna op. Ze geeft mij ruimte om te ontspannen, maar weigert mij los te laten. Het lukt mij eindelijk los te breken uit haar greep. Ik loop naakt de oliezwarte substantie uit. Het voelt aan alsof ik alle kwelling van mij bij haar achterlaat. De zon begint direct met het drogen van mijn huid. Aan de kant van de rivier wikkel ik een pangi om mijn lichaam en loop mijn zelfgebouwde hut in. Binnen veeg ik de resterende druppels weg die aan de hitte van de zon zijn ontsnapt. Mijn haar bind ik in een bol. In vergelijking met buiten waar het licht elke plek probeert aan te raken, heeft de duisternis alles in haar greep. Ik vind het niet erg. Ik weet uit mijn hoofd waar alles is. In de linkerhoek zijn verschillende stoffen op elkaar gestapeld, zodat ik een bed heb. In de rechterhoek een in elkaar getimmerde tafel waarop er twee potten rusten en een leeg bord. Recht voor mij mijn tas met kleren die ik nauwelijks aantrek.

read on…

Ken Mangroelal – Conversatie

We kwamen op de hoek van de straat naast elkaar te staan bij het stoplicht en wachtten het moment af waarop wij veilig konden oversteken.
Ze had al twee keer schuins naar me gekeken. Een vrouw van rond de zeventig ingepakt in een donkergroene winterjas met bontkraagje met een daarbij passende gebreide muts over haar voorhoofd en half over haar oren getrokken.

read on…

De afspraak

door Kevin Headley

Na het douchen kijk ik in de spiegel. De grijze haren winnen het van de zwarte. Mijn huid is niet meer zo strak. Mijn borsten zijn niet meer zo stevig als toen ik tweeëntwintig was. Mijn buik is niet meer zo gespierd, krijg je na het baren van mijn kind. Mijn ogen hebben wallen. Mijn wangen zijn wat ingevallen en de sproeten op mijn lichtbruine huid zijn door de jaren heen vermeerderd. Het enige rebelse dat aan mij te zien is zijn mijn extra oorgaten. Dit ziet hij wanneer hij naar me kijkt.

read on…

Ontploffingsgevaar

door Kevin Headley

Havana Lounge, bovenverdieping, donderdagavond. Eerste helft van de avond wordt merengue, salsa en bachata gedraaid. Tweede helft is het vrij spel voor de dj Kronto. De massa zwelt aan. Binnen voelt aan als een sauna.

read on…

Ken Mangroelal – Massage

Mijn moeder liep al een tijdje hysterisch door het huis. Een giftige pijl van de ex van mijn stiefvader had weer trefzeker door de lucht gezoefd en zich feilloos in de roos, de eeuwig kwetsbare ziel van mijn moeder, geboord. Op den duur zouden zelfs de niet-giftige pijlen, de losse flodders, een virulente uitwerking op haar inborst hebben en dat een leven lang.

read on…

Kevin Headley – De laatste groet

Ik zie haar nog zo zitten. Tante Marie. In haar hobbelstoel. In de veranda. In een batikjurk. Met naast zich een kokolampu en een oude AM-FM radio. De radio was haar enige middel om te weten wat in de wereld gebeurt. Tijdens het luisteren tuurde ze naar de zandweg.

read on…
  • RSS
  • Facebook
  • Twitter