Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Parra Pim de la
Paramaribo brasa!: Literair Parbo geboekt
Op zaterdag 13 november om 17.30 uur op de Pier van Hotel Torarica, wordt Paramaribo brasa! gepresenteerd. Uitgever Bas Lubberhuizen zal het eerste exemplaar uitreiken aan schrijfster Cynthia Mc Leod, die iets zal vertellen over het literaire leven in Paramaribo. Samensteller Ko van Geemert overhandigt daarna het tweede exemplaar aan Pim de la Parra.
read on…In-Soo Radstake over Pim de la Parra
door Robin Austen
Parradox gaat over het leven van de controversiële filmmaker Pim de la Parra. In deze persoonlijke documentaire belicht regisseur In-Soo Radstake (Seoul, 1979) de veelzijdige cineast. Parradox gaat eind september in première op het Nederlands Filmfestival in Nederland en tijdens het filmfesti-val van The Back Lot in Suriname.
read on…Pim de la Parra en de kunst van het nietsdoen
door Stieven Ramdharie
Geld? Bezit? Kredietcrisis? Regisseur Pim de la Parra, gevallen miljonair, maalt er allemaal niet om. Al dertien jaar leeft de man van Blue Movie en Wan Pipel in zijn vaderland Suriname, de ene dag nog berooider dan de ander. ‘Ik maak mij nooit zorgen om geld.’
Roetsjjj!!! In de doodstille Palmentuin zeilt een dorre tak naar beneden. Zomaar, aan het einde van de middag. Zo vallen we ooit ook een keer om, meldt de filmmaker droogjes, starend naar het dode blad in de met honderden palmbomen beplante voormalige gouverneurstuin in de binnenstad van Paramaribo.
Wat heb je dan, wil Pim de la Parra maar zeggen, aan al die in het bestaan tentoongestelde domme egotripperij? Aan die zucht om jezelf steeds op de voorgrond te willen zetten?
Zelf was Pim – de man die met Wim Verstappen miljoenen verdiende, maar de centen net zo snel weer uitgaf – er niet vies van. Steeds maar weer die hebzucht om zo veel films te maken, om zo veel mogelijk vrouwen te willen.
Of, zoals de Surinaams-Nederlandse regisseur in ruste het laatste zou willen noemen: constant beheerst worden door de macht van kut. Liefde en erotiek, het zijn al decennia cruciale elementen in zijn films en in zijn privéleven.
Lijst van vrouwen
De la Parra (69), net terug van een dagenlang verblijf in het ziekenhuis St. Vincentius, maakte op zijn ziekbed een lijst van al die vrouwen, keurig gerangschikt naar nationaliteit, met wie hij de liefde had bedreven. De teller van de regisseur van Blue Movie (1971) en Wan Pipel (1976), met neef Gerard Spong een van de succesvolste Surinaamse Nederlanders, stopte bij zestig. ‘Ik heb nu voor het eerst gevreeën met een Hindoestaanse’, zegt hij, overduidelijk verliefd, over zijn laatste verovering.
Kordaat: ‘Maar het is allemaal ego, hoor. Pure hebzucht. Het is een neurose: beheerst door de macht van kut. Ik heb geprobeerd, op mijn rijpe leeftijd, om dat ego los te laten. En ik ben een egomannetje geweest in mijn leven. Maar niemand kan zich moedwillig van zijn ego bevrijden. Je krijgt een valse identiteit. Het hele lijden op aarde komt door het niet doorzien van dat ego.’
Dertien jaar verblijft hij alweer in Suriname, maar aan het geren en het gehaast komt nog altijd geen einde. Terwijl hij de oversteek juist maakte om te onthaasten. Nee, hij gaat niet mee eten, de okersoep proeven in sociëteit Het Park. De la Parra moet naar zijn doodzieke tante Augusta Rosalina (95), die nog maar 25 kilo weegt. Bovendien, hij moet op de centjes letten.
Nasi met kip
De miljonair van weleer moet het nu doen met een nasi met kip, bij zijn favoriete rotishop, voor welgeteld 7,50 Surinaamse dollar (SRD), omgerekend zo’n twee euro.
Als hij hoort dat de bezoekers straks nog een kennis gaan opzoeken, verderop in de straat, zegt de filmmaker een tikkeltje beschaamd dat hij hem nog 200 SRD schuldig is. Terwijl de goede man het zelf ook niet zo breed heeft. ‘Zeg hem dat hij het binnenkort van mij krijgt.’
In een tijd van kredietcrisis, massaontslagen en ander financieel onheil staat Prins Pim, zoals zijn eerste boek heette, nog fier overeind. De ene na de andere experimentele film rolde de laatste drie jaar van de set in Suriname – geschoten in recordtempo, met weinig geld, en niet zelden zonder draaiboek.
Aan zijn tweede roman wordt de laatste hand gelegd en hij rent van project naar project, van idee naar idee – al gebeurt dat vaker berooid dan met voldoende geld op zak. Wel kan de vroegere koning van de minimal movie nog eventjes vooruit met die 50.000 euro die de verkoop van het ouderlijk huis opleverde.
Blue Movie
Als Pim het maar niet in korte tijd verbrast aan weer een film, zegt een goede kennis van hem hoofdschuddend over de man die in 1971 miljonair werd, onder andere met Blue Movie, maar daarna met Wim Verstappen, studievriend en zakenpartner in Scorpio Films, maar liefst vier miljoen gulden erdoorheenjoeg met de productie van zeven films.
‘Ik behoor tot het type: not providing for the future. Je moet wel je angst verliezen om niks in je portemonnee te hebben, de angst voor een lege maag. Ik maak mij nooit zorgen om geld. Er komt altijd wel iemand langs. Een vriend komt hier weleens op bezoek en laat dan 100 SRD achter. Op Aruba leefde ik ooit anderhalf jaar van de wind. Mijn vader kon toen, na de staatsgreep van 1980, geen geld meer overmaken vanuit Suriname.’
Bezit, dat is nog zoiets. Niet meer dan een last, een struikelblok bij het onthechten van het verleden. Komende maand moet hij het ouderlijk huis verlaten, tot groot verdriet van dochters Bodil en Nina, die zich tegen de verkoop keerden van zo veel familiehistorie. De verkoop draaide uit op een klein conflict, want Pappa Pimmy, zoals de filmmaker zich noemt, ontnam ze in hun ogen al die herinneringen aan hun jeugd. Maar hij wil geen bezit meer.
Bijen
‘Mijn ouders kochten het in 1939, en na precies zeventig jaar verkoop ik het weer. Mooi toch?’, zegt De la Parra tijdens een rondleiding door de bouwval. De achterkant wordt geterroriseerd door levensgevaarlijke Braziliaanse bijen; in vloeren en muren gapen gaten. Op het balkon, waar hij vaak thee met rum serveert, waait een aangename wind. ‘Mijn vader, Richard Leonard, draait zich om in zijn graf, omdat ik dit tot een bouwval heb laten verworden.’
‘In dit huis voel ik mij gevangen in het verleden van mijn ouders. Ik slaap hier in dezelfde kamer waarin mijn vader sliep. Ik voel die zware onrust van zijn verleden. In mijn dromen komt hij spoken. U.G. Krishnamurti zei: laat het verleden los, anders ga je verstikken.’
Hij keerde in 1996, na drie decennia pionierswerk in de Nederlandse filmwereld, terug naar het vaderland, het land dat hij in 1976 eerde met Wan Pipel, ’s lands eerste speelfilm.
Die productie luidde overigens zijn faillissement in. Zijn 88-jarige vader, winkelier in cosmetica-artikelen, had verzorging nodig. Twee jaar later, na diens dood, doekte de filmmaker zijn boeltje in Rotterdam op en vertrok voorgoed naar Suriname. Om helemaal niks te doen. En hij deed ook een tijdje helemaal niks. ‘Niks doen is het moeilijkste wat er is, het is een kunst.’
Ramona Lichtman
De la Parra leefde van columns in lokale bladen, waarin hij onder andere figureerde als Dr. Ramona Lichtman die, dobberend in een bootje op de Suriname-rivier, het land liefdesadviezen gaf.
Maar nadat hij in 2005 aan de wieg had gestaan van de Surinaamse Film Academie, in een land zonder enige filmtraditie en zonder bioscopen, komt van de kunst van het nietsdoen niets meer terecht.
Een stroom minimal movies met lokale acteurs, waaronder Het Geheim van de Saramacca Rivier (2007) en Het laatste verlangen (2008), wordt op het film- en vooral tv-publiek losgelaten. De kritieken zijn vaak niet mals: rammelende scenario’s, warrige verhaallijnen, traag gefilmd en als los zand hangend aan elkaar.
‘ We maken lange films en tweederde van de bevolking ziet ze. Wat wil je nog meer?Je hoeft toch niet alles te begrijpen? De scènes zijn uitgespeeld en gefilmd in hetzelfde trage tempo als het leven hier. Maar de Surinamer blijft er naar uitkijken. Ze vinden het een kick om hun eigen straat in een film te zien, om hun taal te horen.
Laat ze maar lullen
‘Ik zei tegen Arie Verkuijl, die mij is opgevolgd als SFA-voorzitter: laat ze maar lullen. Ze kunnen beter over je fiets lullen, dan over je lul fietsen. Ik heb ook geen spijt dat ik nooit meer een kassucces heb gehad. Wat moet je met al dat geld?’
Toch werd de kritiek ook hem te gortig. Pim de la Parra, die zich al jaren verdiept in Oosterse religieuze tradities, kondigde zijn vertrek aan naar Zuid-India. Waar hij ook niets wilde gaan doen.
De beperkingen die het Nederlands hem oplegde, bevielen hem steeds minder in Suriname. ‘We schelden hier op Nederland, maar we zijn, door de conditionering van het Nederlands, nog Nederlandser dan Nederland. Ik wilde ook de Nederlandse taal ontvluchten. Ik dacht: dan blijf ik toch niet in dat klotelandje van jullie? Voor de Hindoestanen was ik meteen de held, voor de creolen niet.’
Eind vorig jaar trok hij het boetekleed aan en bekende hij, publiekelijk, dat hij zich had vergist – Suriname bleef toch zijn land. ‘Het was weer zo’n egobeslissing van mij, een egodwaling. Misschien ook een vlucht. De hele fucking wereld woont hier: Libanon woont hier, India woont hier. En dan gaat die Pim weg uit het paradijs? Ik heb die vergissing gecorrigeerd en ik ben Suriname weer gaan waarderen. Ik ben nu dichter bij de dood, omdat ik weet dat ik nooit meer in Nederland zal wonen.’
Roman
Voorlopig doet hij niets meer met films. Eerst moet hij zijn roman afmaken, waaraan hij al zeventien jaar werkt. De man die dacht dat hij kon denken telt al 36 hoofdstukken en is al toe aan de twaalfde versie.
Het gaat over vijf geleerde vrienden die samen hebben gestudeerd, onder wie Herman Wilhelmus Bekomst, die zijn geliefde verliest aan zijn beste vriend. Het zijn natuurlijk vijf afsplitsingen van Pim de la Parra. Allemaal ego. ‘Het idee ontstond in 1991, het jaar dat ik een Gouden Kalf won. Ik werd toen geïntroduceerd als de man waarin je alleen maar celluloid zou vinden als je hem zou opensnijden. Ik ben er nog steeds boos over. Zoiets doen ze toch ook niet als iemand een Oscar krijg
[overgenomen uit de Volkskrant, 25 februari 2010]
Thema middag over Pim de la Parra in Amsterdam
Op zondagmiddag 3 oktober organiseert EYE, Film Instituut op haar locatie in het Vondelpark (voorheen Filmmuseum) een soort Parra-thema-middag aan de hand van 3 lange fictiefilms, allen in Suriname opgenomen.
Behandeld zullen worden de films ‘Het geheim van de Saramacca rivier’ uit 2007 (hoofdrol Kenneth Herdigein), ‘Wan Pipel’ uit 1975/76 (hoofdrol Borger Breeveld) en ‘Het laatste verlangen’ uit 2008 (hoofdrol Pim de la Parra).
Het programma start om 13.00u bij het Film Instituut Nederland, Vondelpark 3 te Amsterdam.
[bericht van waterkant.net]
Wan pipel volledig gerestaureerd
In het bijzijn van hoofdrolspelers Borger Breeveld en Willeke van Ammelrooy vindt op woensdag 4 augustus 20.00 uur in TBL Cinemas in Paramaribo de première plaats van de nieuwe, geheel gerestaureerde versie van Wan pipel. Het is de eerste film die door EYE Film Instituut Nederland volgens een kostbaar procedé volledig is gerestaureerd. De film wordt op hoge resolutie digitaal uitgebracht. Volgens EYE conservator Emjay Rechsteiner, die de film zal inleiden, ‘spatten de Surinaamse kleuren weer net zo van het doek als bij de première in 1976′.
Voor Willeke van Ammelrooy, die voor de viewing uit Nederland komt, betekent de avond na 35 jaar een weerzien met Borger Breeveld, Emanuel van Gonter, regisseur Pim de la Parra en anderen die deze voor Suriname zo belangrijke film hier mogelijk maakten. Tevens zal een documentaireploeg uit Nederland zijn opwachting maken die druk doende is met het draaien van de documentaire Parradox over leven en werk van Pim de la Parra. Regisseur In-Soo Radstake van Parradox maakte eerder al de documentaire Het is zo fijn een Surinamer te zijn. Radstake en zijn producent San Fu Maltha (bekend van Zwartboek) zullen woensdagavond 4 augustus de aanwezigen verwelkomen.
De restauratie van Wan pipel maakt deel uit van het project ‘Beelden voor de Toekomst’ dat het mogelijk maakt om het audiovisueel erfgoed in Nederland te conserveren, te digitaliseren en beschikbaar te stellen. Wan pipel is de eerste gerestaureerde film die in het kader van dit grootschalige programma op de nieuwe digitale wereldnorm JPEG 2000 in de bioscoop wordt uitgebracht. Samen met De la Parra en TBL Cinemas koos EYE er voor om deze unieke première plaats te laten vinden in Paramaribo. Rechsteiner: ‘TBL Cinemas beschikt over de allermodernste apparatuur. Het leek ons buitengewoon passend om als eerbetoon aan alle makers en betrokkenen dit moment in Paramaribo te vieren.’ Op de avond zelf belooft de conservator nog met een nieuwsfeit te komen over de betekenis die het Film Instituut toekent aan de rol van Pim de la Parra voor de Nederlandse filmgeschiedenis.
Het Nationaal Archief Suriname is bezig een samenwerkingsverband aan te gaan met collega-instellingen in Nederland waar onder het Instituut voor Beeld en Geluid en EYE om ook de Surinaamse audiovisuele geschiedenis voor het nageslacht te bewaren.
Het Nationaal Archief treft thans voorbereidingen voor de opzet van een eigen audiovisuele unit teneinde de conservering, digitalisering en beschikbaarstelling van het beeld en geluidmateriaal aan het Surinaams publiek mogelijk te maken.
Kaarten voor de première van de gerestaureerde Wan pipel zijn vanaf dinsdag 3 augustus te verkrijgen bij de kassa van TBL aan de Lalla Rookhweg 79 in Paramaribo.
Odyssee d’Amour gerestaureerd
De film Odyssee d’Amour van Pim de la Parra is door EYE Film Instituut Nederland (voorheen Filmmuseum) gerenoveerd en gedigitaliseerd, en zal eind september op het Nederlands Film Festival in Utrecht in aanwezigheid van producers, regisseur & cast & crew in een speciale voorstelling worden vertoond. Odyssee d’Amour speelt zich geheel af op Bonaire en is gesproken in het Engels, Nederlands en Papiamentu. Tal van Nederlandse en Antilliaanse acteurs zijn er in te zien: Herbert Flack, Sarah Brackett, Patty Brard, John van Dreelen, Thom Hoffman, Devika Strooker, Liz Snoyink, Eddie Marchena, Ramon Todd Dandaré, Lilian van Everdingen, Mavis Helmeyer, Laura Quast. De muziek is van La Sonora Matancera, Eddy Bennett en Adriaan van Noord. Cameraman was Frans Bromet. De 107 minuten durende rolprent was De la Parra’s duurste film ooit als regisseur. (Als producer was Dakota van Wim Verstappen de duurste filmproductie waar De la Parra ooit bij betrokken was.)
Zodra de dvd in 2012 wordt uitgebracht zal de film voor het eerst, bijna een kwart eeuw na de opnamen, kunnen worden gezien door de bevolking van Bonaire. Ten tijde van het uitbrengen van de film, anno 1986/87, waren er op Bonaire geen bioscopen meer in bedrijf.
Er is een persboek digitaal beschikbaar gekomen, waarin alle op de film voorkomende credits vermeld zijn en dat een indruk geeft van de kleine militaire operatie die dit filmavontuur voor crew & cast inhield. Veel medewerkers voor en achter de camera worden extra belicht en de eenvoudige gecompliceerdheid van deze filmproductie komt duidelijk naar voren in dit verhaal van de producers & presenters Ruud den Drijver en Lea Wongsoredjo. Het persboek eindigt met de intentieverklaring van ontwerper-regisseur Pim de la Parra als introductie bij het screenplay, dat tot stand kwam in samenwerking met Rudi F. Kross en Dorna van Rouveroy.
Archief Pim de la Parra naar EYE
Het persoonlijk en zakelijk archief van Pim de la Parra is sinds kort ondergebracht en geïnventariseerd bij EYE Film Instituut Nederland (foto onder), voorheen Filmmuseum. Archivaris Piet Dirckx en collega’s hebben gezorgd voor de ordening en inrichting van het archief. Het beslaat de periode van 1962 tot en met 1998 en is met een lengtevan 40 meter het grootste persoonlijke archief van EYE Film Instituut Nederland, voorheen Filmmuseum in Amsterdam.
Klik hier voor de website van EYE.
.
Documentaire over Pim de la Parra
In Suriname beginnen dit weekend de opnamen voor Parradox, een documentaire over het leven van filmmaker Pim de la Parra. In deze persoonlijke documentaire belicht regisseur In-Soo Radstake (Made in Korea) de veelzijdige cineast in een levensfase vol ingrijpende veranderingen. Centraal staan Films, Vrouwen, Ego en Geld – belangrijke thema’s voor de eigenzinnige De La Parra. Nog altijd is Pim een groot verspreider van bijzondere foto’s, in het bijzonder van het vrouwelijk schoon.
Na Suriname verplaatsen de opnamen zich naar Aruba, waar de filmmaker een vijf jaar durende sabbatical hield nadat zijn productiebedrijf $corpio Films failliet ging door de film Wan Pipel. Op het eiland maakte De la Parra Aruba Affair.
Ook ontmoette hij er zijn tweede vrouw, met wie hij zijn tweede dochter Nina kreeg.
Pim de la Parra keert na 23 jaar terug naar Aruba. Dochter Nina vergezelt hem tijdens deze emotionele reis naar het land waar haar ouders elkaar leerden kennen.
Pim de la Parra, de Surinaams-Nederlandse filmmaker die decennialang veel voor de Nederlandse film heeft betekend, is nog altijd een inspiratiebron voor velen. Hij produceerde en regisseerde talloze films (o.a. Blue Movie, Wan Pipel, Het geheim van de Saramaccarivier) waarvan hij een groot deel maakte met zijn partner Wim Verstappen.
Hij werkte samen met de Amerikaanse topregisseur Martin Scorsese, de bekende componist Bernard Herrmann, de Argentijnse director of photography Alejandro Agresti en vele anderen.
In 1991 ontving De la Parra op het Nederlands Filmfestival de Speciale Juryprijs voor zijn gehele oeuvre. In 2008 kreeg hij de Gouden Kalf-speld als erkenning voor zijn pionierswerk voor de Nederlandse en Surinaamse film.
Parradox wordt geproduceerd door San Fu Maltha van Fu Works (Oorlogswinter, Zwartboek); In-Soo Radstake van In-Soo Productions (Carmen van het Noorden) en Femke Wolting & Bruno Felix van Submarine (Another Perfect World, De Viagraman, I wanna be boss).
Parradox komt tot stand met steun van het Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Mediaproducties, het Rotterdam Media Fonds en de Joodse Omroep. De film wordt naar verwachting september 2010 uitgebracht door Benelux Film Distributeurs.
Voor meer informatie kunt u contact opnemen met Fu Works:
Sanne Veldhoven – sanne@fuworks.nl – 020-5307111 en 020-5307111
Fu Works = Meeuwenlaan 98-100; 1021 JL Amsterdam
Pim de la Parra maakte film met Boudewijn de Groot
Made in Utrecht is een nieuw filmfestival van Filmtheater ‘t Hoogt en HKU Lectoraat Kunst & Economie.
13 januari: Opening expositie over filmaffiches
17 januari: Films en een rondetafel over het filmklimaat in Utrecht
18 januari: Films en workshops film/media en ondernemerschap
19 janauri: Films en een rondetafel met beslissers en opinieleiders
Festivallocaties:Filmtheater ‘t Hoogt en HKU
Gast-filmproductiehuis: Memphis Film & Television
COMEDY FILM VAN PIM DE LA PARRA MET BOUDEWIJN DE GROOT IN DE HOOFDROL
Pim de la Parra heeft in 1990 een dolkomische film gemaakt = geproduceerd door Sherman de Jesus -met Boudewijn de Groot in de hoofdrol. Ook voor andere Nederlandse muzikanten zijn in Let the music dance rollen weggelegd, onder meer voor Hans Dulfer, Henny Vrienten en Ben Cramer. Als een lied moet worden gemaakt over de Europese eenwording zijn de muzikale rapen gaar. Er is nu een nieuwe kopie gemaakt van de film, die op het Utrechtse festival zal worden vertoond op maandag 18 januari om 14.00 uur.
De pers over deze film:
• Eén van de leukste Nederlandse films van het jaar
• Boudewijn de Groot debuteert als acteur verrassend goed.
FILM OVER NAPELS VOOR ITALIË-LIEFHEBBERS
Filmmaker Vincent Monnikendam heeft met zijn film Zielen van Napels op geheel eigen wijze deze wereldberoemde stad met al zijn uitersten verkend.
De pers over deze film:
“Zielen van Napels is een bewogen portret van de bewoners van deze bijzondere stad, intelligent in beeld gebracht en rijk aan inhoud, zonder moralistich commentaar.”
FILM OVER BOY ECURY, DE ARUBAANSE VERZETSSTRIJDER IN WO II
Het verhaal van de 22-jarige Arubaanse verzetsstrijder Boy Ecury mag niet vergeten worden. De beroemde Nederlandse filmregisseur Frans Weisz heeft een film over deze in 1944 doodgeschoten held gemaakt. Deze film maakt het mogelijk om onze kennis over WO II te verdiepen aan de hand van het te korte leven van een Arubaan die als jongen van 15 naar Nederland kwam.
Voor verdere informatie en reserveringen klik hier
Onvoltooide Pim & Wim
Onvoltooid olieverfschilderij van Pim & Wim, gemaakt door Paul de Lussanet anno 1978 in het laatste kantoor van $corpio films bv aan de Geldersekade in Amsterdam. Nu in het bezit van Olga Madsen en door haar gefotografeerd zoals opgehangen in haar filmkamer, 11 hoog aan het Victorieplein te Amsterdam. Het schilderij kon niet worden afgemaakt, omdat de tweede termijn van het honorarium van de schilder niet kon worden uitbetaald, omdat het Productiefonds voor Nederlandse films negatief besliste over een door $corpio aangevraagde “overbruggingssubsidie” groot 150.000,- ned. crt., om de schulden van $corpio te saneren en de partners Pim & Wim zonder emotionele & psychologische schade in harmonie uiteen te laten gaan.
Paul de Lussanet besloot het schilderij toen in deze onvoltooide vorm te laten, omdat daarmee subliem het einde van de samenwerking tussen Pim & Wim tot uitdrukking kwam.
The rest is history…
Porno is mainstream!
De makers van het theaterstuk Püppi, dat over een paar weken in Berlijn in première gaat, verspreiden de volgende uitnodiging:
Allerliefste vrienden,
Ik wil jullie graag attenderen op het volgende theaterstuk:
PÜPPI
Porno is mainstream!
Wat voor effect heeft dit op het (seks)leven van vijf jonge vrienden?
Kan Elisa zich bevrijden van de pornografische beelden die zo volop aanwezig zijn in onze populaire cultuur? Wil haar vriend Sebastian haar het liefste vervangen voor een opblaasbare pop, of, nog beter, voor haar sexy – en totaal geschoren – vriendin Julia? Waarom wil de onschuldige Holly van de ene op de andere dag niets meer met mannen te maken hebben? En hoeveel waarheid schuilt er achter Stephens spannende verhalen over zijn mysterieuze blind-date Piedro..?
PÜPPI
Porno is mainstream!
Wat voor effect heeft dit op het (seks)leven van vijf jonge vrienden?
Kan Elisa zich bevrijden van de pornografische beelden die zo volop aanwezig zijn in onze populaire cultuur? Wil haar vriend Sebastian haar het liefste vervangen voor een opblaasbare pop, of, nog beter, voor haar sexy – en totaal geschoren – vriendin Julia? Waarom wil de onschuldige Holly van de ene op de andere dag niets meer met mannen te maken hebben? En hoeveel waarheid schuilt er achter Stephens spannende verhalen over zijn mysterieuze blind-date Piedro..?
Laat je verrassen door de fysieke talenten van 6 jonge, internationale acteurs (uit Duitsland, Nederland, Amerika, Frankrijk en Engeland) die zich in deze nieuwe komedie van hun meest ongegeneerde kant laten zien.
Tekst en regie: Nina de la Parra.
Spel en dans: Suzanne Faber, Arthur Ford, Michael Giardina, Tristan Leperlier, Maria Montoya, Maria Wachlin.
Muziek: Christina Aguilera, Justin Timberlake, Madonna, Katy Perry, Shakira, Wyclef Jean, 50 Cent, Britney Spears, Khia, The Black Eyed Peas, The Pussycat Dolls.
Choreografie: Suzanne Faber en Nina de la Parra.
Wanneer: Donderdag 18 juni, zaterdag 20 juni en maandag 22 juni 2009.
Waar: Theaterhaus Mitte, Berlijn.
Spel en dans: Suzanne Faber, Arthur Ford, Michael Giardina, Tristan Leperlier, Maria Montoya, Maria Wachlin.
Muziek: Christina Aguilera, Justin Timberlake, Madonna, Katy Perry, Shakira, Wyclef Jean, 50 Cent, Britney Spears, Khia, The Black Eyed Peas, The Pussycat Dolls.
Choreografie: Suzanne Faber en Nina de la Parra.
Wanneer: Donderdag 18 juni, zaterdag 20 juni en maandag 22 juni 2009.
Waar: Theaterhaus Mitte, Berlijn.
Nina de la Parra met haar vader Pim de la Parra
OPMERKING: De tekst is in het Duits. Laat je hierdoor niet afschrikken, aangezien er volop dans en fysiek theater aanwezig is – visuele inspiratie gegarandeerd!
RSS
Facebook
Twitter
