Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Tjong-Ayong Carry-Ann
Indiaanse begrafenis
door Carry-Ann Tjong-Ayong
De kapel was vervuld van de monotone klanken van de trom. Hoge zangstemmen zongen inheemse melodieën begeleid door het gerammel van zaden. De balletjes aan de schouderdoeken schudden zachtjes mee. Hercus Artist werd naar zijn laatste rustplaats begeleid door vrienden en familieleden. Veel bloemen, witte en rode rozen. De stoet volgde zijn kist langs de paden van het kerkhof. read on…
Suri-Jood in de diaspora
door Carry-Ann Tjong-Ayong
Mijn hele leven was ik een moksi van twee zwarte ouma’s, een Chinese oupa en een blanke Joodse oupa. Een geelbruin meisje met zwart kroeshaar en een beetje Chinese ogen, steile naar beneden staande wimpers, volle lippen. Nu ben ik sinds 12 augustus vooral een Suri-Jood. read on…
Waar mijn voet niet gaan kan, voert mij het woord
door Tessa Leuwsha
Ze zit in een rolstoel, Carry-Ann Tjong-Ayong, schrijfster van de bundel Osopasi, thuiskomst. Beperken laat ze zich door haar handicap geenszins, het levert haar juist schrijfstof op. Osopasi laat zich het best lezen als een verzameling dagboekaantekeningen over een verblijf in Suriname, Tjong-Ayongs thuisland. Dat levert een verzameling van prettig leesbare belevenissen op, bij vlagen doorspekt met nostalgie. Bij heimweelezers roept de bundel ongetwijfeld veel herkenning op. read on…
Sprankelende presentatie van Aminata Cairo
door Carry-Ann Tjong-Ayong
De vierde Van Lier lezing heeft vooral veel Surinaamse dames getrokken, die, net als ik, afkomen op het onderwerp: ‘Krioro dansi: Dansen om de Afro-Surinaamse identiteit te verkennen’. De spreekster wordt ingeleid door Peter Meel, voorzitter van de Werkgroep Caribische Letteren. read on…
Osopasi gepresenteerd
door Carry-Ann Tjong-Ayong
De avond begon weinig hoopvol met een flinke regenbui. De groene tuin vol fruitbomen zag er uitnodigend uit met honderden afgevallen blozende manja’s onder de oude boom en nog tientallen aan draden hangende in afwachting van een windvlaag. Wij werden welkom geheten door Els Tjon Joe Wai en Marisa Piepelenbos, onze gastvrouwen, die de sfeer hadden bepaald met grote schalen fruit van het erf op de ruwhouten tafels: manja, pomerak, appeltjes, pomme de citerre, kersen in diverse tinten rood en een wit emaillen bekkentje met de naam Betsy in blauw , gevuld met kleine oranje palulu.
read on…Gezond leven met kruiden
door Carry-Ann Tjong-Ayong
Het duurde wel even voor wij een afspraak hadden om de Surinaamse kruidentuin van Dennis Tounaar te bezoeken. “Minimaal 5 personen”, hield hij vol. Alle familieleden en vrienden waren al geweest, soms meer dan eens.
Anderen konden niet op de voorgestelde dag.
Waarom dit quotum zo belangrijk was zouden we daar in “Pikin Sranan” met milde toegeeflijkheid ondervinden. Ondergedompeld in de aangename sfeer van
vriendelijkheid, een warm zonnetje, een geurige beker groene Marva thee zaten we in het luchtige houten gebouwtje in de achtertuin, aan lange houten tafels.
Met z’n drieën en nog zes andere mensen, net als wij samengevoegd tot een handzame groep zodat de uitgebreide lunch kon worden voorbereid door
de vriendelijke dames van het team.
Ondertussen krijgen we tijdens de kennismaking en de rondleiding van alles te horen over de tuin waar verrassend bekende, maar door ons vergeten kruiden groeien. Elk blad is eetbaar, heeft een heilzame toepassing.
Van de papaya, olijf, kers, citrus. tayerblad met groene of rode nerf, bitawiwiri, gomawiwiri.
Tomaatjes. Niet die grote, ronde, opgeblazen gekweekte, die waterig smaken.
Die kleine, onregelmatige, met een heerlijk aroma. Puur natuur.
En dan al die kruiden. Marva of malve, gedroogd heilzamer dan vers.
Muntbasilicum. We leren dat er in Suriname minstens vier soorten basilicum bestaan. Heerlijk geurend en lekker in de sla.
Maar de absolute topper is de Moringa Oleifera, een zusje van de grotere Acacia.
Met fragiele ronde blaadjes aan takjes. “De beste boom op onze planeet”, legt Dennis bezield uit.
Columns van CAT
Osopasi is de nieuwste publicatie van Carry-Ann Tjong Ayong. Het boek bevat een selectie van haar columns.
read on…Kersten moet van ons blijven
door Carry-Ann Tjong-Ayong
Zodra ik in Suriname ben is er een demonstratie die mijn aandacht trekt. Nu is het de verkoop van het warenhuis C. Kersten en Co, dat al 245 jaar van de EBG is. Hier hebben mijn ooms in de “Gele Kost” , het internaat, gezeten, hun schoolopleiding gehad en mijn oom Leo heeft jarenlang als boekhouder met strenge hand de financiën beheerd. Toen ik in Groningen studeerde, kwam ik in mijn vakanties naar huis en had er een vakantiebaantje.
Mijn hele familie was Anitri, Hernhutter. Ik was net als mijn broers en zusjes in de aangrenzende Grote Stadskerk gedoopt door ds Polanen met zijn bulderende stem, waardoor ik de kerk bij elkaar brulde. Later als schoolmeisje liep ik met Ouma Carootje op zondagmorgen naar de kerk, een wit strohoedje op mijn vlechtjes en op mijn zestiende deed ik in Zeist mijn geloofsbelijdenis.
Maar in mijn schooltijd fietste ik regelmatig naar Kersten voor schriften en ander schoolmateriaal in opdracht van de concïërge, die zo mijn spijbeluitstapjes authorizeerde.
Dit alles schoot door mij heen, toen ik woensdagmiddag tussen de demonstrerende gelovigen op de stoep bij Kersten zat en luidkeels “Voorwaarts Christenstrijders!” zong. Het pand is verkocht aan de groep Chinezen, zonder medeweten van de coordinatiegroep, die vooral de grond als heilig beschouwd, naast de kerk. De banken die voor het geld moeten zorgen zijn bovendien nog in gebreke gebleven. Een dialoog met twee overgekomen leden van het Uniteitsbestuur lijkt onmogelijk. Dus staat de groep demonstranten onder leiding van Carl Breeveld strijdvaardig te betogen. Geen Chinees hoogbouwmonster op onze grond.
Cat 19/3 2014
In memoriam Joan Ferrier
door Carry-Ann Tjong-Ayong
Joan. Zij werd geboren onder de hoede van mijn vader. Haar ouders waren goede vrienden van ons. Reeds maanden zagen wij tante Edmé met haar groeiende buik bij ons op het balkon of in de tuin zitten. Ik mocht de zachtgekleurde flanellen onderzettertjes voorzien van een geborduurd randje. Trots was ik.
Het kleine meisje arriveerde. “ Ze heet Joan”, zei tante Edmé. Naar haar vader, wist ik. Nieuwsgierig keek ik naar het kleine poppetje met korte zwarte krulletjes. Zij groeide voorspoedig, een pittig ding dat toen zij ging praten heel wijs bleek.
Zij leerde vlot en was heel geïnteresseerd in alles. Die brengt het ver, zei men. En dat bleek ook toen zij na haar studie orthopedagogiek van alles opzette met migrantenjongeren, later werd zij de stuwende kracht achter E-Quality voor emancipatie van vrouwen en zat zij diverse organisaties voor Suriname voor.
Dat zij het laatste decennium ernstig ziek was heeft het grote publiek nooit gemerkt. Joan was overal met haar tomeloze energie.
Op 8 maart Internationale Vrouwendag nam zij voorgoed afscheid. Juist op deze dag als symbool voor haar nooit aflatende strijd voor vrouwenrecht.
Wij zullen haar missen, de Ferriers, de Tjong-Ayongs en al die anderen.
Cat, 9 maart 2014
Internationale Workshop Creatief Schrijven
Op woensdag 12 maart is er in Tori Oso in Paramaribo een bijzonder interessante workshop over creatief schrijven vanuit een bepaald engagement. De inleidsters van deze workshop zijn Ming Holden (USA), Karin Lachmising (Suriname ) en Carry-Ann Tjong-Ayong (Suriname/Nederland).
read on…Carry-Ann Tjong-Ayong – Osopasi
Mijn land mijn land zit in mijn bloed
Stuwt door mijn aderen
Kookt in mijn hart
Klopt zo gestadig met een ritme
Dat mijn voeten dansen doet
Al loop ik jarenlang niet meer
Dat mij doet lachen op de markt naar
Koopvrouw die mij frisse groente biedt
Naar koopman die een verse vis
Op handen weegt en zegt : “Die wacht op U!”
Mijn land is als het kind dat lachend
Naar de vogels kijkt en naar ze wuift
Als zij weer opvliegen
Mijn land is twintig honden die in koor
een rondje blaffen door de stad
het is de oude tamarindeboom die kromgegroeid
nog schaduw biedt
het is de fayalobi struik, die bloedrood liefde druipt
mijn land is gouden zon en blauwe lucht
en grijze regenruis en milde vlucht
mijn land is kinderlach en ouderzucht
mijn land is levenslust en lief en leed
mijn land is alles wat je nooit vergeet….
Gesloten
door Carry-Ann Tjong-Ayong
Al 22 jaar kopen we in de binnenstad van Utrecht op het Neude, lekkere Surinaamse broodjes bij Abbi/ Rinia. Broodje kip, broodje bakkeljauw, barra. Heerlijk, net als thuis! Vandaag, 31 december 2013 is het de laatste dag, want Rinia Djoewan stopt er mee. Niet vrijwillig, legt zij uit. Gedwongen door de gemeente, die opeens de huur van de standplaatsen met 640 % verhoogde. Dit kan Rinia niet opbrengen. Zij kreeg het niet eens persoonlijk te horen, maar via via. Een verhoging van 125,- naar 800,€ exclusief gas licht en water is te veel voor de Javaanse, die door de crisis ook al haar halve omzet kwijtraakte. “De klap komt ook emotioneel hard aan” zegt Rinia. Ook wij behoren tot de vaste klanten en zijn ontzet. Wij begrijpen de beweegredenen van de gemeente niet. Ook de Italiaanse kraam van broodje Mario die er nog langer staat, moet verdwijnen. Deze kramen horen bij de binnenstad vinden de Utrechtse burgers.
Rinia probeert nog iets anders met de kraam te doen. Maar of dit zal lukken?
RSS
Facebook
Twitter
