Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Marley Bob
Almere kreeg slavernijmonument
Op 30 juni 2023 kreeg Almere zijn slavernijmonument. Het werd onthuld door kunstenaar Patrick Mezas en stelt een slaaf voor die zijn ketenen heeft afgeworpen en een kind de lucht in tilt, symbool van de toekomst (de jonge stad Almere).
read on…Voorouderlijke lessen
door Orville Breeveld
Mijn moeder weigerde in 2002 als wethouder de Ghanese Ashanti Koning Osei Tutu II een hand te geven [Hannah Belliot, PvdA-wethouder in Amsterdam – red. CU]. Koning Osei Tutu II kwam namelijk in Amsterdam 300 jaar handelsbetrekkingen vieren met toespraken en vooral veel muziek, dans en gezelligheid. Toen mijn moeder Osei Tutu II wees op wat voor producten deze handel gebaseerd was, antwoordde de Ashanti Koning dat het nu niet het moment was om het feestje te verstieren. Mijn moeder eiste aan de Ashanti Koning, zijn kleurrijk geklede metgezellen en Job Cohen dat er voor de significante deelname aan de slavenhandel excuses gemaakt diende te worden. Zowel Osei Tutu als Cohen reageerden geïrriteerd en zij drukten mijn moeder nogmaals op het hart om de feestsfeer niet te verpesten. Boos verliet mijn moeder de feestzaal.
read on…Marley75 Film Festival (1-20 February, 2020)
Op 6 februari 2020 zou Bob Marley 75 jaar zijn geworden en daarom organiseren wij het Marley75 Film Festival verspreid over verschillende venues in Amsterdam en enkele andere steden in Nederland!
read on…UN adds reggae music to list of international cultural treasures
Jamaica’s distinctive beat has furthered ‘international discourse on injustice’, says Unesco – while devotees praise it for breaking down colonial race barriers. read on…
Niet iedereen wordt vrolijk van een beetje reggae
door Geerten Waling
“De Jamaicaanse muziekcultuur heeft pikzwarte kanten waar erg gemakkelijk aan voorbij wordt gegaan. Je zou natuurlijk kunnen zeggen: ach, laat iedereen toch lekker genieten van die vrolijke deuntjes en die opwekkende ritmes! Daarmee doe je toch niemand kwaad? Ik weet het niet. Misschien dat de anti-Zwarte-Piet-en-Michiel-de-Rover-lobby zich er eens over kan buigen. Of anders kan de Jamaicaanse hoogleraar Verene Shepherd het eens aankaarten in haar VN-expertgroep over ‘mensen van Afrikaanse afkomst’.” read on…
Rootical Vibrations
met Holding on to Jah ter ere van Bob Marley.
Aanstaande woensdag, 11 mei, is het precies 35 jaar geleden dat de Jamaicaanse reggaelegende Bob Marley overleed. Bob Marley was verantwoordelijk voor de wereldwijde verspreiding van roots reggae en rastafari en spreekt nog steeds tot de verbeelding van miljoenen mensen. read on…
Nederlandse première My Ras Tafari Roots
Na de uitverkochte première van Vision of Paradise en de exclusieve vertoning van Art Connect, strijkt Reggae Vibrations op vrijdag 6 mei voor de derde keer neer in De Balie. Tijdens deze avond beleeft de fascinerende documentaire My Ras Tafari Roots om 21.15 uur zijn Nederlandse première in het bijzijn van regisseur David Verhaeghe en scenarioschrijver Karel Michiels. read on…
Reggae/Rasta film- en muziekavond
Op 10 mei aanstaande is reggaelegende Bob Marley precies 34 jaar geleden overleden. Marley was verantwoordelijk voor de verspreiding van Reggae en Rasta wereldwijd en spreekt nog steeds tot de verbeelding van miljoenen mensen. In samenwerking Each One Teach One organiseert Caribbean Creativity daarom op zaterdag 9 mei in filmtheater Kriterion een eerbetoon aan Marley met een avond met film, muziek en eten in Jamaicaanse Roots/Reggae/Rasta stijl. read on…
Barack Obama Visits Jamaica, Urges Caribbean on Green Energy
By the Caribbean Journal staff
United States President Barack Obama became the first sitting president to visit Jamaica in more than 33 years with a visit to Jamaica this week. read on…
Why Caribbean History Matters
by Lillian Guerra
Over the years, I have had dozens of conversations on the question of whether Caribbean history “really matters” and for whom it matters. I’ve heard the region’s history dismissed due to the relative size of Caribbean societies, historians’ supposedly excessive preoccupation with slavery, and a questioning of what lessons can be learned from such allegedly dysfunctional societies. read on…
Lewd and proud: How Rihanna brought the moves and sexuality of the Caribbean dancehall to leafy Twickenham
by Donna McConnell
Appearing on stage to song Phresh Off The Runway just before 9pm, Rihanna didn’t keep the audience waiting too long – unlike the killer lines at the toilets in the stadium. Dressed in Riccardo Tisci’s baroque style ‘batty rider’ shorts with a matching cloak of invincibility it was soon very clear that Rihanna was not going to struggle to project her personality in that huge space. Rihanna announced after the first song: ‘What’s up London? Are you enjoying yourself? Well good, we are only getting f**king started.’ Racy! Rihanna didn’t hold back as she performed at London’s Twickenham Stadium on Saturday night, despite having her parents and brothers in the audience Hold on tight! Rihanna didn’t hold back as she performed at London’s Twickenham Stadium on Saturday night
read on…Marley, Tosh en Wailer (2)
door Peter Meel
Valt Rita Marley samen met het beeld dat van haar bestaat als inhalige weduwe die de Marley mythe tegen elke prijs intact wenst te laten om het familiefortuin veilig te stellen? Of wordt haar daarmee onrecht gedaan en moet zij worden beschouwd als een vrouw die de erfenis van haar overleden man zo integer mogelijk probeert te beheren? Deze vragen bestrijken het domein van Marley’s afterlife Daarover valt veel te zeggen. In zijn biografie Catch a Fire had Timothy White meer dan honderd pagina’s nodig om de lezer een indruk te geven van de nalatenschap van zijn hoofdpersoon, de vervolgcarrières van Tosh en Wailer en de conflicten en rechtszaken waarin familieleden, componisten, managers en producers na Marley’s dood verwikkeld waren. Rondwandelend op 56 Hope Road ontkwam ik niet aan de indruk dat de erfgenamen uitstekend wisten hoe zij de naam en faam van Marley te gelde moesten maken. In de rij voor de kassa reageerden bezoekers vóór mij geschrokken nadat zij te horen hadden gekregen welk bedrag zij voor een toegangskaartje dienden neer te tellen. Ook de prijzen van Marley memorabilia en van consumpties in het Marley café logen er niet om.
 |
| 56 Hope Road |
Wie het Hope Road terrein betreedt, stuit als eerste op een levensgroot standbeeld van de reggaester, gitaar in de linkerhand, rechtervuist gebald in de lucht. Op het witgepleisterde voetstuk zijn schilderingen aangebracht van de I-Threes (Marley’s achtergrondzangeressen) en Haile Selassie. In hetzelfde omrasterde deel van het erf draaien twee stenen leeuwen waakzaam cirkels rond een bloemperk. Voor Marley’s lichtblauwe landrover is een plek onder een afdakje ingeruimd. Een bordje maant bezoekers zich te realiseren dat de wagen uit 1976 afkomstig is. Na het inspecteren van het terrein is het even wennen aan de jaren zeventig inrichting van de villa. De fantasieloze geometrie, het weinig comfortabele meubilair, de schrilheid van de kleuren, het straalt allemaal een ontnuchterende alledaagsheid uit. De geest van Marley valt er wel bij te bedenken – in de keuken, in de slaapkamer, in de opnamestudio – maar dat 56 Hope Road ooit een sprankelend trefpunt is geweest voor musici, vrienden, kunstenaars, handelaren, profiteurs en meelopers is wat lastiger voor te stellen. Bij het verlaten van het complex had ik er geen spijt van het bedevaartsoord te hebben bezocht. Tegelijk kon ik het niet uit mijn hoofd krijgen dat ik behalve mijzelf toch vooral de portemonnee van de familie Marley een dienst had bewezen.
 |
| Muurschildering van Bob Marley en zijn zonen bij het museum |
Wat lag er precies ten grondslag aan de breuk tussen Marley, Tosh en Wailer en hoe moet de rol van producer Chris Blackwell daarbij worden geduid? De documentaire vertelt het volgende verhaal. Na het maken van Catch a fire – het eerste album dat de Wailers met Blackwell maakten – vertrok de groep naar Engeland en de VS om hun muziek te promoten. Na verloop van tijd kwamen Marley, Tosh en Wailer erachter dat deze concerten de groep geen inkomsten opleverden. Voor Bunny Wailer was daarmee de maat vol. Hij hield niet van toeren en voelde zich slecht opgewassen tegen het Britse klimaat. Nu zijn inspanningen bovendien financieel niet werden beloond, besloot hij na beëindiging van de optredens in Engeland terug te keren naar Jamaica. Peter Tosh verliet de band na de Amerikaanse tournee. In een interview waarin hij terugkeek op het uiteenvallen van The Wailers stak hij de beschuldigende vinger uit naar Blackwell. Naar zijn zeggen had Blackwell de groepsleden als amateurs behandeld en geen recht gedaan aan hun talenten. Zij werden volgens Tosh de erkenning en het respect onthouden waar zij recht op hadden. Op de achtergrond speelden ras- en klassenverschillen. Blackwell was wit, kwam uit een welgestelde familie en had de naam een gewiekst zakenman te zijn. Hem stond als eigenaar van Island Records een commercieel doel voor ogen. Hij was ervan overtuigd dat wilde de groep kunnen doorbreken in Engeland en de VS de muziek aan de smaak van het grote publiek diende te worden aangepast. Om die reden bevatte Catch a fire veel overdubs en was de assistentie ingeroepen van enkele sessiemuzikanten. Blackwell en andere geïnterviewden in de documentaire stellen dat de breuk terug te voeren is op verschillen in houding. Marley streefde succes na en stelde zich om die reden tamelijk meegaand op. Wailer en Tosh waren militanter en veel minder geneigd tot het sluiten van compromissen.
In het vorig jaar verschenen The Natural Mystics biedt Colin Grant aanvullende verklaringen voor het einde van de Wailers. In deze elegant geschreven karakterstudie maakt Grant inzichtelijk dat Marley, Tosh en Wailer veel met elkaar gemeen hadden. Opgegroeid in kommervolle omstandigheden op het platteland – Marley en Tosh zonder vader en Wailer met een zeer autoritaire vader – waren zij erop gebrand om in Kingston voor het grote succes te gaan. Het leven in Trenchtown maakte hen streetwiseen leerde hen behalve hun mond ook hun vuisten te gebruiken wanneer dit nodig was. De band die het drietal formeerde, kende geen leider. Wederzijds vertrouwen en gedeelde ambities waren het fundament waarop hun activiteiten rustten. Na een flirt met een rude boy-achtige leef- en muziekstijl zouden Marley, Tosh en Wailer vanaf de middenjaren zestig geleidelijk overgaan tot het Rastafari geloof. Aanvankelijk voelden zij zich vooral aangetrokken door de ermee verbonden vrijheid en gemakkelijke toegang tot ganja. Geleidelijk gaven meer levensbeschouwelijke redenen de doorslag. Dat zij alle drie sterke persoonlijkheden waren die, als het erop aankwam, niet voor elkaar wilden onder doen, bleek toen zij, naast hun werk voor de band, ieder afzonderlijk een platenlabel begonnen.
Vanaf het moment dat The Wailers met de muziekindustrie in aanraking kwamen, stonden de verhoudingen binnen de groep onder spanning. Marley werd door studiobazen en producenten niet alleen gezien als frontman, maar ook als natuurlijke leider van de groep, tot ongenoegen van de twee anderen. Die weigerden te erkennen dat Marley van de drie de beste zanger was, de meest aansprekende liedjes schreef, de meest innemende uitstraling had en het gemakkelijkst communiceerde met de pers. Hij was geen koekje en in zelfbewustzijn en assertiviteit zeker de gelijke van de anderen, maar in de omgang minder uitgesproken en rebels dan Tosh en minder introvert en ontvlambaar dan Wailer. Tosh deed in 1968 in de voorste linies mee aan de Walter Rodney rellen en zou in 1978 tijdens het One Love Peace concert niet als Marley politieke tegenstanders met elkaar proberen te verzoenen. In plaats daarvan blies hij de aanwezige Michael Manley en diens politieke rivaal, JLP-leider Edward Seaga, provocerend marihuanarook in hun gezicht en pleitte hij met kracht voor het legaliseren van cannabis. Hoezo vrede? ‘Peace is the diploma you get at the cemetery.’ Wanneer het hem teveel werd, liet ook Wailer zich niet onbetuigd. Het gebruik van fysiek geweld tegen malafide producenten was volgens hem onder bepaalde omstandigheden geoorloofd. Wailer ontstak in woede toen Marley een relatie begon met de lichtgekleurde actrice, fotografe en model Esther Anderson, een daad die hij beschouwde als verraad aan de zwarte onderklasse waartoe het drietal naar zijn zeggen behoorde. Naarmate hij ouder werd, trok Wailer zich voor steeds langere perioden terug in zijn eenvoudige buitenverblijf, waar hij trouw aan de Rastafari filosofie en in harmonie met de hem omringende natuur probeerde te leven.
Zoals Grant overtuigend laat zien, was Marley behalve de meest getalenteerde en sociaal vaardige ook de meest gedisciplineerde van de drie. Hij was geconcentreerd bezig met componeren, opnemen en spelen, sliep weinig en liet zich in alles kennen als een competitief ingesteld man. Het maakt eens te meer begrijpelijk waarom Blackwell zijn kaarten op Marley zette. Na het verschijnen van het Burnin’ album veranderde Blackwell de bandnaam in Bob Marley and the Wailers. Daarmee speelde hij de vrienden definitief uit elkaar. Volgens Tosh koos Blackwell voor Marley vanwege diens lichte huidskleur met de bedoeling hem als cross-over-artiest bij een mainstream publiek in de smaak te laten vallen. Zijn conclusie: Marley liet zich door een gehaaide kapitalist uit Babylon overhalen om zijn zwarte broeders in de steek te laten voor eigen gewin. Met bitterheid herinnerde Tosh zich dat uitgerekend híj Marley gitaar had leren spelen. Hij stelde vast dat zijn inspanningen hem uiteindelijk alleen maar van zijn vriend hadden vervreemd.
Met Tosh zou het niet lang na Marley’s overlijden dramatisch aflopen. In 1987 werd hij in zijn huis bij een gewapende overval bruut om het leven gebracht. Wailer treedt sporadisch nog op, maar mijdt de publiciteit. De betekenis van beide musici wordt alom erkend, maar hun reputatie wordt nog altijd overschaduwd door die van Marley. Zíjn liedjes spreken onverminderd een breed publiek aan, zijn onderwerp van studie en worden bij uiteenlopende gelegenheden gespeeld. Als global brand laat Marley in termen van omzet en impact vele artiesten achter zich. Een documentaire over het naleven van Marley, kan Kevin Macdonald het op zich nemen die ook te maken?
RSS
Facebook
Twitter
