Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Parra Pim de la
Het grote geheim van de vrouw
door Pim de la Parra
Mannen en vrouwen zijn als soort niet verschillend van elkaar. Een vrouw is wel anders dan een man, maar ze behoren allebei tot dezelfde soort, ook bekend als the human animal. We zijn warmbloedige, gewervelde zoogdieren. Een vrouw menstrueert, maar elke oplettende man weet dat ook hij elke maand een paar dagen ongesteld is, ook al verliest hij daarbij geen bloed. Zijn ongesteldheid is niet lichamelijk, maar psychologisch en uit zich in losbandigheid, of een slecht humeur. Precies zoals een vrouw in die periode gemakkelijk geirriteerd raakt en soms wat kan zeuren. read on…
Het grote geheim van de man
Een van de best bewaarde geheimen op aarde is een geheim dat elke man bij zich draagt, zonder dat zelf te beseffen. Misschien willen mannen het ook niet weten, want elke volwassen man voelt intuïtief aan dat het gevaarlijk kan zijn om te veel te weten. “Wat niet weet, wat niet deert”. Als je niet weet dat je geliefde ook met een andere man intiem omgaat, dan ben je gelukkig en voldaan. Zodra je ontdekt dat ze niet van jou alleen is, dan is ze opeens een hoer en wil je haar vermoorden. Dan is je leven opeens een hel geworden en is je hart gebroken en kan je nooit meer een vrouw vertrouwen. read on…
Welke drie ontbreken er?
Onderstaande oude foto werd ons doorgestuurd door Pim de la Parra. Hij vermeldt daarbij: “Bijgaande oude foto is afkomstig van Frank Kanhai van het Nationaal Archief Nederland. Er ontbreken nog minstens drie meisjes op deze foto…” read on…
Wan Pipel in Hongarije
Onder auspiciën van de Hongaars-Surinaamse Vriendschapsvereniging beleeft de film Wan Pipel van Pim de la Parra op donderdag 10 april a.s. om 17:00 uur zijn Hongaarse premiere op de ELTE Universiteit te Boedapest, de grootste universiteit van Hongarije. Deze vriendschapsvereniging is in 2012 uit liefde voor de Surinaamse cultuur opgericht op initiatief van de jonge student Sabi Fuer, die onder medestudenten van diverse studierichtingen al diegenen wist te verzamelen die nieuwsgierig zijn om nader kennis te maken met land en volk van Suriname.
In Hongarije wordt er door de bevolking maar één taal gesproken, en het spreekt tot de verbeelding van talloze jonge Hongaren dat er een voor hen nog onbekend en uniek land als Suriname bestaat, waar zoveel verschillende etniciteiten en culturen naast en met elkaar samenleven.
De Hongaars-Surinaamse Vriendschapsvereniging wil met de première van Wan Pipel een begin maken met het op de kaart zetten van Suriname in Hongarije, zodat er interculturele contacten kunnen ontstaan tussen de inwoners van deze twee landen.
Deze première voorstelling is vrij toegankelijk voor alle studenten van de ELTE universiteit en men verwacht vooral veel studenten diplomatie, maatschappijleer, taal & geschiedenis, neerlandistiek, kunstgeschiedenis , sociale geografie en economie.
De Blu-Ray disc van Wan Pipel is voorzien van Engelse en/of Franse ondertiteling en is kosteloos beschikbaar gesteld door EYE Film International, het nieuwe Filmmuseum in Amsterdam, dat Wan Pipel in 2010 heeft gerestaureerd.
Nadere informatie kan verkregen worden via het e-mailadres van de heer Sabi Fuer, te weten: s.fuer@msn.com .
As a local: Pim de la Parra in Paramaribo
door Iñaki Oñorbe Genovesi
Filmmaker Pim de la Parra leidt ons langs zijn heden en vooral verleden in de hoofdstad van Suriname. Regisseur Pim de la Parra werd beroemd met films als Wan Pipel, over de onmogelijke liefde tussen een creoolse manen een hindoestaanse vrouw. Lang verbleef De la Parra in Nederland, maar de afgelopen achttien jaar woont de ‘godfather van de minimal movie’ weer in zijn geliefde Paramaribo.
Surinames hoofdstad heeft een historisch centrum van houten gebouwen dat op de Unesco-Werelderfgoedlijst staat, maar ook de ruim 400 jaar oude stad ontkomt niet aan modernisering. Vele episodes uit De la Parra’s 74 jaar aan persoonlijke historie zijn zo verdwenen. Is dat erg? ‘Helemaal niet. Het is juist een cadeautje van het bestaan dat je op plekkenkomtwaar iets stond en nu niets meer is te zien’, meent De la Parra. Toch vindt hij het heerlijk om zo nu en dan vanuit zijn woning aan de Prins Hendrikstraat een rondje te maken langs plekken van vroeger en herinneringen op te halen.
Een vaste stop is het ouderlijk huis van De la Parra aan de Costerstraat 79. ‘Hier stond ons huis. Een houten huis, heel groot, zinken dak. In 2008 heb ik het verkocht omdat het te veel onderhoud vergde. Bovendien liep de straat regelmatig onder water. Mijn dochters Bodil en Nina waren boos dat ik het huis verkocht. ‘Al onze herinneringen aan Suriname zullen er niet meer zijn’, zeiden ze. Speciaal voor hen heb ik de film Het laatste verlangen gemaakt, waarin het verhaal zich afspeelt in dat houten huis. Nu staat er niks meer’, zegt De la Parra met een grote glimlach.
Vanaf die lege plek is het slechts een klein stukje lopen naar het indrukwekkende houten gebouw van de Hendrikschool. ‘Hier zat ik van mijn 12de tot mijn 14de. Het was een betamelijke school. Veel voorname Surinamers hebben er op school gezeten. De latere president Johan Ferrier was mijn leraar Nederlands. Hier hoorde ik ook voor het eerst dat kinderen niet door de ooievaar worden gebracht.’
Verderop in de straat staat de St. Petrus- en Paulus-Kathedraal, beter bekend als de Kathedraal van Paramaribo3: ‘Dit is de grootste van hout gemaakte kerk van Zuid-Amerika. Voor dat het een kerk werd, was dit gebouw een joodse schouwburg, De Verreezene Phoenix, opgericht door een van mijn voorouders. Van dat oorspronkelijke theater schijnt alleen nog een trap, links van de ingang, over te zijn.’
Op het Kerkplein staat een mooie hervormde kerk en een beeld van de Zuid-Amerikaanse bevrijdingsheld Simon Bolivar. ‘Maar dit plein is voor mij vooral de postbussen van Surpost4. Al die jaren dat ik in Nederland was, stuurde ik brieven naar mijn vader, die ze ophaalde uit postbusnummer 703. Nu krijg ik mijn post uit Nederland in postbus 703.’
‘Meestal loop ik dan ook even langs boekhandel Vaco, de best gesorteerde boekhandel van Paramaribo. Vroeger heette die Varekamp. Zonder deze winkel zou ik niet gevormd zijn. Surinamers zijn helaas geen boekenlezers. Ik weet niet waarom. Maar het is wel jammer.’
Ook een plek die verbonden is met De la Parra’s jeugd is Theater Thalia6. ‘Hier heb ik vaak schooluitvoeringen gehad. Daarnaast heb ik er vele operettes en toneelstukken gezien van grootheden als Albert Helman. Jörgen Raymann treedt hier altijd op als hij naar Paramaribo komt. Dan wordt er groots uitgepakt.’
Schuin aan de overkant van de straat staat het Princess Hoteland Casino: ‘Dit was vroeger Star, ‘the one and only airconditioned movie palace in the Caribbean’. Hier is Wan Pipel in première gegaan en mijn eerste lange film Obsessions. Deze bioscoop was van Statenlid Emile De la Fuente. Om de hoek had hij ook bioscoop Tower8, waar ik La Strada van Federico Fellini heb gezien. Toen ik die film zag, wist ik: dat wil ik ook. Kijk het gebouw staat er nog, maar het is nu een verzekeringskantoor.
‘Buitenlandse gasten neem ik graag mee naar de Palmentuin. Honderden koningspalmbomen staan in deze voormalige gouverneurstuin. Veel zien er niet meer zo fris uit. Maar het blijft een heerlijke plek. Paramariboianen komen er graag rond feestelijke dagen. Als kind kwam ik er vaak met mijn ouders om te picknicken. Bijzonder is ook het beeld van het jongetje Ruben van beeldhouwer Jozef Klas, ook de maker van het bekende vrijheidsbeeld Kwakoe. Ruben kwam om het leven door verstikking in de koelkast. Het beeld is een waarschuwing aan de Surinaamse gemeenschap om beter op hun kinderen te letten.
‘Tegenover de Palmentuin staat nu een vervallen pand waar ik op mijn 17de mijn eerste zoen heb gekregen. Zij was het zusje van een goede vriend. Ik zal haar naam niet noemen. Een dierbare herinnering elke keer als ik in het naastgelegen eetcafé Zus en Zoben. Een leuke plek met een sfeervolle en grote tuin waar je lekker kunt eten en waar ook boekpresentaties, muziekoptredens en filmavonden worden georganiseerd.’
[uit de Volkskrant, 8 februari 2014]
Het kleine meisje in ‘Rubia’ zoekt liefde
Paramaribo – Diana Gangaram Panday (66), die de hoofdrol Rubia vertolkte in de film Wan Pipel, is na lang weer in Suriname. Mens & Maatschappij ging bij haar op audiëntie. Het werd open en openhartig gesprek over een ‘verbrijzelde ziel’. De klappen vielen sinds haar prille jeugd. “Toen al was ik Wan Pipel.”
“In de ogen ziet men de ziel”, zegt Gangaram Panday. Op de vraag of ze iets erover kan zeggen, antwoordt ze: “Nou, ik weet niet of ik nog wel eentje heb. Mijn ziel is zo vaak verbrijzeld dat je zelf eraan gaat twijfelen. Als ik ‘s morgens mijn Bijbel lees, zeg ik huilend met pijnen: ‘Heer, mijn ziel vindt geen rust, mijn ziel dwaalt nog. Nog steeds knijpt het, het doet pijn.'”
Over haar bezoek aan president Bouterse zegt zij onder meer: “Nu er eindelijk een president is die echt iets voor me wil doen, wordt er gezegd dat hij me wil misbruiken. Hij wil mij huis en haard en een scootmobiel geven.”
Maar nog belangrijker vindt zij vergiffenis en liefde van haar familie. “De hele wereld komt langs, maar wat heb ik eraan als mijn moeder niet komt; dan kan ik net zo goed stikken. Dat kleine meisje in mij huilt en wil stoppen met huilen.”
[uit de Ware Tijd, 08/02/2014]
Emanuel ‘Oom Man’ van Gonter uit Wan Pipel overleden
door Shanavon Gefferie
Paramaribo – Emanuel ‘Oom Man’ van Gonter heeft woensdag, op zijn verjaardag het leven gelaten. Hij werd 96 jaar oud. Oom Man was bekend van de film Wan Pipel(1976) waar hij de rol vervulde van Papa Ferrol, de vader van Roy (Borger Breeveld).
“Hij was niet alleen in de film mijn vader, maar ook daar buiten vervulde hij een rol als vaderfiguur”, zegt Breeveld. “Ik ken hem vanaf mijn jeugd.” Breeveld schrok erg toen hij het slechte nieuws hoorde. Dat hij op zijn verjaardag is overleden zegt wat over de man, vindt Breeveld. “Een goed mens gaat dood op zijn jaardag.”
Pim de la Parra, regisseur van Wan Pipel reageerde ook lovend over de acteur. “Hij was de meest fantastische acteur om de rol van Pa Ferrol te spelen en die heeft hij mooi neergezet”, zegt de la Parra. “Ik ben blij dat hij nu kan gaan rusten.”
Breeveld, lid van het managent van de Surinaamse Televisie Stichting (STVS) is van plan de oud acteur veel aandacht te geven op de televisie. Informatie over de uitvaart is nog niet bekend.
[uit de Ware Tijd, 05/02/2014]
Emanuel van Gonter overleden
Emanuel van Gonter, misschien wel de beste Surinaamse acteur in Pim de la Parra’s film Wan Pipel, is gisteren op zijn jaardag, op 96-jarige leeftijd overleden. Hij speelde in de rolprent uit 1976 de vader van de mannelijke hoofdpersoon, de creool Roy (gespeeld door Borger Breeveld), die een relatie aangaat met de Hindostaanse Roebia (gespeeld door Diana Gangaram Panday).
Actrice uit film Wan Pipel bij president Bouterse
De door de zeer populaire Surinaamse speelfilm Wan Pipel bekend geworden actrice Diana Gangaram Panday was gisterochtend, donderdag 23 januari 2014, te gast bij president Bouterse. De ontmoeting vond plaats op zijn Kabinet.
read on…Reacties op De man van veel
De redactie van de Ware Tijd Literair kreeg verschillende reacties op de roman van Karin Amatmoekrim. In de 27 jaar dat we bestaan hebben we dat nooit meegemaakt. Hieronder de reacties over de manier waarop met fictie en werkelijkheid is omgegaan in Amatmoekrims roman:
Cees de Kom (mondelinge reactie):
De tweede zoon van Anton en Nel is bedroefd en boos over de manier waarop Karin Amatmoekrim omgegaan is met de werkelijkheid van het leven van zijn vader. Hij spreekt ook namens zijn nog levende broer en zus. De gefingeerde stukken uit de roman die zij niet herkennen, geven op verschillende plaatsen een onwaar en onsympathiek beeld van de echtgenote en kinderen van Anton de Kom, vooral wat betreft de passage van het vertrek van man en vader naar de psychiatrische inrichting. Voor nog levende mensen die bij deze gebeurtenis een onware en onsympathieke rol krijgen toebedeeld, is het lezen van zulke passages een bittere ervaring.
Antoine de Kom is een kleinzoon van Anton de Kom en zoon van Cees. Hij woont in Nederland, is forensisch psychiater en bekend dichter/schrijver:
‘Ik vind dat een schrijver vrij moet zijn. Het is aan de lezers te beoordelen of Karin in haar opzet is geslaagd. Anton de Kom is van iedereen. De familie is niet geraadpleegd. De familie hoeft niet te worden geraadpleegd, behalve als het gaat om dingen waar de nazaten zeggenschap over hebben. Denk aan auteursrechten. Denk aan zijn stoffelijke resten.’
Cynthia Mc Leod is schrijfster van historische romans, waarvoor ze altijd diepgaand onderzoek doet naar de historische gegevens waarin haar gefingeerde romanfiguren een rol spelen. Dat is de kracht van haar werken. Cynthia schrijft: ‘Een jonge, talentvolle en veelbelovende auteur is Karin Amatmoekrim. Van haar roman Wanneer wij samen zijn heb ik echt genoten en Het Gym vond ik een kostelijk juweeltje. Toen Karin mij vroeg iets te schrijven om haar nieuwe boek, De man van veel, aan te kondigen, deed ik dat graag en ik heb meteen toegestemd om bij de presentatie in Paramaribo een stuk uit haar boek voor te lezen. Ik had het boek nog niet gezien en kreeg het op de ochtend van de presentatie. Omdat ik dacht dat het om een biografie ging, maakte ik de opmerking dat de familie wel blij zou zijn met het boek, maar tot mijn schrik antwoordde Karin dat dat helemaal niet het geval was en dat de familie juist heel verdrietig was. Ik vroeg toen of ze de familie dan niet geraadpleegd had en zei dat ik toch ervan uit ging dat ze niet iets zou willen doen om deze mensen verdrietig te maken. Toen ik thuis het boek las, begreep ik meteen waarom de familie verdrietig was en dit heel pijnlijk vond. Al lezende, dacht ik steeds: dit kan ik toch niet voorlezen! Maar gelukkig waren er ook andere fragmenten en ik las bij de presentatie een fragment voor waarin Anton de Kom zich herinnerde hoe hij als kleine jongen zich al had voorgenomen om op te komen voor de werkende mens, die met zijn arbeid genoeg moest verdienen om zijn gezin te onderhouden. Tijdens de presentatie bij de vragenronde vroeg iemand uit het publiek: “Wat zijn uw bronnen?” en de auteur antwoordde: “Fantasie”. Nu ik dit weet en ondertussen het boek helemaal uitgelezen heb, denk ik: Als de bronnen fantasie zijn, waarom dan de naam Anton de Kom, waarom de namen van zijn kinderen? Waarom geen gefingeerde namen? De lezer zal beslist niet denken dat fantasie de bron is omdat zowel Anton de Kom, zijn vrouw Nel als de kinderen met naam genoemd worden. Er zijn zoveel pijnlijke, verdrietige, zeer intieme momenten en dialogen dat je je als lezer bijna een voyeur voelt. In elk mensenleven zijn er ups en downs. Als je als schrijver over een bekend iemand schrijft, moet je dan uitgerekend over zo’n downperiode schrijven, die daardoor zeer uitvergroot wordt? De schrijfster zegt dat ze geen biografie schreef maar een roman en elke auteur is natuurlijk vrij in zijn of haar keuze, maar ik weet dat ik hiervoor niet zou kiezen en ik zou zeker van te voren met de familie overleggen. Op het eind van het voorwoord zegt de auteur: “En dit is zijn verhaal.” Maar is dat wel zo? Als Anton de Kom zelf zijn verhaal had mogen schrijven, zou dit dan zijn verhaal zijn? Ik denk het niet. “Wie schrijft, die blijft”, wordt gezegd; maar het is verdrietig en pijnlijk voor Anton de Kom, voor zijn nageslacht en voor Suriname als de held Anton de Kom zo zou moeten blijven.’
Cobi Pengel wijst ons per mail op de kracht van het artikel van Ida Does op Starnieuws waarin ze de volgende uitspraak van de auteur en Nobelprijswinnaar Toni Morrison heeft opgenomen: ‘Making a little life for oneself by scavenging other people’s lives is a big question, and it does have moral and ethical implications. In fiction, I feel the most intelligent, and the most free, and the most excited, when my characters are fully invented people. That’s part of the excitement. If they’re based on somebody else, in a funny way, it’s an infringement of a copyright. That person owns his life, has a patent on it. It shouldn’t be available for fiction.’ [zie Does’artikel elders op deze blogspot]Henna Asin woonde als kind in de Pontewerfstraat, de huidige Anton de Komstraat: ‘Ik ben 73 jaar, geboren en opgegroeid aan de Anton de Komstraat. Oom Anton was een kleurrijke buurtbewoner met veel tori van Frimangron. Spannende verhalen over de acties van De Kom kon hij vertellen. De herinneringen hieraan die ik uit mijn kinderjaren heb overgehouden zijn die van een ruziezoeker en weinig flexibel mens. Als volwassen vrouw moest ik eraan wennen toen er een heel ander beeld van De Kom in de media verscheen en zelfs de universiteit naar hem genoemd werd.’
Ook het boek van Connie Palmen, Lucifer (2007), ontlokte reacties. Ida Does noemde het in haar artikel. Pim de la Parra reageerde met herinneringen aan de componist Peter Schat en zijn vrouw Marina Schapers die overleed na een val van een rots in Griekenland tijdens hun vakantie. Hij heeft het echtpaar goed gekend in Amsterdam en Marina heeft zelfs in een van zijn films gespeeld. De roman Lucifer is bijzonder, omdat Connie Palmen er in geslaagd is om de sfeer van musici, toneelspelers en andere kunstenaars in de zestiger jaren weer te geven, met veel drank in cafés in de Amsterdamse Jordaan, onderlinge seksuele relaties en veel, veel praten. Deze roman berust dus ook op waarheid. De figuren hebben echter gefingeerde namen. Ook deze roman uit 2007, bijna vijfentwintig jaar na het noodlottige ongeluk, bracht kritische reacties omtrent waarheid en fictie teweeg.
Kunstenares Carmen Alikhan presenteert persoonlijke emotie in eerste solo-expo
door Audry Wajwakana
Paramaribo – Beyond culture was de titel van de eerste solo-expo van kunstschilder Carmen Fazal Alikhan in 2002. Elf jaar later presenteert de artiest haar derde solotentoonstelling genaamd Beyond Culture 2 in het Grand Riverside Hotel. Met zesentwintig diverse schilderijen en een kleine collectie Tibetaanse geweven armbandjes geeft zij van 15 oktober tot 16 november invulling aan het thema. Het onderwerp lijkt een vervolg van de eerste expo. Maar zelf ziet Alikhan dat niet zo. “In mijn eerste expo heb ik veel portretten geschilderd van verschillende bevolkingsgroepen, die de cultuur van Suriname vertegenwoordigden. Het ging niet om de uiterlijke cultuurvorm, maar de diepe emoties die elk mens in zich heeft”, legt de kunstenares uit. Die emotie staat volgens haar boven cultuur en maakt dat alle mensen gelijk zijn. “Een verbindingsvorm van het mens zijn”, verklaart ze.
Divers
De schilderwerken van Alikhan zijn heel divers. Van figuratief realistisch met surrealistische invloeden tot semi-abstract en abstract expressionistisch. De uiting van emotie bij de portretschilderijen van dieren, kinderen, torso’s, en mensen in culturele klederdracht, vormen een doorsnede van haar huidige werk. “Omdat ik voor hetzelfde dilemma kwam te staan als de eerste Beyond Culture, heb ik gemakshalve voor het thema Beyond Culture 2 gekozen. Maar het is zeker geen vervolg”, benadrukt de artiest. Bij de diverse schilderijen die ze bij elkaar heeft , voert uiterlijke expressie de boventoon. De kunstenares schildert vaak op het moment dat iets haar raakt. “Het hangt er allemaal vanaf hoe ik mij op dat moment voel of in welke stemming ik verkeer”, zegt ze. Zo heeft ze naast portretten waarin verschillende emoties tot uitdrukking komen, ook dieren geschilderd. Zoals uit haar olifantenperiode, een schilderij van twee olifanten die de speelsheid van de dieren tot uiting brengt. Een treinongeluk in India (2011), met een groep olifanten die de treinrails overstak, heeft zij ook op canvas vastgelegd.
Spiritueel
“Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar ik schilder niet met als hoofddoel te verkopen”, zegt Alikhan. “Ik schilder voor mijn plezier en het is mijn grootste hobby. Natuurlijk is het heerlijk als mijn werken worden verkocht, want de materialen zijn erg duur”, zegt ze. Het leren schilderen vloeit voort uit haar spirituele periode, waardoor de artiest zelf een reiki master is geworden. “Een belangrijke periode in mijn leven, waar ik veel pijn tegenkwam, maar ook veel dankbaarheid, liefde en vreugde.” Die emoties wilde zij laten vastleggen en ze besloot in 1990 portretschilderen bij de Nola Hatterman Art Academy te volgen.
De opening van de expo zal door haar goede vriend Pim de la Parra worden verricht. “Hij is een gekke jongen met wie ik samen spirituele cursussen deed.” Eerst had ze geaarzeld om hem te benaderen. “Maar toen hij me belde en zei dat hij zich niet gaat voorbereiden op de opening, was ik ervan overtuigd dat hij de juiste persoon is om de opening te verrichten. Het zal een leuke avond worden en we gaan zeker genieten”, zegt ze lachend.
[uit de Ware Tijd, 07/10/2013]
Nu al 125 inzendingen voor Carifesta XI Film Festival
125 inzendingen, waaronder lange films en documentaires, maar ook shorts, animatiefilms en muziekvideo’s. Dit is slechts een greep uit de inzendingen die elke dag binnen stromen bij The Back Lot.
Het Film Festival, dat van maandag 19 tot en met vrijdag 23 augustus in TBL Cinemas plaatsvindt, wordt er één vol Caribische en Zuid Amerikaanse films. Er zijn inzendingen van onder andere Cuba, Peru, Venezuela, Curaçao, Haïti en Guyana. Het programma wordt daarnaast afgewisseld met een selectie van films uit de Travelling Caribbean Film Showcase.
Als gastland is Suriname prominent aanwezig. De inzendingen zijn gevarieerd. Filmliefhebbers kunnen kiezen uit echte klassiekers als Wan Pipel van regisseur Pim de La Parra, maar ook uit recentelijke producties zoals Psst, schatje een korte film over de Surinaamse man. Bezoekers die Lieve Hugo en Trefossanog niet eerder op het grote doek hebben kunnen bewonderen, kunnen die kans tijdens het Film Festival alsnog benutten.
Tijdens het Carifesta Film Festival wordt naast de filmvertoningen volop aandacht besteed aan kennisoverdracht over alles wat met filmproducties te maken heeft. Inleiders uit onder meer Hollywood, Peru en Costa Rica verzorgen masterclasses waarin aandacht wordt geschonken aan onder meer scenario ontwikkeling, (co-)produceren, distributie, marketing en promotie van films. Maar ook Pim de la Parra zal de master class “Low budget filmmaking in the Caribbean” verzorgen.
Kidscorner In de kidscorner leren jongeren vanaf 12 jaar tijdens de workshop ‘Watch That Sound’, hoe zij een eigen soundtrack voor een film kunnen maken, terwijl jongeren vanaf 14 jaar kunnen meedoen aan de workshop Digital Playground. Tijdens deze workshop leren zij binnen enkele uren een korte film te maken.
Animae Caribe
Voor het eerst geeft Animae Caribe (afkomstig uit Trinidad) animatie-workshops aan jongeren tussen 15 en 29 jaar. Deelnemers kunnen kiezen uit drie verschillende workshops waarin zij verschillende animatie technieken worden aangeleerd, zoals 2D Animaties, 3D Modelling Technieken en Stop-Motion.
Inschrijven workshops & masterclasses
Voor inschrijving kunnen filmliefhebbers, filmmakers (in wording) en jongeren zich aanmelden bij The Back Lot op het telefoon nummer 400 816. De workshops en masterclasses vinden plaats in TBL Cinemas en IGSR (op het complex van de Anton de Kom Universiteit van Suriname)
RSS
Facebook
Twitter
