blog | werkgroep caraïbische letteren
Posts tagged with: Neijhorst Raul

Lancering boek Suriname Beken(d)t deel 2

De officiële lancering van het boek ‘Suriname Beken(d)t deel 2′ in Paramaribo, vindt zondag 29 oktober plaats. Het tweede boek van Raul Neijhorst werd in Surinaamse sfeer op 15 oktober in Nederland gepresenteerd het Tropenmuseum in Amsterdam.

read on…

‘Crowdfunding Suriname Beken(d)t 2 pittiger’

PARAMARIBO – “De Crowdfunding van het tweede deel van Suriname Beken(d)t die dinsdagnacht succesvol werd afgesloten was iets pittiger dan de eerste”. Dit zegt de motor achter het project fotograaf Raul Neijhorst. read on…

Rappa in Suriname beken(d)t

In Suriname Beken(d)t presenteerde Raúl Neijhorst 75 onthullende portretten van Surinaamse bekende persoonlijkheden: acteurs, musici, schrijvers, presentatoren, tv-personalities. read on…

Fotograaf Raúl Neijhorst brengt DVD naaktfotografie uit

De in Nederland wonende fotograaf van Surinaamse komaf, Raúl Neijhorst, is voor de derde keer op een DVD verschenen voor het blad Zoom.nl. In deze derde DVD wordt naaktfotografie in de studio belicht. Raúl, die nu al ongeveer tien jaar actief is als fotograaf, geeft regelmatig workshops in binnen- en buitenland. In 2009 en 2011 deed hij dat in Suriname, in 2012 op Curaçao en komend jaar wil hij dat weer in Suriname en op Curaçao doen. Ook verzorgt hij regelmatig workshops in Nederland.

Om een breder publiek te bereiken, geeft hij in samenwerking met Zoom.nl, een fotografiemagazine in Nederland met een oplage van 50.000 stuks, DVD’s uit waarop diverse cursussen te zien zijn. In de eerste DVD had Raúl het over de thuisstudio. In de tweede DVD werd de portretfotografie in de studio belicht.
Op de DVD Naaktfotografie komen de volgende onderwerpen aan bod: het naaktmodel, licht en belichting, standpunten, achtergronden en attributen, apparatuur, close-ups en abstracht, visagie en afwerking. In de DVD zie je hoe Raul samen met de modellen Nadia Hassan en Niesha Dwarka de diverse onderwerpen belicht. De DVD duurt 52 minuten en wordt onder de abonnees van het blad gratis verspreid. Ook is de DVD te koop.
[van De Waterkant, woensdag 13 november 2013]

Feiten en fictie, een ander voorbeeld

door Els Moor

De combinatie van feiten en fictie is de kracht van het boek Jelaya van Diederik Samwel. Fictie die uiteraard feilloos past binnen de beschreven werkelijkheid. Zulke boeken zijn belangrijk voor Suriname in het huidige ontwikkelingsstadium van literatuur en de band ermee van het lezerspubliek. Jongeren gaan meer lezen en ook schrijven. Dat laatste ondervonden we bij de schrijfwedstrijden voor jongeren die er de laatste tijd geweest zijn. Ze durven te schrijven over actuele huidige problemen, zoals seksueel misbruik en criminaliteit. De jeugd weet nog weinig van de recente geschiedenis van ons land, zeg maar vanaf de jaren ’70 van de vorige eeuw. Diederik Samwel laat daar wel veel van zien, tot zelfs de huidige problematiek omtrent het proces over de gebeurtenissen van december 1982 en de recente amnestiewet.
Jelaya is geschreven vanuit het perspectief van een buitenlander die enige jaren in Suriname gewoond heeft en alles van het land goed in zich heeft opgenomen. Surinaamse schrijvers hebben ook boeken geschreven die feiten en fictie verbinden, waardoor ze de lezers niet alleen informatie verschaffen maar ze zich ook laten inleven in situaties van toen. Dan blijft informatie vaak ook beter hangen! Met name voor jongeren – die in het algemeen weinig weten van de recente geschiedenis – is dat prima.
Cynthia Mc Leod is in dezen een voorbeeld met haar roman ‘… die revolutie niet begrepen!’. In 2005 is het boek uitgekomen bij Conserve en in 2010 als ‘Suriboek’. Dat laatste bevat behalve de tekst van de roman veel foto’s van die tijd welke de sfeer van die dictatoriale periode goed weergeven, ook van krantenpagina’s met nieuws, advertenties, enzovoort. Het is dan ook een geheel geworden dat een goed beeld geeft van die tijd. Cynthia Mc Leod was in de beginjaren tachtig, net als de hoofdpersoon in haar roman, lerares aan een vos-school. Die ervaringen, problemen waarmee leerkrachten van jongeren geconfronteerd werden in verband met de politieke situatie, zitten ook in het verhaal.
In ‘… die revolutue niet begrepen!’ speelt het dilemma van een moeder met een zoon die deel uitmaakt van het Nationaal Leger in de tijd van bevelhebber Bouterse. De jongen doet het uitstekend in het leger. Aanvankelijk is de moeder daar heel blij mee, maar in de tijd van de Decembermoorden bezorgt hij z’n moeder grote frustraties. Mc Leod laat in deze roman zien hoe het leven van een doorsnee Surinamer in die tijd was. Enerzijds ging het leven gewoon door, anderzijds was er veel angst, gebrek aan van alles en velen voelden een grote behoefte om zich op te sluiten binnen de vertrouwde kring van familie en vrienden.
Feiten en fictie die ook de jongeren van vandaag zeker zullen aanspreken. Cynthia weet zich immers goed in te leven in haar personages en er zitten veel eigen ervaringen bij.
We geven deze roman als een voorbeeld van een echte ‘Surinaamse roman’, vanuit het perspectief van een Surinaamse auteur die dicht op die werkelijkheid zat.

Barry & Mike

Denise Jannah geeft op zaterdag 27 oktober 2012 een eenmalige voorstelling met regisseur Jörgen Tjon A Fong (van Urban Myth Amsterdam): Barry & Mike. Met Manoushka Zeegelaar-Breeveld, Jeroen Zuidwijk, Wolf Martini, Raymi Sambo, Désirée Snackey, Danielle Wagenaar, Robbert van Heuven en Alex Brok. Productieassistente is Cat van der Voort.

Aanvang: 20.30 uur
Plaats: Stadsschouwburg Amsterdam

Raul Neijhorst krijgt foto-onderscheiding

door Eric Mahabier

Den Haag – Raul Neijhorst, enthousiast en gedreven lid van de Delftse Fotoclub FC59 en de Surinaamse Fotografen Vereniging (Sufov), heeft als jongste ooit ter wereld en in een recordtijd van twee jaar, de onderscheiding van EFIAP (Excellene FIAP) gehaald. Dat is een erkenning voor gepassioneerd fotograferen, eentje die in de (vrije-tijds) fotografiewereld aardig hoog staat aangeschreven.

Dit resultaat heeft de Surinaamse fotograaf bereikt met het maken van portretten van mensen zonder enorme opsmuk, maar wel geënsceneerd in een fashion-achtige, soms in scene gezette, setting. De tijd en energie die hij erin steekt, is voor buitenstaanders vaak ongekend. Naast zijn dagelijkse bezigheden als fotograaf in de thuisstudio, is Raul actief deelnemer aan wedstrijden wereldwijd. Deze motivatie is hem vooral ingegeven door de Delftse fotoclub FC59. Een club die hem gestimuleerd heeft om letterlijk buiten de grenzen te kijken.

Het behalen van deze EFIAP-titel is enkel mogelijk door het frequent insturen van beeldmateriaal (vrijwel allemaal gemaakt in de Delftse en Surinaamse thuisstudio) naar diverse wedstrijden wereldwijd. Fiap, erkend door Unesco, is een internationale organisatie (Fédération Internationale de L’Art Photographique), waarbij meer dan tachtig landen zijn aangesloten. Suriname behoort ook tot die groep landen. Fiap organiseert internationale salons, waarbij onderscheidingen worden verstrekt. Deze onderscheidingen zijn in fotografische kringen zeer gewild. Het geeft immers een zekere erkenning voor jouw vorm van fotografie. “Bij de salons (de zogenaamde fotografiewedstrijden) kan je werk geaccepteerd worden, afgewezen worden of je kan een medaille behalen. Acceptatie wil dus zeggen dat jouw werk op een bepaald niveau kwaliteit heeft”, zegt Neijhorst. Aan deze salons doen duizenden fotografen van over de hele wereld mee. “Het is dus geen geringe prestatie als je werk een acceptatie of zelfs een medaille toegewezen krijgt. Voor het behalen van de EFIAP bijvoorbeeld moet je minimaal 150 acceptaties met 50 verschillende werken bij 30 verschillende salons in 15 verschillende landen halen”. Acceptaties, eervolle vermeldingen, bronzen, zilveren en gouden medailles werden door Neijhorst onder andere gehaald in India, Vietnam, Finland, Nederland, Servie, Hong Kong, en Argentinië.

[uit de Ware Tijd, 20/02/2012]

Naakt in de fotografie

door Kevin Headley

Kunst of ranzig?

Velen in Suriname kijken verontwaardigd óf seksueel geprikkeld naar een naakt lichaam dat op een schilderij of fotokunstwerk staat afgebeeld. Maar die reactie opwekken is meestal niet de intentie van de kunstenaar. Toch wordt naakt in Suriname niet zelden geassocieerd met porno of ranzigheid.

Het menselijk lichaam is door de eeuwen heen altijd een bron van inspiratie geweest voor kunstenaars. Als we de kunstgeschiedenis onder de loep nemen, komen we erachter dat grootheden als Michelangelo en Leonardo da Vinci veelal naakt presenteerden in de schilder- en de beeldhouwkunst. Auguste Rodin zorgde voor ophef en een revolutie in de beeldhouwkunst, door zijn bijna perfecte anatomische weergave van het menselijk lichaam. Hij werd er zelfs van beschuldigd lijken te gebruiken om zijn werken te produceren. Rodin was echter gewoon een kunstenaar die met oog voor detail het menselijk lichaam goed kon namaken in een beeldhouwwerk.

Volgens Patrick Tjon Jaw Chong, cursusleider aan de Academie voor Hoger Kunst- en Cultuuronderwijs (AHKCO) is het tekenen of schilderen van een naakte vrouw vaak aantrekkelijker voor kunstenaars dan een naakte man.

[lees hier verder in de Parbode]

Zwarte mensen vs. donkere mensen

door Bewaker

[reactie op het voornemen tot boekverbranding door Roy Groenberg – zie bericht hieronder]

Ik waag me zelden aan het soort gesprekken die te maken hebben met of gelinkt zijn aan de slavernij, want ook nu weer blijkt dat men er verdeeld over is, zie maar de verschillende reacties. Bovendien loop je ook nog het risico dat mensen zich kwaad maken om jouw persoonlijke (eigen) mening. maar nu probeer ik het ondanks dat risico toch maar weer eens. Of een persoon met duidelijke negroïde trekken, d.w.z. een zwart iemand met kroes haar en van nature volle lippen nou neger, zwart of donker genoemd zou moeten worden lijkt een knoop die voor een bepaald aantal mensen, en ik moet helaas vaststellen vooral voor Surinaamse mensen van Afrikaanse afkomst, onontwarbaar is. Voor sommigen is het ook nooit goed. Het ís al of lijkt een eeuwigdurend, zeer vermoeiend dispuut te gaan worden, in het Papiamentu net zoiets als een kansa hende-dispuut. Kansa hende betekent letterlijk “een of de mens moemakend” dispuut. Zonder ook maar iemand te willen beledigen, maar voor ondergetekende behoort dit specifiek onderwerp dus duidelijk tot 1 van de kansa hende-onderwerpen.

Ik kan me nog heel goed herinneren dat een oom wiens dochter in de jaren 60 van de vorige eeuw met een zwarte Surinamer in Curaçao in het huwelijk getreden was, geregeld met z’n Surinaamse schoonzoon aan het bakkeleien was over het woord neger en zwart. En dat zonder in ruzie te vervallen overigens. M’n oom vond namelijk dat een mens met duidelijke Afrikaanse trekken voor hem gewoon als zwart mens, in het Oapiamentu als hende pretu aangeduid kon worden. Wat trouwens gemeengoed was in Curaçao, d.w.z. tot er Surinamers naar Curaçao kwamen om bij de Shell en in het onderwijs te werken was de aanduiding voor mensen van Afrikaanse origine hende pretu in Curaçao heel normaal. Maar de zwarte Surinamers vonden het ongepast om als hende pretu aangeduid te worden, ze wilden liever als hende kolor skur benoemd worden. Hende kolor skur betekent “donkere mensen”. Dus men kan rustig stellen dat door de zwarte Surinamers die lang geleden naar Curaçao togen om te werken de term “donkere mensen = hende kolor skur” geïntroduceerd is geworden. Tot nu toe zijn er Curaçaoënaars die als ze het over negroïde mensen hebben, praten over hende kolor skur, alhoewel het gelukkig een minderheid is. Vaak zijn het Curaçaoënaars met Surinaamse roots maar ook wel zwarte Curaçaoënaars wier familiebanden al minstens 200 jaar op het eiland getraceerd kunnen worden, die het nu nog steeds over “donkere mensen = hende kolor skur” hebben in plaats van de enige juiste term hende pretu= zwarte mensen.

Als men de verschillende boeken die er over de slavernij gepubliceerd zijn, zeker over slavernij hoe die zich op Curaçao gemanifesteerd heeft leest, valt op dat men het over “gecreoliseerde negers/negerslaven” heeft. Met de term “gecreoliseerde afrikanen of negers” bedoelde men niks anders dan slaven of mensen van Afrikaanse afkomst die op het eiland geboren waren, dus dat waren autochtone zwarte Curaçaoënaars. Het is namelijk zo dat vanwege het klimaat en de kleinschaligheid van de slavernij in Curaçao men omstreeks 1740 geen Afrikanen meer behoefde in te voeren om als slaaf in Curaçao te werk gesteld te worden. Met andere woorden sinds omstreeks 1740 was Curaçao zelfvoorzienend, er waren genoeg “gecreoliseerde negers/slaven” voorradig, aldus in Curaçao geboren Afrikanen voor het te verrichten arbeid c.q. slavenwerk. Heel anders dan in bijv. Haïti en Suriname waar men voortdurend nieuw aangevoerde ladingen Afrikaanse slaven nodig had die bij bosjes stierven vanwege het zeer zware werk op de suikerrietvelden, de suiker, koffie en cacaoproducerende plantage-economieëen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het voor de slaven te Curaçao en Bonaire een pretje was om er als slaaf werkzaam te zijn, denk maar eens aan de zoutpannen. Maar de sterfte vanwege de zwaarte van de arbeid en ook het straffe regiem in Suriname en de Franse koloniën was gewoon bewezen moordend.

Dat wil geenszins zeggen dat er geen Afrikanen meer ingevoerd werden in Curaçao, zeker niet. Maar dat waren wel de Afrikanen die in de zogenaamde “Asientos” bij elkaar gebracht werden om verder verhandeld te worden in het Caribisch gebied en Zuid-Amerika, ook wel de “Compagnieslaven” genoemd. de “Compagnieslaven” zijn trouwens zo af en toe ook tegen rebellerende Curaçaose slaven, dus de in Curaçao geboren Afrikanen, ingezet. Curaçao werd door de Hollanders namelijk zoals de meeste reageerders hier wel zullen weten, een tijdlang als dé slavenmarkt in het Caribisch gebied misbruikt. De term ‘creool’ had namelijk een heel andere oorsprong dan sommigen willen doen geloven. Het waren de Spanjaarden die in Spaans Zuid-Amerika en de Fransen die in het diepe zuiden van de USA geboren werden, die creolen genoemd werden of zich als creolen benoemden. Creool zijn had in feite weinig te maken met een of het Afrikaans uiterlijk. Vandaar men ook sprak over “gecreoliseerde negers of slaven”, dat eigenlijk dus niets anders betekende dan de in de Americas en of op de Caribische eilanden geboren Afrikanen. het woord gecreoliseerd of gecreoliseerden wordt niet meer als zodanig gebruikt of heeft in ieder geval niet meer z’n oorspronkelijke betekenis, anders zouden bijvoorbeeld alle kinderen van buitenlanders die geëmigreerd zijn naar bijvoorbeeld Europa, nu ook allemaal met creolen aangeduid kunnen worden. Want gecreoliseerd-zijn in de context van 200 jaren geleden betekende dus “de in het land geborenen”. Maar goed, ik ben hu al een beetje te diep ingegaan op het onderwerp, maar daarom is reageren op dit soort onderwerpen zo vermoeiend, men heeft de neiging (in ieder geval ik wel) er diepgravend op in te gaan. Maar kan het anders met zo’n voor sommigen erg zwaar beladen onderwerp?

Maar om terug te komen op het onderwerp neger, zwarte of donker? Voor mij persoonlijk is de term donker verwarrend, omdat eenieder met Afrikaanse roots in zowel de US en ook in Nederland als ‘zwarte’ aangeduid of benoemd wordt, ook al zijn ze nog zo gemengd als ze willen. Daar zijn voorbeelden van te over, Mariah Carey, erg lichtgekleurde mulattin, maar ook als zwarte vrouw benoemd. Vind ik prima hoor, zo erg vind ik dat niet. Ik ben het overigens eens met datgeen Anonymous schrijft, degenen die tevreden zijn met neger of degenen die zwart beter vinden verdienen beiden respect.

Ik ben zeer verheugd dat een groot deel van de zwarte Curaçaoënaars in Curaçao geen moeite heeft om zichzelf als hende pretu aan te duiden. Dat wás ook altijd al de gewoonte bij de oude zwarte Curaçaoënaars. Ook onze radiomensen praten gewoon over hende pretu, want als je zwart bent ben je gewoon zwart! Helaas nemen de zwarte Curacaoënaars in Nederland het van de Surinamers over om het over “donkere mensen’ te hebben, vind ik persoonlijk fout. want hun zwarte voorvaderen in Curaçao hebben zich nooit te min gevoeld om zich als hende pretu = zwarte mensen aan te duiden. Zwarte Surinamers zijn in dezen moeilijke mensen, de slavernij werkt inderdaad nog steeds door, maar om zich zo druk te maken over een benaming die volgens mij niemand schaadt, vind ik erg overdreven en wijst bovendien op een diepzittend onverwerkt complex. Dat boekverbranden is gewoon aanstellerij, aandachttrekkerij. en ook de zoveelste reden/aanleiding voor anderen om de zwarte Surinamer als de meest gecomplexeerde zwarte van het westelijk halfrond te kenschetsen.

In Curaçao hebben we de zwarte leider van Pueblo Soberano, Helmin Wiels, die ook wars is van alle gedraai om het woordje neger of zwart zijn. ook hij noemt zichzelf en alle andere Curaçaoënaars die van Afrikaanse afkomst zijn hende pretu! Zo is het ook, zo hebben de oude zwarte Curaçaoenaars zichzelf ook altijd benoemd. Wat is donker? Voor mij zijn Indianen ook donker, er zijn ook donkere volken in Azië, de Russen bijvoorbeeld noemen de volken ten zuiden van Rusland ook al eeuwen ‘donkere mensen”. Als een zwarte van negroïde afkomst zich als ‘donker mens’ presenteert, snappen de meeste mensen niet het waarom. Of je moet zeggen; ‘ik ben een donker mens van negroïde of afrikaanse afkomst’,dat lijkt mij duidelijker voor iedereen. Nee, ik ben definitief voor “zwart”, ook de zwarte Amerikanen noemen zich ‘blacks, black american of afro american. ik snap het probleem van Roy Groenberg echt niet!

De neger bestaat wel, maar dan gedraag je je wel als een neger, dat is een attitude, een manier van zijn. Welke zwarten kunnen rustig onder de term NEGER geschaard worden? Nou, dat zijn de zwarten die echt van alles doen om door bijvoorbeeld in dit geval, door de Hollanders leuk gevonden te worden, perse met alle macht door de Hollander geaccepteerd willen worden, geen zelfvertrouwen hebben, die het prachtig vinden om door de Hollander als intelligent geprezen en geduid te worden, dus de bekende aai over het kroeze bolletje, dat zijn de Curaçaose zwarten die geen vertrouwen hebben in eigen kunnen, zich tot in de lengte der eeuwen onder de paraplu van de voormalige kolonisator willen verschuilen en zelfs denken of geloven dat áls Nederland ooit ten onder mocht gaan, ook Curaçao en de zwarte Curaçaoënaars ten onder zullen gaan!?!
Kortom, typisch afhankelijk negergedrag vertonen in al hun presentaties!

En ja, natuurlijk zal wat ik hier beweer niet door eenieder in dank afgenomen worden, daar ben ik me heel bewust van. Maar goed, om af te sluiten wil ik ook nog enkele zeer bekende voorbeelden van Curaçaose ‘negers’ benoemen. Er zijn er nogal wat van, maar de bekendste Curaçaose negers, toevallig alle drie wel met Surinaamse roots behept (ik weet niet of het toeval is.), zijn de 3 L’s! O.m. John Leerdam, Omayra Leeflang en George Lichtveld. ook Dennis Jackson en andere Curaçaose negers! Ten eerste verzuimen ze om de Curaçaoënaars in te lichten dat de Nederlandse belastingbetalers allang niet meer voor ons eiland willen opdraaien én verzuimen ze ook aan de Curaçaoënaars mede te delen, die niet bepaald een leescultuur hebben, dat men in Nederland door de politiek en de Nederlandse media. door de jaren heen de Antillianen = de Curaçaoënaars tot de grootste criminelen ter wereld hebben gebombardeerd! Dus zij, die negers, vechten en krijsen om het hardst om de Curaçaoënaars onder Nederlandse vleugels te houden, dus om derderangs burgers te blijven in dit verdomde in feite racistisch koninkrijk. Het liefst willen ze ook nog dat de Curaçaoënaars de Nederlandse taal als moedertaal zullen gaan omarmen!!! En dát is pas heel erg negergedrag!!

[RNW, 19 juni 2011]

Politica’s voor mensenrechten

Aan de vooravond van de honderdste Internationale Vrouwendag op 8 maart zullen zeven Nederlandse (voormalige) politica’s maandag het stuk Seven opvoeren in Den Haag. De voorstelling werd vorig jaar in de VS door minister Hillary Clinton van Buitenlandse Zaken bij de opening beschreven als ”een krachtig portret van zeven moedige vrouwen die de wereld om zich heen hebben verbeterd”.

Pia Dijkstra (D66) zal in de voetsporen van Meryl Streep de rol van de Noord-Ierse Inez McCormack vertolken. Tweede Kamervoorzitter Gerdi Verbeet, de Kamerleden Jeanine Hennis-Plasschaert (VVD), Mirjam Sterk (CDA), Nebahat Albayrak (PvdA), Mariko Peters (GroenLinks) en Oxfam Novib-directeur Farah Karimi spelen activistes uit Rusland, Pakistan, Nigeria, Afghanistan, Guatemala en Cambodja.

Seven is een initiatief van Vital Voices Global Partnership, een Amerikaanse non-gouvernementele organisatie die opkomt voor vrouwenrechten. Er zijn geen kaarten meer verkrijgbaar voor de eenmalige gratis voorstelling in de Glazen Zaal.

[ANP]

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter