Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Ori
Ori: “Theatervoorstelling met Ganga was liefde op het eerste gezicht”
door Ruth Nortan
Paramaribo – “Deze vorm van theater is verslavend. Je moet er tijd voor hebben, gemotiveerd en gedisciplineerd zijn. Het vraagt offers en bereidwilligheid om de instructies van de regisseur te volgen”, is de eensgezinde mening van de Cast van Brian X. Stichting Projecta heeft reeds dertien schoolvoorstellingen gehouden. De VWO 4-leerlingen waren vanaf het begin enthousiast over het theaterspel.
In gesprek met de Ware Tijd vertellen de spelers hoe zij het theaterstuk Brian X hebben ervaren. Ellen Abendanon (speelt dr. Hooplot): “Dr. Hooplot is sowieso iemand die ik niet ben. Je kruipt in de huid van een ander en je probeert zo overtuigd mogelijk het karakter neer te zetten.
“Dit theaterstuk is zwaar, omdat het echt samenspelen is”, vertelt hoofdrolspeler Idi Lemmers (Brian X). Je tegenspeler wacht op jou en de cue die je geeft door middel van je tekst. Dat is zwaar en brengt ook veel stress met zich mee. Ook de snelle afwisseling en het switchen in moods maken dit stuk voor mij spannend en uitdagend.” Het gedeeltelijk laten afscheren van mijn haar was nodig om er ouder uit te zien, maar dit stuk was het offer waard.” Marina Pinas vervulde de moederrol zonder noemenswaardige problemen. Als voormalig voorlichter bij het Korps Politie Suriname lag dat personage voor de hand. “Ik heb vaker met jongeren gewerkt, mijn rol kende ik al heel vroeg en kon mij dus makkelijk echt inleven”, zegt Pinas.
Entertainer Kwasi (jonge Brian): “Ik had altijd al belangstelling voor theater. Bij Sharda Ganga kreeg ik de smaak te pakken. Ik deed mee aan een workshop van Ganga en moest een serieuze ‘bok’ incasseren. Ik heb heel strenge collega’s die allen het beste met je voor hebben. Ik ben aan deze vorm van theater verslaafd geraakt. Ik moest veel offers brengen, maar het is het waard.”
Theater is een ontlading, zeggen Ori en Kwasi. Lemmers noemt het een uitlaatklep. “Ik leer mijn grenzen verkennen en die verleggen. De band met elkaar wordt ook sterker en hechter.” Voor Ori is theater naast muziek een andere vorm van het overbrengen van een boodschap. In 2009 deed Ganga een beroep op mij en vanaf toen ben ik bij dit gezelschap. Het was meteen liefde op het eerste gezicht. Bij Ganga weet je wat je kan en je leert wat je niet kan.”
Volgens Abendanon zijn Ganga’s stukken zodanig dat je iets in kan herkennen. “Ik wil voor niemand anders spelen. Je weet bij Ganga dat je iets brengt wat anderen tot nadenken aanzet. De stukken zijn tot stand gekomen op basis van onderzoek en daar zit voor mij de meerwaarde in, want het heeft impact op anderen en diepgang.”
“Het is prettig samenwerken met Ganga en dat begint al bij de rolverdeling”, zegt de cast eensgezind. Er is ook een goede onderlinge relatie. Volgens Ganga ontstaat de grootste ramp wanneer de regisseur en de acteurs elkaar niet vertrouwen. “Vertrouwen tussen partijen is noodzakelijk, omdat de regisseur pas dan in staat is het gewenste gevoel en ritme eruit te krijgen. Ik houd van mooie zinnen en ik besteed daar veel tijd aan. Zonder een goede vertrouwensrelatie tussen regisseur en acteurs, kan de regisseur niet regisseren.”
Ganga is echter niet gauw tevreden: “ Ik ben nooit tevreden, dat zullen mijn acteurs meteen zeggen.” Soms vind ik dat de acteurs wat woorden mangelen, maar ik weet dat de tekst eigenlijk best moeilijk is, dus ik zeur er niet elke dag over. Het strengst ben ik uiteindelijk voor mezelf. Ik bedenk elke dag wel iets wat ik anders had moeten schrijven, of thema of onderdeel dat ik eigenlijk ook wel verwerkt zou moeten hebben in het stuk. Ik zou bijvoorbeeld nog duidelijker willen maken hoe ook de school ons monddood maakt; dat komt nog niet helemaal uit de verf denk ik. En zo zijn er nog wat dingen.” Maar, zegt de regisseur uiteindelijk: “Als hetgeen ik allemaal erin wilde niet erin kan, dan komt het wel in een volgend stuk.”
[uit de Ware Tijd, 05/07/2011]
Bryan X: Nieuwe theaterproductie Stichting Projekta
Bryan X is de nieuwe theatervoorstelling van de Surinaamse Stichting Projekta. In de voorstelling gaat de stichting op zoek naar de wijze waarop het functioneren in (en van) de kleinste organisaties eigenlijk een voorbode is op wat zich op nationaal niveau afspeelt.
Het stuk geeft een kijk op de wijze waarop Surinamers zich organiseren in allerhande verenigingen, buurtcomités, jongerenclubs, en sportverenigingen. De voorstelling is tevens een studie naar organisatiecultuur, samenwerking en het idee van leiderschap in Suriname.
De voorstelling gaat op 16 juni in theater Unique aan de Fred Derbystraat officieel in première. Hierna zijn er voorstellingen gepland voor vrijdag 17, 24 en zaterdag 25 juni. Bryan X wordt ook voor de scholen gespeeld. De theatervoorstelling is onderdeel van het programma Theater voor Dialoog van Stichting Projekta, en wordt gefinancierd door de Nederlandse Ambassade. Met dit programma wil de stichting bijdragen aan de vorming van kritische burgers, vooral jongeren, door het theater te gebruiken als ontmoetingsplaats waar prangende maatschappelijke vraagstukken zoals democratie, armoede, genderongelijkheid, goed bestuur, patronage, seksuele en reproductieve rechten ter discussie worden gesteld. De regie en het script van Bryan X zijn van Sharda Ganga. De hoofdrolspelers zijn Idi Lemmers en de rappers Kwasi en Ori.
Jazz/poëzie-avond voor stimulans dichtkunst
door Claudine Saaki
Paramaribo – De 17-jarige Arubaanse Eva Beeldsnijders [dit moet zijn: Beeldsnijder – red. CU] is de eerste winnares van de jazz/poëzie-avond. Deze wedstrijd van de stichting ‘Let’s do it’ is de vorige maand in theater Thalia gehouden. Dat de winnares Arubaans en geen Surinaamse is, is volgens Agasha Meerzorg, voorzitter van ‘Lets do it’, geen probleem.
De stichting heeft zich ten doel gesteld jong Surinaams talent te ontdekken, de kans te geven zich te uiten, maar ook tot professionals te vormen. “Notarieel is opgetekend dat de stichting als doel heeft jong talent te ontdekken en “niet persé Surinaams jong talent”. Meerzorg zegt dat alles naar wens en vlekkeloos is verlopen.
Elf woordkunstenaars hebben op kunstzinnige en creatieve manier hun zelfgeschreven gedichten gepresenteerd, en wel voor een goed opgekomen publiek. Beeldsnijders kreeg een weekendpackage van hotel Torarica, een ticket naar Curaçao en een [bedrag van] SRD 3.000. “Ik heb heel veel geleerd. Vooral hoe ik mijn emoties kan tonen bij het voordragen van een gedicht. En ook hoe je een gedicht levendiger kan maken”, zegt de poëziewinnares aan de Ware Tijd. De opgedane kennis toepassen in haar carrière is voor haar belangrijker dan de prijzen die ze gewonnen heeft. “Het staat wel vast dat ik als een dichteres door het leven ga”, zegt ze vastberaden. De wedstrijd heeft zij als een nieuw concept van poëzierevolutie ervaren. Beeldsnijders mag een contract sluiten met de stichting.
“Het is nu de bedoeling dat er een constant podium wordt gecreëerd voor de winnares”, zegt Meerzorg. De stichting heeft daarom gepland om vanaf de maand mei maandelijks een kleine versie van de jazz-poëzieavond in cafés te organiseren, waarbij de winnares in het middelpunt van de belangstelling zal staan. Ook op die avond wordt er een winnaar door het publiek gekozen.
Deze krijgt een prijs van SRD 500. Naast het stimuleren van de dichtkunst wil de stichting ook steeds nieuw poëzietalent ontdekken en vormen. De bekende muzikanten die een wezenlijke bijdrage hebben geleverd aan het succes van de avond zijn D’angelo Cabenda en Urvin Dorenkam van het Eddy Snijders Orkest. De jury bestond uit Eartha Silos, de Surinaamse schrijver Rappa en de rapper Ori. De jazz-poëzie-avond wordt volgende week op de verschillende televisiestations [in Suriname] uitgezonden.
[uit de Ware Tijd, 07/04/2011]
Weinig interesse voor Dichter bij de Dichter
Paramaribo – De zaal van Ballroom Energy is slechts met 20 procent publiek gevuld. Het belooft dus een intieme avond te worden tussen dichter en publiek. Echter, de afstand tussen dichter en publiek vormt aan het begin nog een barrière om de avond te doen slagen.
Daarom wordt het publiek gevraagd daadwerkelijk dichter bij de dichter te komen. Slechts een handvol mensen geeft gehoor aan dit verzoek. Blaxtar deed eveneens zijn best om die barrière weg te werken: hij stapt het podium op en brengt de microfoon dichter bij het publiek.
Dan maakt Sherida Asinga haar entree. Hartverscheurend is haar verhaal over het verbrande zusje. Tijdens de vragenronde kwam het publiek steeds dichter bij de dichter. Zo kwam men van Sherida te weten, dat zij het erg belangrijk vindt haar identiteit te laten weerklinken in teksten die ze schrijft. Mr Double B stelde vóór zijn optreden het publiek een nogal confronterende vraag: “Hoeveel mensen leven hun droom uit?” Dat hij erg geïnspireerd is door Nederlandse hiphop is duidelijk. Dat heeft hem geleerd dat het mogelijk is je eigen identiteit te ontwikkelen. Baby G. Is klein, maar krachtig. Als vrouw moet je je volgens haar kunnen meten aan de man. Zo klein als Baby G is, zo groot is de bas in de stem van Ori. Hij weet het publiek kundig te vermaken met humor en zijn pakkende teksten.Ori bleek daadwerkelijk, zoals hij zelf verklaart, de baas van hiphop in Suriname te zijn. Als baas moet je dus veel vragen kunnen beantwoorden, en dat had het publiek ook voor hem. Een van de vragen uit het publiek was: “Wanneer kunnen we een nieuwe Ori-cd verwachten?” Na wat grapjes wist hij te vertellen, dat zijn nieuwe cd in februari 2011 uitkomt.
Tijdens de pauze leek de zaal al wat meer gevuld. De sfeer is intussen nog aangenamer: de artiesten lopen rond om vragen van het publiek te beantwoorden. Na de pauze toen Blaxter op het podium kwam, zong het publiek enthousiast met hem mee.
Bij Envers optreden werd het publiek weer serieus. Hij spreekt de regering rechtstreeks aan op haar beleid middels zijn actuele teksten. Hij triggerde het publiek met ondeugende humor. Met zijn quote “als ik in die spiegel sta, zie ik wie ik graag wil zijn”, liet Enver wederom blijken dat identiteit en integriteit de thema’s van de avond waren. Zijn performance geeft je het gevoel dat hij je beste vriend is, een gevoel van thuis zijn, een gevoel van dichter bij de dichter te zijn. Het publiek ging merkbaar voldaan terug naar huis.
[uit de Ware Tijd, 27/12/2010]
RSS
Facebook
Twitter
