Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Marley Bob
Marley, Tosh en Wailer (1)
door Peter Meel
Marley, de bejubelde documentaire over reggaelegende Bob Marley, is inderdaad een indrukwekkende film. Vooral de eerste helft van dit muzikale portret, over de jaren vóór de internationale doorbraak, geven een meeslepend beeld van de moeizame carrièrestart van Bob Marley, Peter Tosh en Bunny Wailer. De drie vrienden verruilden in de jaren vijftig het Jamaicaanse platteland voor Kingston, vastbesloten om het in de stad te gaan maken. Met wisselend succes traden zij op, brachten zij nummers uit en hielden zij zich staande in de jungle van de lokale muziekindustrie. Simmer down, de eerste single van hun groep The Wailers, haalde in 1964 de top van de hitparade. Veel wijzer werden zij niet van hun gestaag groeiende populariteit. Inkomsten uit hun platenverkoop verdwenen in de zakken van louche studiobazen en producers. Ook de opbrengsten uit optredens waren te gering om de armoede van Trenchtown te kunnen ontvluchten. Volgens Marley bood het westelijk deel van Kingston in de jaren zestig maar één troost: er borrelden creatieve muzikale ideeën op.
In de documentaire zijn overgeleverde fragmenten uit interviews met Marley verwerkt en worden veel intimi aan het woord gelaten. Tot deze groep behoren Bunny Wailer (die ook als associate producer optreedt), Marley’s vrouw Rita, zijn moeder Cedella Booker en vrienden, vriendinnen en kinderen van Marley. Zij laten zich op een openhartige wijze over de reggaester uit. Dat doen ook muzikanten, managers en producers met wie Marley samenwerkte. Daarnaast hebben veel historische opnamen in de film een plaats gekregen (het bezoek van Haile Selassie aan Jamaica in 1966, Marley’s optreden tijdens het One Love Peace concert in 1978, Marley’s bezoeken aan Gabon en Zimbabwe) en is er op locatie gefilmd. Er zijn beelden van zijn geboortedorp Nine Miles, van Trenchtown en van 56 Hope Road, Marley’s villa in uptown Kingston waar hij vanaf de middenjaren zeventig woonde en dat tegenwoordig als museum dienst doet. En natuurlijk ontbreken de zinderende concertfragmenten niet en duiken er af en toe minder bekende opnamen van beroemde nummers op (waaronder een gospeluitvoering van No woman, no cry met Peter Tosh op piano).
Een terugkerend aspect in de film is Marley’s gemengde afkomst. Als zoon van een blanke vader (een Engelsman over wie weinig bekend is en die hij nooit zou leren kennen) en een zwarte moeder (die toen hij zeventien jaar oud was naar de VS emigreerde) was hij in de raciaal gestratificeerde samenleving een buitenstaander. Hij werd geplaagd met zijn lichte huidskleur, maar vaker nog afgewezen. Zelf zei hij er over: ‘Ik sta niet aan de kant van de zwarten. Ik sta niet aan de kant van de witten. Ik sta aan de kant van God. De man die mij uit zwart en wit gecreëerd heeft.’ Zijn bekering tot het Rastafari geloof was volgens mensen in zijn directe omgeving een bevrijding. Hij zou in Ras Tafari (de als God vereerde Ethiopische keizer Haile Selassie) de vader hebben gevonden die hij een leven lang had gezocht. Volgens Rita Marley was haar man vanaf dat moment niet langer gemengd, maar zwart en Afrikaan. In 1970 zou Marley in het liedje Corner Stone die omslag pakkend onder woorden brengen. De steen die de bouwer verwierp, was een hoeksteen geworden.
Zijn gemengde afkomst en geloof zouden een doorslaggevende rol spelen toen in 1977 werd vastgesteld dat Marley een melanoom aan de grote teen van zijn rechtervoet had. Amputatie was volgens artsen geboden om de huidkanker effectief te kunnen bestrijden. ‘Zijn blanke genen waren de oorzaak van zijn melanoom, niet zijn zwarte genen’, merkt Rita Marley in de documentaire gedecideerd op. De behandelende geneesheren kregen van de Marley’s geen toestemming om de noodzakelijke medische ingrepen te verrichten. Volgens Rastafarians is het lichaam een tempel van Jah en mag de integriteit ervan niet worden geschonden. De verwaarlozing van zijn ziekte en de ontoereikende behandeling die erop volgde, zouden in 1981 leiden tot Marley’s vroegtijdige dood. Een half jaar vóór zijn overlijden had hij zich laten dopen in de Ethiopisch Orthoxe Kerk. Voor de toetreding tot deze gemeente wordt in de documentaire geen verklaring gegeven. Bij het organiseren van Marley’s staatsbegrafenis werd er wel rekening mee gehouden. De plechtigheid bevatte verwijzingen naar het christendom èn het Rastafari geloof.
Regisseur Kevin Macdonald lijkt zich te hebben voorgenomen alle hoogtepunten uit het leven van Marley in de documentaire voorbij te laten komen. Dit gaat onvermijdelijk ten koste van de verdieping, ook bij een filmlengte van bijna tweeënhalf uur. Controle van de kant van de familie Marley en producer Chris Blackwell zal eveneens van invloed zijn geweest op de vluchtige behandeling die een aantal zaken ten deel is gevallen. Blackwell en zoon Ziggy Marley treden op als uitvoerend producent en hebben zich kennelijk op voorhand tegen al te veel reuring willen indekken. Kijkers die het naadje van de kous willen weten, zullen dat als een gemis ervaren. Een voorbeeld.
Wie zat er in 1976 achter de moordaanslag op Bob Marley? In een in de film gemonteerd interviewfragment weigert de zanger/musicus hierop een rechtstreeks antwoord te geven. Hij wijst ‘de duivel’ als dader aan, maar – zo voegt hij eraan toe – ‘God beschermt je’, verwijzend naar de omstandigheid dat hij de aanslag op 56 Hope Road overleefde. Andere geïnterviewden laten weten dat de regering van Michael Manley de reggaelegende had gestrikt voor het geven van een gratis concert en kort daarna bekend maakte dat er diezelfde maand verkiezingen zouden plaatsvinden. Had Marley dit van tevoren geweten dan had hij nooit in een overeenkomst met de regering ingestemd. Want nu laadde hij onbedoeld de verdenking op zich dat hij Manley en zijn PNP politiek steunde. De aanslag – waarbij Bob en Rita Marley en familievriend Lewis Griffith licht gewond raakten en manager Don Taylor zware kwetsuren opliep waarvan hij als door een wonder herstelde – was voor Marley geen reden het concert af te gelasten. Maar na het optreden nam hij een radicaal besluit. Teleurgesteld door het aanhoudende politieke geweld in zijn land vertrok hij naar Engeland. Daar verbleef hij gedurende achttien maanden in vrijwillige ballingschap.Er zijn aanwijzingen dat politieke tegenstanders van Manley, verbonden met de JLP, achter de aanslag op Marley zaten, maar dit is nooit bewezen. De gids die ik er in 2008 tijdens een rondleiding op 56 Hope Road naar vroeg, weigerde erop in te gaan. Eerder had hij nog bevlogen verslag gedaan van de beschieting van de ruimte waar Marley en de zijnen voor het concert aan het repeteren waren geweest. Nu vroeg hij als bij toverslag aandacht voor de blender in de keuken van de reggaekoning. Was Marley naïef geweest door met Manley in zee te gaan? Had hij onvoldoende beseft dat die link (ongeacht of er verkiezingen in aantocht waren) hem verdacht maakte in de ogen van diens opponenten? Hoe serieus moeten wij Marley’s tegenwerping nemen dat hij met geen van de twee partijen sympathiseerde, dat hij politiek geweld verafschuwde en dat hij als toegewijd Rastafarian geen enkel vertrouwen had in de politiekvoering in Babylon? Manager Don Taylor zou in 1987 tijdens een rechtszaak in New York verklaren dat de aanslag behalve een politieke ook een zakelijke achtergrond had. Marley werd er volgens hem van verdacht met de winst van gemanipuleerde paardenraces vandoor te zijn gegaan. Bovendien was hij verwikkeld in een conflict over de rechten op een aantal van zijn liedjes. Taylor – die tussen 1974 en 1979 van Marley een man in bonus maakte – liet weten dat de zeven schutters ‘door onze vrienden in het getto’ waren berecht en uit de weg geruimd. Justitie was er niet aan te pas gekomen. Sprak Taylor de waarheid? Bekend om zijn grootspraak en in 1979 op beschuldiging van bedrog door Marley aan de kant gezet als manager, kan hij redenen hebben gehad om zaken op te blazen en de rol van Marley een hem welgevallige invulling te geven. Maar zeker weten doen we het niet.
 |
| Jah |
Hoe ging Rita Marley om met de vrije seksuele moraal van haar man? In de documentaire is de reactie van de echtgenote soeverein. Zij was naar eigen zeggen niet alleen de eerste onder zijn vrouwen, zij was de status van vrouw ontstegen en zijn beschermengel geworden. Hun huwelijk draaide niet zozeer om de instandhouding van een persoonlijke relatie, maar diende een hoger doel: mensen inspireren met de bedoeling hen dichter bij Jah te brengen. Zoveel onbaatzuchtigheid kunnen de geïnterviewde kinderen niet opbrengen. Een van hen laat met veel gevoel voor understatement weten: ‘Bob Marley was geen overbezorgde vader.’ Als hij er al was, dan ging hij in de beleving van zijn zonen en dochters tamelijk ruw met hen om. Hij daagde hen uit voor een partijtje hardlopen of voetbal, maar vermeed intiem contact. De documentaire houdt het erop dat Marley elf kinderen bij zeven verschillende vrouwen verwekte. Gelet op wat andere bronnen melden, is dat een conservatieve schatting. Volgens de geïnterviewden lag voor vrouwen de aantrekkingskracht van Marley in zijn verlegenheid. Vrouwen kwamen naar hem toe, hij hoefde hen niet het hof te maken. Er zijn fragmenten in de film die dit weerspreken.[vervolg: klik hier]
Filmavond over Bob Marley
Woensdag 19 september 2012 organiseert de Soroptimistclub Almere in samenwerking met de nieuwe bibliotheek een swingende Caribische filmavond. Op het programma staat de film Marley, his music, his story, his legacy, een inspirerende documentaire over het muzikale en maatschappelijke fenomeen Bob Marley, die erin geslaagd is om Jamaica op de wereldkaart te zetten. Gesteund door Marley’s nabestaanden heeft de Oscarwinnende regisseur Kevin Mac Donald deze muzikale biografie over de reggaegrootheid gemaakt.
De opbrengst van de filmavond is voor het Jeugdcultuurfonds in Almere. Movie and More betekent naast rumbonen uit Jamaica bij de koffie, een Caribische cocktail ook een live optreden van Reggae Artiest Joggo Seedorf. Zowel de nieuwe bibliotheek, als zanger Joggo verlenen belangeloos hun medewerking om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor het Jeugdcultuurfonds. Dit fonds maakt het mogelijk om kinderen uit minder welvarende gezinnen mee te laten doen aan culturele activiteiten (www.jeugdcultuurfonds.nl/almere) Op de filmavond wordt de opbrengst bekend gemaakt.
Kaarten voor deze swingende avond kunt u bestellen via siclubalmere@gmail.com à € 15 p.p. Na uw reservering ontvangt u de bevestiging en een verzoek tot betaling waarna de kaartjes op de filmavond voor u klaarliggen. U bent welkom vanaf 19.00 uur in de nieuwe zaal (1ste verdieping) van de nieuwe bibliotheek Stadhuisplein 101 in Almere Stad.
Parasiet vernoemd naar Bob Marley
Bioloog Paul Sikkel van de Arkansas State University heeft een parasiet vernoemd naar muzikant Bob Marley: de Gnathia Marleyi. De wetenschapper beschouwt dit als een ‘eerbetoon’ aan de overleden artiest die in de jaren ’70 de reggaemuziek uit Jamaica wereldberoemd maakte.
De Gnathia Marleyi voedt zich met bloed van vissen die leeft in het koraal in het oostelijke deel van de Cariben. Sikkel ontdekte het beestje toen hij de relatie tussen koraal en parasieten onderzocht. Des te dorrer het koraal, hoe meer parasieten zich erin verscholen houden om zich op passerende vissen te lanceren.
“Ik heb deze soort, die werkelijk een wonder is, vernoemd uit respect en verwondering voor zijn muziek. En omdat de roots van de soort in de Cariben liggen, net als bij Bob Marley”, vertelt Sikkel in het wetenschappelijke tijdschrift Zoolaxia. Gnathia Marleyi leeft ongeveer drie weken. Hij of zij bijt zich vast in een vis, eet een uitgebreid maal en overlijdt twee weken later. Sikkel: “Hopelijk hebben ze zich dan in de tussentijd voortgeplant.”
Ontdekkers van nieuwe soorten zoeken wel vaker inspiratie bij bekende mensen. Zo is er een korstmos vernoemd naar de Amerikaanse president Barack Obama, deelt Microsoft-oprichter Bill Gates zijn naam met een bloem en is een wespensoort verbonden met rocklegende Elvis Presley.
Bunny Wailer ontevreden over Marley-documentaire: ‘Als rasta voelde ik me miskend’
Kingston – Reggae-icoon Bunny Wailer, het enige overlevende lid van de reggaegroep The Wailers, is niet blij met de nieuwe Bob Marley documentaire van filmmaker Kevin McDonald. Bunny Wailer vindt dat een belangrijk aspect van het leven van de overledenreggaelegendeis weggelaten uit de film: rastafarigeloof. Volgens Wailer, werd Bobs muziek sterk beïnvloed door het bezoek van de Ethiopische keizer Haile Selassie in 1966 aan Jamaica.
Bob Marley, die tot superster steeg in de jaren 1970, verspreidde het woord van rastafari in zijn muziek, een belangrijk aspect van zijn leven dat volgens Bunny Wailer beter belicht had moeten worden. “Rastafari was wat Robert Marley zong over zijn hele leven. rastamuziek is de erfenis die hij voor ons heeft achtergelaten. In de film, heb ik niet de nadruk op rasta gezien – ons geloof, Zijne Keizerlijke Majesteit Haile Selassie en wat de invloed daarvan was op de man Robert Marley”, stelt hij.
Bunny Wailer is ook boos over het gebruik van de rastafarikleuren, rood, groen en goud, bij de rode loper op de Jamaicaanse première van de film. “Als rasta, voel ik me niet gerespecteerd. Ik was niet comfortabel met het feit dat ze rastakleuren op de grond hadden. Het breekt me af en ik besloot niet meer naar het evenement te gaan. Het is allemaal erg lastig en vervelend dat dit alles plaatsvond. Hoe gaan ze dit oplossen?”
[uit de Ware Tijd, 8-5-2012]
Premiérefeest Marley in Kriterion
Op donderdag 10 mei gaat Kevin Macdonald’s langverwachte documentaire Marley in première in Kriterion in Amsterdam. Rootical Vibrations en Yard Vibes zijn erbij voor het premièrefeest op vrijdag 11 mei! Kom ook eten, drinken, relaxen, dansen en dominoën in Jamaicaanse stijl – en natuurlijk film kijken. Marley draait deze vrijdag zelfs twee keer, een keer in de namiddag (om ca. 16.45 uur) en een keer in de vroege avond (om ca. 19.30 uur). Vanaf 18.00 uur tot laat kun je tevens genieten van Rose’s Jamaican soulfood (als diner of snack). En uiteraard gaan we tot in de late uurtjes door met een reggae afterparty inclusief live optreden en verschillende sound systems.
Datum: vrijdag 11 mei 2012
Tijd: 16.45-03.00 uur
Eten: Jamaicaanse soulfood van Planet Rose (www.planetrose.info) vanaf 18.00 uur tot laat
Film: Marley (eerste vertoning rond 16.45 uur, tweede vertoning met inleiding rond 19.30 uur)
Live optreden: Mama Franko rond 22.00 uur
Sound Systems: Sangue Bom, Radical HI-FI, Wazari Soundsystem, Boston Strip Soundsystem en Drunken Lion Soundsystem (van 23.00-03.00 uur)
Extra: Foto-expositie Trinidad & Tobago Carnival van Kerron Riley (http://kerronriley.me/) Locatie: Kriterion (Roetersstraat 170, Amsterdam Tickets: film = €8,50 (€7,50 met korting) |
afterparty = gratis
Reserveringen: 020 623 17 08 of via www.belbios.nl RSVP: http://www.facebook.com/caribbeancreativity
Dit evenement wordt mede mogelijk gemaakt door Caribbean Creativity, Each One Teach One, Sound System Culture en ZAM Magazine.
Marley ontroert en inspireert
Willemstad – In een afgeladen volle zaal van The Cinemas werd het publiek gisteren de heuvels van Jamaica ingetrokken om in 144 minuten een ontmoeting te beleven met een man die tot profetische hoogte stijgt zonder zijn menselijkheid te verliezen.
Marley van Kevin MacDonald, waarmee gisteren het eerste Internationale Film Festival Rotterdam op Curaçao (CIFFR) werd geopend, kan eigenlijk alleen maar gezegd worden dat iedereen, maar dan ook iedereen, deze verfilming van het leven van Bob Marley, gezien moet hebben.De man achter de muzieklegende, de levende man, de mens. ,,Scratch the surface and see what kind of man is behind the Legend.” Zo bracht filmmaker Kevin MacDonald, die bij de opening aanwezig was, het. En daarin is MacDonald meer dan geslaagd, zelfs voor doorgewinterde Marley-fans heeft de documentaire nieuwe inzichten en verrassende inkijkjes in het leven van de man die de wereld in zijn handen nam door een boodschap van eenheid uit te dragen middels zijn muziek.
De film brengt veel uniek beeldmateriaal, foto’s en uiteraard muziek. Veel muziek.
Alles samengevoegd in een vloeiend verhaal dat van begin tot eind boeit, raakt en ontroert. MacDonald beloofde bij de opening van het festival dat de 144 minuten die de film duurt niet zouden ‘voelen’ als bijna tweeëneenhalf uur film. Verder gaf hij aan het een beetje ongemakkelijk te vinden dat Marley eerst op Curaçao en nog niet in Jamaica is vertoond. ,,Misschien kunnen we dat een beetje onder ons houden en niet doorvertellen.”
En dan na de openingswoorden van de maker van de film wordt de zaal donker. De avond
vult zich met beelden van Jamaica, een jonge Robert Marley die een blanke vader heeft en om die reden geen aansluiting vindt in de Jamaicaanse gemeenschap. Opgroeiend in een kansloos dorp met een passie in zijn hart die zo luidt spreekt dat hij niet anders kan dan haar volgen. Melodieën en woorden maken een evolutie door en groeien uiteindelijk door naar het reggaegeluid dat zo onmiskenbaar van Bob Marley is.
Het Rastafari-geloof, de ‘way of life’ die daarbij hoort en de goddelijke inspiratie die bijna tastbaar van het doek afspringt maken deze film een ervaring die niet gemist mag worden. Dwars door de film heen gevlochten lopen de boodschappen van liefde en eenheid. Soms uitgesproken door Marley zelf. De vergelijking met Jezus dringt zich op, vooral ook in de manier waarop hij antwoorden geeft in een van de interviewfragmenten van de film. ,,Ben je rijk?” is een van de vragen. ,,Wat bedoel je met rijk zijn?” is de tegenvraag. ,,Heb je veel geld en bezit?” komt vervolgens naar Marley terug. ,,Oh, dus bezit betekent rijkdom… Nee, ik ben rijk in een andere zin.” De kracht van deze woorden krijgt een intense betekenis door de manier waarop Marley, die ze zelf uitspreekt, in beeld is gebracht. Oprecht, puur en eerlijk. Hij zegt het, hij leeft het, hij is het. De man, de mens achter de legende die MacDonald in deze film naar voren wilde brengen blijkt legendarischer dan de legende zelf. En hopelijk blijft zijn boodschap ook na het zien van deze film nog heel lang hangen. ‘One love, one heart, let’s get together and feel all right.’
Vanaf 19 april is Marley ook te zien in The Movies
[uit Antilliaans Dagblad, 31 maart 2012]
Europese première van Bad Friday: Rastafari after Coral Gardens
Ter nagedachtenis van de 67ste geboortedag van Bob Marley, presenteert Caribbean Creativity, in samenwerking met Each One Teach One, de vijfde editie van Rootical Vibrations op vrijdag 10 februari. Het evenement vindt plaats in Studio/K en bestaat uit de Europese première van de aangrijpende documentaire Bad Friday: Rastafari after Coral Gardens en een Roots Reggae afterparty met The Skankin’ Monks en Drunken Lion Sound System.
Bad Friday is een nieuwe documentaire die zich richt op een Rastafari-gemeenschap in westelijk Jamaica die elk jaar het Coral Gardens-incident herdenkt. Dit incident vond net na de onafhankelijkheid van Jamaica in 1962 plaats, toen de Jamaicaanse overheid honderden Rasta’s arresteerde, gevangen zette en martelde. De film documenteert de schokkende geschiedenis van geweld tegen Rasta’s in Jamaica door de ogen van de meest iconische Rastafari-gemeenschap en laat zien hoe mensen herinneringen van traumatische gebeurtenissen gebruiken om nieuwe mogelijkheden voor een gezamenlijke toekomst te creëren.
De vertoning van Bad Friday wordt gevolgd door een Q&A met de filmmakers, Deborah A. Thomas and Junior “Gabu” Wedderburn, die speciaal voor de Europese première naar Amsterdam afreizen. Na afloop, rond 22.30 uur, gaat de avond en nacht (tot 3 uur!) door met een Roots Reggae afterparty met een optreden van de Amsterdamse reggaeband The Skankin’ Monks en de groovy DJ’s van Drunken Lion Sound System.
De vijfde editie van Rootical Vibrations, getiteld “Rasta Struggles”, wordt gehouden ter nagedachtenis van Bob Marley’s 67e geboortedag (6 februari 1945). De muziek van Bob Marley bracht de Rastafari-beweging internationale bekendheid. Zijn reggae zorgde voor wereldwijde (h)erkenning van Rastafari in een periode dat Rasta’s in Jamaica nog steeds werden geteisterd door aanvallen en vervolgingen van de Jamaicaanse overheid.
Datum: Vrijdag 10 februari 2012
Tijd: 20.30-03.00 uur
Locatie: Studio/K (Timorplein 62), Amsterdam
Prijs: €12,50 (film + afterparty), €5,00 (afterparty only)
Reserveringen: 020 6840090 (kassa Studio/K)
RSVP: www.facebook.com/caribbeancreativity
Meer info: www.caribbeancreativity.nl
Dear Dad, a book by Ky-Mani Marley
Howard Campbell spoke to Ky-Mani Marley about his new biography, Dear Dad, for the Jamaica Gleaner. Here are some excerpts, with the link to the complete article below.
Although he is the son of music royalty, Ky-Mani Marley says life has not always been a bed of roses. The 33-year-old singer/actor tells his story in Dear Dad, his autobiography to be released February 6, just in time to celebrate his father’s birthday.
Marley is best known for minor hit songs like Dear Dad and Warriors and roles in movies such as One Love, as well as starring in a hit reality show on Black Entertainment Television (BET). But he says his childhood was difficult, even though his father was reggae superstar Bob Marley.
“I’ve lived a life many cannot imagine. Many people don’t even know half the things I’ve been through,” Marley told The Sunday Gleaner.
In Dear Dad, he revisits those years of strife. He said he lived with his mother Anita Belnavis in a two-bedroom board house in her hometown of Falmouth, Trelawny, where he was born. Belnavis was a leading table tennis player in the Caribbean in the 1970s, and one of several women with whom Bob Marley had children outside of marriage.
Marley said things did not improve after he and his mother moved to Miami, Florida, when he was nine years old. They lived in the tough, crime-prone community of Liberty City, scene of many riots during the 1980s. “That was another two-bedroom house worse than where we were living in Jamaica,” he said.
Life changed for the better in 1994, 13 years after his father’s death from cancer at age 36. He gained a considerable financial settlement from the Marley estate, which, among other things, provided for Bob’s ‘outside’ children. “I can tell you that that was a big relief for me, my mother, my auntie. We were living on nothing, really,” Marley recalled.
He also comments on his relationship with his father’s wife, Rita, and her children for Marley but stays clear of sensationalism.http://www.blogger.com/img/blank.gif
“I tell the truth; I’m not stepping on toes to create conflict. But I tell no lies,” he said.
Dear Dad, which will be distributed in five languages, was done with the assistance of a professional writer. It will be released in association with Dr Farrah Gray, the influential African-American empowerment guru who lives in Las Vegas, on what would have been Bob Marley’s 65th birthday.
Several Marley biographies have been written since the singer’s death.
For more click here
Reggae biography time
by Michel Conci
Several biographies have appeared on Bob Marley by now. The recent work titled ‘I & I : the Natural Mystics: Marley, Tosh and Wailer’ (2011) by Colin Grant, is partly another one, moving thus on a well-trodden path. Yet it is more than that, and is more original.
Actually, it’s a biograhy of the Wailers, all three original Wailers: including Bunny Wailer and Peter Tosh – to an equal degree – elaborating on the developing relationships between Bunny, Bob and Peter, as well as of these three with other influential persons in Jamaican music and society, such as studio owner Coxsone Dodd, Rasta ”leader” Mortimmo Planno, Joe Higgs, Chris Blackwell and others.
Thus, you get the combined life stories of the three original Wailers who met in the ghetto of Trench Town in Kingston, Jamaica, up to international stardom of Bob and later careers (and lives) of Peter and Bunny. The author, Colin Grant, knows how to write. He has the ability to write engagingly, humourously and at the same time educationally. I noticed this already with one of my favourite books, also by Grant: ‘Negro With a Hat : Rise and Fall of Marcus Garvey’ (2008), a biography of Marcus Garvey.
A difference with the book on Garvey is that in ‘I & I’ Grant interchanges information and stories on the Wailers’ lives with his personal travel experiences in Jamaica. A great skill of Grant is further the way he elucidates the essence of human relationships, in such a way that all dilemmas and complexities of human beings come to the fore in an insightful manner. Jah knows that all three Wailers are/were interesting, strong personalities.
He furthermore places these personal stories in the context of Jamaican history, culture, and Rastafari’s development in Jamaica, including in Trench Town. Rastafari is mostly discussed socially and less spiritually. How the three Wailers “converted” to Rastafari gets attention, but less why. That is a criticism I can give to an otherwise outstanding work.
Bunny Wailer’s and Peter Tosh’s fathers were both ministers of local (Protestant Christian) churches, and were generally raised in a Christian context, as was Bob Marley. The social dilemmas of turning Rasta in conservative Jamaican society are well-described in the book. Rastas were often seen as undesirable outcasts, made to pay social prices for their alternative, rebellious thinking and way of life.
There are thus various threads in this work, skilfully intertwined and combined by Grant, and based on various sources, biographical, press, archival, strictly scholarly etcetera.
(video underneath:on Bob Marley from 21:45, interview with Colin Grant on book from 25:35)
Link: http://www.voxafrica.co.uk/vod/videos/&v=0_ep0hsmyc&p=
Especially on Bunny Wailer’s and Peter Tosh’s lives and backgrounds not much is widely known. The information on Bob Marley is more known to more experienced “reggae readers”, but is presented from another perspective.
I considered the most interesting parts the Wailers’ dealings with producers, such as Coxsone Dodd, the depictions of ghetto life in Trench Town around the 1960s, as well as the added background knowledge on Jamaican history and on cultural and social customs, such as the value placed on having many children or several women. Information on or anekdotes illustrating Bunny’s, Peter’s, or Bob’s personal character, attitude or temperament are very interesting to read as well, as are Grant’s memoirs while travelling. How growing up in the ghetto necessarily “roughened” the characters of the Wailers becomes clear, as do influences from other life experiences, such as gaol time for Bunny Wailer (accused of ganja possession).
Rastafari reference in Trench Town, which I visited in 2008. Not far (around the corner) was the “yard” where Bob Marley lived
A well-written and insightful work that may be interesting for Marley “novices”, but also for those who know already more about the Wailers and reggae history.
Still, on a sidenote, a thought repeatedly came in my head, while and after reading this work: it is time for a biography on other “icons” of Jamaican musical history, equally well-written and insightful. I mean, more scholarly, and not superficial biographies. The names Dennis Brown, Gregory Isaacs, Joseph Hill of Culture, Mikey Dread, Lucky Dube, Alton Ellis, Yabbi You, Sugar Minott, Coxsone Dodd, I Roy, Garnett Silk, Augustus Pablo, Hugh Mundell, Jacob Miller, Junior Delgado – all unfortunately no longer among us – come to my mind.
The lack (largely) thereof may be explained by commercial/marketing reasons, problematic often also in academic circles. A market beyond (albeit international) reggae enthusiasts for a more thorough biography on, say, Mikey Dread or Hugh Mundell, should maybe not be exaggerated, but it’s the loss of that wider public. Jah knows that their lives in themselves are surely interesting and multidimensional enough for an insightful elaboration. Even, I think, for a monography/book and not just a shorter article. At least a combined biography (like Grant’s book) seems an option.
The sudden (natural and unnatural) deaths of many of these illustrate issues of their lives. In general, – as one of the world’s sad truths – the poor and hard-working die younger. Drugs (cocaine) or other habits may furthermore exert influence. The causes of these artists’ mostly premature deaths ranged from cancer, other, suddenly fatal diseases (cardiovascular, lung-related or otherwise), as well as car accidents (Jacob Miller) or being shot (Hugh Mundell and Lucky Dube). One’s death often – though not always – says something about one’s life, while on the other hand these artists “live on I-tinually”, such as through their music. Well worth biographies!
Several of these deceased artists I mentioned grew up in Kingston ghettoes (Trench Town or other), though there are variations. Joseph Hill came from outside Kingston (Linstead, near Spanish Town I believe), Mikey Dread also (from Portland), while Augustus Pablo had exceptional middle-class ties and an equally exceptional Indian background. How they started in music, their developing career, how they grew up, family and other social relations, personal beliefs: all interesting.
Still, the biggest, international name of reggae remains Bob Marley, that is a fact also in 2011. The biggest and therefore most “marketable” name.
At the very least Colin Grant’s book, by discussing e.g. also Bunny Wailer’s and Peter Tosh’s post-Wailers work, treats Marley in a broader reggae and social context than other biographical works on Bob, adding to its quality, and, perhaps, necessity. Recommendable.
I & I : the Natural Mystics: Marley, Tosh and Wailer: Colin Grant . – 305 p. – London : Jonathan Cape, 2011. ISBN: 9780224086080
(ook gepubliceerd op http://michelconci.blogspot.com)
Barbados Reggae Festival
De inspirerende uitspraak van reggae-legende Bob Marley ‘One good thing about music: when it hits you, you feel no pain’ geeft aan waar het allemaal om draait tijdens het Barbados Reggae Festival, namelijk genieten van originele reggae muziek. Het festival vindt plaats van 25 april t/m 1 mei.
Dit jaar heeft de organisatie internationaal superster en muziekfenomeen Wyclef Jean weten te strikken voor een van de vele acts op het Barbados Reggae Festival 2011. Het is de zevende editie en het festival heeft een reputatie opgebouwd bij zowel de lokale bevolking als bij reggaefans over de hele wereld. Het is dan ook het grootste reggae event buiten Jamaica, de oorsprong van deze muziek.
Op maandag 25 april begint het festival met de Reggae Beach Party op het pittoreske strandje Brandon’s Beach. Hier treedt Grammy Award-winnaar en reggae-zanger Bennie Man op samen met de ‘Queen of the Dance hall’ Lady Saw. Andere namen die voorbijkomen zijn Peter Ram, Jon Doe, Peter Coppin en Kirk Brown.
Op woensdag 27 april is het Garfield Sobers Gymnasium in St. Micheal de place to be. Hier wordt de Vintage Reggae Show and Dance georganiseerd, erg populair onder de wat oudere generatie reggaefans vanwege de legendarische artiesten uit de jaren ‘60, zoals Fab 5 Band, Boris Gardener, Barrington Levi, Ken Boothe en Eric Donaldson. Ook Biggie Irie en Lil’Rick uit Barbados treden hier op.
Verder vindt op vrijdag 29 april Bajan Reggae Night plaats waar de grootste namen uit de lokale reggae scene meer dan 20 optredens zullen geven. Op zaterdag 30 april is de bijzondere Reggae Party Cruise. Deze cruise geeft reggaefans de mogelijkheid om de artiesten te ontmoeten die de volgende dag optreden op Reggae on the Hill.
Reggae on the Hill is hèt hoogtepunt van het hele festival en vindt plaats in het historische Farley Hill National Park. Jaarlijks komen hier ongeveer 12.000 mensen op af en dit jaar wordt dat gevierd met de komst van superster Wyclef Jean. Andere namen zijn Sizzla, Queen Ifrica, Gyptian en Junior Kelly. De echte Bajan reggae artiesten zijn er ook, zoals Daniel, Lisa Angel, LRG, Buggy Nhakente en de Fully Loaded Band. Voor meer informatie zie: www.thebarbadosreggaefestival.com
[uit Caribe Magazine, 5 april 12011]
Beyond Bob
by Michel Conci
The importance of Bob Marley for reggae is without question. There is no doubt about it: reggae’s internationalization is mostly due to Bob Marley’s popularity. Reggae was a local music genre that evolved from earlier forms ska and rocksteady in Jamaica, originating as such (with the term “reggae”) first around 1968.
An almost unanswerable question is: if it were not for Bob Marley’s popularity, would reggae have remained a mainly local Jamaican genre? The only external/foreign people “into it” then would be restricted to very unusual and radically alternative “niche” seekers, cultural anthropologists, or those connected through social or familial bonds with locals (somewhat similar to the Surinamese genre ‘kaseko’, or Indonesian ‘gamelan’).
This question, while intriguing, is nonetheless useless. For several reasons: not only did Bob pave the way for reggae’s international spread, he was also the first “third world musical super star” paving the way, in a sense, for the World Music genre as such. It’s hard to overstate this importance: an importance which is not absolute or singular, but certainly definite and proven.
Photo left: “Government Yard” (means state-provided housing) where Bob Marley used to live in Trench Town, Kingston. When he had become famous, he went to live in wealthier uptown (see below)
I myself heard some reggae “before Bob”, but really got into reggae in my teens beginning with a Bob Marley album. Bob was by then deceased, but his music lived on, and helped me make me the reggae fan I am now. Not just Bob, however: another album soon following Bob Marley and the Wailers albums I really got into was, for instance, by the Wailing Souls, a band then certainly qualifiable as “authentic” roots reggae (“ghetto sufferers sound”).
In Jamaica there are a Bob Marley Museum (in Kingston) and a Mausoleum (with his Ethiopian-style grave) in his also birth village Nine Miles, parish of St Ann, as well as several other referents, which of course are mostly – but not always – tourism-driven.
I’ve been to the museum and mausoleum, as well as to Bob’s once place of residence in the West Kingston ghetto of Trench Town (where the line “inna government yard in Trench Town” in Bob’s song No Woman No Cry refers to).
Jamaicans recognize Bob’s importance, as do reggae musicians, evident in many tribute songs and cover versions.
Entrance to the Bob Marley museum in uptown Kingston
View of the Bob Marley museum. Bob lived here later. It also was the home of the Tuff Gong recording studio
Still, despite Bob’s undeniable importance I have an ambivalence about this superior status attributed to Bob within reggae.
This is also evident in Jamaica itself where there is a Bob Marley museum, but as yet no broader ”reggae museum” or “reggae centre”, despite the, for a small island, many reggae recording studios (some say about 200!) and many – past, recording, or aspiring – reggae artists, in Jamaica. My ambivalence thus also relates to the fact that I in time got to know a lot of other, earlier, and later reggae artists besides Bob Marley. I got to locate Bob within reggae, rather than above it.
Secondly, because of what I got to know about Bob’s career. Particularly emblematic is a documentary I saw under the title: ‘Classic albums : Catch A Fire’ (it is in parts on YouTube). This was on the crossover/breakthrough album of Bob Marley ‘Catch A Fire’ (1973), with which Bob Marley and the Wailers first reached an international audience, such as in the US and Europe. Specifically, it is stated, it reached “rock” fans (however that can be defined…heavy electric guitars come to my mind).
White producers, including Chris Blackwell, and white musicians, even active in genres as country, were trying to make the translation to the broader, non-Jamaican “rock” audience, and reach other markets. “Making radio friendly” (outside of Jamaica) was another typical expression made by producers in this documentary.
For some reason I felt irritated by this. Maybe it’s because of the obvious, in essence commercial, “crossover” attempt which can only violate authenticity. Maybe it’s, relatedly, because of the “fooling the public” element in it.
As I thought about it I concluded that another reason for my irritation – about an otherwise interesting documentary – was the self-congratulation the producers only barely occulted.
Possibly, in addition, I was annoyed because it seemed to tell something I did not want to hear: all the time I considered myself rebellious and open-minded for becoming a true reggae fan, now it turns out that (white) Island producers “prepared” my white man’s/European ears for this exotic sound. That’s too much honour for these Island producers, and I don’t think that this is the case. Even though I must admit that the first Bob Marley album I heard was post-Catch A Fire.
Besides this the documentary showed another important thing about Bob’s career: Bob did not really have the intent to adapt his work to “cross over”, they more or less made him/convinced him to do this. That further convinced me of Bob’s authenticity: this shined through in his work, even if adaptations for other markets were partly audible.
Moreover, another interesting aspect of Bob’s career is the fact that he (himself, not producers) expressed his hope to cross over not just to whites, but also to African Americans in the US. “For obvious reasons” one can say. This effort was overall limitedly successful. Some of his albums seemed to be more popular among (US) African Americans than others, but all in all white liberal university students – not seldom with an affinity for marijuana – seemed a relatively more secure fan base in the US.
Bob’s other aim – spreading his music to his motherland Africa – for even more “obvious reasons” (seeing his Rastafari beliefs) was more successful. This was stimulated by concerts in Zimbabwe, Ethiopia and elsewhere in Africa in the latter years of his life, and that certainly helped in making reggae popular in Africa, which it continues to be in the present.
In the very nice and interesting written biography ‘Bob Marley. A life’ (2008) by Gary Steckles Bob’s authenticity was evident, even though he knew he “adapted” to reach a non-Jamaican market. In this biography it is related how Bob Marley played another type of reggae in Jamaica than outside it. Also, it is related how Bob had an interesting life and personality, showed perseverance, and certainly did not have a privileged background, despite having a white father and a lighter skin, which in Jamaica usually was and is associated with higher-class status and more wealth.
All in all, my respect for Bob remained intact.
I have objections, however, toward his altered status of “best reggae musician”. This “best” is all too often conflated with “best selling/commercially and internationally successful”, which says little about musicianship or artistry per se. It says – maybe – something about appeal, and much more about marketing. Also those who don’t know much about reggae thus tend to opine this: he was the best reggae artist.
My personal opinion is this: he was a very talented (above average) songwriter, with a charismatic and strong personality, who remained connected to the poorer Jamaicans. His strongest musical quality was inventing good melodies, as reggae producer Lee “Scratch” Perry once said about Bob. Besides strong melodies, he further had good, intelligent and appealing lyrics, combined with strong backing music (made with other musicians and the Wailers of course). He had timeless music, such as for the song ‘Heathen’ or other songs, music which I still find to have a magic appeal. The Heathen “riddim” (instrumental), for example, has been recently reused (read: sung/chatted over) by current deejay/singer reggae artists, often to good effect. Also a way to live on..
To my taste, Bob didn’t have the best singing voice in reggae, though it was good enough. Better singers to my opinion in reggae? Donald “Tabby” Shaw of the Mighty Diamonds,
Ijahman Levi, Little Roy, Dennis Brown (R.I.P.),
Don Carlos, Michael Rose, Bushman and several others.These, and others, like Bob have a talent for writing several good songs.
In addition, as online reggae reviewer Mark H. Harris once wrote, Bob “didn’t put out golden material all of the time”: he had more mediocre songs between them, as well as (some, not all) albums with a too “slick” or polished production and sound, possibly reflecting the tension between “crossing over” and authentic roots.
A strong point is Bob’s productivity. Unfortunately, he lived only 36 years, but released, since young, a song book of about two hundred songs. Most of these were good. But also that is not so uncommon in reggae.
However, despite this, I can live with the epithet of “king of reggae” for Bob: due to the unusual combination of talent, charismatic personality, and (international) influence.
RSS
Facebook
Twitter
