blog | werkgroep caraïbische letteren
Posts tagged with: Liong Mireille

Srefidensi, Suriname 40 jaar onafhankelijk

door Mireille Liong

Voor Suriname is het nu alles behalve een makkelijke tijd. De sociale media staan vol met verhalen over corruptie, ontslagen, prijsverhogingen en de devaluatie van de SRD. De discussie of 25 november valt te vieren laat ik daarom in het midden maar ondanks al die djugu djugu is 40 jaar onafhankelijkheid een mijlpaal. Tijd voor een bezinnende terugblik. Het Suriname waarin ik ben opgegroeid heeft namelijk niet alleen de basis gelegd voor de persoon die ik ben. Het land, de mensen, het eten en de politiek hebben mij gevormd op een manier die ik nu pas lijk te begrijpen. read on…

Bad Hair Uprooted/Slecht Haar Ontworteld

Op donderdag 5 maart vond er een tentoonstelling: Bad Hair Uprooted/Slecht Haar Ontworteld plaats in de bovenzaal van de CCS. De New Yorkse tentoonstelling BAD Hair Uprooted die dit jaar ook te zien zal zijn in Parijs is tot en met zaterdag 7 maart te zien in CCS. read on…

White Privilege

door Mireille Liong

Als vriend van Jörgen Raymann zijn facebook pagina zag ik de volgende vraag voorbij komen: “Just curious, what do you think ‘white privilege’ means?”
Tot mijn verbazing bleek uit de antwoorden dat de meesten de term “White Privilege” letterlijk vertaald “witte privileges” duidelijk niet begrepen. Daardoor viel het commentaar gauw uit context. Aangezien ik het voorrecht heb meer te weten over dit onderwerp leg ik het graag uit. Niet alleen omdat ik zelf zwart ben en kroeshaar heb en zeker niet omdat ik graag de rol van slachtoffer van de slavernij op mij neem. Absoluut niet. 

 
Ik denk dat ik het voorrecht heb omdat ik opgegroeid ben in multicultureel Suriname, gestudeerd heb in Nederland, nu al langer dan 10 jaar in Amerika woon en beschik over een redelijk analytisch vermogen. Misschien nog belangrijker te vermelden is het feit dat het onderwerp racisme en alles wat hiermee te maken heeft me eigenlijk pas goed is gaan interesseren sinds ik begonnen ben met kroeshaar.com.
Vandaar ook dat ik in September ben geweest naar “An conversation about race” (een conversatie over ras) in het Sub Culture theater in Manhattan. Het panel werd geleid door niemand minder dan van Soledad O’Brien, journalist en programmamaker bij CNN. De twee andere pannelleden waren Bartunde Thurston Comedian en auteur van How to be Black en Tanner Colby auteur van “Some of my best friends are Black.”
Het doel van deze conversatie was zoals Solidad in de introductie zei om racisme in een avond, of niet eens een hele avond, binnen een paar uur eigenlijk, op te lossen. Hoewel ik bekend was met de CNN programmamaakster, haar ook al eens in levende lijve tegen was gekomen en wist dat het een intelligente vrouw was, had ik geen idee dat ze ook beschikt over een gigantisch gevoel voor humor.
Ik had het kunnen weten met iemand als Bartunde Thurston in het panel. Als je het hebt over briljante humor moet je zijn boek eens lezen: How to be Black. Colby was ik nog nooit persoonlijk tegen gekomen maar zijn boek was me wel al bekend en met zijn ivy league achtergrond en gevoel voor humor was hij meer dan gewaagd aan de rest van het gezelschap. De een-tweetjes tussen Soledad en de panelleden waren dan ook hilarisch, verheffend en doeltreffend. Zelfs toen het onderwerp white privilege aan bod kwam en niet iedereen het met elkaar eens was.
Hoewel hij begrijpt waar het om gaat is Colby, zelf wit van zeer bevoorrechte achtergrond, het niet eens met de terminologie. Volgens hem roept de term aversie op bij witte mensen omdat het over zou (kunnen) komen als een verwijt welke een beschuldiging inhoudt dat witte mensen verworven privileges zouden moeten opgeven om het leven van zwarte mensen te vergemakkelijken. Soledad, zelf getrouwd met een witte man, ging daarop in en legde uit.
Haar man die even wit is als Colby was eens op weg naar London, zijn paspoort vergeten. Vol ongeloof vertelde ze dat hij na uitleg zonder enig probleem het vliegtuig in is gestapt en de overtocht heeft gemaakt. Let wel een internationale vlucht, post 11 september!
Soledad vertelde dat ze tegen haar man zei: je begrijpt dat dit alleen mogelijk is geweest omdat jij als witte man hetgene belichaamt wat niet beangstigend is. Dat ze iemand in de exact zelfde positie als jij maar met een andere kleur niet hadden doorgelaten. Ze ging verder en vertelde het publiek, het is mij wel eens overkomen maar ik heb gesprint om een taxi te pakken, zo snel mogelijk mijn paspoort te halen en het personeel te smeken om mij op de vlucht te laten. En ik ben bekend! Aan het bulderende gelach was duidelijk dat het kwartje was gevallen en Colby gaf aan dat hij het snapte ook als was hij het misschien nog steeds oneens over de woordkeus.
White privilege is geen verwijt zei ze maar een term voor een conversatie om de privileges die witte mensen automatisch genieten uit te lichten. Waar het in essentie om gaat is dat witte mensen privileges genieten die anderen puur vanwege hun uiterlijk worden ontzegd.

 

In het dagelijks leven zijn er talloze voorbeelden van. Een heel simpel voorbeeld: Als een witte man in een dure auto rijdt is er niks aan de hand, maar niet-witte-mannen worden bij voorbaat aangehouden omdat het verdacht zou kunnen zijn. Witte mensen beseffen vaak niet hoe vaak zwarte mensen voor onbenulligheden worden aangehouden en ondervraagd omdat ze bij voorbaat als verdacht worden gezien. Witte mensen staan hier daarom ook niet bij stil. White privilege is geen beschuldiging het is meer om de maatschappij erop te attenderen dat dit onrecht is dat moet worden rechtgetrokken.
Als Sociaal Entrepreneur die bezig is met kroeshaar heb ik ook een passend voorbeeld. Een van de ongeschreven bevoorrechte regels is dat witte mensen het recht genieten om met ongekamd haar de straat op en zelfs naar het werk te gaan. Van diverse collega’s heb ik het wel eens gehoord. Ach, ik doe gewoon mijn hand door mijn haar en hup, het huis uit.
Als zwart persoon met natuurlijk kroeshaar weet je dat je dit niet hoeft te proberen. Waarschijnlijk kom je niet eens je huis uit want je familie vraagt bij voorbaat of je gek bent geworden. We zijn zo geconditioneerd te denken dat niet kan maar de vrees dat je zal worden uitgelachen of misschien zelfs opgepakt, is niet ondenkbaar.
Om aan te geven wat je hieraan kunt doen als wit of meer geprivilegieerd persoon zie het voorbeeld en uitleg van Joy Degruy. Het is absoluut geen plicht en geen enkel recht schrijft dit voor maar het helpt een betere maatschappij creëren voor iedereen.

on 16 maart 2014 . . .

8 december 1982

door Mireille Liong
In het jaar 1982 zat ik op de Christus Koning School, klas 3B. Hoewel het politiek woelig was, waren de dagen voor de decembermoorden, de beste tijd die ik ooit gekend heb in Suriname. Suriname leek bloeiende. Dat waren de dagen dat ik voor het eerst in mijn leven als tiener, na school niet altijd meteen naar huis ging als de school uit was. Gewoon omdat het te gezellig was onder de boom van Kinte bijvoorbeeld. Daar kon ik relaxed maar toch heel gezellig babbelen met jongens als Guus en Evert onder het genot van een lekkere Teloh. We spraken over van alles en nog wat en uiteraard politiek.
Behalve dat we in een deuk konden liggen om Johnny Kamperveen’s “Pappa Neijtje” of het een-tweetje tussen Vakbondsleider Fred Derby en Sergeant-Majoor Desi Bouterse speelde ook “Land te koop/Land te huur van Thea Doelwijt en Henk Tjon in Theater Thalia. Een beter politiek schouwspel heb ik sindsdien nooit meer meegemaakt.
Het mooie van deze tijd was dat Suriname haar grenzen op alle mogelijke gebieden leek te verleggen. De jonge natie, die na vijf jaar onafhankelijkheid, een staatsgreep en een coup had doorstaan leek ongeremd en grenzeloos haar mogelijkheden te willen benutten. Uiteraard ging dit gepaard met alle pros en cons die politiek met zich mee kan brengen maar ik kan je verzekeren dat niemand maar dan ook niemand klaar was voor wat komen ging.
Woensdag 8 december zou net als elke ander dag een gewone schooldag zijn geweest op de strenge Katholieke school waar klokslag zeven uur alle lessen begonnen. Deze schooldag was anders. Ontredderd zag ik mijn moeder naar mijn vader kijken toen ze vertelden dat wij niet naar school hoefden omdat er een coup was gepleegd. Mijn vader was verder stil. Met een bezorgde frons op zijn voorhoofd leek hij in gedachten verzonken. Ikzelf snapte er niks van.
Algauw ging de telefoon. Familie en vrienden die vlak bij de kazerne woonden vertelden dat ze wakker waren geschrokken door de schoten. De dagen die volgden waren letterlijk en figuurlijk donker. Behalve de avondklok die meteen weer in werking was gesteld wist ook niemand goed wat er aan de hand was, wie was opgepakt, waarom en vooral wie nog leefde.
Zelfs in de maanden die volgden leek iedereen een verdachte. Mensen werden links en rechts opgepakt, bedreigd en afgetakeld, omdat ze iets “verkeerds” zouden hebben gezegd. De angst zat er goed in.
Toen ik Roué Verveer in Carré hoorde zeggen dat hij het recht heeft om mee te praten over de Surinaamse politiek omdat hij de hardste tijd in Suriname, de jaren 80, heeft meegemaakt voelde ik meteen wat hij bedoelde. Om de grap, over de lange rijen voor basislevensmiddelen, kon ik lachen want ik kan me die rijen ook heel goed herinneren, maar grappig was die tijd absoluut niet.

De angst, waarover de cabaretier het ook had ligt veel dieper. De angst die ons is ingeprent met de decembermoorden leeft nog steeds. Net zoals bij zijn moeder die hem tot elke keer weer waarschuwt: kijk uit wat je zegt. Het is een diepgewortelde angst die je ziel nooit meer lijkt te verlaten. En dan is er het verdriet.

Tot de dag van vandaag, gaat mijn hartslag omhoog en begin ik van binnen te zweten wanneer ik verhalen lees van de overlevenden. Van de weduwen die als een leeuw voor het leven van hun man hebben gevochten tot en met het hartverscheurende verhaal van Esmeralda die haar vader, de journalist Frank Wijngaarde, voor het laatst een “brasa” heeft gegeven, toen hij haar naar dansles had gebracht.
Het verhaal van mijn klasgenote Nathalie ken ik helaas niet. Ik weet alleen dat ook haar vader, Psycholoog Gerard Leckie, bij de 15 zat en dat wij haar sinds die dag nooit meer terug hebben gezien. Deze klassefoto was gemaakt voor haar. “Kon hesi baka” betekent “Kom gauw terug.” Op 27 december 2013. 31 jaar na dato is er een Christus Koning Schoolreünie in Suriname. Ik vraag me af of ze erbij zal zijn.[van kroeshaar.com, 8 december 2013]

Goed haar, slecht haar

door Clark Accord

‘Mede door slechte ervaringen met chemische haarproducten, zoals de relaxer, gaan steeds meer vrouwen over op natuurlijke kapsels. Ook bij mannen zien we dreadlocks, afros en cornrows (in banen plat tegen de hoofdhuid gevlochten haar),’ zegt Mireille Liong-A-Kong op de achterflap van haar boek Kroeshaar, wat je moet weten en meer. read on…

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter