blog | werkgroep caraïbische letteren
Posts tagged with: Sterman Otto

Het andere postkoloniale oog

Essaybundel over Nederlandse (post)koloniale litera- en cultuur

door Jeroen Heuvel

‘Wat past er in wezen niet binnen je vakgebied?’ Een van de vragen die letterkundigen kregen voorgeschoteld tijdens een feest, bij het twaalfeneenhalfjarig bestaan van de leerstoel Nederlands-Caraïbische Letteren aan de Universiteit van Amsterdam. ‘Wat is altijd buiten het zichtveld gebleven, of wat zorgde voor zoveel ongemak dat je het maar liet liggen?’

read on…

Eerste Otto Sterman Oeuvre Award uitgereikt aan acteur Jack Monkau

door Katja Brokke

Jack Monkau heeft de Otto Sterman Oeuvre Award gewonnen. De Otto Sterman Oeuvre Award is een nieuwe prijs die in het leven is geroepen om mensen in de kunstsector te eren die het pad vrij hebben gemaakt voor de hedendaagse zwarte kunstenaars. De prijs, vernoemd naar de eerste zwarte acteur in Nederland, werd uitgereikt door initiatiefnemer Raymi Sambo tijdens de openingsavond van het Da Bounce Urban Film Festival in Pathé Tuschinski. read on…

Otto Sterman leest Bernardo Ashetu

Bernardo Ashetu, geportretteerd door Nicolaas Porter

Op deze opname van Radio Nederland Wereldomroep leest de voordrachtskunstenaar Otto Sterman gedichten uit Ashetu’s enige, tijdens zijn leven gepubliceerde bundel Yanacuna (1962) in de radioserie ‘Surinaamse en Antilliaanse proza en poëzie’. Klik hier:

Let op: het downloaden van het bestand neemt enkele minuten voordat het geluid begint!

 

Otto Sterman

door Ton Luif

Ik was drie jaar toen in 1944 de hongerwinter uitbrak. Dagelijks trok mijn moeder erop uit om op het platteland voedsel te zoeken. Ik was nog te jong om toegelaten te worden tot de kleuterschool, maar mijn moeder kon mij natuurlijk ook niet meenemen op haar strooptochten door de barre koude. Voor ze vertrok, zettte ze mij dagelijks boven een potje in een kinderstoel vastgebonden in een tuigje.

De gevolgen voor mij waren voorspelbaar: ik werd behoorlijk eenzelvig (en ben dat eigenlijk altijd gebleven). Ook had het langdurig verblijf in de kinderstoel geen gunstige invloed op mijn spierstelsel. Het valt dan ook niet te verwonderen dat ik enige jaren later door de schooldokter doorgestuurd werd naar heilgymnastiek.
De heilgymnastiek-lessen werden gegeven door een van de weinige zwarte mensen die Nederland toen rijk was: Otto Sterman.

Otto Hendrik Sterman, acteur,  geboren op woensdag 7 mei 1913 te Amsterdam, overleden op woensdag 19 november 1997 te Amsterdam, 84 jaar oud, gecremeerd op maandag 24 november 1997 te Amsterdam, Crematorium De Nieuwe Ooster

Otto Sterman had een aparte stijl van lesgeven. Ik herinner me dat er twee zaken waren waar hij een grote hekel aan had. De leerlingen liepen op blote voeten. Otto werd razend als hij constateerde dat iemand met ongewassen voeten rondliep. Dan bulderde hij: “Er is water in de kraan en zeep in de pot!”

Iets anders waar hij zich behoorlijk over kon opwinden was wanneer een leerling een wondkorstje had opengekrabd. Dan begon hij te oreren dat dit niet voor niets door De Natuur was aangelegd. Voor iemand van katholieke huize was zijn vermelding van De Natuur wel opvallend. In de roomse kerk werd immers onderwezen dat zulke korstjes door God zelf waren aangebracht.

Maar wat het meest opviel was zijn manier van lesgeven. Een enkele keer haalde hij een blinkende zilveren dwarsfluit te voorschijn, waarmee hij ons gedraaf begeleidde. Of hij gebruikte de fluit als inleiding tot zijn verhalen. Want verhalen vertellen deed Otto graag: dan liet hij ons allemaal in een kring zitten, waarna we een van zijn prachtige vertelsels te horen kregen. Otto Sterman zou later professioneel acteur worden, en dat was toen al duidelijk te merken: als gehypnotiseerd zaten we naar hem te luisteren.
Toen ik later zelf het onderwijs inging, was dit een les die ik van Otto Sterman geleerd heb: als je af en toe eens wat leuks doet, komen je leerlingen ook positiever tegenover je lessen te staan.

Vandaag ben ik eens gaan kijken of ik na zestig jaar de school nog kon terugvinden waar de lessen ooit hadden plaatsgevonden. “De laatste zijstraat van de Rooseveltlaan rechts,” zei ik tegen mijn liefste: “en daarna meteen naar links.” De school heette inmiddels Anne Frankschool en kunstenaars hebben er delen van het beroemde dagboek overheen geschilderd, maar zelfs nadat ik er zestig jaar niet meer geweest was, liep ik er blindelings op af en kon ik deze foto voor u nemen:

[van Overtoms weblog, 20 maart 2009]

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter