Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Mexico
Frida Kahlo in Drents Museum: “Ondanks dat ik een leven lang ziek ben, voel ik een enorm genot in het LEVEN”
Jarenlang was Frida Kahlo in geen velden of wegen te bekennen in Nederland, maar in één jaar tijd is daar nu verandering in gekomen. Eerst pakte het Cobra Museum in Amstelveen groot uit met Frida Kahlo en Diego Rivera. En nu zet het Drenths Museum in Assen Frida Kahlo met een unieke reeks werken in het licht. Dat het passionele Mexicaanse echtpaar ook tot de buren van de Surinaamse schrijver Albert Helman behoorde in Mexico-Stad kom je op geen van beide exposities te weten.
read on…Vijf generaties Latijns-Amerikaanse vrouwen in Van vrouwen en zout
De debuutroman van Gabriela Garcia werd lovend ontvangen, de vertaalrechten werden binnen een week aan meer dan tien landen verkocht. Voor het Nederlands taalgebied werd Van vrouwen en zout vertaald door Mary Bresser. Lees een sneak preview van de roman en maak kans op het boek in de Hebban winactie.
read on…Mexico en Guatemala verontschuldigen zich bij inheemse Maya-bevolking
De Mexicaanse regering heeft maandag aan de Maya’s officiële excuses aangeboden voor het onrecht dat de inheemse bevolkingsgroep de voorbije eeuwen is aangedaan. De verontschuldigingen worden uitgesproken naar aanleiding van de 500ste verjaardag van de Conquista, de Spaanse verovering van Mexico.
read on…Op weg met een bevrijdingsfilosoof
door Walter Lotens
De bevrijdingsfilosoof is een gelaagd boek. Het gaat zowel over de in het Westen vrijwel onbekende Argentijns-Mexicaanse filosoof Enrique Dussel (1934) als over de intellectuele ontdekkingstocht door een Nederlandse filosoof naar het Latijns-Amerikaanse denken. Het resultaat is een essay in de ik-persoon geworden waarin Wil Heeffer heen en weer loopt tussen de geschiedenis van het westerse denken en het bevrijdingsfilosofisch denken van Enrique Dussel.
read on…Almeerse dichter te gast tijdens festivals in Berlijn, Mexico en Colombia
Afgelopen zomer werd de Almeers-Arubaanse schrijver, dichter en essayist Quito Nicolaas opnieuw uitgenodigd om tijdens de viering van de 30ste editie van het Internationaal Poëzie festival van Medellín op treden. Daarnaast trad hij eveneens op tijdens het Festival de Poesía Contemporaneo de San Cristobal (Mexico) en het Literatuurfestival van Berlijn.
read on…Vondst schetst treurig levensverhaal van vroege slaven
Ze behoorden tot de oudst bekende Afrikanen in Amerika, de drie slaven van wie de skeletten gevonden zijn in Mexico-Stad.
read on…Nederlands oorlogsschip uit 18e eeuw ontdekt bij Mexico
Voor de Mexicaanse kust zijn hebben onderzoekers twee eeuwenoude schepen gevonden. Een Nederlands oorlogsschip uit de 18e eeuw en een Britse stoomboot uit de 19e eeuw.
Ontleend aan de website van NU.nl, 3 januari 2018.
Mexicaanse rivier door de aarde verzwolgen
In de Mexicaanse staat Vera Cruz is een riviertje compleet verdwenen. Bewoners van de stad Rancho San Fermin zeggen dat zij ‘s avonds een enorme knal hoorden en de grond hoorden rommelen en kraken. read on…
De dichter met de droeve ogen is niet meer
Juan Gelman
door Els Moor
Op 14 januari 2014 overleed in Mexico op 84-jarige leeftijd Juan Gelman, een van de belangrijkste dichters van het Spaanstalige gebied. Hij leefde in ballingschap, lang in Europese landen, nadat hij in 1976 het Argentinië van de junta was ontvlucht vanwege doodsbedreigingen door een terreurgroep. Hij stond bekend als ‘de dichter met de droeve ogen’. In 1976 werden zijn twintigjarige zoon en diens 19-jarige zwangere vrouw opgepakt en ze verdwenen. Veel later kwam hij erachter dat zijn zoon vermoord was, zijn schoondochter is nooit teruggevonden. Wel heeft hij later zijn kleindochter gevonden die in gevangenschap was geboren en geschonken aan een politieman. In de jaren van intens verdriet ontwikkelde Gelman zich tot een groot dichter. ‘De man die de woorden liet spreken voorbij de dood’, werd hij genoemd. In 2008 kreeg hij de Cervantesprijs.
Kleine tango
ik
weet
niet wat ik moet doen
opdat je uit mij verdwijnt en eindelijk
naar de hel loopt naar het lijden dat
mij kwelt als ik je zie
en als ik je niet zie en
je niet meer bent dan
lijden in plaats van opwinding hoop
stilte onder de zon
een andere zon bovendien
[Juan Gelman in de dagen die ons scheiden. Amsterdam: Uitgeverij de Populier en Centrum voor Chileense Cultuur (vertaling), 1983]
Mexicaanse leraren in botsing met politie
Er waren opnieuw schermutselingen tussen de leraren en politie in Mexico. (Beeld: BBC) Mexicaanse leraren zijn opnieuw in botsing gekomen met de politie. Er zijn nieuwe protesten uitgebroken tegen onderwijshervormingen. Bij de botsingen met de politie is het verkeer in Mexico-Stad volledig lamgelegd.
Vergelijkbare protesten hebben ook plaatsgevonden in andere delen van het land. De onlusten braken los nadat president Enrique Pena Nieto de hervormingen definitief zijn goedkeuring gaf.
De leraren in Mexico protesteren al maanden tegen de hervormingen, die de woede hebben aangewakkerd bij de machtige vakbonden van het land. Onder de veranderingen die worden geïntroduceerd, zijn prestatie-gerelateerde testen voor leraren.
Corrupt
Critici beschuldigen de vakbonden ervan dat ze corrupt zijn en te veel controle hebben over de toewijzing van banen voor de leraren. De botsingen vonden plaats toen demonstranten woensdag probeerden hun weg te banen naar de hoofdweg die leidt naar de luchthaven van de stad.
De leraren marcheerden naar de ambtswoning en het kantoor van president Enrique Pena Nieto, Los Pinos, maar werden alleen ontvangen door zijn assistenten. Boos door wat ze ervoeren als een terechtwijzing, probeerden ze twee van de belangrijkste wegen van Mexico-Stad te blokkeren, wat leidde tot de schermutselingen.
Massale ontslagen
Er waren ook protesten in meer dan 10 Mexicaanse staten, zoals Guerrero, Aguascalientes, Michoacan en Tabasco. De hervormingen zijn tegengewerkt door een lerarenvakbond, de National Education Workers’ Co-ordinator (CNTE), die zegt dat die zullen leiden tot massale ontslagen.
Vorige week protesteerden duizenden van zijn leden buiten de Senaat in een poging om de goedkeuring van het wetsvoorstel, dat reeds was goedgekeurd door de Kamer van Afgevaardigden te verstoren.
[naar Starnieuws, 12 september 2013]
‘Waar de blanke top der duinen’
Chimamanda Ngozi Adichie: ‘Het gevaar van één enkel verhaal’
door Christine F. Samsom
Een collegezaal in Oxford-GB, met een paar honderd, afwisselend ademloos luisterende, schaterlachende en ontroerde toehoorders. Op het podium een prachtige, jonge vrouw, de in 1977 in Nigeria geboren schrijfster: Chimamanda Ngozi Adichie. De lezing is georganiseerd door de TED-conference en kan onder andere hier bekeken worden. TED staat voor Technology, Entertainment, Design en heeft als motto ‘Ideas worth spreading’ oftewel ‘Ideeën die het waard zijn verspreid te worden’. TED-conferenties worden sinds 1984 – eerst in Californië, maar nu over de hele wereld – gehouden, waarvoor sprekers worden uitgenodigd die iets te zeggen hebben, die nieuwe ideeën of projecten meer bekendheid willen geven. In achttien minuten mogen ze dat doen en Chimamanda doet het in 2009 op sublieme wijze.
Ze begint met te vertellen over haar jeugd en haar grote bakru voor lezen en schrijven, over de Engelse en Amerikaanse kinderboeken die ze las en over de verhaaltjes die ze vanaf haar zevende voor haar moeder schreef en tekende, waarin alleen witte mensen met blauwe ogen voorkwamen, die appels aten, ginger-ale dronken, in de sneeuw speelden en over het weer klaagden. Op de achtergrond hoor ik Dobru zeggen: ‘De Rijn komt bij Lobith in ons land’, met de klemtoon op ‘ons’ en ‘De Batavieren zijn onze voorouders’, met de nadruk op ‘onze’. Vandaar de wrange grap die lang onder Surinamers in Nederland de ronde deed: ‘Ben jij wel eens in Zuid-Amerika geweest?’
Chimamanda denkt dus in haar kinder- en tienerjaren dat boeken over vreemdelingen moeten gaan en over situaties die in haar land niet voorkomen, waarmee ze zich niet kan identificeren. Totdat ze Afrikaanse schrijvers als de onlangs overleden Chinua Achebe en Camara Laye ontdekt en ‘een mentale verandering’ van haar inzicht in literatuur beleeft. Ze zegt letterlijk in haar toespraak: ‘Wat de ontdekking van Afrikaanse schrijvers voor mij deed, was dit: Het heeft mij gered van het hebben van één enkel verhaal van wat boeken zijn.’
Als Chimamanda in de VS gaat studeren, realiseert ze zich dat heel veel mensen ‘het gevaar van één enkel verhaal’ niet inzien. Dat gevaar zit hem in gebrek aan kennis, vooringenomenheid en macht. Ze geeft in haar lezing een aantal voorbeelden van één enkel verhaal: haar Amerikaanse kamergenote op de campus van de universiteit complimenteert haar met het perfecte Oxford-Engels dat Chimamanda spreekt, is teleurgesteld als Chimamanda een fan blijkt van Mariah Carey in plaats van de muziek van haar ‘stam’ te draaien, verbaast zich erover dat Chimamanda op een fornuis kan koken en denkt dat Afrika één land is, waar alleen maar ellende en misère is, in plaats van het op één na grootste werelddeel met meer dan vijftig onafhankelijke landen, waarvan Nigeria met 170 miljoen inwoners tot de grootste behoort en waar behalve die miserabele armen ook gewoon ontwikkelde, kunstzinnige, belezen mensen wonen, waar een geweldig gevarieerde muziektraditie bestaat en een omvangrijke filmindustrie: Nollywood. Het enige dat de medestudente voelt als ze over Afrika spreekt, is ‘neerbuigend, goedbedoeld medelijden’.
Maar Chimamanda zelf schaamt zich ook over haar eigen vooringenomenheid als ze een bezoek brengt aan Mexico. De Amerikaanse media hebben zo’n eenzijdig beeld geschapen van Mexicanen als één enkel verhaal over ‘mensen die het gezondheidssysteem zitten te flessen, stiekem de grens oversteken, gearresteerd worden aan de grens, dat soort dingen.’ Die mening herziet ze radicaal als ze met gewone Mexicanen te maken krijgt. Wat Chimamanda heel duidelijk maakt in haar toespraak: ‘Ik heb altijd het gevoel gehad, dat het onmogelijk is om een goed contact te hebben met een plek of persoon zonder verbondenheid met alle verhalen over die plek en die persoon. De consequentie van het enkele verhaal is dit: Het ontdoet mensen van hun waardigheid. Het belemmert onze erkenning van menselijke gelijkwaardigheid. Het benadrukt hoe verschillend we van elkaar zijn eerder dan hoe gelijkwaardig.
Hoe verhalen verteld worden, wie ze vertelt, wanneer ze verteld worden, hoeveel verhalen er verteld worden, dit alles is werkelijk cruciaal, ook in het onderwijs. Nog één keer Chimamanda Adichie: ‘Telkens als ik thuis ben, word ik geconfronteerd met de gebruikelijke oorzaken van irritatie voor de meeste Nigerianen: onze gebrekkige infrastructuur, onze mislukte regering. Maar ook met de ongelofelijke veerkracht van de mensen die opbloeien ondanks de overheid, eerder dan dankzij.’ Komt dat niet bekend over?
Het ministerie van Onderwijs heeft de macht om ons onderwijs te verbeteren. Wat is de bedoeling van de deskundigen (?) van de taskforce voorbereiding onderwijsinnovatie en het Basic Education Improvement Program (BEIP) die taalboeken uit Nederland laten komen die qua inhoud niet mogen worden aangepast aan de belevingswereld van het Surinaamse kind? Moeten onze kinderen weer gaan zingen ‘Waar de blanke top der duinen’ met als refrein ‘k Heb u lief, mijn Nederland’?
‘Moedigste Mexicaanse vrouw’ op New Yorkse toneelplanken
New York – De media omschreven haar ooit als de “moedigste vrouw van Mexico”, nu brengt een theater in New York het lot van Marisol Valles García op de planken. Vanaf 11 april vertoont theater La MaMa in Manhattan het stuk ‘So Go The Ghosts of México’.
Na de opvoering van 14 april is een interview met titelheldin Valles gepland. Valles had in oktober 2010 de post van politiecommissaris in haar geboorteplaats Praxedis G. Guerrero overgenomen. Nadat haar voorganger in de Noord-Amerikaanse grensplaats vermoedelijk door drugshandelaars werd onthoofd, verklaarde de destijds twintigjarige studente criminologie zich bereid de functie over te nemen. De vrouw werd echter ook door de drugskartels met de dood bedreigd en vluchtte een half jaar later naar de Verenigde Staten, waar ze asiel vroeg. De omgeving rond de stad Ciudad de Juárez – aan de grens met de Verenigde Staten – is de gevaarlijkste regio van Mexico. In heel het land zijn sinds 2006 al ongeveer 70.000 mensen het slachtoffer geworden van de bloedige drugsoorlog.
[van Demorgen.be]
RSS
Facebook
Twitter
