300 jaar slavernijverleden werkt door in de belevingswereld van alle betrokkenen. Verhalen van voorouders, gepubliceerde... Lees verder →
Posts tagged with: Parra Bodil de la
Bodil de la Parra: Het verbrande huis
Op 18 juni verschijnt het boek Het verbrande huis van Bodil de la Parra. Het is een persoonlijk Surinaams familieverhaal van de Nederlandse actrice en toneelschrijfster.
read on…‘Ze komt fel voor haar mening uit’
Comedian, toneelregisseur en zangeres Nina de la Parra (32, links) over haar zus, actrice en toneelschrijver Bodil de la Parra (56), die nu in het theater staat met haar solovoorstelling Het verbrande huis.
read on…Boek over Suriname en religie
door Diederik Samwel
Socioloog en journalist Herman Vuijsje heeft vrijdag in De Nieuwe Kerk in Amsterdam zijn nieuwe boek God zij met ons Suriname, religie als vloek en zegen gepresenteerd. Daarin gaat hij in op de grote verscheidenheid aan religies in Suriname. In een zaal boven de Grote Suriname Tentoonstelling reikte Vuijsje het eerste exemplaar uit aan toneelschrijfster en actrice Bodil de la Parra.
Surinamer zijn zit van binnen
door Carlo Jadnanansing
Met zwierige danspasjes op opgewekte Zuid-Amerikaanse tonen verwelkomde Bodil de la Parra haar gasten in On Stage op donderdag 31 januari 2019. Het was de Surinaamse première van haar theaterproductie Het Verbrande Huis dat solo door haar werd gebracht. read on…
Bodil de la Parra brengt Het verbrande huis tot leven
Bodil de la Parra is opgegroeid in Amsterdam, maar is ook thuis in Paramaribo, de stad waar haar vader Pim alweer vele jaren woont. Als kind logeerde zij regelmatig bij de tantes Gus en Pop, in het familiehuis aan de Zwartenhovenbrugstraat, boven Drogisterij De la Parra. Ze sliep er onder één klamboe met haar neefjes en raakte vertrouwd met haar norse opa, de apotheker R.L. de la Parra. De tantes kookten de heerlijkste gerechten en hielpen de klanten in de drogisterij. Later draaide hun nichtje de drogisterij; haar deur stond altijd open – ook voor familie uit het buitenland. Ruim zes jaar geleden is het pand volledig uitgebrand – in één klap ging meer dan een eeuw aan tastbare geschiedenis in vlammen op. De verhalen leven voort, laat De la Parra van 31 januari tot en met 3 februari zien in de voorstelling Het verbrande huis. read on…
Het verbrande huis, een Surinaamse familiekroniek van Bodil de la Parra
Op zaterdag 20 oktober is Bodil de la Parra te zien in het Isala Theater in Capelle aan den IJssel met het indringende theaterstuk ‘Het verbrande huis, een Surinaamse familiekroniek’ Hierin vertelt de dochter van regisseur Pim de la Parra vol vuur en emotie over haar Surinaamse verleden. read on…
Woiski vs. Woiski | Orkater & Bijlmer Parktheater
“BB met R dat is Bruine bonen met rijst…” Wie kent deze tophit uit de jaren 50 van Max Woiski niet?
Max sr. kwam in de jaren dertig, als een van de eerste Surinamers naar Amsterdam en opende daar zijn eerste nachtclub. Hij en zijn zoon Max jr. moesten zien te overleven in het witte Nederland. Waar Max sr. zich met charme en bluf weet aan te passen en daar gelukkig mee lijkt te zijn, komt Max jr. in verzet. Op een avond in nachtclub La Cubana, komt hun strijd in een beslissende battle tussen muziekstijlen en karakters tot een hoogtepunt. read on…
‘Ik wil een feestje dat ontaardt in grote chaos’
door Herien Wensink
Het was een wild plan, van theaterproducent Inge Bos van Bos Theaterproducties: zij wilde een stuk met 25 vrouwen op toneel. Beoogd schrijfster: Bodil de la Parra. „Toen ze dat opperde, moest ik heel hard lachen.” read on…
Taal – blijspel – Spinozapremium
door Carry-Ann Tjong-Ayong
Van een conferentie over meertaligheid in Suriname tot een blijspel van Bodil de La Parra over vrouwen die mannen bekritiseren en tussendoor op internet lezen over de toekenning van de Spinozapremie aan o.a. een vrouwelijke hoogleraar Jeugd en Media in Amsterdam, dat zijn stappen met zevenmijlslaarzen. Maar dat is nou de zegen van internet. Je kunt je hier of daar overal in storten en van alles op de hoogte blijven.
Nou kon ik altijd al tien dingen tegelijk doen in tegenstelling tot mijn man die liefst 1 ding doet en dan ook heel goed. Als kind oefende ik in het schrijven van de tekst van een liedje en tegelijk een ander zingen. Van die dwaze dingen die kinderen doen. Maar het scherpte mijn geest en vooral mijn geheugen, wat weer handig was bij het leren van een proefwerk. Mijn jongere broer en ik staken elkaar de loef af bij het snel opzeggen van alle rugtitels van de Winkler Prinsencyclopedie in mijn vaders boekenkast. Zo leerden we al op drie- en vierjarige leeftijd lezen en dat leverde ons levenslang plezier op.
Maar om terug te komen op de conferentie met als thema “ordening van meertaligheid”, die het sluitstuk vormde van zeven weken consultaties over talen in Suriname. Talen zijn mijn hobby en ik vind het jammer dat ik nu pas in Suriname ben, zodat ik alleen de slotconferentie kon bijwonen. Hoewel ik mij niet voor 15 juni had opgegeven kreeg ik van die aardige meneer Roozen, die ook dagvoorzitter was, een Vipplaats op de eerste rij toegewezen, met extra stoel voor Wim, waar ik ook mijn blocnote kon neerleggen en in de pauze een broodje en een pakje mangojuice, die dezelfde heer attent verzorgde. Zo’n plaats heeft voordelen en nadelen. Je kunt alles op het podium goed volgen, maar je zit pal onder de ijskoude airco en je ziet niet wie er achter in de zaal zitten. Veel vrienden bleek bij de karige lunch, die Hr. Roozen schertsend een hapje noemde, wat het ook was.
De conferentie werd geopend met woorden van minister Raymond Sapoen van Onderwijs en Stanley Sidoel van het Directoraat Cultuur. De Taalraad onder de deskundige leiding van “oom “ Hein Eersel hield een aantal inleidingen, over talen, democratie en taalrechten (hijzelf verwees in dit verband naar artikel 8.2. van de grondwet, het enige artikel waar het woord taal in voorkomt en stelde onder meer dat iedere burger het recht heeft de eigen taal te gebruiken en daarin niet belemmerd mag worden door bv overheidsinstanties aan loketten.
– talen in historisch perspectief door Lila Gobardhan-Rambocus, die aagaf hoe de meertaligheid zich vanaf de vroegste tijden met één bevolkingsgroep, de reeds meertalige Inheemsen, ontwikkelde. Volgens haar zal de meertaligheid altijd blijven bestaan en het Nederlands, dat eigen is geworden, zeker nog 100 jaar. Wij hebben 23 verschillende talen hoorde ik tot mijn verwondering. Jaren geleden woonde ik in Leiden een interessante conferentie bij over talen in Suriname, waar ik leerde dat er alleen al 35 Inheemse talen in Suriname zijn. Met alle andere gesproken talen er bij zou je dus al over de 40 komen. Maar misschien zijn er inmiddels al weer talen verdwenen.
– standaardisatie en standaardisering van talen door Renate de Bies, die ook het woordenboek Surinaams Nederlands heeft samengesteld en die het aanschouwelijk illustreerde, door de vergelijking te trekken met kippen voor de consumptie, maar daardoor de noodzaak er toe goed duidelijk maakte. Vier fasen zijn nodig om een taal te standaardiseren: selectie, beregeling, uitvoering en onderhoud;
– landen met meer dan ‘’en officiële taal, zoals India, Zuid-Afrika en de Antillen werden toegelicht door Bholanath Narain;
– en tenslotte gaf Paul Middellijn op zijn eigen wijze een statement over de wenselijkheid van het Engels en desnoods het Spaans als officiële voertaal in plaats van het Nederlands dat afgebouwd dient te worden. Hij gaf voorbeelden van woorden in het Surinaams-Nederlands die uit het Engels of Spaans komen en wees op het economisch belang in de regio.
In de discussie met de zaal kwamen de diverse visies nog meer tot uiting en voordat de taalwet een feit is zal er nog heel wat water door de Suriname-rivier stromen.
Verfrissend was het blijspel Onder vrouwen over mannen van Bodil de la Parra, het regiedebuut van Helen Kamperveen. Drie voortreffelijke jonge actrices, waarvan twee van Helen’s theaterschool gaven vol humor en zichtbaar plezier hun visie op de Surinaamse man. De zaal voor meer dan 90 % gevuld met vrouwen in alle leeftijden genoot zichtbaar en hoorbaar en zelfs het handjevol mannen, zoals de mijne, die als excuus had dat hij mijn rolstoel moest “stoten”, kon om de pittige grappen lachen. Ik had mijn vaste VIP-plaats als gast en hoefde dus niet naar boven te worden gedragen. Het Patronaat heeft een oprit en een rolstoeltoilet had Helen mij trots verteld.
Maar de Mgr. Wulfingstraat veranderd helaas erg nu de drie huisjes met erven bij de brug over de Sommelsdijksekreek getransformeerd zijn tot parkeerterrein met portier voor het in aanbouw zijnde, vier verdiepingen tellende kantongerecht naast het Patronaat. Liever had ik gezien dat de RK meisjesscholen, de Hoedenvlechtschool en de Paulusschool gerestaureerd waren. Maar ook het bisdom lijdt onder de malaise en de regering bouwt wat zij wil. Toch denk ik dat ik liever een regeringsgebouw hier zie dan een zeshoog Chinees warenhuis., zoals er overal in de binnenstad en aan de rand van de stad oprijzen… Dat heet vooruitgang, waarbij het vooruitdenken wordt vergeten.
Op ‘Utrechtse Vrouwen spreken’ (Linked In) ontdekte ik een blog ‘Kopstukken in Komkommertijd’, van Sylvia Valkenburg, over haar zus, prof. dr. Patti Valkenburg, die als enige vrouw tussen drie laureaten, winnaar van de Spinozapremium is, een prestigieuze wetenschappelijke prijs van 2,5 miljoen euro, voor haar onderzoek naar Jeugd en Media. Sylvia beklaagt zich over de beperkte aandacht van het NOS-Journaal, dat het feit bovendien linkt aan domme studenten.
RSS
Facebook
Twitter
