Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Leerdam John
Snorder in De Balie
Snorder door Stichting Julius Leeft! en De Balie.
29/11, De Balie. Volgende afleveringen: 27/12, 24/1, 21/2, 28/3 en 25/4. debalie.nl
door Annette Embrechts
Het oogt bijna als een receptie. Oud-politicus John Leerdam (Tweede Kamer, PvdA) viert zijn terugkeer als theatermaker in De Balie met de aftrap van een maandelijkse theatersoap, Snorder, een bij elkaar gefabriekte sitcom, geboren uit een eerdere gimmick op De Parade en Festival Hollandse Nieuwe. Bij de deur kan iedereen op zijn stevige hand of omhelzing rekenen.’Ik wil bruggen slaan met deze voorstelling’, zo had Leerdam ferm aangekondigd. read on…
John Leerdam en De Balie presenteren Snorder; theatersoap over illegaal taxibedrijf
Stichting Julius Leeft!, John Leerdam en De Balie presenteren Snorder; een late night theatersoap in zes delen over een illegaal taxibedrijf Première zaterdag 29 november 2014, De Balie Amsterdam
Op zaterdag 29 november vindt de première plaats van de eerste aflevering van de late night theatersoap Snorder. In Snorderzien we het reilen en zeilen van een illegaal taxibedrijf in Amsterdam Zuidoost en wordt de vraag gesteld of je in het Nederland van 2014 nog hosselend kan overleven.
Een misi met een missie
Ligthart Media Produkties, Stichting Julius Leeft!, Uitgeverij Conserve en Bijlmer Parktheater nodigen u uit voor de feestelijke première van de documentaire Misi met een missie over de Surinaamse schrijfster Cynthia Mc Leod Na vertoning is er o.l.v John Leerdam een vraaggesprek met Cynthia Mc Leod en producent/regisseur Wilma Ligthart op zondag 14 september 2014. De film was al eerder te zien op de Nederlandse tv. read on…
Overweldigende opkomst bij begrafenis Joan Ferrier
door Roy Khemradj
Ruim 700 personen hebben op 15 maart de ‘Dankdienst voor haar leven’ van Joan Ferrier bijgewoond aan de rand van het rustieke Oegstgeest in het Groene Kerkje.
read on…Caribisch benefietconcert: “V for Saint Vincent”
De Caribische eilanden Saint Vincent en Grenadines, Saint Lucia en Dominica zijn tijdens de kerstdagen getroffen door zwaar noodweer. Er vielen 23 doden, honderden huizen zijn verwoest en de infrastructuur is zwaar ontwricht. Tim Wes, Denise Jannah, Lou Prince, Monique Duurvoort, Paulette Smit en diverse andere artiesten geven op zondag 16 februari om 15:00 een benefiet-optreden in de Rotterdamse Schouwburg. De opbrengst van het concert gaat naar het Rode Kruis Saint Vincent. Zij vangen de slachtoffers op en helpen met de wederopbouw van het eiland.
Gerda Havertong presenteert een gevarieerd programma, met sax rising star Tim Wes, the queen of jazz Denise Jannah, Evita Tjon A Ten, Lou Prince, R&B sensatie Lucid, rappers Aimé Cain en MaxiMilli, een choreografie van Monique Duurvoort, a tribute to Derek Walcott met John Leerdam, sopraan Sae Jeong Kim & pianist John Bakker, actrice Paulette Smit & friends, jazz door Blackout Orchestra en het swingende Dutch Caribbean Groove Orchestra.
Opbrengst naar Rode Kruis Saint Vincent
Lions Club Rotterdam West organiseert dit benefietconcert. Alle artiesten treden belangeloos op. De opbrengst wordt door de Lions gedoneerd aan het Rode Kruis van Saint Vincent. Zij werken hierin samen met de Lions Club op Saint Vincent.
Zondag 16 februari 2014, 15:00-18:00 uur
Rotterdamse Schouwburg, Kleine Zaal kaarten € 25
Kaartverkoop en donaties
Kaarten voor het benefietconcert kosten € 25 en zijn verkrijgbaar via de Rotterdamse Schouwburg (klik hier) of bel via telefoon 010-4118110).
Mensen die niet in de gelegenheid zijn het benefietconcert bij te wonen, kunnen een donatie storten op de rekening van Stichting Activiteiten Lions Club Rotterdam West, NL18INGB0005588545, onder vermelding van “V for Saint Vincent”.
Informatie
Voor informatie over het programma, nieuws over de hulpacties op Saint Vincent en de andere door het noodweer getroffen eilanden, zie Facebook.com/LionsClubRotterdamWest.
Of bel met de contactpersonen: Artwell Cain 0623237967 of Wim Reijnierse 0640555887.
Of stuur een email naar: Rotterdam.west@lions.nl.
It really does matter if you are black or white!
Debat 150 jaar herdenking slavernijverleden
Is het 150 jaar na de afschaffing van de slavernij alsnog tijd voor een emancipatiestrijd?‘Ik maak geen verschil tussen zwart en wit, voor mij is iedereen gelijk’
‘Als ze onze cultuur niet willen tyfen ze maar op naar hun eigen land’
‘Ik bedoel het niet racistisch dus is het niet racistisch’
‘Gaan we nu ook de paashaas afschaffen?!’Een greep uit de online reacties op het Zwarte Piet-debat toont aan dat Nederland nog steeds geen idee heeft hoe je je als samenleving verhoudt tot een verleden van slavernij en kolonisatie. Zwart en wit zijn in Nederland niet gelijk. Wanneer we kijken naar de politiek, het bedrijfsleven en de journalistiek zien we nog steeds een ondervertegenwoordiging van de zwarte gemeenschap. Wanneer we kijken naar statistieken op het gebied van armoede, jeugdwerkloosheid en criminaliteit zien we nog altijd een oververtegenwoordiging.
‘Als ze onze cultuur niet willen tyfen ze maar op naar hun eigen land’
‘Ik bedoel het niet racistisch dus is het niet racistisch’
‘Gaan we nu ook de paashaas afschaffen?!’Een greep uit de online reacties op het Zwarte Piet-debat toont aan dat Nederland nog steeds geen idee heeft hoe je je als samenleving verhoudt tot een verleden van slavernij en kolonisatie. Zwart en wit zijn in Nederland niet gelijk. Wanneer we kijken naar de politiek, het bedrijfsleven en de journalistiek zien we nog steeds een ondervertegenwoordiging van de zwarte gemeenschap. Wanneer we kijken naar statistieken op het gebied van armoede, jeugdwerkloosheid en criminaliteit zien we nog altijd een oververtegenwoordiging.
Toch waren zwart en wit opeens wel gelijk in 1975, tenminste op papier. Maar hoe wis je eeuwen van geïnstitutionaliseerde ongelijkheid uit het collectieve geheugen van een samenleving? Is het feit dat er nooit een grote georganiseerde strijd of beweging heeft plaatsgevonden, zoals de Civil Rights Movement in de VS, een mogelijk verklaring waarom de emancipatie van de Surinaams en Antilliaanse gemeenschap nog zo in de kinderschoenen staat?
Debat
Deze vragen leggen we voor aan professor Stephen Small die tijdens deze avond de keynote speech verzorgt. Small is gespecialiseerd in het Nederlands slavernijverleden en erfenis. Twee referenten Noraly Beyeren Lida van den Broek geven een reactie op het betoog van Small. Daarnaast houden vier potentiële rolmodellen een pitch over de vraag of het 150 jaar na de afschaffing van de slavernij alsnog tijd voor een emancipatiestrijd op eigen bodem? Zien zij zichzelf als een voortrekker? Voelen zij de noodzaak voor een emancipatiestrijd? En welke vorm kiezen zij hiervoor?
Met:
Karin Amatmoekrim – schrijfster van o.a. Het Gym. Onlangs verscheen De man van veel, een roman gebaseerd op het veelbewogen leven van verzetsstrijder Anton de Kom.
Noraly Beyer – presentator
Lida van den Broek – organisatieantropoloog en oprichter van Kantharos
Quinsy Gario – kunstenaar en activist. Initiatiefnemer van de actie ‘Zwarte Piet is racisme’ en presentator radioprogramma Roet In Het Eten op Mart Radio.
Mitchell Esajas – is mede-oprichter en voorzitter van New Urban Collective, een netwerk voor studenten en young professionals met als missie de potentie van jongeren met een cultuur diverse achtergrond ten volle te benutten en bij te dragen aan een samenleving waarin een ieder gelijke kansen heeft.
Seada Nourhussen – Afrika journalist bij Trouw.
Jeroen Weghs – columnist voor o.a. The Post Online.
De avond wordt gepresenteerd door voormalig Tweede Kamerlid en theatermaker John Leerdam.
Locatie: De Balie, Kleine Gartmanplantsoen, Amsterdam
Datum: dinsdag 26 november 2013, 20.00 uur.Lees:
S.A. Small (2012). Living History. The Legacy of Slavery in the Netherlands (2012, October 5). Den Haag: Amrit/NiNsee.
S.A. Small (2012). Living History. The Legacy of Slavery in the Netherlands (2012, October 5). Den Haag: Amrit/NiNsee.
Hoe duur was de suiker? Niet duur!
door Sandew Hira
Afgelopen week is de verfilming van het boek van Cynthia McLeod Hoe duur was de suiker? in première gegaan. Ik heb de film nog niet gezien. Maar ik heb het boek gelezen en dat is wel een bespreking waard, omdat het een bestseller is. De titel suggereert dat het boek gaat over het verhaal achter het product ‘suiker’ naar analogie van de uitdrukking ‘de vis wordt duur betaald’. Die uitspraak komt voor in het toneelstuk Op hoop van zegen van de Nederlandse schrijver Herman Heijermans uit 1900. Dat toneelstuk vertelt het verhaal van de ellende van het arbeiders- en vissersleven.
Maar het boek van McLeod gaat zijdelings over de ellende van slavernij. Die vormt slechts het decor voor een verhaal over witte slavenmakers tijdens slavernij. Twee zusjes Elza en Sarith wonen op een plantage in Suriname. Elza is een lieve meid uit een slavenmakersfamilie en haar zus Sarith is een mooi verwend kreng. De zwarte lezer(es) moet zich met deze witte slavenmakers identificeren via uitgebreide dialogen en bespiegelingen over wat in hun vrouwenziel omgaat: liefde, een leuke man en een leuk leven als slavenmaakster tijdens slavernij. Je denkt dat het verhaal gaat over slavernij, maar het gaat over liefde. Het beeld dat je krijgt is dat slavernij een en al liefde was. De witte vrouwen zijn verliefd op de witte mannen. De zwarte vrouwen zijn verliefd op de witte mannen. De witte mannen zijn verliefd op de zwarte en witte vrouwen. De zwarte vrouwen houden van de witte vrouwen. En waar een zwarte vrouw en een zwarte man verliefd zijn op elkaar, laat de zwarte man de zwarte vrouw in de steek voor een andere zwarte vrouw. Dat heb je met zwarte mannen in koloniale verhalen.
In de trailer zegt Mini-Mini die door de witte Sarith tot slaafgemaakt is: “Ik heb maar een doel in het leven: mijn misi gelukkig maken”. En dat is wat de zwarte vrouwen in het boek steeds voor ogen hebben: hun onderdrukker gelukkig maken.
Ik zie een Joodse schrijver al een roman schrijven over de werkkampen tijdens de Tweede Wereldoorlog waarin een Joodse vrouw slavenarbeid verricht voor de Nazi-officieren en de auteur haar laat vertellen: “Ik ben Anne Frank. Ik heb maar één doel in het leven en dat is Frau Himmler gelukkig maken.” In Israël zou men kotsen van verontwaardiging. In Nederland is zelfs Humberto Tan lyrisch over de film. Een andere zwarte man, John Leerdam, maakt er een toneelstuk van. Welke zwarte zanger(es) gaat straks een musical doen?
Enfin, terug naar het boek. Mini-Mini komt zijdelings aan de orde in het boek, met name als Sarith haar man bedriegt. Die wordt vervolgens verliefd op Mini-Mini. Het gaat bij de man niet om seks, maar om liefde zoals alle witte mannen in slavernij niet op zoek waren naar seks maar naar liefde van hun zwarte tot slaafgemaakte vrouwen. Hij koopt haar vrij, en dat is dan het bewijs van zijn goed karakter. Je vraagt je af: hoe zit het met de andere mannen en vrouwen die hij tot slaaf had gemaakt. Hebben die geen recht om als vrije mensen te leven? Hebben die geen recht op liefde? Maar die vragen worden natuurlijk door geen enkel personage in het boek aan de orde gesteld.
Om het decor van slavernij een beetje van historische feitjes te voorzien heeft de auteur ook slechte witte mensen opgevoerd. Tegen deze achtergrond steekt een witte man, Rutger de man van Elza, schril af. Hij is pas in de kolonie aangekomen en wordt opgevoerd als de man met een geweten. Hij stelt de kritische vragen over het systeem.
Het boek over de witte held: “‘Zou het dan niet beter zijn, als alle slavenbezitters voortaan hun slaven goed zouden behandelen?’, had Rutger gevraagd; ‘zonder die vreselijke straffen die nu worden toegepast. Is ‘t niet de vrees voor die gewelddaden, als ophangen aan een vleeshaak, hand of voet afhakken, Spaanse bok en levend verbranden, die maakt dat de slaven nu weglopen?’”
Rutger meent dat zwarte mensen zo denken: “Als jullie ons niet martelen en mishandelen, willen we best gratis voor jullie werken.” Maar niemand die hem erop attendeert dat zwarte mensen heel anders denken. En dat komt de lezer nooit te weten, omdat het boek steeds de gevoelens vertolkt van de witte personages.
De goedheid van Rutger wordt geïllustreerd aan de hand van zijn bezoek aan een plantage die in aanmerking komt voor een lening waarover hij moet besluiten. De gemene opzichter vraagt hem of hij voor de nacht een tot slaafgemaakte vrouw wil hebben om te verkrachten (in het boek en alle koloniale verhalen gaat het om ‘vrijwillige’ seks en wordt de term verkrachten niet gebruikt). Rutger wijst dat verontwaardigd van de hand. Maar dan verandert hij toch van gedachten.
Het boek: “Toen ze van tafel opstonden, zei Rutger tegen zijn gastheer, ‘Mijnheer Jeremiah, ik zou vanavond wel graag gebruik willen maken van uw aanbod van dat slavinnetje, weet u wel’. Mijnheer Jeremiah keek blij verrast.”
Wat doet die schoft van een Jeremiah? Hij stuurt een jong meisje van 13-14 jaar. Rutger reageert geschokt en wijst haar af. En de auteur beschrijft de scène op zodanige manier (Rutger gaat het meisje beschermen) dat je moet denken: wat een goede vent is die Rutger toch. Maar wat als het meisje 18 jaar was en verliefd was op een andere zwarte man. Wat als ze een moeder van één of meerdere kinderen was. Dus de witte man die geen pedofiel wil zijn maar een volwassen zwarte vrouw wil verkrachten is een goede witte man. Geen personage in het boek die deze vraag stelt, omdat de gevoelens van zwarte mensen niet in het boek worden vertolkt.
Soms zijn de dialogen ronduit hilarisch hoewel ze niet zo bedoeld zijn. Check dit stukje. Elza en Rutger zijn getrouwd. Elza vreest dat Rutger gaat veranderen als hij langer in de kolonie zal verblijven. Rutger vraagt Elza om geen jaloerse vrouw te zijn. Ze moet hem vertrouwen.
Het boek: “‘Ben je van plan om een bijzit te nemen Rutger?’, vroeg ze.
‘Van plan, nee zeker niet!’, riep Rutger nu. ‘O, nee, maar je weet nooit hoe ‘t in ‘t leven gaat, en ik wil dat je zeker weet dat ik je trouw zal blijven, zelfs al zou ik bijvoorbeeld een incidentje of een korte relatie met een andere vrouw hebben. Begrijp je dat? Beloof me, dat je dan niet boos zal zijn of denken dat jij dan wraak moet nemen met een andere man.’
‘Ja dat beloof ik’, zei Elza nu, ‘als, als,…’ ze aarzelde.
‘Als wat?’ vroeg Rutger nu.
‘Zo’n incident of die korte relatie, dat zal dan toch niet in mijn huis gebeuren?’
‘O, Elza toch!’ Rutger lachte. ‘Nee hoor, mijn lieveling, was je daarvoor bang?’”
Ha! Ha! Ha! “toch niet in mijn huis? Nee, was je daar bang voor”. Hilarisch, maar de auteur bedoelt het als een serieuze dialoog! Nou is deze roman geen wereldliteratuur, maar zo’n dialoog zou je niet eens in een keukenroman tegenkomen.
Waar wordt nou de titel van het verhaal “hoe duur wordt de suiker betaald?” behandeld? Op twee plekken. De hand van een totslaafgemaakte kwam terecht tussen de rollers van een suikermolen. Het was een ongeluk. In die tijd waren er twee mogelijkheden: of de man wordt met lichaam en al getrokken en vermalen of zijn hand wordt afgekapt. Hoe duur was de suiker is teruggebracht naar een ongeluk van een totslaafgemaakte man en wordt verteld in een paar alinea’s.
De tweede plek is het verhaal van de witte soldaat Jan die naar de kolonie kwam niet om te vechten maar om goud te zoeken. Er zijn twee grote hoofdstukken gewijd aan Jan (van de totslaafgemaakte die zijn hand verliest weten we niet eens zijn naam). Hij komt uit Amsterdam en bla-bla-bla. Hij ging op expeditie. In geuren en kleuren worden de kleinste details van de ontberingen van Jan beschreven. Hij komt oog in oog te staan met de Marrons. Die nemen hem gevangen nadat hij gewond geraakt was. Hij wordt goed verzorgd en na zes weken teruggestuurd, omdat hij pas in de kolonie was en niet schuldig kon zijn aan misdaden.
Hij gaat een tweede keer op expeditie. Hij moet door zwampen met kaaimannen. Ze overvallen een marrondorp en slachten de mensen af. Hij doet niet mee aan de slachtpartij. Daarom wordt hij gepest door de andere soldaten die roepen: “Jan, ben je bang?” (zo luidt ook de titel van het tweede hoofdstuk over Jan). In het oerwoud krijgt hij koorts en sterft.
Het boek: “En zo stierf Jan, een Hollandse jongen in het oerwoud van Suriname, niet vermoord door de Boni’s, de Aluku’s, die gevaarlijke bosnegers. Nee, gewoon vermoord door zijn landgenoten, die hebberige blanken die hem en nog 1500 andere soldaten opofferden, omdat zij slaven wilden hebben om voor hen te werken, slaven die op hun plantages moesten werken om te produceren koffie, cacao en suiker, vooral suiker!”
‘De suiker wordt duur betaald’ heeft geen betrekking op zwarten die slachtoffer zijn van een misdaad tegen de menselijkheid, maar op de witte Jan die het slachtoffer is van pesterijen en ziekte die via een kromme redenering worden gelinkt met suiker! De witte man betaalt de prijs voor de suiker. Hoe verzint ze dat? De suiker wordt dus helemaal niet zo duur betaald!
Hoe eindigt het boek? De twee zusjes die vijanden waren geworden, omdat Sarith de man van Elza had verleid, worden aan het eind weer vriendinnen. De kolonie werd geteisterd door ziekte. Veel familieleden stierven. Maar ze hebben het overleefd. En zo eindigt het verhaal.
Hoe zou men in Israël reageren als een Joodse auteur een verhaal vertelt over de nazi-werkkampen met als hoofdfiguren de sympathieke SS-officier en hun nazi-vrouwen waarbij de Joden zich moeten associëren met de liefdesperikelen van de nazi’s? En wat zouden ze denken als het boek eindigt met zo’n passage: “Het is toch nog goed gekomen. Kijk, Frau Himmler en haar zus lopen hand in hand samen weg naar de uitgang van het werkkamp. Ze hebben de Holocaust overleefd.” Zouden de Joodse lezers hun tranen wegvegen of zouden ze kotsen van woede?
Deze roman is de ultieme vorm van kolonisatie van de geest. Cynthia McLeod associeer ik met de uitspraak in de trailer, maar dan geparafraseerd: “Ik ben Cynthia McLeod. Ik heb maar één doel in mijn leven: al mijn misi’s en masra’s gelukkig maken.”
En dat is goed gelukt.
[uit Starnieuws, 30 september 2013]
Geniale onzin
door Hans Vaders
Op het toneel in het WTC staat een man in een wit kostuum in het spotlight. Hij draagt een strooien hoed. De man doet, door mij beloerd vanaf de achterste rij in het theater, denken aan iemand die ik in het verleden goed heb gekend, zelf met hem nauw heb samengewerkt aan een verhalenbundel die zeer succesvol bleek te zijn.
Verrek, zou wijlen Boeli van Leeuwen hier niet verbeeld worden? En hield hij eigenlijk wel van dansen? Van halve musicals die over niets en niemendal gaan? Bij mijn weten niet. Boeli van Leeuwen, de auteur van Geniale anarchie, hield meer van Mozart en Bach, van staatsrecht, filosofie en theologische knelpunten. Met Kerstmis werd bij hem thuis in Van Engelen Bing Cosby en Frank Sinatra gedraaid.
De man in het witte kostuum en de hoed staat op van zijn stoel en leest iets voor van een papiertje, want het is per slot een zogenoemde reading georganiseerd door de heer Leerdam, wie kent hem niet. Wat leest de man die vaag van enige afstand op de schrijver Boeli van Leeuwen lijkt eigenlijk tot tweemaal toe voor?
In ieder geval iets dat niet van zijn hand is en niets maar dan ook niets te maken heeft met enige geniale anarchie. Maar ja, Cola Debrot met zijn ‘30 mei ‘69’ mag er ook wel zijn met zijn trieste eiland dat na rellen en brandstichting in een kolkende maalstroom belandde.
Intussen roeren de andere deelnemers aan de reading zich vol ijver en overgave: een ‘isla inutil’ wordt geïntroduceerd (zie de achterflap, niet door Boeli geschreven), een penshonado waant zich een echte yu di Kòrsou maar is bijzonder bang voor het vileine volk en zijn vrouw wil terug naar de Gooise dreven; een paar Chinezen met nasi goreng in de aanbieding worden uiteraard als domme koeterwaals sprekende allochtonen weggezet – de zaal reageert spontaan met gelach en warme herkenning.
Een zangeres speelt onderwijl Sandie Shaw op haar blote voeten. Politici maken zoals gewoonlijk ruzie en gezien de actualiteit heeft een van hen een kale kop. Boeli van Leeuwen heeft bij leven en welzijn Wiels nooit gekend weet ik. Maar de show must go on. Zo verwachtte ik bijvoorbeeld nog komiek Eligio Melfor met een mooie grol en gekleed in carnavalspak achter de coulissen vandaan te zien komen. Helaas.
Nee, de man die gezien zijn hoed enige gelijkenis vertoont met de scribent Boeli van Leeuwen is alweer opgestaan en neemt het woord.
Hij verhaalt over zijn eiland. Geniale anarchie is de verhelderende visie van Van Leeuwen op zijn geboorte-eiland, dat sinds wic-directeur Johan van Walbeeck er in 1634 voet aan wal zette, volgens insiders ‘permanent naar de bliksem dreigt te gaan’. Wie daar niet aan kan wennen, hij repatriëre ten spoedigste of verhuize naar Aruba! De zaal reageert met gelach en gegiechel. Een gevoel van herkenning – ook voor mij – is altijd handig, vooral wanneer hier de laatste regels uit het voorwoord van Geniale anarchie worden aangehaald. En wat staat daar dan onder?
Hans J. Vaders, Hoofdredacteur Curaçaosche Courant. Daar, in een klein rommelig stoffig kantoor in de Theaterstraat werd in 1989 wekelijks de basis gelegd voor wat later Geniale anarchie zou worden. Boeli was uiterst zorgvuldig, ik was uiterst zorgvuldig. We wilden geen mensen kwetsen met stereotiepe beelden, niet voor open doel inspelen op de droefenis van onze marginalen op het eiland. Dat dit nu wel aan de orde is, vind ik ronduit spijtig. Spijtig, meer niet. Zalig zijn nu eenmaal de simpelen van geest. Ze weten niet beter.
Kort voor zijn dood kwam een herdruk uit van zijn roman De eerste Adam. Boeli schreef er voor mij met zijn kenmerkende handschrift een opdracht in: Voor Hans, één van de geniale anarchisten, Boeli, Kòrsou, maart 2007.
Dat is wel andere koek dan de geniale onzin van regisseur Leerdam, die Boeli van Leeuwen en zijn geniale boek als reclamezuil gebruikt om nietsvermoedende eilandgenoten onder valse noemer naar zijn eigen persoonlijke theatershow te lokken.
[uit Amigoe, 12 augustus 2013]
Donker bestrijd je alleen met licht
Oranjestad — “Donker kun je niet met donker bestrijden. Maar met licht”, zo sluit de gemartelde, oude slavin Ashana haar optreden tijdens de première van Hoe duur was de suiker af. Het theaterstuk stond gisteren op de planken in Cas di Cultura en trok een volle zaal. De voorstelling is gebaseerd op het gelijknamige boek van Cynthia McLeod en brengt een mix van dans, muziek, toneel en vertelkunst. In de scene op de foto vertelt de slavin haar verhaal over de wijze waarop en waarvoor zij gemarteld is in Suriname tijdens de slavernijtijd. Op indrukwekkend indringende wijze sluipt het horrorverhaal de geest binnen zodat je een speld in de zaal kunt horen vallen. Het publiek is nog aan het bijkomen van de schok, terwijl zij een andere wending neemt door ,na een overpeinzing, te besluiten dat zij hen vergeeft. De daders, de slavenhandelaars. Want donker bestrijd je alleen met licht en niet met donker, besluit zij ferm. De voorstelling speelt vanavond om acht uur en op zaterdag is er een concert met onder andere Izaline Calister en Denise Jannah.
[uit Amigoe, 2 augustus 2013]
Op 5 en 6 augustus ook op Curaçao, Teatro Luna Blou.
Van Slavernij naar Moderne Slavernij
Hoe duur was de suiker: “Van Slavernij naar Moderne Slavernij”
Theatrale en muzikale geënsceneerde reading gebaseerd op het boek Hoe duur was de suiker? van de Surinaamse schrijfster Cynthia McLeod naar een idée van John Leerdam in het kader van de herdenking van 150 Jaar afschaffing van de slavernij en 200 jaar koninkrijksrelaties. Met Tito Laclé en Paulette Smit.
Hoe duur was de suiker is een verhaal over machthebbers en slachtoffers, winnaars en verliezers, liefde en liefdeloosheid,dat niet voor de hand liggend is.
Er wordt naar de wereld van de slaven en die van de meesters afwisselend met begrip, afkeuring en mededogen gekeken.
1 en 2 augustus, 20:00 uur bij Cas di Cultura, Aruba | AWG. 50,-
Dag #3
Caribbean Tour in Concert|3 augustus 19:30 uur bij Cas di Cultura|AWG. 50,-
Een muzikale avond met onder andere Izaline Calister en Denise Jannah
Caribbean Tour in Concert|3 augustus 19:30 uur bij Cas di Cultura|AWG. 50,-
Een muzikale avond met onder andere Izaline Calister en Denise Jannah
Ketenen Verbroken
Op 1 juli is het precies 150 jaar geleden dat Nederland de slavernij afschafte. Reden voor het filmfestival World Cinema Amsterdam om samen met Stichting Herdenking Slavernij Verleden 2013 en Vereniging Antilliaans Netwerk een speciaal programma samen te stellen rond het thema slavernij, onder de noemer Ketenen Verbroken. Op vrijdagavond 16 augustus staan vanaf 19.30 uur vier films op het programma.
read on…Geniale anarchie: All chiefs no Indians
Machismo, intriges en machtswellust binnen de politieke context op Curaçao
Maandag 28 en dinsdag 29 januari 2013 in Paradiso Amsterdam
Wat is belangrijker, liefde voor de macht of liefde voor je geboortegrond? De nieuwe voorstelling van Stichting Julius Leeft!, Geniale Anarchie, is gebaseerd op het gelijknamige boek van de Antilliaanse schrijver Boeli van Leeuwen over de politieke en sociale verhoudingen op Curaçao in de tachtiger jaren.
De voorstelling heeft de vorm van een geënsceneerde muzikale reading en neemt ons via de ogen van de schrijver en de politiek van de tachtiger jaren op Curaçao mee naar de politiek aldaar anno nu. Een reeks aan personages komt langs, zoals de jonge student politicologie Chevy, die mijmert over wat hij voor de toekomst zou kunnen betekenen, drie mannelijke politici en drie vrouwelijke ex-minister-presidenten die hun mening geven over wat er moet gebeuren met het eiland Curaçao of Mai de schoonmaakster die besluit dat ze een carnavalshit wil schrijven. Allen met hun eigen worsteling met fatale gevolgen.
Boeli van Leeuwen schreef in zijn boek: Wij zijn een volk van ongedisciplineerde, inventieve, natuurlijk begaafde mensen, die op geen enkele manier gebundeld kunnen worden tot een regiment. All chiefs, no Indians!Geniale Anarchie is liefde, seks, geweld en politiek gebracht met prikkelende teksten en swingende songs in een regie van John Leerdam met teksten van Paulette Smit, Guus Pengel en Manoushka Zeegelaar Breeveld.
De cast bestaat uit onder andere Frits Barend, Joop Daalmeijer, Bo Bojoh, Glenn Helberg, Kenneth Herdigein, Maartje van Weegen, Paulette Smit, Rick Nicolet en Raymi Sambo. Muzikale bijdragen komen van ondermeer Izaline Calister, Manoushka Zeegelaar Breeveld, Gerda Havertong, Jeannine la Rose en Anna Makaloy. De composities zijn van Harto Soemodihardjo.
Stichting Julius Leeft wil via theatrale opvoeringen maatschappelijke issues bij een breed publiek onder de aandacht brengen. Eerdere succesvolle producties waren onder andere De Tranen van Den Uyl, Dubbelspel, Amandla, Claus! en Hoe duur was de suiker?
Geniale Anarchie, maandag 28 en dinsdag 29 januari 2013 in Paradiso Amsterdam, 20.00 uur. Zie voor meer informatie www.juliusleeft.nl
RSS
Facebook
Twitter
