Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Moengo
‘Afgodische’ kunst zorgt voor onrust in Moengo
door Audry Wajwakana
Paramaribo – Kunstwerken op het Moengo Festival of Visual Arts zorgen opnieuw voor commotie in het voormalig bauxietstadje. Het kunstwerk van Miguel Keerveld met een doodskist en de ‘spookbeelden’ van Hesdy Mertowirijo, Kurt Nahar en André Sontosoemarto worden als afgoderij betiteld. Voor dinsdagmiddag is door lokale mensen van de volle evangeliegemeenten een gebedsmars gepland als protest tegen deze werken. read on…
Tentoonstelling Crossing the Water
Lezing en rondleiding met Remy Jungerman
door Carlo Djaoedji
Den Haag – Vriendenkring Moengo & Wonoredjo in Nederland organiseert bij voldoende aanmeldingen op zondag 2 augustus a.s. een eenmalige lezing en vervolgens rondleiding verzorgd door beeldend kunstenaar Remy Jungerman bij het Gemeente Museum Den Haag aan de Stadhouderslaan 41. read on…
Theaterspektakel: overwinning door zang en dans
Het Moengo Festival of Theater @ Dance wordt op 19 september groots geopend met de Poolo Boto. Negen teams uit verschillende dorpen zullen dan strijden om de titel ‘mooiste boot’. In de twee dagen daarna is er een variëteit van zang, dans, theater, en muziekoptredens. Het publiek kan in aanloop naar het festival de vorderingen meemaken. Op 31 augustus en 10 september zijn er korte presentaties bij Tembe Art Studio. read on…
Kunstenaar Marcel Pinas naar biënnale VS
Readytex Art Gallery maakt bekend dat kunstenaar Marcel Pinas participeert in de expositie SITElines.2014 – Unsettled Landscapes in Santa Fe in de Verenigde Staten. read on…
Workshops officiële start Moengo Festival of Theater & Dance
Het Moengo Festival of Theater & Dance wordt dit jaar gehouden van 19 tot en met 21 september in Moengo, Marowijne. Het thema voor dit jaar is ‘Pee fu wini’ oftewel ‘spelen om te overwinnen’. Zoals de naam aangeeft, zullen theater en dans tijdens deze tweede editie van het Moengo Festival centraal staan. read on…
Cees Nooteboom – Aan de overkant ligt Frankrijk
[In 1957, als 24-jarige, bezocht Cees Nooteboom Suriname. De reden: hij was verliefd op de in Nederland wonende dochter van een broer van Lou Lichtveld (Albert Helman). De vader wilde de geliefde van zijn dochter zien en spreken voordat hij toestemming gaf voor een huwelijk. De verhalen die hij over de reis schreef verschenen pas in 1993 in de bundel De koning van Suriname. Hieronder een fragment uit ‘Aan de overkant ligt Frankrijk’, waarin de jonge Nooteboom kennis maakt met het ‘oerwoud’.:
[…] Onbewogen door de ingeslapen kanonnendreiging van het fort Nieuw-Amsterdam schuiven we de Commewijne op. Mijn Chinese medepassagier zet zich resoluut tot slapen, maar ik blijf op avontuur belust aan de reling hangen. Het is tenslotte niet het Zuid-Meppelerkanaal en ik ben vastbesloten om tenminste die ene krokodil te zien die nooit zou komen.
Al snel zie je geen plantages meer, alleen nog maar een muur, een wereld van afwerend scherp en roerloos groen bos. Alles lijkt te slapen nu, de enkele aka die loom met zwarte vleugelslag overvliegt, maakt geen enkel geluid, de middag zoemt van de hitte en trilt over het water, bruin van de modder, zwart van humus. Er gebeurt niets. De mangroven staan op hun dunne wortelbenen tot hun knieën in het water, hand in hand, als agenten die de menigte van het bos moeten tegenhouden bij het bezoek van het staatshoofd. Af en toe zie ik een wilde cacaoboom naar voren dringen of denk ik dat ik iets van beweging op de oever zie, maar juist op dat moment dwingt de stroming ons naar de andere kant van de rivier, zo dicht dat ik het bos bijna aan kan raken.
Alle jeugddromen zijn waar geworden. Dit is dus het oerwoud. De lichtbeelden, de pater met de baard die op kostschool kwam vertellen welke rivier hij ontdekt had, de avonturenromans. Bomen, dat is wat het is, steeds dezelfde bomen, langs steeds dezelfde rivier en een uitgeholde kano met bosnegers in lendendoeken die boos schreeuwen dat we vaart moeten minderen: de golven zijn te hoog. Zij zijn de voorboden van het eerste dorp. Daken van stro, had je anders verwacht? Blote, zwarte mensen, die naar het bootje zwaaien… Het is echt, het bestaat, ik heb het gecontroleerd. Een klein dakje beschermt de god, een lelijk klein kereltje dat tevreden is met deze lokale verering, en ’s avonds bij zichzelf denkt ‘tenslotte is het niet alleen het dorp, het is ook het bos tot het volgende dorp, al woont er niemand – territoriaal ben ik nog vrij machtig’.
Ik kijk naar de mensen die naar ons kijken, maar plotseling verschijnt heel stil en geheimzinnig een van de aluminiumschepen van de Alcoa in de bocht van de rivier. Deze schepen die het bauxiet regelrecht van Moengo naar de fabrieken in Amerika brengen, meten vele duizenden tonnen, en het is alleen door de uitzonderlijke diepte van deze rivier dat ze zover landinwaarts kunnen varen. Het is spookachtig, deze zilveren sluiper die hier niet hoort – de kano’s gaan hem ver uit de weg.
Rode stoffige wolken: Moengo, aluminiumstad. Nog aarzel ik of ik hier zal blijven, of doorgaan naar Albina – maar een voorwereldlijke autobus op de kade neemt mijn lot in handen. Hij is geel en lijkt wel van steen en heet ‘Marowijne Master’. Ik krijg een plaats naast de chauffeur en een waanzinrit begint. De bus zit vol met Indianen en negers. De Indianen, kinderen van het land, hebben scherpe, ascetische gezichten die doen denken aan vroegchristelijke monniken. Vlak bij mij zit een stamvader met een Baskische baret op zijn hoofd, kennelijk geërfd van de Franse kant. Hij heeft al zijn verste nageslacht op de knieën. Zij zeggen geen woord, de hele reis, in tegenstelling tot de negers, die een onmogelijk plezier hebben om allerlei grappen die zij alleen begrijpen. Telkens breekt een hoog en gierend gelach los, gescandeerd door het meedogenloze, stenen schokken van de bus. De avond valt, een lichte nevel.
De weg is rood en smal en vol gaten, het bos sluit ons nauwer in, geholpen door het donker. Nu begint ook het dalen en klimmen, en bij het laatste houdt iedereen de adem in. Als de chauffeur terugschakelt naar de eerste versnelling, heb ik het gevoel dat we midden op de steile helling stilstaan. Een moment lang is er geen enkel geluid, dan begint de motor weer te hoesten en de bus kruipt met zijn laatste krachten naar boven. […]
(31 augustus 1957)
Kunst en cultuur als oppepper voor Marowijne
‘Kunst en cultuur als middel om het district Marowijne weer positief op de kaart te zetten.’ Dat is de visie van de kunstenaar en initiatiefnemer Marcel Pinas van het ‘Moengo Festival of…’, dat dit jaar in het teken staat van muziek. “We kennen allemaal de geschiedenis van het gebied. Op deze manier wil ik die mensen een kans bieden om zichzelf terug te vinden en te uiten.”
“Toen ik begon in 2003 was het moeilijk. Mensen geloofden niet dat het zou werken. Wat ga je doen? Je bent gek!’ zeiden ze. “Die mensen daar hebben geen verstand van kunst.” Pinas vertelt dat het inderdaad lastig was, mensen begrepen het niet. “Het eerste kunstwerk dat ik plaatste, zorgde voor veel ophef. De bewoners wilden het weg hebben en zijn zelfs tot bij de dc geweest. Totdat ze zagen dat er bussen vol mensen uit de stad kwamen, zelfs uit Frans Guyana, en men er foto’s van ging maken. Toen beseften ze dat het wel degelijk iets van betekenis was wat daar stond, dat het waarde had.”
Pinas wil zijn bijdrage leveren aan de wederopbouw van het gebied dat nog steeds littekens heeft van het verleden. “Het is hartverscheurend om leeftijdsgenoten met wie je als kind droomde over de toekomst, te zien rondlopen als zwerver in Albina.” Pinas wil voorkomen dat meer mensen hetzelfde lot ondergaan. “Kunst en cultuur helpen daarbij, maar lijken soms een tijdelijk effect te hebben. Ik wilde iets doen wat indruk zou maken op deze mensen, wat ze langer bij zou blijven.”
Daarom kwam Pinas met het idee voor het jaarlijkse ‘Moengo Festival of…’ dat elk jaar een ander principe van de kunst belicht. Om nog meer impact te hebben op de mensen in het gebied, streeft Pinas ernaar het festival een internationaal karakter te geven. Hij wordt daarin ondersteund door de Amerikaanse ambassade. Deze heeft bijvoorbeeld geholpen de New Yorkse zangeres Maya Azucena naar Suriname te halen. Zij zal dit jaar tijdens het festival diverse zangworkshops verzorgen.
“Ik geloof heilig erin dat dit een wezenlijke bijdrage kan leveren. Daar waar onderwijs of politiek de mens niet kan bereiken, kan kunst of cultuur wel doordringen en een bijdrage leveren”, meent Pinas.
[uit Dagblad Suriname, 18-09-2013]
Openbare kunstwerken Marowijne overwoekerd
door Hugo den Boer
Moengo – De kunstinstallaties die de afgelopen jaren door Marcel Pinas en andere nationale en internationale kunstenaars in Moengo zijn geplaatst, worden overwoekerd door onkruid. Met het Moengofestival in aantocht zoekt Pinas nu een duurzame onderhoudsmethode voor de kunstwerken.
Pinas wil Marowijne tot kunstdistrict omvormen en zo aantrekkelijker maken voor toeristen. Zijn aandeel is het plaatsen van grote kunstwerken. “En ik verwacht dat de overheid daarop inspeelt door ze gelijk met het onderhoud van de bermen mee te nemen”, zegt de kunstenaar. Hij heeft hiervoor meerdere schriftelijke verzoeken gedeponeerd bij de bestuursdienst. Hij kreeg nooit antwoord.
Districtscommissaris Theo Sondrejoe zegt zich niet verantwoordelijk te voelen voor de kunstwerken. Bas Ahmadali, coördinator van het landelijk decentralisatieprogramma, ook niet. “Een kunstwerk is een particulier eigendomsvoorwerp. Het onkruid rond zo’n kunstwerk is onderdeel van het object, en niet van de berm.”
Ahmadali stelt dat particuliere kunstwerken bij plaatsing geregistreerd moeten worden door het directoraat Cultuur, en vergezeld moeten gaan van een onderhoudsplan. “In goed overleg met het ministerie van Regionale Ontwikkeling en eventueel tegen een vergoeding, kunnen we de kunstwerken periodiek laten onderhouden.”
[uit de Ware Tijd, 22/01/2013]
Moengonese acteergroep launcht film Miamba
door Hugo den Boer
Moengo – De acteergroep ‘The 4 messengers’ heeft deze week haar eerste film met de titel Miamba op de markt gebracht. Voor het maken van de half uur durende film hebben The 4 messengers, Mudji Amatdaklan in de hand genomen voor het schrijven van het script. Andwele Rozenhout deed het camera- en montagewerk.
The 4 Messengers bestaat nu ruim een jaar en Furgill Raafenberg is de trekker. “Wij willen met het acteerwerk jongeren bewust maken van maatschappelijke thema’s.” Miamba gaat over het gelijknamige meisje dat tegen haar zin door haar vader Raafenberg gedwongen wordt om een relatie aan te gaan met de welgestelde Simba Gari. Ze is echter verliefd op de skere Tofie.
Raafenberg zit in de derdeklas van de Barronschool en wil later acteur worden. “Mijn interesse voor het acteren werd gewekt toen ik op de lagere school in een toneelgroep zat. Na enkele jaren pauze heb ik het acteren samen met personen uit die groep opgepakt en hebben we een acteergroep gevormd.” Raafenberg speelde al eerder de hoofdpersoon in de film Wan dei Spijbel (2010) en in Kapting Da Palong. Afgelopen jaar was hij hoofdrolspeler in de I Write film You have to know who your enemies are. Hij kreeg voor het eerst een professionele training. Momenteel krijgt hij persoonlijke begeleiding van theateracteur Erwin ‘Tolin’ Alexander. Omdat straatverkopers er geen heil in zagen, neemt de groep de verkoop zelf ter hand. De film is momenteel alleen bij de acteurs verkrijgbaar in Moengo en wordt op straat in Marowijne en St. Laurent verkocht.
[uit de Ware Tijd, 22/12/20]
Blakaman Dey viert vijftiende lustrum
Paramaribo – Dit weekeinde vieren tal van Afro-Surinaamse organisaties het vijftiende lustrum van de Blakaman Dey, de dag van de zwarte mens.
Op zaterdag 7 januari 2012 wordt begonnen in het Marrondorp, Pete Ondoo, waar de dorpsbewoners, al 15 jaren op eigen initiatief, elk jaar deze dag gedenken met festiviteiten. Op zondag 8 januari 2012 wordt de grote nationale Blakaman Dey gehouden in het nabij gelegen dorp Moengo, in het district Marowijne.
De Organisatie zal dit jaar een monument onthullen in het voormalig bauxietstadje, in Oost-Suriname. Ook zullen enkele Afro-Surinaamse ouderen uit deze omgeving een bijzondere waardering ontvangen.
Volgens de woordvoerder van de organisatie, belast met de festiviteiten, Iwan Wijngaarde, wordt er vanuit de Verenigde Naties, ondersteuning gegeven aan de bevordering van een bewustwording over de positieve invloed, die de Afrikanen in diaspora hebben op de wereldbeschaving.
[naar GFC Nieuws, 4 januari 2012]
RSS
Facebook
Twitter
