Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Pinas Marcel
Marowijne: Jhunry Udenhout
door Rosita Leeflang
Kunstenaar Marcel Pinas heeft een droom met zijn geboortedistrict. Marowijne moet hét kunstdistrict van Suriname worden. Een droom die met kleine stappen gerealiseerd kan worden. Pinas is nu al langer dan een jaar bezig die stappen te maken. Het resultaat is: wie Moengo binnenrijdt, ziet de eerste tekenen van een kunstpark. Deze week komen in de zesdelige serie de kunstenaars aan het woord die tot nu hun bijdrage hebben geleverd. Vandaag: beeldend kunstenaar Jhunry Udenhout.
Udenhout was de allereerste kunstenaar die door Pinas werd gevraagd mee te doen aan het project. “Ik heb gelijk ingestemd, want wij kunstenaars moeten vaker met elkaar samen werken.” En dus ging Udenhout van februari tot en met april 2010 elk weekend naar Moengo om er te werken met de jongeren. “Marcel legde uit dat het vooral gaat om de jongeren uit Moengo en de omliggende dorpen andere mogelijkheden in hun ontwikkeling te geven en te doen aan een stukje overdracht. Verder zouden ze kennis maken met mijn discipline (het maken van kunstwerken uit Mahoniehout…red.).” De kunstenaar zegt dat vooral de jongens ontzettend enthousiast waren. In Ovia-olo kwam hij echter ook een aantal enthousiaste ouderen tegen. Hij ging aan de slag en maakte merendeel figuratieve werkstukken, dus werkstukken waarbij niet duidelijk was of het een man of vrouw is, maar toch goed herkenbaar is. “Ik ben bewust niet met abstracte vormen op ze afgegaan.”
Het uiteindelijk product werd een grote kettingzaag, die voor anderhalve meter in de grond zit en vier en een halve meter boven de grond uitsteekt. “De zaag snijdt in de aarde, symbool voor dat we zelf bezig zijn onze aarde te vernietigen middels de houtkap. Het zijn de bossen die ons voorzien van zuurstof en zonder controle is er kaalkap, met alle gevolgen van dien.” Udenhout ermee geconfronteerd dat ook hij bomenstronken gebruikt voor zijn werk, zegt dat hij slechts werkt met mahoniehout. “Het zijn de bomen die ze verwijderen uit de binnenstad. Die koop ik op. En trouwens die mahoniebomen zijn met de slaven meegenomen naar ons land en door hun hier geplant. Ze behoren niet tot de oorspronkelijke vegetatie en komen dus niet in het binnenland voor. Ze worden gerooid in de stad en ik vereeuwig ze in een sculptuur.”
De beeldende kunstenaar heeft ook kleinere kunstwerken gemaakt met de enthousiastelingen. Daarmee wilde hij ze wegwijs maken hoe creatief te zijn en hun gezin daarmee in stand te houden. “Wanneer ik aankwam, vroegen ze altijd ‘meneer, o ten w’o bigin?, en ik heb echt zeer prettig gewerkt.” Het enige minpunt dat Udenhout zegt ervaren te hebben was de participatie van de gemeenschap bij het omgaan met het hout. Hij werkte namelijk met het veel zwaardere basralocus en stond er technisch en praktisch alleen voor. Maar daaruit heeft hij ook geleerd de volgende keer te letten op het houtgebruik.
Het initiatief van zijn collega noemt Udenhout geweldig. “Marcel is een pionier daarin. Het is een geweldig initiatief om jongeren een forum te bieden om na te gaan op welke gebieden ze uitblinken. Hij moet er zeker mee doorgaan.” Doordat Udenhout meer dan genoeg tijd overhad, maakte hij naast de kettingzaag ook een tyenmiri (rietmolen waarmee in de slaventijd suiker werd gemaakt..red) en een vorm met maskers. De tyenmiri is om ons te herinneren aan onze zelfwerkzaamheid en niet te zitten wachten op de overheid, terwijl de maskers decoratief zijn en wijzen op de mensen die lopen achter een masker. Mensen met andere doelen dan ze tonen. Udenhout kreeg tijdens zijn periode in Moengo hulp van lokale kunstenaar David Linga en zegt te allen tijde bereid te zijn terug te willen keren naar Marowijne om verder te werken aan de realisatie van de droom van Pinas.
[uit de Ware Tijd, 13/06/2011]
Marowijne: Billboards geven een gevoel van herkenning
door Rosita Leeflang
Paramaribo – Kunstenaar Marcel Pinas heeft een droom met zijn geboortedistrict. Marowijne moet hét kunstdistrict van Suriname worden. Een droom die met kleine stappen gerealiseerd kan worden. Pinas is nu al langer dan een jaar bezig die stappen te maken.Het resultaat: wie Moengo binnenrijdt, ziet de eerste tekenen van het Marowijne Kunstpark. Deze week komen in de zesdelige serie ‘Marowijne, het kunstdistrict’ de kunstenaars aan het woord die tot nu hun bijdrage hebben geleverd. Vandaag: Sheena Rose uit Barbados.
Het was mede kunstenaar Christopher Cozier die Pinas op het pad bracht van Rose, de enige vrouwelijke kunstenaar die tot nu toe heeft meegedaan aan het project. De twee raakten aan de praat en Rose raakte gelijk geïnteresseerd om mee te doen. Als kunstenaar is zij veel meer bezig met het tekenen van animaties en het maken van een permanente installatie, maakte haar ontzettend nerveus, zegt de goedlachse Rose. “Ik heb het tot nu toe altijd op papier gedaan en ook wel op de video, maar nu moest ik de technieken ook gaan leren aan de kinderen.
Ik zei nog aan Marcel ‘dat heb ik nog nooit gedaan’, maar hij stelde me gerust dat er genoeg mensen zouden zijn om mij te helpen.” Dus besteedde Rose in de eerste maand van haar residentie veel tijd aan het bestuderen van de winkels en merkte op dat veel lokale producten waren geschilderd op de muren. Iets dat voor haar onbekend is in haar geboorteland. De muurschilderingen zag ze niet terug in advertenties of op billboards, dus besloot de kunstenaar dat daar de uitdaging voor haar lag. Haar volgende stap was het maken van foto’s van de producten op de muren, zodat zij die kon schilderen voor de billboards.
“Het moest echter geen copy en paste worden. Want als je er niet veel emotie in zet, is het net als wanneer je geen zout zet bij het koken.” En dus kwam Rose op nog een idee. “Wanneer je de poster zou plakken aan de muur en het weer zou weghalen, dan lijkt het op een oude poster die er al jaren hangt.” En dat effect wilde zij creëren. Nadat nog enkele ideeën de revue passeerden, besloot zij aan de voorkant van de billboards de producten te schilderen en de achterkant te voorzien van bloemdecoraties die vaker op tafellinnen te vinden zijn. “De plek waar de billboards staan, vind ik te gek, want wanneer je Moengo binnenrijdt, zie je ze meteen. Je krijgt een bekend gevoel wanneer je de producten die je elke dag ziet, nu ook op grote billboards ziet staan. Een echte welkom gevoel”, meent Rose.
Over haar drie maanden in residency, die begon in februari, is Rose ook erg enthousiast. Ook zij kreeg de gelegenheid met kinderen te werken en hen technieken te leren. Ze leerde zelfs een paar woorden om zo beter met ze te kunnen communiceren. Ze demonstreert ‘kaba’, ‘oso’ en ‘ala sama’ met een hartelijke lach. De periode heeft haar echter ook persoonlijk gevormd. “Het heeft mij volwassen gemaakt. In het begin huilde ik vaak, want ik was nog nooit zo lang van huis geweest. Moengo voelde aan als isolatie, maar langzaam begon ik in te zien dat het een andere manier was van leven en cultuur. Later werden het tranen van geluk, want ik heb er nu ook mijn bijdrage staan. De jongeren zullen zich ook altijd betrokken kunnen voelen daarbij. Het maakte dat ik elke dag een goed gevoel had van wat ik deed.”
Pinas is ook zeer tevreden met de bijdrage van de Bajan kunstenares. “Het was toch niet zo moeilijk als ze doet voorkomen. Ik moest haar alleen maar overtuigen dat ze iets anders kon doen, dan wat ze tot nu toe gewend was. Het was vrij makkelijk om haar te begeleiden in hoe zichzelf uit te drukken. Het moeilijkste was om haar over het isolatie-gevoel heen te krijgen. Ze was ook geweldig met de kinderen. Zij leerden haar woorden, maar op haar beurt leerde ze de kinderen ook Engelse woorden.” Eind april vertrok Rose wederom naar Barbados, met volledig nieuwe inzichten, zoals ze zelf zegt. Voor haar is niets meer moeilijk en heeft ze andere manieren ontdekt om naar dingen te kijken.
[uit de Ware Tijd, 16/06/2011]
Marowijne, hét kunstdistrict
door Rosita Leeflang
Kunstenaar Marcel Pinas heeft een droom met zijn geboortedistrict. Marowijne moet hét kunstdistrict van Suriname worden. Een droom die met kleine stappen gerealiseerd kan worden. Pinas is nu al langer dan een jaar bezig die stappen te maken. Het resultaat: wie Moengo binnenrijdt, ziet de eerste tekenen van het Marowijne Kunstpark. Deze week komen in de zesdelige serie ‘Marowijne, het kunstdistrict’ de kunstenaars aan het woord die tot nu toe een bijdrage hebben geleverd. Vandaag in deel drie: Wouter Klein Velderman uit Nederland.
Een beeldsymbool voor vele overgangen
Velderman kwam in januari naar Suriname om tijdens de drie maanden residentie zelf te ontdekken als Suriname een geschikte plek is om in de toekomst vanuit het Fonds Beeldende Kunsten, Vormgeving en Bouwkunst nog meer Nederlandse kunstenaars te sturen. De residentie bij Tembe Art Studio werd een pilot project. Velderman maakt namelijk monumentaal werk, grote sculpturen, vaak voor publieke ruimten en van tijdelijke aard. Materiaalkeuze en de manier van verwerking spelen dan een belangrijke rol. “Ik besloot mee te doen met het project, omdat ik hier grote mogelijkheden voorzag in het werken met hout. Ik verwachtte bovendien dat er in Suriname veel houtbewerkers zijn die mij konden helpen en adviseren over hoe dit hout te bewerken. Daarnaast was het ook een mooie kans om een groot beeld van tropisch hardhout te maken.”
Samen met de kinderen van Moengo en de omliggende dorpen werd Mickey Mouse gemaakt. Het werk kreeg als naam Monument for Transition, een monument voor Toyota, die met de export van haar auto’s het stadsbeeld drastisch heeft veranderd. “Het is een monument voor de natuur, die in alle haast alles wat niet wordt gebruikt, overwoekert en teruggeeft aan de jungle. Maar ook voor het bauxietbedrijf Suralco, dat spoedig de stad zal verlaten en veel werklozen zal achterlaten. En het is een monument voor de Chinezen die kwamen en bijna alle supermarkten overnamen; en voor de enorme hoeveelheid schoolkinderen die in Moengo zullen opgroeien en hun talenten gaan ontwikkelen om zo voor nog meer overgangen te zorgen. Het is een monument voor de enorme veranderingen die de binnenlandse oorlog heeft gebracht, een overgang die nog steeds haar effect heeft op de lokale bevolking”, klinkt de uitleg van Velderman. “En waarom Mickey Mouse? Omdat Walt Disney met de tekenfilmfiguur symbool staat voor de overgang van de westerse maatschappij in de vorige eeuw naar die van één van grote welvaart. Suriname heeft op haar eigen manier een ontwikkeling doorgemaakt. Ik wilde daarom een sculptuur realiseren dat in haar vorm is ontstaan vanuit het Mickey Mouse-beeld, maar verder is opgebouwd uit de kenmerken van de eigen Surinaamse cultuur.”
Voor het project kreeg de kunstenaar hulp van houtsnijder Ras2 die de kinderen hout leerde snijden. De elementen die daaruit voortkwamen, werden de benen van Mickey. Ook David Linga, een kettingzaag specialist, hielp bij de verzorging van de benen. De kinderen maakten houtsnijwerken over hun dorp, die ook een plekje vonden op de benen. “Nu hebben de kinderen iets om trots op te zijn en dat was voor mij het belangrijkste. Want wanneer ze langslopen, kunnen ze hun bijdrage aantonen”, zegt Velderman. Naast de kinderen uit Moengo hebben in totaal 24 kinderen aan het kunststuk gewerkt. De kunstenaar zegt ook veel met de kinderen te hebben gepraat over hoe Mickey eruit moest gaan zien,. Om de kinderen te leren timmeren werden ook elektrische gitaren gemaakt.
Ook Velderman ervaart het samenkomen van kunstenaars uit Barbados, Kosovo, New York, Suriname en Nederland als iets dat je eigen werk beïnvloedt. “Het zijn allemaal mensen met een eigen cultuur en eigen gebruiken. Als jij je naar elkaar openstelt, ontstaan er heel mooie dingen. Je leert technieken, kijkt naar elkaars werkwijze, waarmee jij je werk verrijkt. En doordat je in een onbekende omgeving zit, kunnen ze je bijstaan met advies over de lokale gebruiken, wat wel en niet te doen.”
De Nederlandse kunstenaar is er zeker van dat zijn project is geslaagd en zegt het idee van Pinas blijvend te zullen ondersteunen. “Ik heb de indruk gekregen dat we elkaar op veel vlakken begrijpen en voor een groot deel ideeën over kunst delen. Over de plek die kunst kan hebben in een maatschappij en de rol van de kunstenaar daarin. Wat Marcel doet voor Marowijne, waardeer ik enorm. Als hij me weer eens belt, stap ik direct in het vliegtuig naar Suriname.” Het Marowijne Kunstpark vindt hij dan ook een prachtig idee. Het is voor hem een combinatie van ongerepte natuur, een bijzonder vriendelijke en open samenleving en beeldende kunst in een publieke ruimte. “De Moengonezen zijn enthousiast en nieuwsgierig wat Marcel verder van plan is. Er gaat iets heel moois ontstaan in Marowijne, iets waar binnen niet al te lange tijd heel veel mensen over praten.”
[uit de Ware Tijd, 15/06/2011]
Kibii Wi Koni Marcel Pinas The Event
Stichting Kibii van beeldend kunstenaar Marcel Pinas en Readytex Art Gallery geven deze maand op 21 juni de aftrap voor een reeks van exposities in het kader van Kibii Wi Koni Marcel Pinas The Event. Het is de eerste keer dat er in Suriname op zo grote schaal aandacht gegeven wordt aan het werk van één kunstenaar.
De vernieuwende kunstwerken in uiteenlopende vormen (van installatie tot object, van video tot schilderij), de sterke sociaal-maatschappelijke boodschap, de ambitieuze missie in zijn thuisdistrict Marowijne en de wereldwijde kunstgerelateerde verdiensten van Marcel Pinas, die eisen beslist een grotere opzet dan een standaard kunstexpositie. Dit wordt mede beaamd door de titel van het nieuwe boek over de kunstenaar dat tijdens de eerste expositie van het evenement in de KKF gepresenteerd zal worden: Marcel Pinas. Artist, more than an artist.
Het project Kibii Wi Koni Marcel Pinas The Event presenteert het werk van Surinaamse kunstenaar Marcel Pinas die wereldwijd bekend staat om de cultuurgeïnspireerde kunstwerken en -objecten die hij creëert onder het thema Kibri a Kulturu (behoud de cultuur). In zijn werk legt Pinas waardevolle elementen van de marroncultuur vast en levert zo, op zijn eigen manier, een bijdrage aan het behoud van de cultuur waar hij zelf ook uit voortkomt. Pinas heeft in de afgelopen jaren, mede vanwege zijn verblijf aan de Rijksacademie in Amsterdam, vele malen verschillende fascinerende kunstwerken waaronder installaties en multimediakunstobjecten geëxposeerd in Europa en andere landen in de regio. Met zijn werkstukken pleit Pinas behalve voor het behoud van de cultuur ook voor aandacht voor de nijpende sociaal-maatschappelijke omstandigheden die het welzijn en het voortbestaan van marron- en inheemse leefgemeenschappen in Suriname bedreigen.
In Suriname, om exact te zijn te Moengo in het district Marowijne, werkt Marcel Pinas via zijn Stichting Kibii, aan de ontwikkeling, de motivatie en de creatie van een inspirerende plek waar jong en oud door kunst- en cultuureducatie nieuwe vaardigheden wordt bijgebracht ter verzekering van een betere toekomst. De Tembe Art Studio (TAS) te Moengo is het centrum van al deze activiteiten. Kunstobjecten van Marcel Pinas, waaronder ook het bekende Moiwana-monument, staan verspreid in de openbare ruimte in het district Marowijne.
Met Kibii Wi Koni Marcel Pinas The Event wil de kunstenaar al zijn werk, ook de objecten die elders ter wereld al veel publieke belangstelling genoten hebben en waarmee hij Suriname en Surinaamse kunst op een waardige manier op de kaart heeft gezet, met de gehele Surinaamse gemeenschap delen. De exposities gaan in juni van start, maar het evenement begon officieel met een educatieve en interactieve activiteit voor schoolkinderen, welke van 17 maart tot en met 19 april heeft plaatsgevonden in kindermuseum Villa Zapakara. Aan de hand van dit succesvolle scholentraject werd er een film gemaakt die heet: In elk kind schuilt een Pinas. De film en het werk van de scholieren wordt in de volgende activiteiten aan het publiek gepresenteerd.
Kibii Wi Koni Marcel Pinas The Event wordt vanaf 21 juni vervolgd met:
• Een overzichtsexpositie van ruimtelijke kunstwerken van 21 juni t/m 28 juni te KKF aan de Prof. W.J.A. Kernkampweg 37, Paramaribo. Hier komen ook de kunstwerken die Marcel Pinas voorheen in het buitenland getoond heeft, te zien. Het avondprogramma bestaat onder andere uit enkele lezingen, een krutu, guided tours en culturele optredens. Hier wordt ook het nieuwe boekwerk over Marcel Pinas gepresenteerd: Marcel Pinas. Artist, more than an artist.
• Een expositie van nieuwe kunstwerken van 29 juni t/m 3 juli in De Hal aan de Grote Combéweg 45, Paramaribo. Hier zal ook een presentatie van de Tembe Art Studio (TAS) deel van het programma uitmaken.
• De overzichtsexpositie die dan verhuist naar het district Marowijne waar het werk te bezichtigen zal zijn van 30 juli t/m 30 oktober in de EBS-Hal aan de Abraham Crijnssenlaan 42, Moengo.
Kibii Wi Koni Marcel Pinas The Event is mogelijk gemaakt door de Ambassade van het Koninkrijk der Nederlanden.
Frans festival maakt doorreis naar Suriname
Een Frans festival dat in de periode van 9 tot en met 30 april zal worden gehouden in Frans-Guyana zal een zeer gevarieerd programma met als thema ‘de kunst en het heilige’ te bieden hebben. De opening van het festival is vandaag met als openingsact, een voorstelling van La Compagnie Urban Top. Aan dit programma doen onder andere verschillende Franse organisaties, Braziliaanse dansgroepen, toneelgroepen, buitenlandse en Surinaamse artiesten mee.
Les Seketi Mujer, een dansgroep uit Boven-Suriname van het dorp Dan, zal liederen over vieringen en herinneringen in de vorm van de Seketidans presenteren. De toneelgroep die twee maanden terug in samenwerking met kunstenaar Marcel Pinas het theaterstuk Kiadara had georganiseerd in Moengo, zal ook deeluitmaken van het festival. De Franse/Surinaamse organisatie KS &CO die hiermee belast is, presenteert dan voor de tweede k
Kiadara, is een fabelachtig Afrikaans verhaal dat in een toneelspel op een vakkundige en handige manier denkbeeldige zwarte marrons en mensen uit Caraibisch gebied vermengt. Verder doet nog de Surinaamse formatie The Free Vibes mee aan het festival. Het Franse festival maakt op 30 april zijn doorreis naar Suriname en blijft tot en met 12 mei.
[uit de Ware Tijd, 09/04/2011]
Marcel Pinas met kinderen aan het werk bij Villa Zapakara
Het erf van kindermuseum Villa Zapakara bij Moengo biedt dezer dagen een wat exotische aanblik. Her en der staan totempalen in de grond, in totaal een stuk of veertig. Verderop zijn speciale poppen opgesteld, in pangistof gewikkelde flessen en gegraveerde lepels. Dit materiaal vormt de basis voor een aantal kunstwerken die kunstenaar Marcel Pinas de komende weken gaat maken met kinderen van drie lagere scholen.
Het gaat om een educatief project van Pinas dat aanstaande donderdag officieel van start gaat.
Lees hier verder
Tembe Art Studio bereidt museum voor
door Rosita Leeflang
Tembe Art Studio is goed op weg naar het bereiken van het ultieme doel: Marowijne maken tot hét kunstdistrict van Suriname. Initiatiefnemer en kunstenaar Marcel Pinas zegt dat in het eerste jaar van het bestaan van de studio er verschillende initiatieven zijn ondernomen om dit doel te bereiken. Daarom was het zondag, de dag dat Tembe Art Studio precies één jaar bestond, groot feest in Moengo. Zang, dans, muziek en natuurlijk kunst waren de hoogtepunten van dit feest, waarop honderden jongeren en ouderen afkwamen.
“Ik ben tevreden, het gaat zeer goed”, zegt een duidelijk gelukkige Pinas in gesprek met de Ware Tijd. Op dit moment is er een groot kunstproject gaande. Verschillende gastkunstenaars zijn bezig met het vervaardigen van kunstwerken die verspreid in Moengo zullen komen te staan. Dit project is onderdeel van het internationaal kunstpark dat steeds nieuwe mogelijkheden zal bieden aan de jongeren uit de omgeving. “Door de gasten uit te nodigen, willen wij de jongeren laten zien op welke verschillende manieren zij met kunst bezig kunnen zijn. Als de ene vorm niets voor je is, zijn er nog steeds tal van andere vormen.”
Op dit moment zijn op bezoek Wouter Yves de Klein (Nederland), Charl Landvreugd (Verenigde Staten), Sheena Rose (Barbados) en Jacob Ferry (Kosovo). “Voor de uitwerking is het belangrijk dat de kunstenaars bij elkaar zijn, dus wonen ze tijdens het project samen in één huis. De energie die dat oplevert draagt bijzonder bij aan de kunststukken.” Pinas vertelt dat ook lokale kunstenaars in het project zitten. Zo zijn de kinderen nog steeds onder de indruk van kunstenaar Jhunry Udenhout, die samen met de jongeren een object heeft vervaardigd. De jongeren vragen steeds wanneer hij teruggaat. “In dat ene jaar hebben wij bereikt dat jongeren gemotiveerd raken en blijven participeren aan de projecten. Wij vragen ook constant wat ze willen. Wanneer ik in Moengo aankom, komen ze speciaal op me wachten en stellen vragen over de activiteiten. Ik vind dat heel bijzonder.”
Andere projecten die zijn uitgevoerd zijn bezoeken van de afro-jazzformatie Fra Fra Sound (Nederland), gitarist Wolf Martini (Nederland) en Pieter Kemink van de Rijksacademie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam, die een keramiekworkshop met de jongeren heeft gedaan. De projecten worden uitgevoerd met behulp van de verschillende partners, zoals het Prins Claus Fonds, het Fonds Beeldende Kunsten, Vormgeving en Bouwkunst en de Nederlandse ambassade in Suriname. Elk jaar financieren zij het bezoek van elk twee kunstenaars. Pinas en zijn team zorgen voor accommodatie en voeding. In enkele gevallen betalen de kunstenaars zelf hun ticket en nemen ze materiaal mee. Afspraken daarover moeten maken dat de uitwisseling een succes wordt.
Dan onthult Pinas nog een deel van zijn toekomstplannen. In een kunstdistrict hoort een museum en daar wordt nu gestaag aan gewerkt. Lachend vertelt hij dat aan die plannen flink wordt gewerkt. Veel wil hij er nog niet over kwijt. Vast staat wel dat de kunstenaar, die vele exposities op zijn naam heeft staan, een permanente plek zal krijgen in het museum. Het heeft er veel van weg dat Pinas en zijn team het vertrouwen van lokale bevolking al op zak hebben. Nu moet alleen de rest van Suriname nog meehelpen aan dit plan.
[uit de Ware Tijd, 04/03/2011]
Wrestling with the image: Caribbean interventions
Suriname’s participatie in het About Change-kunstprogramma van de Wereldbank is een positieve stap voor Surinaamse kunst in haar streven om verder toe te treden tot een wereldwijde kunstmarkt.
Het About Change emerging artists’ programme, is een initiatief van de Wereldbank in samenwerking met de InterAmerican Development Bank, de OAS, en het Caribbean Community (Caricom) Secretariaat. About Change is een serie van gejureerde exposities van hedendaagse kunst uit Latijns-Amerika en het Caraibisch gebied die plaats zullen vinden gedurende 2011 en 2012 op verschillende locaties in Washington D.C., waaronder de Wereldbank, het Art Museum of the Americas, en de galeries van de Inter-American Development Bank. Het wordt georganiseerd door het World Bank Art Programma onder auspiciën van de World Bank Vice Presidency voor Latijns-Amerika en de Caribische regio.
Aan de hand van een online oproep van de Wereldbank in 2010 waarin kunstenaars uit Latijns-Amerika en het Caraibisch gebied uitgenodigd werden zich op te geven voor haar About Change-kunstprogramma, zond een groep van kunstenaars gelieerd aan de Readytex Art Gallery haar inschrijvingen in. Na een selectieprocedure werden de gekozen kunstenaars bekendgemaakt: Marcel Pinas, Roddney Tjon Poen Gie, George Struikelblok, Sri Irodikromo, Dhiradj Ramsamoedj, Jhunry Udenhout en Hanka Wolterstorff mochten hun werk presenteren op de exposities van het About Change-kunstprogramma van de Wereldbank. Ook de in Nederland woonachtige kunstenares Patricia Kaersenhout is geselecteerd voor deelname. Het werk van de Surinaamse kunstenaars wordt tentoongesteld in twee aparte exposities binnen het programma.
Het eerste evenement, een expositie waarin uitsluitend kunst uit het Caribisch gebied wordt belicht, opende op vrijdag 21 januari 2011 in het Art Museum of the Americas van de OAS in Washington DC. In deze expositie genaamd Wrestling with the image: Caribbean interventions, zijn werken van de kunstenaars Marcel Pinas, Sri Irodikromo, Dhiradj Ramsamoedj en Patricia Kaersenhout te bewonderen. Uit het persbericht van de organisatie was onder andere te lezen: “The exhibition presents works in a variety of media, including photography, video, painting, graphic arts, sculpture, and installation. The scope of the objects demonstrates how the region’s contemporary artists are confronting stereotypes about the Caribbean without denying their own surroundings or rejecting the worlds in which they operate”. De curatoren van deze expositie zijn kunstenaar en curator Christopher Cozier (de Trinidadiaanse Cozier was tevens cocurator van de expositie Paramaribo SPAN bij De Surinaamsche Bank N.V. in februari 2010) en kunsthistoricus Tatiana Flores. De expositie loopt tot en met 10 maart 2010.
Van Pinas staat er een fragment van zijn flesseninstallatie Kibii wi koni bestaande uit 5000 flessen in pangistoffen gewikkeld, symbool voor de traditionele kennis en wijsheid van de marrons; van Ramsamoedj staat er zijn levensgrote Flexible lady, een installatie van een vrouwenfiguur gemaakt van duizenden stukjes bontgekleurde stof die de identiteit van de even bontgeschakeerde multiculturele Surinaamse alsook de Caraibische mens lijkt te weerspiegelen; van Irodikromo hangt er haar 10 meter lange Ingi Winti-batik doek waarin zij door middel van symbolen de kruisbestuiving tussen cultuurelementen van de inheemse en marron leefgemeenschappen weergeeft.
Aan de hand van deze Caraibische expositie werd er een prachtige online catalogus geproduceerd door Richard Rawlins van the Draconian Switch in samenwerking met het Art Museum of the Americas en de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS), welke gratis te downloaden is op http://www.artzpub.com/content/special-publications/wrestling-image. Meer informatie over de expositie is tevens te vinden op de website van de Art Museum of the Americas http://www.museum.oas.org/exhibitions.html .Na deze expositie die trouwens ook verschillende activiteiten en discussies omvat, zal het werk van alle Surinaamse kunstenaars te zien zijn in de About Change expositie in de Wereldbank zelf. In About Change – Wrestling With The Image exposeren kunstenaars van alle lidstaten in het Caraibisch gebied, Argentinië, Brazilië en Uruguay, bij de Wereldbank van 7 april 2011 tot 30 juni 2011. Deze expositie bevat ook het grootste deel van het werk dat eerder gepresenteerd werd bij de IADB en de OAS.
Saramaccaans/Frans theaterstuk Kaïdara
door Claudine Saaki
Het verhaal van Kaïdara, de god van goud en kennis, is door de Franse organisatie Cie Ks en Co gebruikt voor een theaterstuk. Het verhaal over Kaïdara is verteld door de Franse verteller Amadou Hampâté Bâ en handelt verder over Hammadi, Hamtoundo en Dembourou die een reis op zoek naar de mysterieuze god Kaïdara ondernemen.
Het theaterstuk Kaïdara heeft zijn uniciteit te danken aan haar Saramaccaanse en Franse spelers, waarbij er ook gesproken zal worden in het Saramaccaans en Fransl. De taal vormt volgens kunstenaar Marcel Pinas geen probleem, omdat het stuk heel duidelijk naar voren gebracht zal worden, zodat het publiek het makkelijk zal begrijpen.
De organisatie Tembe Art Studio van Marcel Pinas werkt ook samen met de Franse organisatie aan de uitvoer van het theaterstuk. “Ik kwam ze in Frans-Guyana tegen tijdens mijn expositie Kibii wi koni. Zij vroegen mij om het decor van het theaterstuk voor elkaar te krijgen en in ruil daarvoor vroeg ik aan hen of het theaterstuk in Moengo opgevoerd zou kunnen worden.”
Het doel van het theaterstuk is om jongeren in Moengo te stimuleren ook aan theaterkunst te doen. Daarnaast moet het ook als impuls dienen voor deze jongeren, om hen te tonen dat er andere mogelijkheden zijn en dat zij verschillende culturele activiteiten kunnen ontplooien tegen de achtergrond van hun eigen cultuur.
De opvoering is op zaterdag omstreeks vijf uur ‘s middags in de recreatiezaal van Moengo. De toegang is gratis.
[uit De Ware Tijd, 10/02/2011; bewerkt]
Wrestling with the Image: Caribbean Interventions
The Art Museum of the Americas (AMA) announces the opening of Wrestling with the Image: Caribbean Interventions, an exhibition of contemporary art from twelve Caribbean countries. Featuring work by artists from the Bahamas, Barbados, Belize, Dominica, Guyana, Haiti, Jamaica, Saint Kitts and Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent and the Grenadines, Suriname, and Trinidad and Tobago, the exhibition is curated by artist and curator Christopher Cozier and art historian Tatiana Flores.Wrestling with the Image: Caribbean Interventions presents works in a variety of media, including photography, video, painting, graphic arts, sculpture, and installation. The scope of the objects demonstrates how the region’s contemporary artists are confronting stereotypes about the Caribbean without denying their own surroundings or rejecting the worlds in which they operate. Through investigations on history, tourism, globalization, popular culture, and gender, these artists urge us to reconsider our own expectations on how a Caribbean image should look.
Characterized by scholars as “the laboratory of globalization,” the Caribbean is a multifaceted locale that transcends geographic boundaries. Its culture has European, African, Asian, Latin American, and Native American roots. It is not surprising, then, that several artists in the exhibition explore themes of migration, the spread of culture, and global citizenship. For co-curator Christopher Cozier, “this is a conversation about movement in the Atlantic world—a dialogue about dispersal rather than displacement.” Many of the artists themselves no longer live in the Caribbean, residing in the United States, Canada, Europe, and Asia; nevertheless, their experiences are the result of complex historical, economic, and cultural processes that are part and parcel of what it means to be Caribbean.
Past and present, local and universal, and self and other are among the dichotomies addressed in this exhibition. Marlon James’ blunt and direct portraits depict young people who look like they could be from anywhere. Ebony Patterson’s provocative portrayals derived from Jamaican dancehall culture—with its ironic face bleaching and androgynous fashions—are equally global. By contrast, Joscelyn Gardner engages the historical archive. Her series of hand-painted stone lithographs Creole Portraits III pays tribute to faceless women victims of slavery by depicting a typical African hairstyle juxtaposed to an iron collar. Among other images conjuring colonial history is Nikolai Noel’s drawing Toussaint et George, in which Haitian liberator Toussaint Louverture and George Washington seem to stare each other down on equal footing.
In John Cox’ paintings of boxers, the notion of the prize fighter as confident and infallibly masculine is turned on its side. The works introduce unresolved tensions by depicting subjects fighting against their doppelgangers or striking their own faces. Heino Schmid challenges that status of the image as a conveyor of meaning. In the case of his Temporary Horizon video, two glass bottles momentarily keep one another standing, but then fall. A man’s arms and waist appear on screen, and he puts the bottles back into place. They fall again, and the anonymous man’s Sisyphean task continues.
As a group, the works in the exhibition demonstrate the dynamism and creativity of the current generation of Caribbean artists. According to co-curator Tatiana Flores, they also “allow us to reflect on our own assumptions and preconceptions regarding the meaning of place, the articulation of difference, and the construction of past and present. Whether they challenge, delight, frustrate, or disgust, these images provoke a reaction.”
Wrestling with the Image: Caribbean Interventions includes work by John Cox, Blue Curry, Kishan Munroe, Heino Schmid, (The Bahamas); Ewan Atkinson, Joscelyn Gardner, Sheena Rose, Tonya Wiles (Barbados); Santiago Cal (Belize); Pauline Marcelle (Dominica); Roshini Kempadoo, Hew Locke (Guyana); Maksaens Denis, Jean-Ulrick Désert, Barbara Prézeau-Stephenson (Haiti); Charles Campbell, Keisha Costello, Marlon James, Ebony Patterson, Oneika Russell, Phillip Thomas (Jamaica); Terry Boddie (Saint Kitts and Nevis); Nadia Huggins, (Saint Lucia); Holly Bynoe, (Saint Vincent and the Grenadindes); Sri Irodikromo, Patricia Kaersenhout, Marcel Pinas, Dhiradj Ramsamoedj, Jhunry Udenhout, George Struikelblok, Roddney Tjon Poen Gie, Hanka Woltersdorff (Suriname); Nicole Awai, La Vaughn Belle, Marlon Griffith, Jaime Lee Loy, Richard Fung, Abigail Hadeed, Nikolai Noel, Rodell Warner, and Natalie Wood (Trinidad and Tobago).
Wrestling with the Image: Caribbean Interventions forms part of the About Change emerging artists’ program, an initiative of the World Bank in partnership with the Inter-American Development Bank, the OAS, and the Caribbean Community (CARICOM) Secretariat. About Change is a series of juried exhibitions of contemporary art from Latin America and the Caribbean that will take place throughout 2011 and 2012 at different venues in Washington, D.C., including the World Bank, the Art Museum of the Americas, and the galleries of the Inter-American Development Bank. It has been organized by the World Bank Art Program under the auspices of the World Bank Vice Presidency for Latin America and the Caribbean Region.
On view January 21‐March 10, 2011
Art Museum of the Americas
201 18th Street, NW
Washington, DC 20006
Hours: Tuesday‐Sunday 10 AM‐5 PM
Friday, January 21 at 12 noon: Gallery talk and exhibition preview
Friday, January 21 at 6pm: Opening reception
Friday, March 4: student symposium on Caribbean art in conjunction with George Mason University and Caribbean in Transit Journal
March 1‐10: Caribbean film series
Wan Dei Spijbel naar Frans Guyana
door Claudine SaakiDoor de expositie van de Surinaamse kunstenaar Marcel Pinas heeft de film Wan Dei Spijbel haar eerste intreden gemaakt in het buitenland.
Wan Dei Spijbel kwam in september 2010 uit in Moengo. De film duurt een uur en is met een eenvoudige camcorder opgenomen en gemonteerd door Dwight Djoe alias Basta in zijn studio Basta Digital. Met deze film wil Basta de negatieve kanten van spijbelen belichten. Hij vertelt ook aan de krant dat spijbelen een veel voorkomend verschijnsel is onder de schoolkinderen in Marowijne. Vandaar dat hij met zijn vrienden had afgesproken dit onderwerp voor de film te kiezen. Het moet een soort van awareness film wezen voor de jongeren. De film is in het Surinaams, zodat iedereen bereikt kan worden.
Djoe was bij de presentatie van zijn film ook aanwezig in Frans Guyana en hij is tevreden met het resultaat. “Zelf verwacht ik meer, maar het is tenminste goed ontvangen.” Voor de kunstenaar Marcel Pinas is het een drukke periode geworden in Frans Guyana. Pinas vertrok daar naartoe voor het beëindigen van zijn expositie Kibi wi koni tijdens een driedaags evenement. Hierbij was de presentatie van de film Wan Dei Spijbel op woensdag te Saint Laurent du Maroni. Op donderdag had de kunstenaar een tentoonstelling van zijn kunstwerken. Gisteren was er theater en dans van de Moengonese groep Wenosa.
Momenteel is Basta bezig met zijn tweede film die vooralsnog geen titel heeft. Het verhaal van die film is echter al af en gaat over een kapitein die verliefd geworden is op een meisje en om haar hand vraagt. Verder belooft Basta dat deze film, die ook in het Sranan zal uitkomen, Engelse of Nederlandse ondertiteling zal hebben.
Uit De Ware Tijd, 08/01/2011]
Nationale Kunstbeurs 2010 (NK’10)
Samen met alle andere kunstenaars en kunstorganisaties in Suriname is ook de Readytex Art Gallery weer klaar voor de Nationale Kunstbeurs die dit jaar voor het publiek te bezoeken is van 29 oktober tot en met 6 november. De Nationale Kunstbeurs (NK) is voor de gallery elk jaar weer een belangrijk evenement. Het is natuurlijk een mooi moment om de gallery zelf te promoten, maar belangrijker nog, is het de meest ideale gelegenheid om het prachtige werk van onze kunstenaars aan een breder publiek te presenteren.
read on…
RSS
Facebook
Twitter
