Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Raymann Jörgen
Geen Liefde Zonder Vrijheid / Uw Koninkrijk Kwame
In aanloop naar de slotavond van de viering van 200 jaar Koninkrijk is op zondagmiddag 20 september om 15.00 uur in de Stadsschouwburg Amsterdam de muzikale voorstelling Geen Liefde Zonder Vrijheid te zien, in combinatie met de satirische revue Uw Koninkrijk Kwame. Beide voorstellingen worden gemaakt en gespeeld door o.a. Izaline Calister, muziektheatergezelschap Het Volksoperahuis en Jörgen Raymann. read on…
Lintjes voor o.m. Jörgen Raymann
Jörgen Raymann is vrijdag benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. read on…
Najaar 2015 bij Conserve in het teken van Suriname
De najaarsaanbieding van uitgeverij Conserve bevat veel Surinaamse titels. Allereerst is er na vele jaren voorbereiding en research de roman Zenobiah, slavin van het paleis, de nieuwe, langverwachte historische roman van Cynthia Mc Leod, de Grand Old Lady, die dit jaar 79 wordt. read on…
Twee-eiig
Vanaf januari 2015 trekken cabaretier Jörgen Raymann en rapper Brainpower samen door het land.In hun voorstelling Tweeieiig gaat het over vriendschap. Maar ook over ogenschijnlijke tegenstellingen die geen tegenstellingen blijken te zijn. read on…
Verslag van het Read my World Festival september 2014
De tweede editie van Read my World, het nieuwe internationale literatuurfestival van Amsterdam, gaf opnieuw in een in depth view van een regio die voornamelijk door rampspoed in het nieuws komt. De formule: geef literatoren uit de regio zelf de kans om een selectie van veelbelovend literair talent te presenteren. Het resultaat: een drie dagen durende ontdekkingstocht in de literaire actualiteit van het Caraïbisch gebied. read on…
Caraïbische Letterendag op 13 september 2014 over film en literatuur
Met veel plezier nodigen we u uit voor het Read my World Internationaal literatuurfestival in Amsterdam dat plaatsvindt van 10 tot 14 september en volledig gewijd is aan de hedendaagse literatuur van de Caraïben. De Werkgroep Caraïbische Letteren organiseert tijdens het festival op zaterdag 13 september de jaarlijkse Caraïbische Letterendag, waarin ditmaal het thema ‘film’ centraal zal staan. Middels column, gesprek en fragmenten wordt een beeld geschetst van de cinema uit de Caraïben en wordt er in het bijzonder ingegaan op de rol van het schrijversportret. read on…
Read my World 2014: Literatuur uit de Caraïben
Het programma is rond, de site online en de kaartverkoop van start: Read My World is er klaar voor. Op 12, 13 en 14 september presenteert hét internationale literatuurfestival van Amsterdam de poëzie en verhalen van de Caraïben. Voorbij de waan van de dag onderzoekt het festival de grens tussen literatuur en journalistiek, tussen hier en daar – en vestigt de aandacht op alles ertussen. Drie curatoren uit de regio nemen je mee op avontuur door het vaak onbekende Caraïbische literaire landschap. Maak kennis met de talentvolle schrijvers, uitgesproken dichters en prikkelende spoken word-artiesten die zij selecteerden in Jamaica, Guyana, Suriname, Saint Lucia, Barbados, Trinidad & Tobago en Haïti. read on…
SuriToppers in theater Carré te Amsterdam
Paramaribo – Ter ere van het 125-jarig bestaan van theater Carré in Amsterdam, Nederland en in navolging van het enorme succes van het ’Suriname Popular Song Festival’ (Suripop) van vorig jaar wordt Nederland op 7, 8 en 9 september getrakteerd op de ’SuriToppers’. Ook Surinaamse toppers in Nederland zullen hun zangtalenten tonen. Jörgen Raymann zegt in een promovideo dat aan de artiesten uit Suriname die op die drie dagen zullen optreden is gevraagd om op te treden. ’Het zal een stukje Surinaams in midden Amsterdam zijn’. Bryan Muntslag die ook van de partij zal zijn, zegt dat het anders gaat zijn dit jaar.
Er zullen liedjes van 30 en 40 jaar geleden gezongen worden om de grote artiesten van toen te eren. Eén van ze is Lieve Hugo. In deze wervelende muzikale show zullen de populairste nummers uit de rijke Surinaamse muziekgeschiedenis ten gehore worden gebracht door onder andere Powl Ameerali, Denise Jannah, Rudolf Heidanus, Patricia van Dal, Cherwin Muringen, Edgar Burgos en John Oldenstam.
De presentatie is tijdens deze editie in handen van Roué Verveer. Het orkest staat onder leiding van Ernesto van Dal. Ameerali en Van Dal zeggen een geweldige show te zullen weggeven tijdens drie onvergetelijke avonden die muziekliefhebbers niet zullen willen missen.
[van nospang.com, zondag, 23 maart 2014]
White Privilege
door Mireille Liong
Als vriend van Jörgen Raymann zijn facebook pagina zag ik de volgende vraag voorbij komen: “Just curious, what do you think ‘white privilege’ means?”
Tot mijn verbazing bleek uit de antwoorden dat de meesten de term “White Privilege” letterlijk vertaald “witte privileges” duidelijk niet begrepen. Daardoor viel het commentaar gauw uit context. Aangezien ik het voorrecht heb meer te weten over dit onderwerp leg ik het graag uit. Niet alleen omdat ik zelf zwart ben en kroeshaar heb en zeker niet omdat ik graag de rol van slachtoffer van de slavernij op mij neem. Absoluut niet.
Ik denk dat ik het voorrecht heb omdat ik opgegroeid ben in multicultureel Suriname, gestudeerd heb in Nederland, nu al langer dan 10 jaar in Amerika woon en beschik over een redelijk analytisch vermogen. Misschien nog belangrijker te vermelden is het feit dat het onderwerp racisme en alles wat hiermee te maken heeft me eigenlijk pas goed is gaan interesseren sinds ik begonnen ben met kroeshaar.com.
Vandaar ook dat ik in September ben geweest naar “An conversation about race” (een conversatie over ras) in het Sub Culture theater in Manhattan. Het panel werd geleid door niemand minder dan van Soledad O’Brien, journalist en programmamaker bij CNN. De twee andere pannelleden waren Bartunde Thurston Comedian en auteur van How to be Black en Tanner Colby auteur van “Some of my best friends are Black.”
Het doel van deze conversatie was zoals Solidad in de introductie zei om racisme in een avond, of niet eens een hele avond, binnen een paar uur eigenlijk, op te lossen. Hoewel ik bekend was met de CNN programmamaakster, haar ook al eens in levende lijve tegen was gekomen en wist dat het een intelligente vrouw was, had ik geen idee dat ze ook beschikt over een gigantisch gevoel voor humor.
Ik had het kunnen weten met iemand als Bartunde Thurston in het panel. Als je het hebt over briljante humor moet je zijn boek eens lezen: How to be Black. Colby was ik nog nooit persoonlijk tegen gekomen maar zijn boek was me wel al bekend en met zijn ivy league achtergrond en gevoel voor humor was hij meer dan gewaagd aan de rest van het gezelschap. De een-tweetjes tussen Soledad en de panelleden waren dan ook hilarisch, verheffend en doeltreffend. Zelfs toen het onderwerp white privilege aan bod kwam en niet iedereen het met elkaar eens was.
Hoewel hij begrijpt waar het om gaat is Colby, zelf wit van zeer bevoorrechte achtergrond, het niet eens met de terminologie. Volgens hem roept de term aversie op bij witte mensen omdat het over zou (kunnen) komen als een verwijt welke een beschuldiging inhoudt dat witte mensen verworven privileges zouden moeten opgeven om het leven van zwarte mensen te vergemakkelijken. Soledad, zelf getrouwd met een witte man, ging daarop in en legde uit.
Haar man die even wit is als Colby was eens op weg naar London, zijn paspoort vergeten. Vol ongeloof vertelde ze dat hij na uitleg zonder enig probleem het vliegtuig in is gestapt en de overtocht heeft gemaakt. Let wel een internationale vlucht, post 11 september!
Soledad vertelde dat ze tegen haar man zei: je begrijpt dat dit alleen mogelijk is geweest omdat jij als witte man hetgene belichaamt wat niet beangstigend is. Dat ze iemand in de exact zelfde positie als jij maar met een andere kleur niet hadden doorgelaten. Ze ging verder en vertelde het publiek, het is mij wel eens overkomen maar ik heb gesprint om een taxi te pakken, zo snel mogelijk mijn paspoort te halen en het personeel te smeken om mij op de vlucht te laten. En ik ben bekend! Aan het bulderende gelach was duidelijk dat het kwartje was gevallen en Colby gaf aan dat hij het snapte ook als was hij het misschien nog steeds oneens over de woordkeus.
White privilege is geen verwijt zei ze maar een term voor een conversatie om de privileges die witte mensen automatisch genieten uit te lichten. Waar het in essentie om gaat is dat witte mensen privileges genieten die anderen puur vanwege hun uiterlijk worden ontzegd.
In het dagelijks leven zijn er talloze voorbeelden van. Een heel simpel voorbeeld: Als een witte man in een dure auto rijdt is er niks aan de hand, maar niet-witte-mannen worden bij voorbaat aangehouden omdat het verdacht zou kunnen zijn. Witte mensen beseffen vaak niet hoe vaak zwarte mensen voor onbenulligheden worden aangehouden en ondervraagd omdat ze bij voorbaat als verdacht worden gezien. Witte mensen staan hier daarom ook niet bij stil. White privilege is geen beschuldiging het is meer om de maatschappij erop te attenderen dat dit onrecht is dat moet worden rechtgetrokken.
Als Sociaal Entrepreneur die bezig is met kroeshaar heb ik ook een passend voorbeeld. Een van de ongeschreven bevoorrechte regels is dat witte mensen het recht genieten om met ongekamd haar de straat op en zelfs naar het werk te gaan. Van diverse collega’s heb ik het wel eens gehoord. Ach, ik doe gewoon mijn hand door mijn haar en hup, het huis uit.
Als zwart persoon met natuurlijk kroeshaar weet je dat je dit niet hoeft te proberen. Waarschijnlijk kom je niet eens je huis uit want je familie vraagt bij voorbaat of je gek bent geworden. We zijn zo geconditioneerd te denken dat niet kan maar de vrees dat je zal worden uitgelachen of misschien zelfs opgepakt, is niet ondenkbaar.
Om aan te geven wat je hieraan kunt doen als wit of meer geprivilegieerd persoon zie het voorbeeld en uitleg van Joy Degruy. Het is absoluut geen plicht en geen enkel recht schrijft dit voor maar het helpt een betere maatschappij creëren voor iedereen.
on 16 maart 2014 . . .
Slavernij verbeeld
door Hilde Neus
De afdeling Bijzondere Collecties van de Universiteit van Amsterdam heeft dit jaar een speciale tentoonstelling gehouden met boeken over de slavernij. Gastconservatoren waren Kenneth Boumann en Carl Haarnack, allebei van Surinaamse origine en verwoede verzamelaars van antiquarische werken over Suriname. Naast werken uit de collectie van de Universiteit van Amsterdam zelf, hebben zij ook boeken en andere zaken tijdelijk beschikbaar gesteld. Deze zijn afgebeeld in een publicatie van De boekenwereld, die voor ongeveer de helft is gevuld met informatie over historische Surinaamse (en andere) werken, gerelateerd aan de slavernij.
read on…Tante Es is thuis maar…
door Krishan Vinodsingh
Tante Es is thuis maar ze heeft de deur dichtgehouden voor het gewone volk. Althans, zo lijkt het. De Surinaamse gemeenschap heeft zich verheugd op de komende optredens maar groot was de verbazing toen bleek dat alle shows al ‘maanden uitverkocht waren’ terwijl er nog niks over was verschenen in de pers. Dat de shows al in Torarica waren en de kaarten over de SRD 100 kostten, was een eerste drempel die mensen moesten overbruggen. Maar de kleine man of vrouw of ‘tante’ die het er voor over had, kwam dus zwaar bedrogen uit. De uitverkochte shows zijn wel goed ontvangen door de lokale elite.
read on…Chocola op een Dame Blanche
door Guilly Koster
Ooit waren Ivette Forster en ik de enige twee zwarte mensen die in Nederland op een respectabel tijdstip een programma presenteerden op televisie. Dat programma heette Bij Lobith (VPRO, 1987 – 1990). Dat maakte ons bijzonder zwarte plekken aan een zeer wit firmament. Nederlandse televisie was een verdomd wit scherm dat het vertikte zwarter te worden. Dat heeft jaren geduurd. Daar waar mondjesmaat zwarte vrouwen de kans kregen om bijvoorbeeld het Journaal te presenteren (Noraly Beyer, Iwris Kelly, Aldith Hunkar, Laila Abid, Simone Weimans, Miloushka Meulens en Dolores Leeuwin) waren zwarte mannen vrijwel onvindbaar op zenders. Of ze moesten grappig, showbizz-cracker of sporter zijn. Natuurlijk zijn er als je heel goed gaat zoeken uitzonderingen die de regel bevestigen. Humberto Tan is voor zover ik weet de enige zwarte man die ongeveer 5 jaar het ochtendjournaal gelezen heeft.
Maar dingen veranderen. Gisteravond keek ik naar RTL Late Night, waarvan ik mij oprecht afvraag waarom dat programma niet gewoon Humberto heet, en ik zag tot mijn genoegen dat 3 zwarte mannen die er middels een fragment een vierde, Jandino, bijhaalden! Ja het waren ‘grappenmakers’ die met 2 ongelooflijk lekkere vrouwen het o.a. over de grote van pikken hadden, maar een kniesoor die zich daaraan stoort! Gelukkig ging het ook over inzicht, ambitie en doorzettingsvermogen. Het entertainmentgehalte lag hoog omdat er op een gezonde manier spot met zowel de samenleving als met het gezelschap zelf gedreven werd. Het ‘beledigen om te scoren’was niet aanwezig. Humberto slaagt er in om van zijn praatprogramma een talkSHOW te maken. Dat is anders dan het meeste dat we in Nederland voorgeschoteld krijgen, waar het motto veel TALK en weinig SHOW lijkt te zijn.
Wat Humberto, Roue Verveer en Jorgen Raymann gisteravond bewezen is dat humor wel degelijk als een zetpil kan werken in een op dit moment zwaar verziekte Nederlandse samenleving. Vooral wanneer deze humor gestuwd wordt door verfijnde intelligentie en een breed maatschappelijk inzicht. Het trio viel op Anouk en Goedele als chocola op een Dame Blanche! Om van te smullen. Het is frappant dat Neerlands hoop in bange dagen gebracht werd door de zwarte ridders aan een Late Night tafel. Waarvan acte!
[van Guilly Koster – Gare rapen]
RSS
Facebook
Twitter
