Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: mensenrechten
Aviankoi kapot van diefstal laptop met gevoelige info
door Rolf van der Marck
Erna Aviakoi, een mensenrechtenactivist met het accent op Marron-, gronden- en vrouwenrechten en met een achtergrond als journalist, kan maar niet bijkomen van een inbraak vorige week vrijdag in haar woning te Pontbuiten. De inbreker liet alle kostbare spullen liggen en nam een merkwaardige collectie mee, te weten een laptopcomputer met daarin zeer gevoelige informatie, een videocamera en twee digitale voicerecorders. “Niks anders hebben ze aangeraakt, zegt ze. De inbraak vond vrijdagochtend plaats terwijl ze aan het werk was. Een raam werd gekraakt en vervolgens een deur geforceerd.
Het slachtoffer heeft zo haar bedenkingen over het motief van de inbreker (s), maar ze vindt het beter haar mond te houden totdat ze het zeker weet. Aviankoi is hoofd van de afdeling Marketing and Communications bij de Martieme Autoriteit Suriname (MAS) en heeft belangrijke werkinformatie op haar laptop, die ze nu kwijt is, maar dat is niet haar grootste zorg. Vanwege haar rol als activiste onderhoudt ze nauwe banden met internationale organisaties. Veel documenten op de computer waren discreet en nu weet de activiste niet wat eventuele kwaadwilligen daarmee zullen doen, indien ze toegang krijgen. Aviankoi is zo van streek, dat ze meteen een aantal dagen verlof opnam. Vandaag was ze nog thuis.
“En nu ligt al me informatie en informaties over me contacten op straat,” jammert Aviankoi die sinds begin dit jaar in de clinch is met de overheid. Door openlijk op de bres te springen voor Inheemsen en Marrons en tijdens een overheidsconferentie voor ordening van de goudsector op te roepen eerst de grondenrechten te erkennen, trapte ze de overheid tegen de schenen. Ze is spreekbuis voor alle Marron- en Inheemse stamhoofden als het aankomt op de tribale rechten en werd zelfs tot hoofdkapitein benoemd door een vertegenwoordiging van alle stamhoofden tijdens een krutu op Langatabiki, een unieke eretitel voor de activiste. Na de inbraak heeft Aviankoi aangifte gedaan, maar had even de indruk dat de politie van het bureau Latour, mogelijk door gebrek aan logistiek niet veel kon uitrichten. Tenminste één keer zou ze de agenten met haar eigen vervoermiddel hebben opgehaald, omdat de politiepost op dat moment geen politiewagen ter beschikking had. Nadat ze in de loop van de week een beetje stampei had gemaakt op het bureau, kreeg ze de indruk dat er wel wordt gewerkt aan de zaak en dat het onderzoek vordert.
[uit de West, 3 juni 2011]
Gil Scott-Heron: Radicale dichter die gewoon pianist wil zijn
“De ware revolutie vindt plaats in het bewustzijn van mensen”
Op 28 mei overleed in New York op 62-jarige leeftijd Gil Scott-Heron, de zwarte dichter-muzikant, die door tal van vooraanstaande rappers uit de Hip Hopscene wordt gezien als de ‘godfather of rap’. Popjournalist Peter Bruyn had op 5 mei 1998 een gesprek met hem dat hieronder met zijn toestemming wordt geplaatst.
door Peter Bruyn
“Mag ik je misschien wat vragen, Gil?”
“Dat heb je dan bij deze gedaan, knul…”
Gil Scott Heron’s even gevreesde als bewonderde gevatheid slaat al bij de kennismaking, een paar minuten na zijn Bevrijdingspop-optreden, toe. Hij wenkt me de geblindeerde toerbus binnen en lijkt compleet te verdwijnen achter de zwarte zonnebril die hem bij zijn concert al een bijna Stevie Wonder-achtige uitstraling gaf.
Een merkwaardig concert was het wel. Het eerste kwartier leek één lange, lome jamsessie, opgebouwd rond de zinnetjes ‘I don’t wanna hurt nobody. I believe in peace’. De insider herkende elementen in van het nummer Work for Peace van Scott-Heron’s meest recente album Spirits uit 1994. Een messcherpe aanklacht tegen het militair-industriële complex. De plaatversie leunt echter op het veel briljantere regeltje: ‘The military and the monetary make the world a cementary’. ‘De krijgsmacht en de financiële macht maken de wereld tot één groot kerkhof’. Kortom, deze man is niet zonder reden voor Bevrijdingspop uitgenodigd. Als weinig anderen heeft de inmiddels negenenveertigjarige Amerikaan gedurende zijn bijna dertigjarige artiestenloopbaan de thema’s aangesneden waar het bij de 5 mei-festivals ook telkens weer om draait. Daarbij deinst hij er niet voor terug om melodieën van John Coltrane onder zijn poëzie te zetten. En op Spirits wast hij in een schitterend vloeiende stijl ook nog eens de jonge rappers-generatie de oren met de mededeling dat schuttingtaal nog geen dichter van je maakt.
“De impact van m’n songs? Mmm. Ik speel ze gewoon en als er geluisterd wordt hebben ze blijkbaar impact. M’n oude songs gaan over situaties van destijds en m’n recente songs gaan over nu. Dat is het voornaamste verschil. En verder moet je me er niet teveel over vragen. Ik ben geen politicus, maar een doodgewone pianist uit Tennessee…..”
Hij zwijgt even om te zien of z’n provocatie effect heeft. Ik doe alsof ik de laatste zin niet gehoord heb en vraag hem naar zijn affiniteit met het bevrijdingspopthema: De mensenrechten. “Ach, ik heb overal al over gezongen. Dus ook over de mensenrechten,” reageert de Amerikaan nog een beetje nukkig. “Maar ik heb het recht om de dingen te zeggen die ik wil zeggen. En daar maak ik al zo’n dertig jaar gebruik van. Kijk, de tien geboden zijn er al vele eeuwen. Ze worden alleen niet nagevolgd. Ik betaal m’n belasting en ik vind dat ik daarom ook wel iets zou mogen eisen van de overheid. En ik wou dat er meer mensen zo over dachten.”
Tijdens het grote ‘No Nukes’-festival, het muzikale anti-kernenergieprotest naar aanleiding van het Three Mile Island/Harrisburg-ongeluk in 1979, sloeg Scott-Heron de spijker op z’n kop met het schitterende We almost lost Detroit. En de betekenis van zijn bekendste song, The Revolution will not be televised, werd in 1990 nog eens onderstreept bij de val van de Berlijnse muur. De dronken massa die op het beton in beukte kwam onophoudelijk in beeld, maar het echte werk was maanden daaraan voorafgaand al verricht in Oost-Berlijnse achterkamertjes, buurthuizen en kerken. “Zo is het! De ware revolutie vindt plaats in het bewustzijn van mensen. Als de ideeën veranderen. Als mensen beginnen na te denken over een situatie. Wat je op de beeldbuis ziet zijn de resultaten daarvan. Als de massa’s in beweging komen is dat vaak het gevolg van een bewustzijnsverandering die door een paar mensen in gang is gezet. Waarmee ik maar wil zeggen dat één mens soms heel veel voor elkaar kan krijgen. Het is een domino-effect.”
Martin Luther King, de radicale zwarte Amerikaanse dominee en mensenrechtenactivist was zo’n man. In april 1968, dertig jaar geleden, werd hij in Memphis, Tennessee, doodgeschoten. Leeft zijn gedachtegoed nog in de Verenigde Staten?
Scott-Heron haalt wat vermoeid de schouders op. “Z’n moordenaar is onlangs overleden. Dat bracht de zaak weer even in de actualiteit. Maar vooral Kings dood heeft destijds natuurlijk voor veranderingen gezorgd. Dat heeft de mensen toen aan het denken gezet over de dingen waar hij voor stond. Nu zijn we dertig jaar verder en spelen er weer heel andere zaken in Amerika. De immigratiepolitiek en noem maar op.”
De opmerking dat de muziekwereld sinds de jaren zeventig veel commerciëler is geworden wuift hij weg. “Flauwekul. Iedere grammofoonplaat waar een prijsstickertje op geplakt zit is natuurlijk commercieel. Sommige verkopen alleen wat gemakkelijker dan andere. Ik heb altijd zoveel mogelijk platen proberen te verkopen als in mijn vermogen lag. En als Al Green op zijn cd’s de Heer prijst wil hij ook alleen maar die platen verkopen. Waarom zou je die verdomde platen anders nog maken? Je moet er alleen voor waken dat je jezelf niet verkoopt…”
De deur van de bus zwaait open en de manager zegt dat het eten klaar staat. “Bye,” zegt Scott Heron en is verdwenen. Nog voor ik hem heb kunnen vragen hoe het dan zit met die – gecensureerde – versie van The Revolution will not be televised die in Amerika in een Nike-commercial is gebruikt.
Amnesty International 50 jaar
Mensenrechten en solidariteit, daar draait het bij Amnesty International sinds 1961 om. De afgelopen 50 jaar hebben er enorme geopolitieke verschuivingen plaatsgevonden. Tegelijkertijd is de wereld vele malen kleiner geworden door moderne media en communicatiemiddelen.
Mensenrechtenactivisme verandert mee met die ontwikkeling. In twee avondvullende show&talks zoekt Amnesty naar duiding van een veranderende wereld en de positie van Amnesty International die daarbij past. Met tafelgesprekken, beeldfragmenten, interactieve presentaties en in debat met het publiek zoomen we in op twee aspecten die cruciaal zijn voor Amnesty: beeldvorming en verbinden.
Beleef de aangrijpende voorstelling AI@50! over gewetensgevangenen, met onder meer Kitty Courbois, Eva van de Wijdeven, Kees van Kooten, Huub Stapel en Halina Reijn. En nog veel meer inspirerende activiteiten: Debatteer mee met Harm Ede Botje over de grenzen aan de vrijheid van meningsuiting. Laat je inspireren door optredens van vervolgde en gevluchte kunstenaars. Luister naar gedichten van Hagar Peeters en het muzikale cabaretduo Speelman en Speelman. Kijk naar films zoals de BBC documentaire over 50 jaar Amnesty en ga in debat met de regisseur. Voer persoonlijke gesprekken met activisten uit China, Rusland en Congo. Help mee om huisuitzettingen in Servië en Nigeria te voorkomen. Kom massaal in actie voor Liu Xiaobo en andere gewetensgevangen.
Het programma in het Amsterdamse Pakhuis De Zwijger is helaas uitverkocht.
Politica’s voor mensenrechten
Aan de vooravond van de honderdste Internationale Vrouwendag op 8 maart zullen zeven Nederlandse (voormalige) politica’s maandag het stuk Seven opvoeren in Den Haag. De voorstelling werd vorig jaar in de VS door minister Hillary Clinton van Buitenlandse Zaken bij de opening beschreven als ”een krachtig portret van zeven moedige vrouwen die de wereld om zich heen hebben verbeterd”.
Pia Dijkstra (D66) zal in de voetsporen van Meryl Streep de rol van de Noord-Ierse Inez McCormack vertolken. Tweede Kamervoorzitter Gerdi Verbeet, de Kamerleden Jeanine Hennis-Plasschaert (VVD), Mirjam Sterk (CDA), Nebahat Albayrak (PvdA), Mariko Peters (GroenLinks) en Oxfam Novib-directeur Farah Karimi spelen activistes uit Rusland, Pakistan, Nigeria, Afghanistan, Guatemala en Cambodja.
Seven is een initiatief van Vital Voices Global Partnership, een Amerikaanse non-gouvernementele organisatie die opkomt voor vrouwenrechten. Er zijn geen kaarten meer verkrijgbaar voor de eenmalige gratis voorstelling in de Glazen Zaal.
[ANP]
“In Suriname vind je geen ezels”
Toespraak Noraly Beyer bij de onthulling van Sonny Boy, het beeldje van Teus van de Berg, in het Bijlmer Parktheater op 10 december 2010, de internationale dag van de mensenrechten.
In de oorlogstijd, waarin het verhaal speelt van Waldemar en Rika, de ouders van Sonny Boy, werden mensenrechten, onder meer het recht op vrijheid, met de voeten getreden. De dag van de mensenrechten is dan ook met zorg gekozen voor de onthulling van het beeldje van Sonny Boy.
“Waldemar was een zwemmer”. Zo begint het succesvolle boek Sonny Boy van Annejet van der Zijl. In die eerste alinea volgt een prachtig portret van de Surinamerivier in Paramaribo, omschreven als een krokodil met halfgeloken ogen: stil, maar levensgevaarlijk. Waldemar was nog niet eens 15 jaar oud toen hij van Domburg naar de Waterkant kon zwemmen, een marathontocht van 20 kilometer, alleen voorbehouden aan de allerbeste, de sterkste én slimste zwemmers van Paramaribo.
Afgelopen maart was ik in Suriname. Ik wist dat Sonny Boy verfilmd zou worden. Maar laat ik nou net op de eerste dag dat ik in Paramaribo wakker werd, gevraagd worden of ik het leuk vind om te komen kijken op de filmset van Sonny Boy. Zo heb ik tot mijn grote verrassing van heel dichtbij kunnen zien hoe de jonge Waldemar, gespeeld door Angelo Arnhem, op lokatie gefilmd werd, vlak naast Fort Zeelandia. Ik zag met hoeveel geduld hij keer op keer uit de rivier de steiger opklom, om te rennen over de nagebouwde markt uit begin jaren 20. Iedereen en alles perfect in de stijl van die tijd, inclusief een kar met ezels. Daar heb ik wel van over gehouden dat er “Geen ezels zijn in Suriname”. De lokale producent had stad en platteland afgezocht, maar nee, geen ezels. Die zijn tenslotte wel gevonden in buurland Guyana.
Op de set liep ook een oudere Javaanse man. Hij was ingehuurd als “rainman”, omdat hij kan voorspellen of het gaat regenen of niet. Meer nog, hij zou de gave bezitten om de regen op afstand te houden. Het moest die hele dag droog blijven. Later in die middag was er wel regen nodig, maar dat maakten de filmmakers liever zelf, met hulp van de brandweer. Het was een hele sensatie dat een verhaal dat in Suriname begon en in de concentratiekampen van Duitsland eindigde, zoveel furore had gemaakt, dat het nu verfilmd werd.
Het toeval wilde dat ik in diezelfde vakantie in Suriname, in gesprek kwam met Muriel Samsin-Hewitt. Haar vader was een halfbroer van Waldemar. Ze liet foto’s zien van de twee zusters van Waldemar, Hilda en Lily. Van Waldemar zelf had ze jammer genoeg geen foto’s. Zijn zoon Waldy Nods, Sonny Boy, kent ze wel, maar in de familie was verder niets of in elk geval niet veel bekend over de geschiedenis van Sonny Boy en zijn ouders Waldemar en Rika. Het boek van Annejet van der Zijl was een eye-opener geweest voor Muriel.
Dat bleek ook het geval voor Anastatia Poki, ambtenaar bij het Centraal Buro voor Burgerzaken in Paramaribo. We kwamen bij haar omdat we nieuwsgierig waren geworden naar de wortels van Sonny Boy in Suriname. Anastatia diepte uit de archieven de geboorteakte op van Waldemar en de huwelijksakte van zijn ouders, Koos Nods en Eugenie Elder. Ze vond geen echtscheidingsakte, maar tot haar verbazing wel een nieuwe trouwakte van Koos met een andere vrouw. Anastatia wist helemaal niks van Sonny Boy. Toen we haar een exemplaar gaven van de speciale editie van Sonny Boy in de serie SuriBoek, leek ze de hemel te rijk.
Eenzelfde soort heugelijke verbazing vonden we bij de Amerikaanse predikant van de Lutherse Kerk. “No… No..”. Nog nooit gehoord van Sonny Boy. Hij kwam er maar niet over uit dat in een archieflade van zijn kerk de namen van Koos Nods en Eugenie Elder bewaard zijn gebleven, de grootouders van Sonny Boy, over wie nu zo’n grote film werd gemaakt.
Toen ik Sonny Boy indertijd las, moest ik vaak denken aan een neef van mij die in de jaren 60 een verhouding had met een Nederlandse vrouw, bij wie hij in huis woonde. Zij was stukken ouder dan hij. Zij was wit. Hij zwart. Wij vonden toen dat ze teveel verschilden in leeftijd en cultuur. Zoals we verwachtten, hielden ze het niet lang uit, samen. Ik denk dat ik hierom ook geraakt werd door Sonny Boy.
Waldemar en Rika bleven WEL bij elkaar. Zij wit, getrouwd, moeder van vier kinderen. Hij zwart en veel jonger dan zij. Hun liefde was een groot schandaal. Maar ze trotseerden alles, ook het verdriet dat Rika haar kinderen niet meer bij zich kon hebben. Het kind dat ze samen kregen, noemden ze ook Waldemar, liefkozend afgekort tot Waldy, maar meer nog tot Sonny Boy.
Alom is bekend wat Waldy Nods zei tegen Annejet van der Zijl, toen hij het boek had gelezen. Na meer dan 50 jaar ronddolen had zij het boek geschreven dat hij altijd had willen schrijven, maar wat hem nooit gelukt was. Zij had hem zijn ouders teruggegeven, zijn geschiedenis, zijn jeugd en zijn lieve koosnaam. Ik ben zo vrij om er dankbaar aan toe te voegen dat Annejet het verhaal ook teruggegeven heeft aan Suriname, aan Nederland, aan ons.
Begin 2005, kort nadat het boek was uitgekomen, had ik de eer om Annejet van der Zijl te interviewen tijdens het literatuurfestival Winternachten. Annejet vertelde toen dat het verhaal van Waldemar en Rika haar zo geboeid had, omdat het raakt aan de twee zwartste episodes uit de Westerse geschiedenis, slavenhandel en Jodenvervolging. Inderdaad, in Sonny Boy komen veel lijnen samen. Van Suriname en Nederland. Van oorlog en verraad. Van liefde en trouw. Van ouders en kinderen. Van zwart en wit. En zo legt het ook de kiem bloot van onze samenleving, zeker als we hier in de Bijlmer om ons heen kijken.
De Bijlmer spiegelt het multiculturele karakter van Nederland. De Bijlmer is een broedplaats voor gemengde huwelijken. Bijgevolg is de Bijlmer een belangrijke leverancier van de nieuwe Nederlanders, die van allerlei windstreken komen en vele kleuren bloed in hun aderen hebben. De Bijlmer is een grote producent van de toekomst van Nederland, van de nieuwe Sonny Boys. Het Bijlmer Partktheater is dan ook een uitstekende plek om onderdak te geven aan Sonny Boy, dat wil zeggen aan zijn beeltenis, gemaakt door Teus van de Berg.
Stichting Moiwana presenteert jubileumboek
door Diederik Samwel
Op de Internationale Dag van de Rechten van de Mens heeft stichting Moiwana vanochtend het jubileumboek over het bestaan van de stichting gepresenteerd. In het boek zijn volgens Edwin Noordzee, bestuurslid van stichting Moiwana, de hoogte- en dieptepunten uit het ruim twintigjarige bestaan terug te vinden. Noordzee noemt drie cases als belangrijkste wapenfeiten: die van de slachting bij het dorp Moiwana in 1986, de Aloeboetoe-case en de zaak van Ashok Gangaram Panday. De stichting heeft de drie dossiers met succes voorgebracht bij de Inter-Amerikaanse Commissie voor de rechten van de mens.
Nita Ramcharan stelde tijdens de boekpresentatie dat het geen gemakkelijke opgave was om het boek te maken. Tijdens de research en het schrijfwerk werd het haar nu en dan zwaar te moede: “Het doet veel met je om stil te staan bij wat mensen elkaar in dit land hebben aangedaan. Misschien is dat ook het ergste wat een maatschappij kan overkomen: dat burgers elkaar de verschrikkelijkste dingen aandoen.”
Ramcharan vindt dat het werk van stichting Moiwana om de mensenrechten te beschermen en te waarborgen eigenlijk nooit ophoudt. Ze noemde de Moiwana-case als voorbeeld: “Die staat nog recht overeind. Eigenlijk staan we nog nauwelijks aan het begin van de wederopbouw van het dorp Moiwana. En van een strafproces is voorlopig ook geen sprake.”
Volgens Ramcharan is er in Suriname onvoldoende waardering voor de bescherming van de mensenrechten: “Ook al maak je er niet altijd vrienden mee, het vormt een versterking van de democratie.” Ze verwees daarmee naar oprichter Stanley Rensch, die zich had laten ontvallen dat hij met het werk voor stichting Moiwana op den duur geen vrienden meer overhield. Rensch kon zelf niet bij de presentatie aanwezig zijn. Justine Eduards, juriste bij stichting Moiwana, nam in zijn plaats het eerste exemplaar in ontvangst.
Ook de Amerikaanse ambassadeur John Nay kreeg een exemplaar van het jubileumboek uitgereikt. In een korte voordracht benadrukte Nay het belang van de mensenrechten: “Respect voor de rechten van de mens is van vitaal belang voor de maatschappij. Zonder mensenrechten, zonder veiligheid en zonder een duidelijke rechtstaat komt een maatschappij niet vooruit”, zo zei Nay, die deze woorden voor de gelegenheid in het Nederlands uitsprak.
Tijdens de boekpresentatie kwam ook de huidige positie van stichting Moiwana ter sprake. Omdat ontwikkelingsorganisatie Cordaid zich vanaf 2011 terugtrekt uit Suriname valt de belangrijkste financier weg. Volgens bestuurslid Noordzee is de stichting in contact met verschillende potentiële donoren: “We hebben projectvoorstellen ingediend en hopen dat we door kunnen gaan met ons werk. Een groot probleem vormen vooral de kosten voor de overhead; ons kantoor en ons personeel.”
[overgenomen van Starnieuws, 10 december 2010]
Michiel van Kempen – Aan de moeder van Desi
Een kind dat aan zijn moeder denkt in oorlogstijd
is nooit een goed soldaat.
Weet dan dat u een goed soldaat gebaard hebt ˗
maar buiten oorlogstijd.
Het spijt me dat ik u
˗ zo u nog in dit aardse tranendal bestaat ˗
lastig vallen moet voor wat
een moeder liever niet wil horen:
dat hij dan wel bijzonder is
˗ ik wil het niet ontkennen ˗
en het bracht tot het hoogste ambt
dat moedergrond hem toe kan kennen,
maar dat hem met de moedermelk
één ding niet is meegegeven:
dat ook elk ander mens een moeder heeft
die hartverscheurend treurt
wanneer haar kind haar voorgaat in de dood.
Verwijt ik u de kogelgaten
die in uw zoons naam de vijftien troffen
die zich niet konden verweren?
Welnee, dat doe ik niet.
Houd ik u voor, dat teveel trots
een mens tot monster doet ontaarden?
Welnee, ook dat lag buiten uw bereik.
Maar één ding hem als kleuter bijgebracht
had hem een leven lang kunnen leiden:
dat het kwaad een ander aangedaan
nooit weggewist zal blijken
zolang je de moeder van je opponent
niet recht in de ogen durft te kijken.
Ween dan, moeder van Desi,
om een zoon die zelfs achter zonneglazen
nog zijn ogen sloot.
[Gedicht, voorgedragen in de Moses en Aäronkerk, Amsterdam, bij de 29ste herdenking van de moorden op 8/9 december 1982 in Suriname]
Beeld van Sonny Boy wordt onthuld
Vrijdag 10 december om 19.00 uur wordt in het Bijlmer Parktheater het beeld onthuld van Sonny Boy, gemaakt door de kunstenaar Teus van den Berg. Tevens overhandigt schrijfster Annejet van der Zijl het eerste exemplaar van de filmeditie in het bijzijn van regisseur Maria Peters aan Waldy Nods (Sonny Boy). De film Sonny Boy gaat 27 januari 2011 in première.
Kunstenaar Teus van den Berg is van mening dat Amsterdam Zuidoost de beste omgeving is voor dit beeld en heeft daarom de keuze gemaakt voor het enige professionele theater van dit stadsdeel. ‘Met de onthulling van het beeldje houden wij een verhaal levend uit de Nederlandse geschiedenis. Een verhaal dat ons bindt met Suriname en dat een tijd markeert waarin de vrijheid en de mensenrechten met voeten werden getreden, vandaar dat de onthulling plaatsvindt op 10 december, de Dag van de Mensenrechten.’ Na het officiële gedeelte wordt de trailer van de film Sonny Boy vertoond en aansluitend is er een concert van het Cello Octet Triangulo samen met Izaline Calister en het Marlon Titre Ensemble.
Over Sonny Boy de film
Sonny Boy is de verfilming van de gelijknamige bestseller van Annejet van der Zijl, gebaseerd op het waargebeurde verhaal over een verboden liefde. Rika heeft goede redenen om het huwelijk met haar man Willem te beëindigen. Ze verlaat hem en haar vier kinderen en vestigt zich in Den Haag. Dan begint de zware strijd om haar kinderen te kunnen zien en om het hoofd boven water te houden. Ze ontmoet de 17 jaar jongere Surinaamse Waldemar. Ze krijgen een stormachtige verhouding. Rika raakt al snel zwanger en bevalt van een zoon, Waldy, die ze Sonny Boy noemen. Wanneer de oorlog uitbreekt, verandert Rika’s pension al snel in een toevluchtsoord voor onderduikers. Dit gaat een tijd goed, totdat er op een morgen een inval plaatsvindt. Ze zijn verraden en worden samen met alle onderduikers afgevoerd. Zal Sonny Boy zijn beide ouders ooit nog terugzien…?
De regie van Sonny Boy is in handen van Maria Peters en de hoofdrollen zijn weggelegd voor Ricky Koole als Rika Lans en Sergio Hasselbaink als Waldemar Nods. In de overige rollen zien we onder anderen Frits Lambrechts, Marcel Hensema, Katja Herbers, Monic Hendrickx, Martijn Lakemeier, Gaite Jansen, Rogier Komproe, Anneke Blok, Jaap Spijkers en Stijn Westenend. Shooting Star Filmcompany is de producent.
Calling out liberty
Calling out liberty: the Stono slave rebellion and the universal struggle for human rights
On Sunday, September 9, 1739, twenty Kongolese enslaved armed themselves by breaking into a storehouse near the Stono River south of Charleston, South Carolina. These rebels killed twenty-three white colonists, joined forces with other enslaved people, and marched toward Spanish Florida where they expected to find freedom. Before the day ended, however, the rebellion was crushed and many surviving rebels executed. South Carolina responded quickly with a comprehensive slave code that reinforced white power through laws meant to control the ability of enslaved to communicate.
The Stono Rebellion serves as a touchstone for Calling Out Liberty, an exploration of human rights in early America. Expanding upon historical analyses of this rebellion, Jack Shuler suggests a relationship between the Stono rebels and human rights discourse in early American literature. Though human rights scholars and policy makers often offer the European Enlightenment as the source of contemporary ideas about human rights, this book repositions the sources of these important and often challenged American ideals.
Jack Shuler is assistant professor of English at Denison University. He earned his Ph.D. in English from the Graduate Center–CUNY in 2007. His book Calling Out Liberty: The Stono Slave Rebellion and the Universal Struggle for Human Rights (Mississippi University Press, 2009) explores the development of human rights in early America repositioning the assumed sources of these important and often challenged ideals. His criticism, interviews, and poems have appeared in the Columbia Journal of American Studies, South Carolina Review, Fast Capitalism, Reconstructions: Studies in Contemporary Culture, Hanging Loose, The Brooklyn Review, Big City Lit, and Failbetter. His current book project, Blood and Bone: Truth and Reconciliation in a Southern Town (University of South Carolina Press, Forthcoming), examines the killing of three students on the campus of a historically black college in 1968.
Datum: Vrijdag 15 oktober 2010
Locatie: Ninsee, Linnaeusstraat 35f, 1093 EE Amsterdam
17.30 – 18:00 uur : Inloop
18.00 – 18.45 uur : Presentatie. dr. J. Shuler
18.45 – 19.00 uur : Vragenronde/Discussie
Contact: Drs. Ruth Dors, r.dors@ninsee.nl of telefoon (020) 568 2083
RSS
Facebook
Twitter
