Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Parra Pim de la
Pim de la Parra – “Ik weet het niet”
Vorige week bevond ik me opnieuw in het gezelschap van een paar owru mati’s die de winter in Nederland waren ontvlucht om in Switi Sranan wat warmte bij te tanken. We waren met zijn vieren, allemaal 70-plussers en inmiddels grootvaders. Omdat ik al twintig jaar geleden ben geremigreerd, kreeg ik flink wat vragen over het dagelijkse leven in Suriname naar mijn hoofd geslingerd. read on…
Films van Pim de la Parra in VS uitgebracht
Distributeur Cultepics gaat drie bekende films van regisseur Pim de la Parra in de VS op dvd en blu-ray uitbrengen. Het gaat om zijn beroemdste film Blue Movie (1971), de thriller Obsessions (1969) die De La Parra samen met Martin Scorsese schreef, en Frank & Eva (1973), het filmdebuut van actrice Sylvia Kristel. read on…
Pim de la Parra stopt ermee
Genoeg is genoeg
Vandaag heb ik na rijp beraad besloten mijn ultieme droom op te geven. Meer dan tien jaar koesterde ik de wens om nog een laatste grote film in Suriname te kunnen maken, getiteld Krin skin. Dat kun je vertalen als ‘Schone Huid’, of ‘Schoon Lichaam’, maar het betekent eigenlijk dat je een goed voorgevoel hebt over iets of iemand. read on…
Hallo Paramaribo – Pim de la Parra weet het niet meer
door Tjebbe van Tijen
Ik kreeg zojuist een email van Hans Plomp toegestuurd met een artikel van Pim de la Parra (1940-) uit Paramaribo. Het betreft een doorsturen van een in de Ware Tijd (dagblad) gepubliceerde kolom. Het schrijven van Hans Plomp is duidelijk als een verder publiekmaken bedoeld… doe ik dus bij deze…
Maar eerst… dat wat in mijn overvolle hoofd allemaal opkwam bij het lezen van Hans Plomp zijn intro en De la Parra zijn stukje. read on…
Mi kumba blaka
door Pim de la Parra
Als witte Srananman kan ik me heel goed inleven in de gevoelens van de blanke Zuid-Afrikaanse dichteres Antjie Krog, die in de jaren tachtig van de vorige eeuw droomde van een pil, die haar net zo zwart zou maken als haar donkerkleurige landgenoten. read on…
Suriname is het meest onbeschaafde en het meest onfatsoenlijke land
door Cynthia Mc Leod
Mijn goede vriend Pim de la Parra schrijft een column in de Ware Tijd en een poosje geleden schreef hij er één getiteld: ‘Schaamte’. Pim en ik zijn min of meer tijdgenoten en we bezochten exact dezelfde scholen, dus alles was zo herkenbaar. Van de zo zeer verlangde berlinerbol met guavejam van Bolleman op de Hendrikschool tot het minderwaardigheidsgevoel dat je werd aangepraat door sommige Hollandse leraren op de AMS destijds, omdat Suriname een achtergebleven gebied was en wij maar domme derdewereld-landbewoners. We zijn nu een onafhankelijk land, maar… bij mij wordt dat gevoel van schaamte alleen maar groter. read on…
Pim de la Parra – Babylonische spraakverwarring
Eén van de meest opwindende ervaringen die een mens kan overkomen, is de ontdekking dat je door niemand wordt verstaan. Iedereen spreekt een taal die eigenlijk door geen ander wordt begrepen, ook al spreken en schrijven ze allebei dezelfde taal. En ook al hoort niemand wat de ander zegt, toch doen we meestal alsof we elkaar wel verstaan. read on…
Pim de la Parra – Schaamte
In mijn tienerjaren, toen er in de Domineestraat nog boeritji wagi’s [ezelkarren – red. CU] mochten rijden en er in heel Suriname niet meer dan vijfduizend auto ’s waren, is me voor het eerst een gevoel van schaamte aangepraat. Als leerling van de Hendrikschool, en daarna de AMS, werd ik geleidelijk aan vanzelf beïnvloed door de opvattingen en attitudes van diverse leraren, onder wie ook een paar Nederlanders. read on…
Pim de la Parra – Discipline
Van jongs af aan was ik behept met het talent om stil te zitten en niets te doen, alleen maar te kijken en te luisteren. Ik kon urenlang op het bovenbalkon van mijn ouderlijk huis aan de Zwartenhovenbrugstraat staan of zitten en zonder te denken waarnemen wat er op straat was te zien. Om mijn vader voor de gek te houden had ik altijd wel een boek en een schrift bij de hand, om te kunnen doen alsof ik met mijn huiswerk bezig was. Op mijn AMS-rapporten regende het onvoldoendes, en tot de dag van vandaag ben ik de enige die alle drie klassen heeft gedoubleerd en zes jaar nodig had om het einddiploma te behalen. Het spreekt vanzelf dat mijn vader ernstig moest twijfelen aan mijn geschiktheid voor het burgerlijk bestaan, en zich geen raad meer met mij wist. Dat vond ik best, want iets in mij kon het niet laten tegen hem in verzet te komen, hoe veel ik ook van hem hield. read on…
“Vertel me geen pantjelantje!”
door Pim de la Parra
“Vertel me geen pantjelantje!”, sprak een owru mati van me verontwaardigd toen hij hoorde hoeveel Euro’s hij voor de huur van een terreinwagen voor zeven dagen moest betalen. Hij was met twee andere owru mati’s, een voor een geslaagde Euro-Suri’s uit Amsterdam, Rotterdam en Maastricht, voor het eerst in lange tijd weer op vakantie in Switi Sranan, en de heren waren van plan om Kabalebo in West Suriname te bezoeken. “Doe niet zo sluit”, zei een van de anderen, “we betalen die man gewoon de prijs die hij vraagt.” read on…
Oom Leonard
door Pim de la Parra
Vorige week zondag ging ik op bezoek bij mijn oude en wijze vriend en leermeester Oom Leonard, in wiens nabijheid ik mijn persoonlijkheid kwijtraak en deel word van iets oneindig groots. Ik had een zeergeleerde Japanse vrouw uit Tokio meegenomen, genaamd Mika, omdat ik wist dat Oom Leonard als zeeman veel Japanse havensteden herhaaldelijk heeft bezocht. read on…
Vat niets persoonlijk op
door Pim de la Parra
“Oom Pim, ik wil dat hij me met rust laat! Zeg hem dat ik ‘m niet meer wil. Hij geeft me hoofdpijn. Laat hij naar zijn vriendin gaan op Curaçao. Mi no wan’en moro!” Met deze woorden hoopt de vrouw van mijn achterneef dat de vader van haar kinderen voorgoed uit haar leven zal verdwijnen. Zij is me komen opzoeken in de schooltijd van hun zoon en dochter, om me te vragen of ik misschien een goedkope woning voor haar weet. read on…
RSS
Facebook
Twitter
