Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
T. Martinus – Eerbiedig Contact Vereist
De creatie van verschillende werelden
langs lijnen die voor kort
bij de kust eindigden
en toch nog elkaar geforceerd moesten vinden
als kleine kinderen
losgelaten op het speeltuin
zonder speelgoed of tweedehandse spullen.
Eigen woorden konden hier en daar gehoord worden
maar de taal was nog steeds niet
liefdevol te noemen.
Mechanisch zonder de menselijke handelingsvermogens
in ogenschouw te nemen
menen mensen dat machines een uitweg bieden
richting klare taal.
Eerlijkheid, bewustzijn en de resortmakamba
bieden soelaas en rust
terwijl gedoe en gedoog
ons geen biodiversiteit bieden.
Het milieu wordt aangetast
en ons centrum wordt weer geherpositioneerd
om de conditionering en acclimatisering
ongedaan te maken
en positiviteit onze aandrijving te laten zijn.
We moeten weg van eilandenmentaliteit
geen klootjesvolk maar volkeren
ontstane beschavingen op een andere manier geslaagd.
De symbolische macht, kracht en gezag
is strategisch zoals de datum van vandaag
en het tijdstip waarop wij
door de Bijlmer zijn getrokken
als nomade, op zoek naar de herkenning
in de woorden en gesprekken tussen Bob en Immanuel,
Robert en Francio, Fresku en André.
De magie van een viool
verliest in mijn ogen en oren
de slag tegen een stevige drummachine.
Hij reist dan wel met een stad de wereld over
om winst te maken met zijn idee van vergane nationale glorie
maar er zit meer rijkdom
in de frictie tussen
vergane glorie en inclusieve toekomsten
dichten en het openen van harten, ogen, oren, handen
en portemonnees.
Francio meldt dat de staat niet gebouwd is op liefde
herverdeling is de issue
en de tissues moeten niet aangereikt worden maar pennen
zodat er geen bloed maar inkt vloeit.
Maar de natie gaat toch wel om verbinding?
Hoe kan je verbondenheid niet ankeren
maar laten zweven als de zwerver
die hier kwam om zijn grond te vinden
en alleen kelen gevuld met helium tegenkwam?
Geschiedenis vond gisteren plaats
maar bepaalt wel de maak van de bril
waarmee we de wegen ontdekken die ons tegemoet komen
Wanneer het huis gesloopt wordt
met termen als werkelijkheid,
feitelijkheid en ongehoorzaamheid.
Werken aan de werkelijkheid
is werkelijk bedenkelijk
door de gedachten dat gedaagden
nooit terecht gesteld zullen worden
voor het fabriceren van werk
en het classificeren van elk als ander.
Mijn klas werd bezaaid met feiten
van hijgers die gehaaid
haaien voerden en boeken voedden
met de heldendaden van piraten.
De grijze haren van mijn moeder
fonkelen en brengen weer rust.
Het punt naderde waarop deze kleurling
door de zaal zou roepen dat wit ook een kleur is;
dat Surinamers geboren in Nederland Nederlanders zijn;
dat een nationaliteit pluraliteit niet uitsluit;
dat Nederlanders zoals ons moslim Nederlanders als onze mensen moeten zien;
dat de racistische structuren waarmee Nederland groot is geworden ontmaskerd en ontmanteld
moeten worden;
dat ouders die hun kinderen of zichzelf zwart schminken racistisch bezig zijn en zo ook betiteld
moeten worden;
dat de Antilliaan nooit heeft bestaan en ik nu dus nog wel.
Maar mijn moeder is er
en ik ga het niet doen
we zijn er nog niet klaar voor.
De panelleden, het publiek, de techniek
zijn allemaal onderdelen van wij,
van ons allemaal.
Onze belangen zijn altijd anders
maar ze hebben meer gemeen
dan we denken.
Identiteit is geen stevige brug
om de ravijnen aangebracht door de zure regen van hiërarchie
te trotseren en elkaar trots te omhelzen.
Eerlijk, open en eerbiedig contact
is de oplossing.
[tekst geschreven en voorgedragen bij de presentatie van Een koloniale speeltuin van Miriam Sluis]
Presentatie Een koloniale speeltuin
Vrijdag 26 november 2010.
‘Zelfs vlak voor mijn ogen is het mistig. Ik ben letterlijk in de wolken. Is dit het koninkrijk? Een koude dichte mist waarin we elkaar amper kunnen onderscheiden, maar toch een poging doen om ons tot elkaar te verhouden? Ik ben helemaal voor good governance, democratie, begrotingsdiscipline en burgerlijke vrijheden, maar hoeveel zin heeft het om dat van boven op te leggen? Sabotage is een beproefd middel uit de plantagejaren, Nanzi zal hoogtij vieren, wellicht zegevieren.’
Het doek is gevallen voor de Nederlandse Antillen. Op 10 oktober 2010 werden Bonaire, St. Eustatius en Saba ‘bijzondere Nederlandse gemeenten’, terwijl Curaçao en St. Maarten de status van autonome landen binnen het koninkrijk kregen. Aruba heeft die status al sinds 1986. Maar wat is er nog Nederlands aan de eilanden? Hoeveel liefde voelen koninkrijksgenoten onderling? Waarom staan Curaçaose jongeren op straathoeken van Nederlandse steden? En hoe raakten de veranderingen de ziel van de eilanden?
Een koloniale speeltuin van Miriam Sluis schetst de laatste vijf jaar van de Nederlandse Antillen: het krachtenveld op de eilanden, tussen de zes zustereilanden en binnen het koninkrijk der Nederlanden. Én in de Caraïbische en Zuid-Amerikaanse regio, waar Curaçao aan de wieg stond van Venezuela en St. Eustatius de geboorte van de Verenigde Staten inluidde. Tussen de strikte Nederlandse regels en de vloeibare Caraïbische souplesse gaapt een kloof van 8000 kilometer. Daarbinnen heeft iedereen zijn eigen verhaal.
De presentatie van het boek gaat gepaard met een debat; het panel bestaat uit:
Cynthia Ortega Martijn, Tweede Kamerlid namens de ChristenUnie
Cassandra Vrolijk, zij promoveerde op de vraag wat de ontmanteling van de Antillen betekent voor de relaties tussen de eilanden en die met Nederland
Francio Guadeloupe, cultureel antropoloog verbonden aan de UVA
Robert Coblijn, oprichter van het platenlabel en de politieke partij BijlmerStyle. Hij neemt aansluitend het eerste exemplaar van Een koloniale speeltuin in ontvangst.
Waar: Bijlmerparktheater, Anton de Komplein 240, 1102 DR Amsterdam
Wanneer: vrijdag 26 november 14.00-16.00 uur
Over de auteur
Miriam Sluis is sinds 2005 correspondent voor NRC Handelsblad. Ze schreef eerder De Antillen bestaan niet. De Nadagen van een fictief land (uitgeverij Bert Bakker, 2004) en Zoutrif (KIT Publishers, 2008). Een koloniale speeltuin geldt als het laatste deel in de trilogie.
Een koloniale speeltuin. De Antillen achter de schermen. Miriam Sluis.
ISBN 978 90 446 1605 7, paperback, 265 pagina’s, 2010
Meer informatie over het boek vindt u ook op deze website, klik hier
Nieuw boek Miriam Sluis tweemaal gedoopt
Op 11 november vindt op Curaçao de presentatie plaats van Een koloniale speeltuin van Miriam Sluis.
Plaats: Instituto Buena Bista
Mohikanenweg 8 (gebouw Orkidia, terrein Capriles Kliniek, via hoofdingang)
Willemstad, Curaçao
Datum: donderdag 11 november 2010, 14.00-15.30 uur
De Nederlandse presentatie vindt plaats op vrijdag 26 november in Amsterdam. Dit is precies vijf jaar na de start-Ronde Tafel Conferentie die leidde tot de ontmanteling van de Nederlandse Antillen.
De presentatie is in de vorm van een paneldiscussie en wordt muzikaal begeleid door Caraïbisch-Nederlandse rappers als Fresku en Gikkels. Miriam Sluis zal aansluitend het eerste exemplaar aanbieden aan Robert Coblijn, oprichter van het platenlabel en de politieke partij BijlmerStyle.
Plaats: Bijlmerparktheater, Anton de Komplein 240 te Amsterdam
Datum: vrijdag 26 november om 14.00 uur. Vanaf 13.30 is de inloop. Om 16.00 uur is er een borrel met signeersessie door Miram Sluis.
Over het boek:
Een koloniale speeltuin schetst de laatste vijf jaar van de Nederlandse Antillen: het krachtenveld op de eilanden, tussen de zes zustereilanden en binnen het Koninkrijk der Nederlanden. Op 10 oktober 2010 werden Bonaire, St. Eustatius en Saba ‘bijzondere Nederlandse gemeenten’, terwijl Curaçao en St. Maarten de status van autonome landen binnen het koninkrijk kregen. Aruba heeft die status al sinds 1986. Maar wat is er nog Nederlands aan de zes eilanden? Hoeveel liefde voelen koninkrijksgenoten onderling? Waarom staan Curaçaose jongeren op straathoeken van Nederlandse steden? En hoe raakten de veranderingen de ziel van de eilanden?
Over de auteur:
Miriam Sluis is sinds 2005 correspondent voor NRC Handelsblad. Ze schreef eerder De Antillen bestaan niet. De nadagen van een fictief land (Uitgeverij Bert Bakker, 2004) en Zoutrif (KIT Publishers, 2008). Een koloniale speeltuin geldt als het laatste deel in de trilogie.
Meer informatie over het boek vindt u op de website: www.kolonialespeeltuin.nl
RSVP vóór 24 november op publiciteit@pbo.nl o.v.v. Een koloniale speeltuin
Een koloniale speeltuin
Vandaag het einde van de Antillen, volgende maand de publicatie van het nieuwste boek van Miriam Sluis: Een koloniale speeltuin; De Antillen achter de schermen. De laatste vijf jaar van het fictieve land Nederlandse Antillen, Een koloniale speeltuin begint waar het vorige boek van Miriam Sluis, De Antillen bestaat niet, ophoudt.
Het doek is gevallen voor de Nederlandse Antillen. Vandaag krijgen de vijf Antilliaanse eilanden een nauwere band met Nederland: Bonaire, Sint-Eustatius en Saba als ‘bijzondere Nederlandse gemeenten’, Curacao en Sint Maarten als autonome landen binnen het koninkrijk. Aruba heeft al zo’n status aparte sinds 1986. Maar wat is er nog Nederlands aan de zes eilanden? En wat weten we van onze koninkrijksgenoten? Waarom staan Curacaose jongeren op straathoeken van Nederlandse steden? Waarom blijft de drugshandel zo hardnekkig? Waarom ligt de invoering van het homohuwelijk zo gevoelig?
Om alvast kennis te maken met het boek van Miriam Sluis is er een nieuwe website:
http://www.kolonialespeeltuin.nl/
Tekstfragmenten, foto’s, audio en video. In de komende dagen komt er een extra pagina over 10.10.10, in de komende weken wordt de site verder geupdate met audio- en videoclips.
Presentatie van Een koloniale speeltuin, De Antillen achter de schermen (onder voorbehoud):
Curaçao: 11 november 2010
Nederland: 26 november 2010
Een koloniale speeltuin verschijnt bij Standaard Uitgeverij
Prijs € 18,95
ISBN: 9789044616057