Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Amo Amas: Antilliaanse filmpremière
Cast
Hoofdrolspeler Linar Ogenia is naast acteur ook performer en theatermaker. Zo staat hij vanaf 7 oktober in het MC Theater met zijn nieuwe voorstelling Untrue. In 2007 is hij afgestudeerd aan de Mimeopleiding van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. In zijn speelstijl zijn invloeden te zien van breakdance, martial arts en de mimetechnieken van Etienne Decroux.
Isabel Bérénos speelde o.a. in de MC voorstellingen BH en Oh! Wat Een Lief Beestje. Nu is Isabel bekend als één van de deelnemers aan het programma So You Think You Can Dance.
De 22-jarige oprichter van Stichting Ideefix en tevens regisseur van de film, Daniel Krikke, is zelf nog filmstudent en wil met Ideefix jonge filmmakers in staat stellen om films te maken over maatschappelijke onderwerpen die soms moeilijk bespreekbaar zijn. Krikke zegt: “Het is fantastisch dat we deze film hebben kunnen maken zonder de gebruikelijke filmsubsidies en met zo’n diverse en enthousiaste groep mensen. Amo, Amas biedt hiermee een frisse wind en het is een universeel herkenbaar verhaal geworden. Het maakt niet uit waar je vandaan komt, het gaat om de liefde.” Daarnaast vindt hij het belangrijk om in tijden van bezuinigingen films te kunnen maken zonder financiële bijdrages van de grote fondsen zoals het Filmfonds of het Mediafonds: “Aanstormend talent moet ook zonder de subsidies mooie dingen kunnen maken. Juist doordat we controversiële en maatschappelijke onderwerpen aansnijden in onze films, kunnen we gemakkelijker andere manieren van financiering bewerkstelligen, zonder de fondsen aan te schrijven waar iedereen al heen gaat.”
De film gaat in première op zaterdag 27 oktober:
Tjon Rockon met Free Mason
door Mieke Kreunen
“Met diep leedwezen geven wij te kennen dat na een kortstondig ziekbed is heengegaan onze zeer beminde vader en merkmeester 33e graad. Mason Blankendaal. In de leeftijd van 67 jaar”.
Op het duin staan twee mannen en een vrouw, de kinderen van Mason, die ons uit hebben genodigd voor de uitvaart van hun vader. De dochter huilt schokkerig en de mannen kijken ernstig. Maar dat duurt niet lang want dan schalt Max Nijman door de luidsprekers: “Iene Miene Mutte, tien pond grutten, tien pond kaas, Iene Mutte is de baas”. Het lijkt een echte Surinaamse uitvaart te worden met bijbehorende emoties.
De ceremonie vindt plaats onder Heartbreak Hotel waar de kist staat opgesteld. Het publiek neemt om de kist plaats en al gauw blijkt dat Mason, waarover we net nog hebben gescandeerd: “Mason is hoog, Mason is laag, Mason is een Mason!”, helemaal niet zo’n lieverdje was. Zijn kinderen vertellen één voor één hoe hij er niet voor hen geweest is als vader, hoe hij er vandoor ging en al zijn geld aan zijn vriendin liet, hoe hij ze misbruikte als kind en niet in hun waarde liet. Nee, om de dood van Mason zal niet lang getreurd worden, maar om de onafgemaakte zaken tussen Mason en zijn kinderen en de sporen die dat bij hen naliet, des te meer.
En hoezeer zijn kinderen hem willen aanspreken en willen confronteren, dat kan niet meer want Mason ligt in zijn kist. Of Mason’s geest – die nog even langs komt – na dit alles in vrede zal rusten is nog maar de vraag.
Tjon Rockon heeft met Free Mason aardig wat heilige huisjes rondom de dood omver geworpen. Zoals Mason’s kinderen over hun vader praten, dat doe je immers niet! Hij laat zien dat dood niet alleen een eind maakt aan iemands leven maar ook aan de mogelijkheid om hem te confronteren met wat iemand teweeg bracht in het leven van anderen. En om het goed te maken.
Tjon Rockon vindt in zijn voorstelling een goede balans tussen de waarde van rituelen enerzijds en de schrijnende realiteit anderzijds. Wonderlijk genoeg zijn het niet alleen de tekst, de muziek, de wierook en de rituelen maar ook de voetstappen op de vloer van Heartbreak Hotel die bijdragen aan de sfeer. Dat dat af en toe ook beklemmende momenten oplevert is onvermijdbaar.
De euforie even later op het strand ook, als Masons kist ritueel wordt verbrand met swingende muziek uit de luidsprekers zodat een deel van de bezoekers zelfs een polonaise start. Iene miene mutte, tien pond grutten…
Regie en concept: Tjon Rockon
Tekst: Enver Husicic
Spel: Borger Breeveld, Sandro Lima, Milone Reigman, Linar Ogenia, Mike Libanon, Dashill Smith
Coproductie: Productiehuis Rotterdam, MC, Oerol
[van Cultuurpodium online]
Crème de la crème van het Caraïbisch theater bijeen
Op zaterdag 25 september is de crème de la crème van het Caraïbisch theater bijeen op de Derde Caraibische Letterendag, die om half acht ’s avonds van start gaat in het Amsterdamse Bijlmerparktheater.De internationale bijeenkomst vindt plaats onder de noemer: Scènes uit een huwelijk; Overspel in de politiek en in de liefde: de toneelschrijfkunst van Suriname, de Nederlandse Antillen en Aruba.
Er worden stukken opgevoerd uit het theaterwerk van Astrid Roemer, Thea Doelwijt, Julien Ignacio en Norman de Palm.
Een uitgelezen gezelschap acteurs tekent voor de readings van de theaterteksten: Felix Burleson, Gerda Havertong, Maureen Tauwnaar, Linar Ogenia, Naro Petronilia, Paulette Smit en Bo Bojoh. De regie is in handen van John Leerdam.
Voor de debatten is uit Suriname overgekomen theatermaakster Sharda Ganga (klik hier) en uit de Antillen Norman de Palm. Verder nemen deel Thea Doelwijt, Maarten van Hinte, Julien Ignacio, John Leerdam en Jenny Mijnhijmer. Debatleiding: Noraly Beyer.
Aan de wanden: theaterfoto’s van Jean van Lingen, die de Letterendag ook in beeld zal brengen. Verder zijn er de kunstwerken te zien die in opdracht van de Werkgroep Caraïbische Letteren zijn gemaakt (klik hier voor meer informatie).
Bijlmerparktheater, Anton de Komplein 240, 1102 DR Amsterdam-Zuidoost
De Laatste Dichters
MC presenteert De Laatste Dichters, reprise van de theaterbewerking van Christine Otten’s gelijknamige roman over The Last Poets, een collectief jonge zwarte dichters uit de VS begin jaren zestig.
De Laatste Dichters is een theaterbewerking van Christine Otten’s gelijknamige roman en vertelt het verhaal van de opkomst, de ondergang en voorzichtige wederopstanding van de Last Poets, een collectief jonge zwarte dichters uit de VS begin jaren zestig. Het boek werd alom geprezen om zijn gewaagde vorm en sensueel en muzikaal proza en werd daarvoor genomineerd voor de Libris Literatuurprijs 2005.
De Last Poets zijn voorlopers van de rap, spoken word en dragers van Afro-Amerikaanse culturele traditie van de jazz. Hun ‘live’ performances, het moment dat de woorden en ‘vibes’ letterlijk met anderen gedeeld worden, is een energie die aan de basis staat van de theaterbewerking van MC.
De thema’s en inspiratiebronnen in het werk van de Last Poets; jazz, politiek en poëzie stonden centraal in het multidisciplinaire en internationale Righaboutnow dat MC rondom de voorstelling organiseerde in het nieuwe MC-theater (3 t/m 5 juni 2010). Voor meer info, kijk op www.delaatstedichters.nl