Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Nahar Kurt
Nationale Kunstbeurs Suriname 2012
De Nationale Kunstbeurs Suriname 2012 is een samenwerking aangegaan met de FVAS (Federation of Visual Artists in Suriname). In het kader van het project Artist Talk van de FVAS, staan er daarom op de Nationale Kunstbeurs 2012, twee speciale onderdelen op het programma.
1. Art in Process. Het kunstminnend publiek kan het wordingsproces van kunstwerken volgen.
2. Powerpointpresentaties over kunstonderwerpen plus dialoog.
Programma van de presentaties plus dialoog
Maandag 29 oktober
Thema: Artist in Residence
Sprekers: Anand Binda; Dhiradj Ramsamoedj; Roddney Tjon Poen Gie; Kurt Nahar; Kit-Ling Tjon Pian Gi
Dinsdag 30 oktober
Thema: Moengo Kunst District
Spreker: Marcel Pinas
Woensdag 31 oktober
Cultuuruitwisselingen in de Surinaamse beeldende kunst sector tussen 2000-2010
Spreker: Ann Hermelijn
Donderdag 1 november
Thema: FVAS kunstprojecten 1998 – 2012
Spreker: Kit-Ling Tjon Pian Gi
Tijd: 19.30 – 20.30 uur
Plaats: Ons Erf, Paramaribo
Participerende kunstenaars in het onderdeel Art in Process:
Roddney Tjon Poen Gie, Kasian Djiman, Frankie Amatsenen, George Struikelblok, Shaundell Horton, Jeanett Oord en Raimen Bijlhout, Dhiradj Ramsamoedj, Roel Kasanwidjojo, Roy Mangal, Kurt Nahar, Hesdy Mertowirijo, Remon Magoensimito, Sri Irodikromo, Dorette Kuster, Kit-Ling Tjon Pian Gi, Manuela Tjin A Soe, Stanny Handigman, Arti Abhelakh, Wikaas Girdharie, Singosastro, Lucille Wong Loi Sing, Angelique Wong Loi Sing.
Roddney Tjon Poen Gie, Kasian Djiman, Frankie Amatsenen, George Struikelblok, Shaundell Horton, Jeanett Oord en Raimen Bijlhout, Dhiradj Ramsamoedj, Roel Kasanwidjojo, Roy Mangal, Kurt Nahar, Hesdy Mertowirijo, Remon Magoensimito, Sri Irodikromo, Dorette Kuster, Kit-Ling Tjon Pian Gi, Manuela Tjin A Soe, Stanny Handigman, Arti Abhelakh, Wikaas Girdharie, Singosastro, Lucille Wong Loi Sing, Angelique Wong Loi Sing.
Wereldomroep vervangt dildo-foto van Kurt Nahar
Gisteren, 21 september, plaatste de Caraïbische redactie van de Wereldomroep een bericht over de expositie van Kurt Nahar bij de Vereniging Ons Suriname. Er stond een foto bij gemaakt door Sam Jones van de licht-bebaarde kunstenaar voor een van zijn ready made-kunstobjecten, bestaande uit een reeks dildo’s. Nauwelijks een dag later is die foto verdwenen en vervangen door een andere foto van een ontbaarde Kurt Nahar voor een ander kunstwerk, een foto gemaakt door Peggy Brader, namelijk deze hier:
Waarom werd de eerste foto vervangen? Gaven de dildo’s teveel aanstoot, of was de foto te lullig bij het onderwerp Decembermoorden? Was er protest gerezen en was de afdeling Caribiana bang een week eerder te moeten sluiten dan a.s. donderdag wanneer het doek definitief valt? De Wereldomroep gebeld voor commentaar; de telefoniste verbindt ons door: tuuttuuttuut en dan geruis. Ach, wat geeft het. Gelukkig hadden we het originele bericht even overgenomen, mét de originele foto, zie het bericht hieronder. Met dank aan Sam Jones.
Morgenmiddag toch even bij de Vereniging Ons Suriname kijken naar het het poppetje en de dildo’s en het andere werk van Kurt Nahar.
Decembermoorden terugkerend thema voor Kurt Nahar
Tot zondag 23 september is de expositie Legally Issued van de Surinaamse kunstenaar Kurt Nahar te zien in Amsterdam. Met deze politiek geëngageerde tentoonstelling sluit de kunstenaar zijn derde gastresidentie af aan de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam. De 40-jarige Nahar wil met Legally Issued de kijkers stil laten staan bij hoe zij zijn omgegaan met de Decembermoorden.
Joan Buitendorp van Galerie Nola Hatterman noemde de expositie in haar inleiding ‘heftig’. De kunstenaar wil laten zien hoe het was om op te groeien in de revolutiejaren onder het militaire bewind. “Ik wil het werk dat ik in deze negen maanden bij de Rijksakademie heb gemaakt ook voor het Surinaamse en andere publiek tentoonstellen.” Hij hoopt dat er een gezonde discussie ontstaat over die periode. Hij deed dat in 2011 ook al eens met de expositie In de hoeken van de stile.
Vieze rol Nederland
Het thema blijft Nahar bezighouden, omdat het de geschiedenis van zijn land is. “Er is zoveel gebeurd, maar de communicatie hierover is nog niet juist. Ik ben opgegroeid met één kant van het verhaal. Ik ben er zelf achteraan gegaan en ik heb nu een breder beeld van wat er gebeurd is.” Hij verwijt de Nederlandse politiek dat die een grote ramp heeft veroorzaakt in Suriname. “Ze hebben een vieze rol gespeeld. Dat verhaal wordt vaak niet verteld.”
Na sluiting van de expositie in Galerie Nola Hatterman in het Hugo Olijfveldhuis in Amsterdam keert Nahar terug naar Suriname. Eenmaal terug wil hij opnieuw een bijdrage leveren aan het op gang brengen van de discussie over de begin jaren tachtig.
[RNW, 21 september 2012]
Kurt Nahar in Galarie Nola Hatterman
A.s. zondag laatste bezoekmogelijkheid!
Dichters in Surinaamse kranten
door Rappa
In het verleden publiceerden onder de hoofdredacteuren Leo Morpurgo, Nita Ramcharan, Desi Truideman en Ricardo Carrot, afwisselend een aantal dichters in de Ware Tijd, zoals: Orlando Emanuels, Kurt Nahar, Roy Bikharie, Loraine Gallant, Brigitte Brown, Michael Slory, Alphons Levens e.a. De dichters hadden zo goed als een vaste plaats boven de column “Dingen van de Dag” van WINIED of onder “Redactioneel”, toentertijd op pagina 2 aldus Alphons Levens.
Maar redacties veranderen, zo ook de policy tegenover de dichters. De vaste plek en regelmaat van publicaties maakten helaas plaats voor een nieuwe policy: ‘we plaatsen uw gedicht als er plaats is’ (de dichter als bladvulling) of:’ we plaatsen het gedicht als het op een actualiteit slaat’ (de dichter verworden tot actuele, tot tijdgebonden rijmelaar). Welke Surinaamse dagbladen hebben een vaste plek voor minder tijdgebonden en over de grenzen van de tijd heen reikende poëzie van eigen bodem? Redactieleden van onze dagbladen met minstens een middelbare schoolopleiding als basis moeten toch wel in staat geacht worden het betere gedicht te scheiden van het rijmpje? En bij de lay-out dient men toch te weten dat een gedicht niet zomaar verknipt, ingekort, vergroot of met weglating van de regels wit geplaatst mag worden, alleen maar omdat het in een open hoekje moet passen?
[Deze korte beschouwing verscheen als bijlage van een lezing van Rappa, die hierboven zal worden weergegeven.]
”Onze assembleeleden kunnen toch lezen…” van Alphons Levens
Ingezonden brief: Onze assembleeleden kunnen toch lezen…
Het is voortdurend een gedoe omtrent spreektijden in ons parlement, De Nationale Assemblee.
Op radio ABC hoorde ik een assembleelid dat meester in de rechten is zeggen:”Ik heb nog twee minuten spreektijd over. Misschien kan ik van andere parlementariërs minuten lenen (of overnemen).” Een andere parlementariër, een medisch specialist, zei daarna op hetzelfde radiostation:”Wij hebben geen spreektijd over.” Weten wij nog van welk Franse woord “parlement” is afgeleid? Dit terzijde.
Ik vraag me af waarom de parlementariërs in onze De Nationale Assemblee nauwelijks of nooit met papers werken. Je wint toch een hoop spreektijd als je wat je wilt zeggen, jouw toespraak, reactie of commentaar, op papier zet en stuurt naar alle fractieleiders, de Assembleevoorzitter, de griffie, de regering en de pers? Dan kan de discussie of het debat meteen beginnen!
Lustrumviering Nola Hatterman en Gerrit Rietveld Academie
Eigen kader moet kunstwereld impuls geven
door Euritha Tjan A Way
Paramaribo – In 2006 begon de samenwerking tussen de Nola Hatterman Art Academy en de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Nu vijf jaar later, hebben al zesendertig docenten van de Rietveld Academie meegedaan aan deze samenwerking. Rinaldo Klas, die directeur is van the Nola Hatterman Art Academy, beschrijft hoe het toen allemaal is begonnen.
“Het begon in 2005 na de renovatie van dit gebouw (Nola Hatterman…red.) door de Nederlandse Ambassade en de afdeling Maatwerk en Herstelling van de Gemeente Amsterdam. Het voorstel om samen te werken, kwam van Arnold Jansma die ook verbonden was aan de Gemeente Amsterdam en hij legde toen het contact voor ons met de Rietveld Academie. In 2006 kwam Tijmen van Grootheest, de directeur van Rietveld, naar Suriname en de samenwerking werd beklonken. Nu is de eerste student van Nola Hatterman afgestudeerd aan de Rietveld Academie en onze docenten zijn op regelmatige basis naar Amsterdam geweest voor een stukje kruisbestuiving. Nu kan het traject van kennisoverdracht door ons eigen kader structureel ingezet worden”
Kenneth Flijders die één van de docenten is, die naar de Rietveld Academie is geweest, vertelt over een veel grotere locatie met veel afdelingen en een enorm docentenkorps. “Niet te vergelijken met Suriname, maar wel leuk om je visie op kunst te verbreden.” Flijders beschrijft de textielafdeling, de keramiekafdeling en de afdelingarchitectuur. “Allemaal hele leuke afdelingen die we hier ook zouden willen hebben, als wij meer ruimte en geld hadden én natuurlijk als er meer belangstelling komt vanuit de studenten.” Kurt Nahar die ook één van de docenten is op the Nola Hatterman Art Academie is, heeft zelf nog niet meegedaan aan de uitwisseling met Rietveld, maar komt er regelmatig.
”Ik studeerde een tijdje aan de Rijksacademie voor Beeldende Kunst, daarom ben ik nog niet geweest voor dit programma. Maar ik ben het nog van plan. Ik vind vooral de methode waarop les wordt gegeven inspirerend en die werkwijze wil ik graag overnemen,” meldt hij bij de opening van de expo A Keba, Ma A De Ete. Die expo dient als afronding van het gastcollege van Eric Mattijssen en Tammo Schuringa die beiden docent zijn aan het de Rietveld Academie, en is zeer goed ontvangen door het publiek. Dat komt volgens Klas, ook omdat kunst tegenwoordig in de lift zit.
“We merken het echt om ons heen. We hebben steeds meer studenten en steeds meer particulieren ondersteunen ons. Daarom is het belangrijk dat we zo meteen een eigen afgestudeerd kader hebben. Die kunnen met hun ideeën en nieuwe inzichten nog meer betekenen voor de kunstwereld.”
[uit de Ware Tijd, 09/02/2012]
Zie ook dit interview
Kunstenaars zijn wazige types
door Karin Lachmising
Waarom ik het weer over de kracht van kunst heb gehad in dit gezelschap blijft een beetje onverklaarbaar maar misschien is dat wel het grote kenmerk van de ‘wazige kunstenaar’, iets zeggen ook al weet je dat niemand je op dat moment zal begrijpen. Want een kunstenaar is in constant verwonderde staat en ziet door de waas heen die hem voorgehouden wordt. Is dat niet de kunst van de kunstenaar? Ik denk dat ik iets had willen toevoegen aan de discussie over de situatie in ons land en vervolgens hard wilde maken hoe belangrijk ‘zien’ en dus ‘kunst’ voor de ontwikkeling van een land is. Ze hadden me aangekeken alsof ik een bom had laten vallen.
‘Ontwikkeling door een stelletje wazige types die zich in bars kapot zuipen, je kent het wel, joints en drank,’ had er eentje geroepen uit het gezelschap. Het gesprek was ontaard in een oeverloos gezwam over deze wazige types, die nooit geld hebben, noch enige vorm van stabiliteit en als ze helemaal aan de grond zitten gaat er eentje maar wat verf op een doek smijten en ons een verhaal ophangen over de diepte van de kleuren zodat hij weer zijn dagelijkse rekeningen kan betalen. Een ander staat op de hoek van de straat gedichten te declameren waar niemand wat van begrijpt.
‘Wat je daar nu van kan leren,’ had een man met jas en das uitbundig geroepen, ‘is dat we er niets van kunnen leren. Dromers zijn het! Gemakzucht siert ze.’
‘Is dat zo?’ vroeg ik. ‘O ja,’ was het antwoord. ‘Neem die Pinas nu, het is simpelweg een voorkant van een hut en dat verheft hij tot kunst!’
De hilariteit die na zijn uitspraak ontstond, ontging mij. Want had hij ooit wel goed naar die voorkant gekeken, sowieso naar ene hut, en de werkelijkheid van die hut?
Wat drijft ons tot grote inspiratie om na te denken over wat we doen? Creativiteit als inspiratiebron voor het leiden van ontwikkeling? Want kan je een land ontwikkelen als je niet kijkt, niet ziet? Nou dat was koren op de molen van het gezelschap. ‘Onze vorige president heeft ons niet veel gebracht, was hij niet ook een dichter? Is het misschien het cliché van het eenzame beroep dat losstaat van de realiteit?’
‘Hij snapte er niets van,’ die president dus, had nog iemand lachend geroepen en vervolgens was het volgende rondje drank besteld. Misschien is de vraag wel of hij mensen om zich heen had die zagen, zoals zijn dichtersogen?
Is het realistisch om de creatieve mens in het hokje van wazige types te douwen die al het contact met de werkelijkheid verloren zijn? Schrijvers zijn eenzame zielen, zegt men wel eens. Maar hoe herkenbaar is het eenzame gevoel dat jij ziet wat anderen niet zien? Een samenleving die zijn kunst niet ziet, is een samenleving op rantsoen… en hoe lang zullen die rantsoenen ons staande houden?
Geen land zo rijk aan cultuur als Suriname, een typering die misschien wel voor een groot deel van ons Caribisch gebied geldt. Daar mag je van verwachten dat creativiteit een voorwaarde is om verschillen in gedachtegoed vorm te geven in een dynamische ontwikkeling. Dat kunst een samenleving kan dragen en misschien de kern kan vormen voor behandeling met respect is misschien een te wazige gedachte voor sommigen en teveel om over na te denken. Want wie creatief is, moet wat doen. Dat betekent actief kijken naar je omgeving en een vorm te bedenken om het over te brengen, in beeld, geluid, of woord, kortom een actie. Dan mogen we misschien concluderen dat wazigheid eerder een handigheidje voor politieke leiders in ons land is om niet tot de kern door te dringen, een beslagen bril die handig uitkomt als het om ‘nietsdoen’ gaat.
Was het niet het gedicht van de Zuid-Afrikaanse schrijfster Diana Ferrus ‘Ik ben gekomen om je mee naar huis te nemen’ dat heeft gezorgd voor de teruggave van de overblijfselen van de vernederde Saartje Baartman? Een Khoi Khoi-vrouw uit Zuid-Afrika die door blanken was meegenomen naar Europa om haar extra ongewone fysieke vormen. Zo werd zij als bezienswaardigheid tentoongesteld in het Europa van 1810 en opgediend aan de blanken. Het heeft bijna 200 jaar gekost om haar in ere te herstellen, voor haar zelf, maar vooral voor het Khoi Khoi-volk van Zuid-Afrika. Het was het zien van de kunstenaar, de dichter, omgezet in een woord van pleidooi, die de ogen van politici heeft geopend om vervolgens respect te betonen aan het oudste volk van Zuid-Afrika.
Ook kunstwerken, hier in ons eigen land geven ons zicht op onszelf, op ons land, op gebeurtenissen, op de waarheid van ons bestaan. Zoals Kurt Nahar die onze studenten wakker schudt met de gegevens over de decembermoorden. Slechts kaarten met naam, datum en staat van het lichaam van het slachtoffer. Durven we te kijken, te lezen? Hoe vaak hebben we kleuren gezien zonder te beseffen dat het kleuren zijn, zoals in het werk van Paul Chang, die met zijn intensiteit van kleur en beeld de stralende kant van onze omgeving laat zien? Hoeveel keer lezen we een zin zonder te zien dat zij uit woorden is samengesteld? Stel je voor dat we, door te kijken, ook nog moeten nadenken over de werkelijkheid van wat getoond wordt, de werkelijkheid van wat geschreven, gespeeld, gehoord wordt?
De zwaar rokende schrijver of zwaar drinkende dichter, wie kent ze niet? Maar wie kent ook niet de alcoholische politicus? Kunstenaars zijn geïnspireerd door wazigheid; datgene waar anderen in een bewuste of onbewuste waas aan voorbijgaan, is de prikkel om een beeld te scheppen dat in een eigen kunstzinnige vorm uit zijn wazigheid tevoorschijn wordt gehaald. Er is misschien een lichte waas ontstaan tussen ‘inspiratie’ en ‘zijn’, want waardoor je geïnspireerd raakt. hoef je nog niet te zijn. Waarom zouden we in wazige clichés moeten verdrinken en vergeten waar het werkelijk om gaat? Wie wil ontwikkelen, moet iets kunnen scheppen en dat is het vak van een kunstenaar: scheppend bezig zijn.
[van de nieuwe Schrijverschool Suriname Blogspot – link zie in de kolom rechts]
Group exhibition Running Thread (Wakaman)
Remy Jungerman, Iris Kensmil, Charl Landvreugd and Kurt Nahar
Exhibition date – 17th of December, 2011 until the 4th of February, 2012
Opening – 17th of December, from 3p.m. to 7p.m.
Gallery hours – Thursday to Saturday, from 11a.m to 6p.m
Remy Jungerman was born in Moengo, Suriname and has lived in Amsterdam since 1990. His work is intrinsically related to his Surinamese origins and is centered on global citizenship in today’s society. Jungerman uses collages, sculptures and installations to show cultural critique(s) of the local and the global, the internal and the external. Traditional materials and objects are placed in different contexts that challenge the established notions of their representation within Western society. Jungerman gets his inspiration from Afro-religious elements of the traditional Maroon culture in Suriname and the Diaspora. At the same time he is also inspired by Western trends in art and modern communication technology.
Jungerman first studied art at the Academy for Higher Arts and Cultural Studies, Paramaribo (Suriname). After moving to Amsterdam in 1990 he studied at the Gerrit Rietveld Academy. Since his first group exhibition in the Stedelijk Museum, Amsterdam, Jungerman has participated in several solo and group exhibitions worldwide.
Creating an image of the (historical) presence of black people is the drive behind all the works of Iris Kensmil. Although she has born in Amsterdam, Kensmil lived part of her youth in Suriname. As she states: “Because of my black skin, I can’t take my participation in the European Culture for granted the way white people think they can do (Frantz Fanon). From 2004 on she makes works that commemorate historical moments from struggle for the emancipation of black people.
Kensmil draws on personal memories as well as a range of historical textual and visual material. She selects this materials on base of how she perceives what is the history of a Black European, a history that is paradoxically non-European. So most of her works are about the African-American movements or about Suriname, beside the “global” works of free imagination, e.g. about Ragga. Born in 1970, Iris Kensmil lives and works in Amsterdam. She graduates in the Minerva Groningen. In 2004 she won the Wim Izaks Prize, in 2009/2010 she did a residency at the ISCP, New York.
Charl Landvreugd was born in Suriname and raised in Rotterdam. Aesthetically, politically, theoretically as well as practically, black is the base color in his practice. Landvreugd has studied at the Goldsmiths College (London) and Columbia University (NYC), and continued his investigations of black and Blackness. He explores the plurality of black hues and advocates for distinctions in black diversity. Although Landvreugd works as a visual artist, mainly sculpture, installation and video, he has also a wide experience as a curator and a writer, working in Europe, the Caribbean and the United States.
Charl Landvreugd uses Black as an instrument to speak off our communal efforts to bridge cultural gaps worldwide. Since 2009, Landvreugd has already shown his work in New York, London and Amsterdam, and also is his home country, Suriname, along with some of the other artists presented in this exhibition at C&H art space. Despite of his short career, this young artist has already developed three artist residencies, participated in several publications and curated exhibitions with other artists, all related to black-Dutch artists in Dutch society.
Kurt Nahar defines his art works as a contribution to raising the consciousness of the general public and to encourage discussions around important, sometimes forgotten subjects. The Dada movement is clearly present in his work and Nahar’s work can be seen as an act of protest and contestation for social and political circumstances in Suriname, where he lives. Nahar’s works are a combination of common objects, photographs, film, painting, poems and furniture all together. The visual chaos, full of provocative symbolisms, tends to confront the viewer’s with social issues, of which the artist thinks that they should be brought out to public discussion.
Kurt Nahar, 1972, was born in Paramaribo, Suriname, where he lives and works. Between 1993-1997 he studies at the Nola Hatterman Institute (Art School), and in 2000 Nahar attended the Edna Manley College for the Visual and Performing Arts, and in 2009 Research residency at the Rijksacademie. He has exhibit mostly between Suriname and the Netherlands.
C&H art space
Tweede Kostverlorenkade, 50
1053 SB – Amsterdam
info@ch-artspace.com
www.ch-artspace.com
Marcel Pinas toont grootse expo
door Rosita Leeflang
Paramaribo – Wie er nog niet is geweest, kan zich al afvragen hoe kunstenaar Marcel Pinas de grote hal van de Kamer van Koophandel en Fabrieken gaat vullen met zijn werken.
Maar wie zijn uitleg hoort, weet dat de hal misschien zelfs te klein is voor alle kunstwerken. De plattegrond waar alles komt te staan, staat permanent ‘op schrift’ in zijn hoofd en terwijl hij één voor één helpt de tienduizend lepels aan zijn kunstwerk Sanfika te hangen, vertelt Pinas gepassioneerd over zijn grootschalige kunstevenement Kibii wi koni Marcel Pinas The Event.
Het is de eerste keer sinds 2005 dat Pinas weer in eigen land exposeert. De afgelopen jaren heeft hij vooral in Nederland, maar ook in België, Duitsland, Frankrijk, de Verenigde Staten en de Dominicaanse Republiek verschillende werken gemaakt en geëxposeerd. De kunstwerken gingen over Suriname, maar hebben nooit hier gestaan. “Dus vond ik het hoog tijd om ze ook met Suriname te delen. Het zijn namelijk issues die ik onder de aandacht wil brengen. Ik wil mensen bewust maken middels kunst en ik wil met mensen delen hoe ik over dingen denk”, zegt Pinas. Daarnaast wil de kunstenaar laten zien dat wij niet klein moeten blijven denken, maar moeten durven groter te denken. “Wat ik zelf interessant vind, is dat de expo gaat over onderwerpen binnen de marroncultuur, maar er is maar één marron in het team die helpt met het opzetten. Iedereen doet eraan mee. Dit is Su”, zegt hij trots. “Op deze manier moeten wij elkaar ondersteunen. Dit is de eenheid die wij moeten nastreven, want op zo’n manier zullen wij respect voor elkaars cultuur opbrengen.” En dus is op de expositie van alles te zien. Naast de lepels zijn er ook kunstwerken met hangmatten, matapis, botten, schedels, katapulten en schoolbanken, een kennismaking met marrongebruiken. “Wat we hebben is waardevol en dat moeten we omarmen. Onze voorouders moesten hard zwoegen. Ik merk dat de dingen worden geaccepteerd in het buitenland, maar hier nog niet genoeg”, zegt Pinas, die nog benadrukt dat het niet gaat om afgoderij, maar een deel van het eigene. Daar wil de kunstenaar ook de beleidsmakers bewust van maken. “We moeten ze laten zien wat kunst kan doen, waardoor ze er meer geld in gaan stoppen. Bij een goed cultuurbeleid krijg je creatieve mensen met creatieve ideeën. Door de waardering van het eigene komen ze zelf met nieuwe ideeën en nieuwe producten. Als wij ons eigen ding koesteren, gaan bezoekers dat ook doen. Het helpt zelfs criminaliteit in te dammen.”
[uit de Ware Tijd, 20/06/2011]
Kurt Nahar in Brusselse KK Gallery’
Op uitnodiging van KultuurKaffee (Vrije Universiteit Brussel) resideert Kurt Nahar (Suriname) gedurende 6 weken (15 februari – 31 maart) in de KK Gallery’. Gedurende deze periode werkt hij er aan een tentoonstelling met als titel Misschien, Maybe waarbij hij zich laat inspireren door de Belgische actualiteit. Vooral de schandalen in de kerk die recent boven water kwamen, trokken daarbij zijn aandacht. Het residentieproject is opgevat als een open atelier. Iedereen kan binnen en buiten lopen gedurende de hele periode en het gesprek aangaan met de kunstenaar. Daar bovenop presenteert Nahar ook nog eens een overzicht met bestaand werk.
Kurt Nahar ontwikkelt doorheen zijn oeuvre een persoonlijke stijl waarin hij uiting geeft aan uiteenlopende maatschappelijke aspecten van zijn land. Zijn missie als kunstenaar is om de geschiedenis van Suriname blijvend in herinnering te brengen, waarbij hij vooral focust op gebeurtenissen die in het alledaagse leven, in de media en de politiek vaak onbesproken blijven omwille van hun gevoeligheden. De decembermoorden vormen daarbij een vaak terugkerend thema in zijn gedichten en beeldend werk.
Programma:
Open ateliers: KK Gallery’ – 15 februari t.e.m. 31 maart: ma-do van 10u00 – 18u00
Overzichtsexpo: KK Gallery’ (verdieping +1) – 28 februari t.e.m. 7 april: ma – do van 10u00 -18u00
Expo ‘Misschien, Maybe’ (nieuwe creatie): KK Gallery’ (gelijkvloers) – vernissage op 31 maart om 19u30 (aansluitend ‘KK WORLD’ met ‘Fra Fra Sound’); expo van 4 april t.e.m. 19 mei: ma – do van 10u00 tot 18u00
Randprogramma:
Wo. 23 maart* – 18u00 – KK Gallery’ Lezing: ‘Achteruitkijkspiegel’ door Kurt Nahar
‘Door middel van mijn beeldend werk en poëzie hoop ik bij te dragen aan de bewustmaking van een breed publiek en poog ik de discussie aan te moedigen betreffende zaken die vergeten dreigen te worden, maar enorm belangrijk zijn.’ (www.readytexartgallery.com). Kurt Nahar (Paramaribo, 1972) woont en werkt te Suriname. De geschiedenis van zijn land, de actualiteit en de bewustmaking daarover, vormen de voornaamste inspiratiebronnen voor zijn kunstenaarschap. Deze lezing komt er naar aanleiding van zijn 6 weken durende residentie in de KK Gallery’ van de Vrije Universiteit Brussel.
Meer details over andere manifestaties binnen het randprogramma, klik hier
Suriname Jazz opens Suriname Art exhibition in Brussels
Suriname inspired jazz band Fra Fra Sound will be on hand on March 31st, to add its touch to the festive opening of the Brussels inspired exhibition of Surinamese artist Kurt Nahar. Nahar is taking part in the Artist in Residence project of KultuurKaffee of the Free University of Brussels, spanning February 15 to March 31. While there he is working on an exhibition titled Misschien, Maybe for which he obtains inspiration from current events in Belgium. His attention goes out especially to the scandals which recently emerged regarding the Catholic Church. The residency project is set up as an open atelier. Anybody is free to drop in and start a conversation with the artist, during the entire period. Nahar will also be presenting an overview of existing work.
.Kurt Nahar (Paramaribo, 1972) lives and works in Suriname. The history of his country, recent and current events and raising awareness about them, are the main sources of inspiration to his artistry. Throughout his oeuvre he has developed a personal style in which he expresses his thoughts on various aspects in the social sphere in his country. His mission as an artist is to keep the history of Suriname alive in the memory of its people, the focus being primarily on incidents and events in everyday life, which because of their sensitive nature, are generally unspoken of in the media and in politics. Suriname’s December murders in particular are a recurrent theme in his poetry as well as his visual art.
‘Through my visual work and poetry I attempt to contribute to the awareness of a broad public and hope to engage them in a discussion regarding certain subjects that run the risk of being forgotten, but are extremely important,’ Readytex Art Gallery quotes him.
.
Fra Fra Sound was founded in 1980 in Amsterdam by bass player Vincent Henar. The name ‘Fra Fra’ stands for hybrid, but also means strange, different and mysterious. The band, consisting out of 7 spectacular musicians, combines jazz, African rhythms, dance music from the Caribbean with infectious Surinamese kaseko. See (http://www.frafrasound.com/)
Main program:
Open ateliers: KK Gallery’ – February 15 – March 31: Monday – Thursday from 10:00 am – 6:00 pm
Overview exhibition (existing work): KK Gallery’ (on the First floor) – February 28 – April 7: Monday – Thursday from 10:00 am -6:00 pm
Exhibition ‘Misschien, Maybe’ (new work): KK Gallery’ (main floor) – vernissage on March 31 at 7:30 pm (followed immediately by ‘KK WORLD’ with ‘Fra Fra Sound’); exhibition from April 4– May 19: Monday – Thursday from 10:00 am – 6:00 pm
Peripheral program:
Wednesday March 23 * – 6:00 pm – KK Gallery’
Lecture: ‘Achteruitkijkspiegel (rearview mirror)’ by Kurt Nahar
This lecture is given as a result of his 6 week residency at the KK Gallery’ of de Vrije Universiteit Brussel.
Monday March 28 * 2011
Workshop: Sustainable Development: ‘Do Belgium and Suriname share the same challenges?’
KK Gallery’ – 6:00 pm-8:00 pm– free (org. UCOS)
Thursday March 31 * 2011
Seminar: ‘How can art contribute to a sustainable and solidary world?’
Hall STOA (next to VUB restaurant) – 5:00 pm– 7:30 pm (org. UCOS)
Thursday March 31 * 2011
Vernissage Kurt Nahar
KK Gallery’ – 7:30 pm – free
‘KK World’ with Fra Fra Sound (NL / Suriname)
KultuurKaffee – 9:00 pm – free
RSS
Facebook
Twitter
