Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Struikelblok George
Kunstenaars luiden jubileumvieringen en Carifesta in
door Tascha Samuel
Paramaribo – Met de onthulling van een enorm billboard getiteld,’Culturu fu mi nanga yu’, willen de kunstenaars van de Nola Hatterman Art Academy hun bijdrage leveren aan stadsverfraaiing. Het project is een idee van kunstenaar George Struikelblok. Het initiatief valt in het kader van de jubileumviering van de Hindostaanse en Chinese Immigratie alsook van Keti Koti.”Het is een weergave van de Surinaamse samenleving, flora en fauna en bekende gebouwen. Het is een uiting van de vele dingen die we delen zoals muziek, dans, culinaire tradities, klederdrachten en nog veel meer”, legt Struikelblok uit. Ruim elf kunstenaars onder leiding van Sunil Puljhun en Kenneth Flijders hebben aan de bilboard gewerkt.
Het reuze ‘schilderij’ is volgens Struikelblok niet alleen een teken van eenheid, maar ook een geste vanuit de kunstenaarswereld naar Carifesta toe. Het festival staat gepland voor augustus. “We zijn gastland en dan moeten we ons beste beentje voortzetten.” Struikelblok hoopt dat de gasten de warmte zullen voelen van het immense kunstwerk dat 7.32 bij 2.44 meter groot is. Het is onthuld tijdens de festiviteiten op het Directoraat Cultuur in verband met de herdenking van de Hindostaanse Immigratie op 5 juni.
Pulawri’s en bara’s zijn gebakken op het terrein, Mehendi geplaatst op armen van aanwezigen en een sari-drapeercurus is verzorgd, als onderdeel van de dag. Op het podium presenteerden Hans Bhawan en zijn leerlingen Indiase dans. De Peruaanse Dario Vasquez verbaasde met zijn voordracht van ‘Kuch Kuch hota he’ op de panfluit en gitaar. Maar de knaller was een groep dansers van het directoraat cultuur zelf. Kinderen van diverse scholen uit de buurt genoten zichtbaar van de presentaties.
[uit de Ware Tijd, 01/06/2013]
Commentaar red. CU: Mooi! Maar waarom een knots van een spelfout in het Sranantongo?
Kunstenaarscollectief schenkt Nickerie vijf kunstwerken
door Hugo den Boer
Paramaribo – De Federation of Visual Artists in Suriname (FVAS) schenkt het district Nickerie vijf grote kunstinstallaties die dit kunstenaarscollectief heeft gemaakt tijdens de Nationale Kunstbeurs 2012.
Tijdens de Nationale Kunstbeurs 2012 organiseerde de FVAS het project ‘Artists talk’. FVAS-leden werkten ter plekke in vijf groepen aan grote kunstinstallaties. De vijf kunstenaars Kit-ling Tjon Pian Gi, Kurt Nahar, Shaundell Horton, Dhiradj Ramsamoedj en Kasian Djiman hadden elk de leiding bij een van de kunstwerken in wording. Nog voordat de kunstwerken gemaakt werden, hadden de FVAS- leden al besloten om de kunstwerken aan Nickerie te schenken om de beeldende kunst in dit district te ondersteunen.
Rijstmagnaat Imro Manglie heeft gezorgd voor het transport van de kunstwerken naar Nickerie, waar ze nu in het magazijn van de kunstenaar Kasian Djiman wachten op plaatsing in de openbare ruimte. De kunstwerken komen onder meer te staan in Minicentrum Zeedijk en in de wachtruimte van het Dr. Lachmipersad Mungra Ziekenhuis.
In het paasweekend gaat een groep FVAS-leden naar Nickerie om verder aan de kunstwerken te werken, ze van voetstukken te voorzien en te plaatsen. Op 1 juli wil de FVAS de kunstwerken officieel via de districtscommissaris aan de Nickeriaanse bevolking aanbieden.
[uit de Ware Tijd, 17/03/2013]
In Memoriam Rolf van der Marck 1935-2013
door Michiel van Kempen
Het leek er soms op dat hij 24-uurs diensten draaide: bij nacht en ontij kon je Rolf van der Marcks commentaren verwachten op brandende maatschappelijke kwesties. Zijn vlijmscherpe reacties op zijn eigen website, Suriname Stemt, en hier op Caraïbisch Uitzicht, volgden weinig minuten op een persbericht dat hem niet zinde. Hij was vaak de eerste om te reageren op een Facebook-bericht, en wanneer er een reactie verscheen op een van zijn eigen teksten, dan stond er een minuut later alweer een reactie van zijn hand onder. Op donderdag vroeg hij me om 7 minuten over 5 in de ochtend hoe hij toch een bijschrift onder een foto geplaatst moest krijgen. De avond van diezelfde dag overleed hij, op weg naar het Academisch Ziekenhuis in Paramaribo.
read on…Nationale Kunstbeurs Suriname 2012
De Nationale Kunstbeurs Suriname 2012 is een samenwerking aangegaan met de FVAS (Federation of Visual Artists in Suriname). In het kader van het project Artist Talk van de FVAS, staan er daarom op de Nationale Kunstbeurs 2012, twee speciale onderdelen op het programma.
1. Art in Process. Het kunstminnend publiek kan het wordingsproces van kunstwerken volgen.
2. Powerpointpresentaties over kunstonderwerpen plus dialoog.
Programma van de presentaties plus dialoog
Maandag 29 oktober
Thema: Artist in Residence
Sprekers: Anand Binda; Dhiradj Ramsamoedj; Roddney Tjon Poen Gie; Kurt Nahar; Kit-Ling Tjon Pian Gi
Dinsdag 30 oktober
Thema: Moengo Kunst District
Spreker: Marcel Pinas
Woensdag 31 oktober
Cultuuruitwisselingen in de Surinaamse beeldende kunst sector tussen 2000-2010
Spreker: Ann Hermelijn
Donderdag 1 november
Thema: FVAS kunstprojecten 1998 – 2012
Spreker: Kit-Ling Tjon Pian Gi
Tijd: 19.30 – 20.30 uur
Plaats: Ons Erf, Paramaribo
Participerende kunstenaars in het onderdeel Art in Process:
Roddney Tjon Poen Gie, Kasian Djiman, Frankie Amatsenen, George Struikelblok, Shaundell Horton, Jeanett Oord en Raimen Bijlhout, Dhiradj Ramsamoedj, Roel Kasanwidjojo, Roy Mangal, Kurt Nahar, Hesdy Mertowirijo, Remon Magoensimito, Sri Irodikromo, Dorette Kuster, Kit-Ling Tjon Pian Gi, Manuela Tjin A Soe, Stanny Handigman, Arti Abhelakh, Wikaas Girdharie, Singosastro, Lucille Wong Loi Sing, Angelique Wong Loi Sing.
Roddney Tjon Poen Gie, Kasian Djiman, Frankie Amatsenen, George Struikelblok, Shaundell Horton, Jeanett Oord en Raimen Bijlhout, Dhiradj Ramsamoedj, Roel Kasanwidjojo, Roy Mangal, Kurt Nahar, Hesdy Mertowirijo, Remon Magoensimito, Sri Irodikromo, Dorette Kuster, Kit-Ling Tjon Pian Gi, Manuela Tjin A Soe, Stanny Handigman, Arti Abhelakh, Wikaas Girdharie, Singosastro, Lucille Wong Loi Sing, Angelique Wong Loi Sing.
Dans bij expositie George Struikelblok
George Struikelbloks kunstwerken typeren zich door zijn warme kleurenpalet en losse schilderstijl. Tijdens de opening van zijn nieuwe tentoonstelling in Galerie 23 in Amsterdam worden deze getransformeerd in een 3D performance met een dansoptreden van de Sana Budaya Dance Company (zie het filmpje hieronder).
Datum: zondag 28 oktober 2012, aanvang 16.00 uur.
Behalve in Galerie 23 is de dansmanifestatie ook nog op 2 andere locaties in Nederland te zien:
* Op 1 november 2012 in: Cultura Ede, Molenstraat 45, 6711 AW Ede
* Op 10 november 2012 in: Galerie Nola Hatterman, Zeeburgerdijk 19A, 1093 SK Amsterdam
.
Je moet maar het lef hebben!
Waar haalt Struikelblok het lef vandaan om dat gedrocht ‘I love Su’ bij Fort Zeelandia, dat hij volledig onterecht een ‘kunstwerk’ noemt, in miniatuur aan te bieden aan de zogenaamde first lady? En hoe durft de verslaggever van StarNieuws te spreken van het ‘origineel’ ontwerp? Heeft niemand de first lady en Struikelblok duidelijk gemaakt dat dat
‘I love ding’ niet alleen een ergerlijke vorm van plagiaat is, maar dat het in de gemeenschap op zo’n grote weerstand is gestuit, dat het Directoraat Cultuur zich onmiddellijk genoodzaakt zag bekend te maken dat dat ding daar maar tijdelijk staat?
[zie ook de andere reacties door op het label Struikelblok onder dit bericht te klikken]
Beste lieve George Struikelblok,
Eergisteren ben “ik” naar je beeld I LOVE SU gaan kijken en werd vrijwel meteen door woede en droefenis overmand.
Inmiddels heb ik tot mijn vreugde mogen constateren dat ik niet de enige ben die grote afkeer koestert na het bezichtigen van dit fantasieloze betonbouwsel.
Graag wil ik meehelpen aan de finale ontmanteling van dit werk, opdat deze plek weer vrij zal komen en de historische omgeving niet verder zal ontsieren.
Gelukkig is mij ter ore gekomen dat “jij” dit werk bewust hebt ondernomen in twee fasen, en dat pas de tweede fase zal verhelderen dat I LOVE SU in feite een aanklacht inhoudt tegen milieuvervuiling.
Ik wacht dan ook met spanning op de uitnodiging namens het directoraat Cultuur ter bijwoning van de tweede fase, gepland in de maand augustus, zijnde de openbare ontmanteling van dit betonnen beeld inclusief het herstel van de beplanting ter plaatse, waardoor toeristen en Suri’s met gevoel voor schoonheid weer ongestoord zullen kunnen genieten van hun wandeling over het terrein van Fort Zeelandia.
Tenslotte wil ik je danken voor deze ludieke bijdrage aan het thema van onze milieuvervuiling.
De uitnodiging voor de ontmanteling van I LOVE SU zie ik met verlangen tegemoet.
Dank voor je aandacht & met hartelijke groeten,
Pim de la Parra Sr. Jr.
kunstliefhebber pur sang
I hate SU the monument
door Rolf van der Marck
Het is maar hoe je het bekijkt, maar ik kan de zojuist herplaatste, nu in steen opgetrokken verbeelding van de allerminst originele slogan ‘I love SU’ niet als monument zien, of het zou moeten zijn als een monument van lelijkheid. ‘I love SU’ is de nieuwste rage, minstens een jaar oud en nog steeds niet uitgeraasd, hoe is het mogelijk! Mensen die dachten origineel te zijn hebben het al decennia lang bestaande en geregistreerde beeldmerk van New York mishandeld en hebben er niet alleen ‘I love SU’ van gemaakt, maar wensen er ook nog eens auteursrechten over te claimen. Waar halen ze het gore lef vandaan?
Van welke kant je het ook bekijkt: dit ding is fout, alles is er fout aan. De afzichtelijk term ‘SU’ is een aantal jaren geleden geïntroduceerd door blaka bakra’s, die uit gemakzucht – of uit welke andere belachelijke overweging ook – in plaats van Sranan de letters SU zijn gaan gebruiken. Die ‘folie’ heeft om zich heen gegrepen en is ruim een jaar geleden opgepakt door beeldend kunstenaar George Struikelblok om er een ‘monument’ van te maken en het met behulp van het directoraat Cultuur van het ministerie van Onderwijs en Volksgezondheid (Minov) te plaatsen op een van de mooiste en meest gevoelige plaatsen van het historisch erfgoed Paramaribo: allernaast Fort Zeelandia.
Dat het eerder geplaatste houten ‘monument’ aan het verteren was, was een duidelijk teken, maar helaas is dat teken door niemand onderkend. Nu zit Paramaribo opgescheept met het meest neppe wanproduct dat je je maar kunt denken. George Struikelblok zal hard moeten werken om zich als beeldend kunstenaar te rehabiliteren en het Directoraat Cultuur heeft heel wat uit te leggen, want sinds wanneer wordt wansmaak gesubsidieerd in dit land en sinds wanneer mag het historisch erfgoed voor paal worden gezet? Het zou voor de Unesco zomaar voldoende reden kunnen zijn om ons historisch erfgoed van de lijst te verwijderen.
I Love Su vernieuwd
Het vernieuwde I Love Su-monument van kunstenaar George Struikelblok is gisteren, op 6 juli 2011, nogmaals onthuld. Vorig jaar had hij het al geconstrueerd, maar van hout, en in het tropisch klimaat begon het hout al snel af te brokkelen. In samenwerking met het directoraat Cultuur van het ministerie van Onderwijs en Volksontwikkeling is Struikelblok ertoe overgegaan het monument in steen op te trekken. De onthulling daarvan heeft gisteren dus plaatsgevonden in bijzijn van een groep leerlingen van de St. Elisabethschool.
Lees ook dit commentaar van Rolf van der Marck
Reuzengolf voor RBTT Bank
RBTT Bank was aanwezig tijdens het Kinderboekenfestival met het leuke project Join the Wave’ – Doe mee met de golf. Een groot aantal kinderen heeft de RBTT-stand bezocht en heeft heel enthousiast meegedaan met de golf. De kinderen hebben zelf een golf kunnen schilderen onder begeleiding van de bekende kunstenaar George Struikelblok, en zo hun talenten laten zien. George Struikelblok heeft aan het einde van het festival alle golven die geschilderd zijn door de kinderen in één grote golf verwerkt en tot een kunstwerk gemaakt. Dit project – Join the Wave – is in het kader van de RBC Blue Water Day die op 10 juni gevierd wordt. George Struikelblok overhandigde twee kunstwerken aan de heer Peter Ng A Tham, President & Country Head van de RBTT Bank. De heer Ng A Tham was heel blij met de kunstwerken waar je het talent van de kinderen kan zien. Een van de kunstwerken is opgehangen in het RBTT-kantoor Jozef Israël-straat en het andere zal in het RBTT kantoor Mr.J. Lachmonstraat worden gehangen. Ook hebben de kinderen een tekening gekleurd en een opstel geschreven over het belang van water. Er zal een aantal winnaars worden uitgekozen die een geschenkje van de RBTT bank zullen krijgen.
[uit De West, 11 juni 2011]
George Struikelblok pakt uit
Zijn eerste Surinaamse solo in vier jaar
door Rob Perrée
Vijftig jaar geleden hield de Franse kunstenaar Yves Klein een bijzondere performance. Hij bracht blauwe verf aan op het lichaam van een aantal (naakte) vrouwen. Het dan al beroemde, gepatenteerde International Klein Blue. Vervolgens beschilderden die vrouwen, als ‘living brushes’, een groot wit doek. Ondertussen klonk ‘muziek’, de zogenoemde Monotone Symphony, een klank die twintig minuten lang werd herhaald. Het resultaat was een ‘schilderij’ waarop de blauwe vlekken weliswaar hun herkomst nog verraadden, maar dat je ook abstract zou kunnen noemen.
George Struikelblok draait het om en vervangt de Minimale, Westerse toon door een Caraïbische. Hij beschildert de lichamen van zes jonge dansers. In de kleuren die het meest voorkomen op zijn schilderijen. Hij laat ze vervolgens als het ware uit zijn doeken tevoorschijn komen en een trage dans uitvoeren op het ritme van trommelmuziek. Hij brengt de figuren op zijn doeken tot leven. Met deze performance opent hij zijn tenoonstelling Lob’ mi tu tamara.
Het is vier jaar geleden dat George Struikelblok zijn laatste solotentoonstelling in Suriname had. Hij nam in de tussentijd hier wel deel aan Paramaribo SPAN en had verschillende succesvolle solo’s buiten zijn vaderland. De kunstenaar geeft met Lob’ mi tu tamara het duidelijke signaal af dat hij er nog steeds is. En meer dan dat. Hij pakt uit met een grote tentoonstelling in en voor De Hal en met een aantal sculpturen op het Onafhankelijkheidsplein en in het water tegenover de Maretraite Mall.
Zelfs als het land mocht willen, Suriname kan even niet om Struikelblok heen.
In De Hal hangen vooral zijn schilderijen. Veel schilderijen. Als door Calvijn geïndoctrineerde Nederlander moet ik altijd even wennen aan de manier waarop Surinaamse kunstenaars hele wanden vullen. Wij kiezen eerder voor kaal en strak. Struikelblok doet het echter op een ingehouden, afgewogen, maar vooral intelligente manier. Hij creëert ensembles op de muur. Hij brengt een aantal schilderijen in een bepaalde ordening bij elkaar. Soms op een gekleurde ondergrond. Die ordening is gebaseerd op kleur, op vorm, op beeldtaal, maar vooral op intuïtie. Het gevolg is, dat de doeken een ‘gesprek’ met elkaar aangaan. Ze beïnvloeden elkaar. En, wat misschien nog belangrijker is, ze geven mij, de kijker, de kans om mijn eigen verhaal te maken. Ze laten mij de ruimte voor mijn eigen interpretatie.
De schilderijen van Struikelblok zijn altijd kleurrijk, er staan altijd bewegende vormen op die naar mensen verwijzen, met een soort ballonnen als koppen, ze laten altijd ergens het alfabet en een serie getallen zien. De kleuren staan veelal naast elkaar en contrasteren eerder dan dat ze combineren. Tussen de figuren en vormen door zorgen druppels voor een losse, Pollockiaanse samenhang. Waar de handeling zich afspeelt valt nooit te achterhalen. Tijd en plaats doen er niet toe. De enige indicatie voor de plaats is een ladderachtige vorm die je zou kunnen interpreteren als een Jacob’s Ladder. Volgens het boek Genesis, een ladder op weg naar de hemel. Dat klinkt wellicht wat overdreven, maar omdat liefde het thema is van de meeste van zijn schilderijen, is die referentie minder onwaarschijnlijk dan ze lijkt.
Omdat Struikelblok een herkenbare beeldtaal gebruikt met vaste, telkens terugkerende elementen, lijkt het erop dat hij met een sjabloon werkt, een basisvorm, en van daaruit op zoek gaat naar varianten. Dat is gevaarlijk. Herhaling leidt niet alleen tot herkenning, maar ook tot verveling. Ik was dan ook aangenaam verrast door een aantal donkere doeken, waarvan er drie in onderlinge samenhang zijn opgehangen. Daarop maken de heldere kleuren plaats voor voornamelijk roestbruin, de vormen en figuren gaan op in een groter, haast abstract geheel. De vaste patronen worden onderdeel van een suggestieve, expressionistische beeldtaal die de fantasie van de kijker prikkelt. In deze werken komt George Struikelblok los en geeft hij meer ruimte aan het moment, aan het toeval.
In De Hal staat een opvallende sculptuur. Of is het een installatie? Drie menselijke, kwetsbare figuren vinden ruggelings steun aan elkaar. Ze worden omringd door spaarvarkentjes. Voor wie het werk van Struikelblok de laatste jaren gevolgd heeft, is het duidelijk dat hij met dit werk refereert aan het lot van weeskinderen, zijn tweede liefde. Hij heeft voor deze figuren een soort piepschuim gesmolten en in stoffen mallen gegoten. Het gaat daarin harden en zoekt zich soms letterlijk een uitweg, waardoor er ruwe, ongepolijste vormen ontstaan, vol druppels en vlekken, die daardoor zorgen voor een natuurlijk verband tussen vorm en inhoud.
Het thema weeskinderen keert terug in een installatie in de voorruimte van De Hal. Een bonkige (menselijke?) vorm, een soort romp, ligt op een deels zwarte, deels rode ondergrond. Op het zwarte gedeelte wordt ze omringd door brieven van weeskinderen waarin ze zich uitspreken over hun persoonlijke situatie. Op het rode gedeelte wordt de ‘romp’ verlengd door een grote spiegel, die omgeven wordt door kleine roze spiegeltjes waarop dezelfde kinderen een eenwoordige wens hebben geschreven. Hoewel er van dit werk onmiskenbaar een soort ontroering uitgaat, zeker als je bereid bent de teksten te lezen en de confrontatie met jezelf aan te gaan in de spiegel, verliest het zichzelf toch in een te grote hoeveelheid losse informatie-elementen, zodat de kracht van het geheel verloren gaat.
Die kracht hebben de sculpturen op het Onafhankelijkheidsplein wel. Opnieuw gemaakt van gestold piepschuim steken ze, mede door hun opvallende kleuren, triomfantelijk in de lucht en geven ze op een oorspronkelijke manier hun positieve boodschap af. Ze zijn noodzakelijk statisch, het zijn immers sculpturen, maar in hun uitvoering beweeglijk en expressief. Het lijken dansers die deel hebben genomen aan een performance en zich nu, na afloop, presenteren aan een applaudisserend publiek.
Mochten er Surinamers zijn die George Struikelblok een beetje vergeten waren, die kunnen zich met Lob’ mi tu tamara weer volledig bijgepraat voelen. Hij toont zich opnieuw een kunstenaar die er niet voor terugschrikt zich algemene, veelgebruikte thema’s toe te eigenen en er al zoekend en experimenterend toch een eigen interpretatie aan te geven. Geen geringe prestatie.
Rob Perrée is kunsthistoricus, freelance schrijver en tentoonstellingsmaker, redacteur van Kunstbeeld, afwisselend wonend en werkend in Amsterdam en Brooklyn.
George Struikelblok pakt uit met nieuwe expositie
door Diederik Samwel
Schilder en beeldend kunstenaar George Struikelblok opende dinsdagavond zijn nieuwe solo-expositie Lob’ mi tu tamara in De Hal aan de Grote Combéweg in Paramaribo. Wie de kans heeft, moet de komende dagen zeker gaan kijken. ‘Tru lobi’, ‘Makandra’, ‘No mek mi fadon’, ‘Lobi wan’; de titels van de nieuwe kunstwerken van Struikelblok spreken voor zich. Net als de felle kleuren en de overtuiging waarmee de kunstenaar zijn schilderijen en beelden heeft gemaakt. Maar Struikelblok laat nog meer dan genoeg aan de verbeelding over.
Zo heeft hij een combinatie vervaardigd van talloze kleurige spaarvarkens rond drie gedaanten die volledig in elkaar opgaan. Of een spoor van spiegeltjes en gekleurde doppen dat leidt naar een liggende gestalte van schuimplastic. En anders een heel stel vrolijke springballonnen die op het water dansen. Dat laatste kunstwerk bevindt zich op het water bij de Ma Retraite Mall. Zoals er ook vier beelden zijn te vinden op het Onafhankelijkheidsplein. De overige nieuwe kunstwerken van Struikelblok zijn in De Hal tentoongesteld. Daar zijn de grote doeken het spectaculairst. Figuratief, abstract maar vol leven en energie. Wie goed kijkt, haalt een sociale boodschap uit de nieuwe werken van Struikelblok. Dat kinderen in liefde moeten opgroeien en niet in de steek gelaten mogen worden. Dat we stil moeten staan bij het lot van kinderen in een weeshuis. Nu, maar ook in de toekomst. Tijdens de opening geniet de kunstenaar temidden van zeker tweehonderd bezoekers van alle aandacht. Hij moest de afgelopen weken nog stevig doorwerken om alle kunstwerken te kunnen presenteren, vertelt hij. Dat viel nog niet mee omdat Struikelblok eind vorig jaar door een ongeluk in zijn atelier bijna zijn hand verloor. Twaalf hechtingen zitten erin en zijn linkerhand is nog steeds gezwollen. Nog een geluk dat hij rechts is.
De expositie van Struikelblok is nog tot en met zondag te zien in De Hal, telkens vanaf zeven uur ’s avonds. Op zaterdag wordt de speciale 3D-dansvoorstelling herhaald die dinsdagavond tijdens de opening van de expositie werd opgevoerd. Het is een intiem optreden van dansers van de Soeki Irodikromo Volksacademie voor Kunst en Cultuur, onder leiding van Dwight Warsodikromo. Ze zijn van top tot teen door Struikelblok beschilderd in dezelfde felle kleuren als de kunstwerken die hen omringen. De dansers worden begeleid door percussionist Bongo Charlie.
[uit Starnieuws, 30 maart 2011]
RSS
Facebook
Twitter
