Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Kamperveen Helen
Valentine-stuk verfilmd
Paramaribo – Het Valentine-theaterstuk Wroko no de, lesiman breti is verfilmd [niet te verwarren met het stuk Shirley Valentine, geregisseerd door Sharda Ganga! – red CU]. “Vanwege het groot succes van het stuk hebben we besloten om hem te verfilmen. Mensen die de voorstelling hebben bezocht, gaan opnieuw genieten,” vertelt Humphrey van Hetten van de groep A Sa Go. Momenteel wordt de laatste hand aan de film gelegd. “Ons streven is om de film tijdens de komende jaarbeurs te lanceren,”” vult hij aan. Over het inhoudelijke wil hij nog niet veel zeggen.
Wel laat Van Hetten tussen neus en lippen door weten dat Romano Hardy de hoofdrol vertolkt en hij een goede job heeft gedaan. De Surinaamse situatie is ook goed te beleven in de film. Het gaat om de cultuur en huiselijke situaties.
Wroko no de, lesiman breti is het meest succesvolle theaterstuk van A Sa Go. Na de première op 13 februari is het vanwege het succes nog een aantal keren opgevoerd. “Het is de eerste keer in ons bestaan dat we een Valentine-stuk meerdere keren moesten opvoeren.”
Wat volgens Van Hetten het stuk zo interessant maakt, is dat het om een thema gaat dat momenteel in de samenleving speelt. Heel veel vrouwen op middelbare leeftijd, vooral die uit Nederland komen en zich hier vestigen, gaan relaties aan met een man, die uiteindelijk een profiteur blijkt te zijn.
[uit de Ware Tijd, 14/11/2011]
Tweede theaterfestival OnStage
door Rosita Leeflang
Paramaribo – Het idee werd vorig jaar geboren en uitgevoerd. Het werd een geweldig succes, dus staan directeur Helen Kamperveen en haar team weer in de startblokken voor het tweede Theater Festival OnStage. Drie weekenden lang kunnen liefhebbers genieten van producties van leerlingen van de theaterschool. De eerste twee weekenden zal de Surinaamse versie van The Wizard of Oz te zien zijn, gebracht door twee verschillende groepen leerlingen. In het eerste weekend van 15 en 16 juli wordt het stuk opgevoerd door cast A, terwijl cast B het tweede weekend van 22 en 23 juli voor haar rekening neemt.
Dit stuk is bewerkt door Ritania Whirt en geregisseerd door dramadocent Birte ten Hoopen, die op zoek ging naar zoveel mogelijk kinderen om het stuk op te voeren. De aanvangstijd voor beide weekenden is om zeven uur ’s avonds. In het laatste weekend van het festival op 29 en 30 juli wordt de nieuwe productie OSM, dat staat voor Ons Soort Mensen opgevoerd. Dit stuk is een bewerking van het populaire Breakfast Club dat in de jaren 80 furore heeft gemaakt. Het gaat over een stel onhandelbare jongeren die voor straf na school moet nablijven. De jongeren verschillen totaal van elkaar, maar op dat moment komen de verhalen los en worden ze een hechte groep vrienden. Deze productie is voor jongeren vanaf veertien jaar en begint om half acht ’s avonds.
Naast theater zullen bezoekers ook kunnen genieten van dans, monologen en muziek. Het festival is om het schooljaar officieel af te sluiten, zegt Kamperveen. “Wij willen laten zien waarmee we bezig zijn op school, maar ook jongeren interesseren om zich aan te sluiten. Dit is een goede gelegenheid voor ze om te zien of theater iets voor ze is. De theaterschool is goed voor creatieve kinderen, waar ze ook anderen kunnen ontmoeten met dezelfde creatieve aanleg.” Daarnaast is het festival voor de leerlingen zelf ook een feestje om hun schooljaar af te sluiten. Nieuwe leerlingen kunnen gelijk een inschrijfformulier invullen.
Voor het nieuwe schooljaar, dat in oktober begint, heeft Kamperveen het een en ander in petto. Zo komt er een nieuwe, vrij jonge, dramadocent, die op een leuke manier muziek maakt met het lichaam. In april komt er ook iemand die een stuk met de leerlingen zal schrijven, die ze dan ook zelf mogen opvoeren. Verder is er een samenwerking met de Schrijversvakschool van Ruth San A Jong en is het streven om in december een stuk geschreven door de cursisten van de school te laten opvoeren door leerlingen van OnStage.
[uit de Ware Tijd, 11/07/2011]
Bryan X is een meesterstuk
Herkenning met… en toch verwarring, geweldig spel
door Ruth Nortan
Paramaribo – ‘Magnifico’ roept een enthousiaste José na afloop van theatervoorstelling Bryan X. Afgelopen vrijdag vond in theater Unique de première plaats van het stuk, geschreven en geregisseerd door Sharda Ganga.
De voorstelling maakt op een hilarische manier serieuze kwesties bespreekbaar. Bryan bezoekt na jaren te kampen met nachtmerries dr. Hooplot. Bang om door anderen herkend te worden laat hij haar als cliëntennaam de letter ‘X’ optekenen. Cliënt X in plaats van patiënt X, omdat Bryan weigert te accepteren dat hij een patiënt is.
In gesprek met dr. Hooplot passeren zowel prettige als minder prettige herinneringen de revue. Ook de relatie met zijn jeugdvriend Marvin komt aan de orde. Bryan is te zien als leider, met zijn aanhangers en hun verschillende (on)beantwoorde behoeften als voorzitter, lover (waarbij Lydia en Wanda een zeer voorname rol spelen), en toch patiënt. Op meesterlijke wijze zijn verschillende rollen in het stuk verwerkt waarin personen uit politieke groeperingen en tal van verenigingen aan het woord komen.
Bryan X is volgens bezoekers zeer zeker de moeite waard. “Het stuk is Magnifico, mang. Geweldig hoe Idi de verschillende personages gestalte geeft. Lemmers, die speciaal voor het stuk een ‘hairdo’ [een kalend voorhoofd, ... red.] onderging, heeft een topstuk neergezet. Deze welbespraakt overkomende ‘leider’ komt door zijn zeer vlotte babbel heel geloofwaardig over. Zijn kapsel en de intonaties in zijn monologen dragen daaraan bij.
Bryan X wordt gespeeld door een cast van acht mensen die tien personages vertolken. Idi Lemmers als Bryan, Kwasie Vreden als jonge Bryan, Ellen Abendanon als dr. Hooplot, Ori Plet als Marvin, Tanuya Manichand speelt Lydia, Wanaha de Vries vertolkt zowel Agnes als directeur, Clifton Sno speelt Harold en Pa, en Marina Pinas is Ma. De Mighty Youth fungeerde als versterking van de stemmen bij de vocale delen. Er is niet echt sprake van bijrollen, omdat haast elke rol bijdraagt aan het ‘zijn’ van dit stuk. Geen enkele rol is overbodig.
“Het meest geweldige is om al deze mensen van wie je het eigenlijk niet verwacht te zien samenspelen”, zegt Zabdai Zamuel over de cast. “Ik ben aangenaam verrast. Mensen die in hun dagelijks leven iets anders doen en dan tegen je zeggen aan het einde van zo’n productie ‘ik wist nooit dat theater maken zo leuk kon zijn’. Je moet het zien als de grootste rapper die een kinderboek schrijft. Dat is de keerzijde van de medaille. De andere kant van de persoon die we niet eerder hebben gekend.” Helen Kamperveen vindt het prima dat er goede politieke stukken worden gemaakt en gepresenteerd. “Een goed stuk.”
Producer Eartha Silos: “Bryan X is een geweldig goed stuk. Elke keer als ik de productie zie, merk ik andere zaken op die mij eerder niet waren opgevallen. Ook al draait dit stuk vijftig keer, ik denk dat ik vijftig keer zal genieten.” Volgens Eartha zit de kracht van dit stuk in de manier waarop het is geschreven. “Sharda wordt steeds beter”, zegt Silos. Zelf zegt Ganga dat het stuk het product is van tien jaren werken met verschillende groepen en verenigingen. Het is wat ik allemaal heb meegemaakt en datgene dat mij fascineert heb ik in dit stuk verwerkt. Het stuk is volgens Ganga aangepast. Het was al geschreven, maar vanwege omstandigheden moest het worden aangepast. Van het nieuwe product mochten de premièregangers afgelopen vrijdag deelgenoot zijn. Volgens Silos is het stuk uitzonderlijk goed vanwege de manier waarop de intriges, de verwarring en de herkenning verwerkt zijn. Het gaat om het systeem dat herkenbaar is. Enigzins herkent men Harish Monorath of is het Melvin Bouva? Wie is het nou eigenlijk? De verwarring is compleet omdat op de personages die gespeeld worden niet voor de volle 100% een etiket te plakken is. Dit is meesterwerk.
Taal – blijspel – Spinozapremium
door Carry-Ann Tjong-Ayong
Van een conferentie over meertaligheid in Suriname tot een blijspel van Bodil de La Parra over vrouwen die mannen bekritiseren en tussendoor op internet lezen over de toekenning van de Spinozapremie aan o.a. een vrouwelijke hoogleraar Jeugd en Media in Amsterdam, dat zijn stappen met zevenmijlslaarzen. Maar dat is nou de zegen van internet. Je kunt je hier of daar overal in storten en van alles op de hoogte blijven.
Nou kon ik altijd al tien dingen tegelijk doen in tegenstelling tot mijn man die liefst 1 ding doet en dan ook heel goed. Als kind oefende ik in het schrijven van de tekst van een liedje en tegelijk een ander zingen. Van die dwaze dingen die kinderen doen. Maar het scherpte mijn geest en vooral mijn geheugen, wat weer handig was bij het leren van een proefwerk. Mijn jongere broer en ik staken elkaar de loef af bij het snel opzeggen van alle rugtitels van de Winkler Prinsencyclopedie in mijn vaders boekenkast. Zo leerden we al op drie- en vierjarige leeftijd lezen en dat leverde ons levenslang plezier op.
Maar om terug te komen op de conferentie met als thema “ordening van meertaligheid”, die het sluitstuk vormde van zeven weken consultaties over talen in Suriname. Talen zijn mijn hobby en ik vind het jammer dat ik nu pas in Suriname ben, zodat ik alleen de slotconferentie kon bijwonen. Hoewel ik mij niet voor 15 juni had opgegeven kreeg ik van die aardige meneer Roozen, die ook dagvoorzitter was, een Vipplaats op de eerste rij toegewezen, met extra stoel voor Wim, waar ik ook mijn blocnote kon neerleggen en in de pauze een broodje en een pakje mangojuice, die dezelfde heer attent verzorgde. Zo’n plaats heeft voordelen en nadelen. Je kunt alles op het podium goed volgen, maar je zit pal onder de ijskoude airco en je ziet niet wie er achter in de zaal zitten. Veel vrienden bleek bij de karige lunch, die Hr. Roozen schertsend een hapje noemde, wat het ook was.
De conferentie werd geopend met woorden van minister Raymond Sapoen van Onderwijs en Stanley Sidoel van het Directoraat Cultuur. De Taalraad onder de deskundige leiding van “oom “ Hein Eersel hield een aantal inleidingen, over talen, democratie en taalrechten (hijzelf verwees in dit verband naar artikel 8.2. van de grondwet, het enige artikel waar het woord taal in voorkomt en stelde onder meer dat iedere burger het recht heeft de eigen taal te gebruiken en daarin niet belemmerd mag worden door bv overheidsinstanties aan loketten.
– talen in historisch perspectief door Lila Gobardhan-Rambocus, die aagaf hoe de meertaligheid zich vanaf de vroegste tijden met één bevolkingsgroep, de reeds meertalige Inheemsen, ontwikkelde. Volgens haar zal de meertaligheid altijd blijven bestaan en het Nederlands, dat eigen is geworden, zeker nog 100 jaar. Wij hebben 23 verschillende talen hoorde ik tot mijn verwondering. Jaren geleden woonde ik in Leiden een interessante conferentie bij over talen in Suriname, waar ik leerde dat er alleen al 35 Inheemse talen in Suriname zijn. Met alle andere gesproken talen er bij zou je dus al over de 40 komen. Maar misschien zijn er inmiddels al weer talen verdwenen.
– standaardisatie en standaardisering van talen door Renate de Bies, die ook het woordenboek Surinaams Nederlands heeft samengesteld en die het aanschouwelijk illustreerde, door de vergelijking te trekken met kippen voor de consumptie, maar daardoor de noodzaak er toe goed duidelijk maakte. Vier fasen zijn nodig om een taal te standaardiseren: selectie, beregeling, uitvoering en onderhoud;
– landen met meer dan ‘’en officiële taal, zoals India, Zuid-Afrika en de Antillen werden toegelicht door Bholanath Narain;
– en tenslotte gaf Paul Middellijn op zijn eigen wijze een statement over de wenselijkheid van het Engels en desnoods het Spaans als officiële voertaal in plaats van het Nederlands dat afgebouwd dient te worden. Hij gaf voorbeelden van woorden in het Surinaams-Nederlands die uit het Engels of Spaans komen en wees op het economisch belang in de regio.
In de discussie met de zaal kwamen de diverse visies nog meer tot uiting en voordat de taalwet een feit is zal er nog heel wat water door de Suriname-rivier stromen.
Verfrissend was het blijspel Onder vrouwen over mannen van Bodil de la Parra, het regiedebuut van Helen Kamperveen. Drie voortreffelijke jonge actrices, waarvan twee van Helen’s theaterschool gaven vol humor en zichtbaar plezier hun visie op de Surinaamse man. De zaal voor meer dan 90 % gevuld met vrouwen in alle leeftijden genoot zichtbaar en hoorbaar en zelfs het handjevol mannen, zoals de mijne, die als excuus had dat hij mijn rolstoel moest “stoten”, kon om de pittige grappen lachen. Ik had mijn vaste VIP-plaats als gast en hoefde dus niet naar boven te worden gedragen. Het Patronaat heeft een oprit en een rolstoeltoilet had Helen mij trots verteld.
Maar de Mgr. Wulfingstraat veranderd helaas erg nu de drie huisjes met erven bij de brug over de Sommelsdijksekreek getransformeerd zijn tot parkeerterrein met portier voor het in aanbouw zijnde, vier verdiepingen tellende kantongerecht naast het Patronaat. Liever had ik gezien dat de RK meisjesscholen, de Hoedenvlechtschool en de Paulusschool gerestaureerd waren. Maar ook het bisdom lijdt onder de malaise en de regering bouwt wat zij wil. Toch denk ik dat ik liever een regeringsgebouw hier zie dan een zeshoog Chinees warenhuis., zoals er overal in de binnenstad en aan de rand van de stad oprijzen… Dat heet vooruitgang, waarbij het vooruitdenken wordt vergeten.
Op ‘Utrechtse Vrouwen spreken’ (Linked In) ontdekte ik een blog ‘Kopstukken in Komkommertijd’, van Sylvia Valkenburg, over haar zus, prof. dr. Patti Valkenburg, die als enige vrouw tussen drie laureaten, winnaar van de Spinozapremium is, een prestigieuze wetenschappelijke prijs van 2,5 miljoen euro, voor haar onderzoek naar Jeugd en Media. Sylvia beklaagt zich over de beperkte aandacht van het NOS-Journaal, dat het feit bovendien linkt aan domme studenten.
Onder vrouwen over mannen voor de tiende keer uitverkocht
door Rosita Leeflang
Paramaribo – Het productieteam en de cast van Onder vrouwen over mannen zijn trots. Het is gelukt reeds tien uitverkochte voorstellingen te geven. En de vraag is nog steeds groot. Dus wordt er nog één weekend gezellig gesproken over al die verhalen van de mannen die leven onder de vrouwen.
Op donderdag 16, zaterdag 18 en zondag 19 juni kunnen zij, die nog steeds geen kaart hebben kunnen bemachtigen of zij die het nogmaals willen zien, trekken naar Jeugdtheaterschool OnStage aan de Wulfingstraat. Wel moet vermeld worden dat de kaarten nu SRD 10 duurder zijn. “We moesten wel, omdat er geen subsidie meer is voor het project. Die was voor het ontwikkelen van de productie en tien voorstellingen. Er is echter nog zoveel vraag, maar geen sponsoring,” vertelt producent Ann Hermelijn. Zij gaat ook in op de klachten dat het zo moeilijk is om aan een kaart te komen.
“Die klachten hebben ons ook bereikt. De vraag is zo groot, omdat de mensen proactief zijn. Normaal moeten wij adverteren en wachten op de bezoekers. Maar nu zijn er al mensen die hun naam registreren voor de volgende keer. Als producent moet ik ook klantvriendelijk zijn, dus als mensen zich willen registreren laten wij dat ook toe. Zij krijgen dan te horen wanneer er weer voorstellingen zijn.”
Zelf denkt Hermelijn dat het stuk in trek is, omdat de mensen zichzelf herkennen, maar het ook komisch vinden. “Het is een feest. We ontvangen ze met muziek, aan het eind krijgen ze ook die baka bana met saus en is er ook veel discussie. Die avond is niet te lang, maar toch op een hoog niveau.”
Als producent zegt Hermelijn tevreden te zijn, maar toch niet helemaal. Ze is wel blij dat het stuk zo goed is ontvangen. Voor haar begon het als een maatschappelijk project, terwijl het voor regisseur Helen Kamperveen een kunstproject was.
Ook zij zegt niet te hebben gedacht aan nog meer voorstellingen. “Maar als het publiek dit zo waardeert, dan moeten wij toch moeite doen. We houden er niet veel aan over, maar doen het toch. Het is leuk voor het team en je maakt het voor de mensen,” zegt Kamperveen. Zij wist waar zij aan begon, maar zegt toch de reacties van het publiek te hebben afgewacht. Maar vanaf dag één ging het allemaal van een leien dak. “Voor mij was het anders, want het zijn geen professionele actrices en het is een pittige productie maar toch leuk. Ze staan open voor alles wat je voorstelt. Soms is een productie een feestje. Dit is zo eentje. Pas achteraf besef je hoe zwaar werken het is en je toch moe bent.”
Maar deze groep heeft hard gewerkt met discipline, een gegeven dat Kamperveen lang niet altijd tegenkomt. Als regisseur zou zij het geweldig vinden als de voorstelling naar Nederland mag, omdat ook de Surinamers daar het leuk zouden vinden om te zien. “Het moet toch ook leuk zijn om met iets lichts daar te spelen. Deze productie is geen moment bedoeld om serieus te zijn, maar toch gaat het ergens over.”
[uit de Ware Tijd, 10/06/2011]
Clark Accord naar laatste rustplaats gebracht
Gisteren, vrijdag 20 mei 2011, is Clark Accord in besloten familiekring naar zijn laatste rustplaats in Paramaribo gedragen. Voorafgaand was er een rouwdienst in de Sint Petrus en Paulus Kathedraal, geleid door pater Esteban Kross. De familie was in het wit gekleed, opgesierd met rood, de lievelingskleur van Clark.
“Clark was een inspirerende vriend, die hield van verhalen vertellen. Hij vermaakte ons vooral daar te vertellen welke passages hij niét in zijn boeken had opgenomen”, opende journaliste en vriendin Rosita Leeflang. Ook neefje Marac Accord en broertje Ricardo spraken de overledene toe. Onder de aanwezigen bevonden zich mensen uit de politieke wereld als doud-president Venetiaan en zijn echtgenote, de gewezen Surinaamse consul in Nederland Irma Loemban Tobing-Klein en directeur Cultuur Stanley Sidoel. “Wie schrijft, die blijft”, vat hij samen wat bij velen leeft. “Door zijn boeken heeft Clark zich onsterfelijk gemaakt. Tegelijk plaatste hij Suriname op de wereldliteratuurlijst.” Parlementslid Carl Breeveld had het over een emotioneel afscheid. “Vooral omdat het zo abrupt en plotseling gebeurd is. Clark is een duidelijk voorbeeld dat ook buiten onze landsgrenzen heel wat kundigheid en kennis is. Te lang hebben we van hen gedacht dat ze vijanden zijn, dat ze ons in de steek hebben gelaten. We moeten hen net omarmen.”
De prachtige stem van Denise Jannah’s troostte velen die Clark de laatste eer komen bewijzen. De sfeer van troost wordt versterkt door Hope and Togetherness. Nina Jurna, die speciaal voor de begrafenis uit Brazilië was gekomen en die met Clark het boek Met eigen ogen redigeerde, verwoordde de veelzijdigheid van Clark. Hij zat boordevol ideeën en had nog zoveel plannen. “Ik vind je een fantastisch mens . Hoewel veel mensen mij hebben gezegd dat afscheid nemen niet bestaat, is het moeilijk om afscheid te nemen van jou. Maar ik voel me vereerd om je gekend te hebben. Ik wens je een hele goede reis”, zei Nina Jurna. Zij vertolkte hiermee de mening van iedereen die Clark goed had gekend.
Ook actrice Helen Kamperveen woonde het afscheid bij; zij die als eerste de rol vertolkte van Maxi Linder in de theaterversie van De koningin van Paramaribo stelde zo toch de persoon aanwezig die van prostituee door Clarks tekst een gedenkwaardige plaats kreeg in de Surinaamse geschiedenis van de 20ste eeuw.
Na de dienst werd de witte kist al dansend naar de rooms-katholieke begraafplaats gebracht. De teraardebestelling zelf vond plaats in de stromende regen.
Klik hier voor een video van de begrafenisdienst
Clark Accord herdacht met singi-neti
Schrijver Clark Accord werd tijdens een singi-neti donderdagavond op niet-traditionele wijze gememoreerd. De sfeer in de volle zaal van Theater Unique, werd met het uur opgewekter, vooral toen Clark als auteur, visagist en goede vriend door verschillende sprekers werd belicht.
“Wij vieren zijn leven”, met deze woorden opende Lucille Deekman, conferencier, de avond. Beelden uit de tv-programma’s die Accord presenteerde, werden vertoond. Model Euridice Nortan vertelde hoe Accord als visagist ook de bakens voor het Surinaamse modellenwerk heeft verzet. “Na jaren onderhandelen haalde Clark het magazine Marie Claire naar Suriname; alleen maar omdat hij de wereld wou laten zien hoe Suriname is. Als we iets moeten leren van hem, dan is het wel dat we steeds onze liefde voor ons land moeten uitdragen.”
Er werd niet alleen verteld over Clark Accord, ook zijn rijke oeuvre werd opnieuw tot leven getoverd. Zo kroop Helen Kamperveen nog eens in de huid van de beruchte prostituee Maxi Linder, zoals ze elf jaar geleden al deed in de theatermonoloog rond Accords bestseller. Journaliste – en vriendin – Rosita Leeflang las een pittige passages voor uit zowel De koningin van Paramaribo als Tussen Apoera en Oreala. Tot groot vermaak van de toehoorders. Leeflang, bracht de aanwezigen aan het lachen met enkele erotisch getinte passages.
Ook Clarks voorleessessies voor scholieren werden gememoreerd. “Ik herinner me het laatste bezoek van Clark aan een Surinaamse school, de Ellenschool in Commewijne”, sprak Ismene Krishnadath, voorzitter van de Schrijversgroep ’77, een collectief waarvan ook Accord lid was. “Op die momenten was Clark echt in zijn element, voorlezen deed hij dolgraag. Alle scholieren kwamen naar hem luisteren, zelfs leerlingen van andere scholen. Clark leefde voor zijn publiek, een publiek dat niet alleen uit de elite bestond.”
Na dit gedeelte, werd de avond voortgezet met stichtelijke liederen. Enkelen die het niet langer konden volhouden, barstten in tranen uit.
Clark Accord overleed op woensdag 11 mei in Nederland. Vanmiddag vindt de uitvaartdienst plaats in de Sint Petrus en Paulus Kathedraal in Paramaribo. De begrafenis vindt in familiekring plaats.
Cliff San A Jong exposeert na 25 jaar
door Claudine Saaki
Paramaribo – Na 25 jaren lang niet geëxposeerd te hebben, laat kunstenaar Cliff San A Jong een totaal nieuwe kant van zijn kunst zien. Een paar van de tentoongestelde schilderijen zijn voorstudies van wat de kunstenaar in de toekomst wil doen. De naamloze expositie duurt twee weken en wordt geopend door Helen Kamperveen.
“Mijn schilderijen gaan altijd over de liefde, love. Dat is wat in mij zit,” is de reactie van San A Jong wanneer aan hem gevraagd wordt waarom de expositie geen naam heeft. Volgens hem ontbreekt de liefde voor elkaar in Suriname en is het momenteel wel hard nodig. “Mensen misbruiken elkaar op elk gebied.”
Dit is een van de schilderijen die ook deel uitmaakt van de expositie van Cliff San A Jong. (foto @ Stefano Tull)
Deze expositie beschouwt hij als zijn taal om mensen te laten weten dat het anders kan. Zijn inspiratiebron is het leven zelf. “Ik word geïnspireerd vanuit mijn ziel. Dat wat in jou is borrelt naar boven en vertaalt zich daarna.” Van nature is de kunstenaar een heel spiritueel mens en hij doet minstens twee keer per dag aan Yoga.
De specialiteit van de kunstenaar is het schilderen van portretten van mensen. Hij gebruikt acryl en olieverf op canvas. San A Jong houdt van duurzaamheid en kwaliteit en hanteert daarom de duurste olieverf die verkrijgbaar is, afkomstig uit Nederland.
Het talent is hem aangeboren. Op zijn dertiende jaar begon hij te schilderen, maar vanaf zijn achttiende pakte hij het heel serieus aan. In 1986 deed hij voor het eerst mee aan de Nationale Kunstbeurs.
De opening begint vandaag om acht uur ‘s avonds in de Royal House of Art in Royal Torarica. De resterende dagen is de expositie open voor het publiek van negen uur ‘s morgens tot drie uur ‘s middags en op woensdag en vrijdag van zeven uur ‘s avonds tot negen uur s avonds .
[uit de Ware Tijd, 18/05/2011]
Knap stukje acteerwerk
Première Onder vrouwen, over mannen
door Rosita Leeflang
Paramaribo – Daar gingen na afloop van de première vrijdag vele gesprekken over: de dames in de productie. Onder vrouwen over mannen zetten een knap stukje acteerwerk neer. De manier waarop ze emoties kunnen weergeven, maar ook kunnen wisselen van sekse, levert vaak komische momenten op. Maar wie goed kijkt, weet dat Hilkia Lobman, Cher Spalburg en Marianne Cornet niet over een nacht ijs zijn gegaan om de karakters die van ze worden gevraagd neer te zetten.
De productie wordt in iets langer dan een uur neergezet. Een echte verhaallijn is er niet, maar toch zijn de gebeurtenissen met elkaar verweven met een spannend verloop en een verrassend eind. De drie vriendinnen zitten vaak met elkaar te praten over hun eigen relaties en schromen niet elkaar uit te lachen wanneer het op dat stuk minder goed gaat met de ander. Adviezen worden over en weer gegeven, met resultaten die worden geëvalueerd. Er wordt gedanst, gezongen, gelachen, gehuild, geëvalueerd en gedronken. Ook de visie van de man komt voorbij. Zoals die onderling praten over de vrouw, maar ook naar haar kijken wanneer die voorbij komt. Door middel van informatieve tv-programma’s wordt er van alles behandeld.
.
Onder vrouwen over mannen leeft en houdt je aandacht constant vast. De begeleiding van de liveband geeft daar extra dimensie aan. Zoals regisseur Helen Kamperveen had aangegeven zijn de scherpe kantjes ervan afgehaald. Hier en daar wordt er ‘plat’ gesproken, maar niet ordinair. Wanneer de Ware Tijd enkele mannen aanspreekt na de voorstelling, moeten zij hartelijk lachen wanneer wordt gevraagd of zij zich aangesproken voelen. Bijna unaniem is het antwoord ‘neen hoor, ik heb zeer genoten’. Naast het acteerwerk van de drie dames, is regisseur Edwin Gefferie onder de indruk van het geheel, zoals de belichting en het geluid. “Knap gedaan hoor.” Speciaal voor de première is tekstschrijver Bodil de la Parra overgekomen. “Ik ben zeer trots op wat Helen en haar team vanavond hebben neergezet.”
De voorstellingen voor het komend weekend zijn inmiddels uitverkocht. Producent Ann Hermelijn zegt dat er nog meer voorstellingen komen in mei. Wie wil genieten van een komische avond, kan zich dus alvast warm maken om een kaartje te bemachtigen. Vooral de ‘pittige’ verrassing bij het verlaten van de zaal van Jeugdtheaterschool On Stage, zal maken dat je nog een paar dagen discussiestof zal hebben.
[uit de Ware Tijd, 11/04/2011]
Op hol geslagen publiek bij try out Onder vrouwen over mannen
“It’s ladies night and the feeling’s right, ow yes it’s ladies night, ow what a nightŠ” weerklinkt door de luidsprekers bij het begin van het nieuwste muziektheater van Helen Kamperveen, Onder vrouwen over mannen. Het lied wordt gezongen door een live band, bestaande uit drie mannen en een zangeres. Je zou denken dat deze drie muzikanten de enige mannen in de zaal zijn, maar nee, er zijn nog behoorlijk veel andere mannen te spotten. De actrices komen het podium opgelopen en het publiek gaat al meteen uit zijn dak. Onder vrouwen over mannen vertelt, aan de hand van korte samenhangende scènes, de liefdes-, seks-, en relatieproblemen van drie jonge vrouwen. De actrices Marianne Cornet, Hilkia Lobman en Cher Spalburg kunnen rekenen op bulderend gelach van het publiek.
“Het publiek deed heel leuk mee en dat geeft je meer kracht en spirit om door te gaan. Soms krijg je het gevoel om mee te lachen, maar je moet in karakter blijven”, vertelt actrice Marianne Cornet. Regisseur Helen Kamperveen vond het een goede try-out, maar zegt dat het applaus en het gelach een nieuwe moeilijkheidsgraad is voor de actrices. “We hadden niet verwacht dat er de hele tijd gelachen zou worden. Daarover heb ik net met de actrices gesproken. Je kan niet bij elke lach gaan wachten, want dan duurt de voorstelling dubbel zo lang en dan is het ritme van het stuk weg”, meent Kamperveen.
De catchy one-liners en sappige dialogen zijn van de hand van Bodil de la Parra. Zij heeft het stuk helemaal herschreven, volgens het oorspronkelijke concept, nadat ze gesprekken had met tien Surinaamse vrouwen. “Ik ben hartstikke trots. Het is goed gespeeld en goed geregisseerd. Wanneer ik morgen ook kom kijken, ga ik helemaal achterin zitten om het publiek te zien. In Suriname reageert het publiek heviger dan in Nederland, met meer geluiden en arm- en beenbewegingen. Het is gewoon een feestje”, zegt de la Parra. De actrices zelf zijn ook tevreden over hun prestaties na de zware repetities. “In twee weken tijd moesten we heel het script uit het hoofd kennen, zodat we konden spelen, want we hadden niet zoveel tijd. We hebben iets minder dan anderhalve maand gerepeteerd. De scène met het liedje Stand by me heb ik vaak moeten oefenen. Ik zing het liedje gedeeltelijk vals en ik barst in tranen uit. Dat is echt moeilijk voor me omdat ik zangeres ben”, vertelt Cornet. Onder vrouwen over mannen heeft de twee komende weekends zes speeldata in On Stage Theater, maar alle tickets zijn reeds uitverkocht. Kamperveen verzekert dat er in mei en juni meer voorstellingen zullen komen. “Mensen willen tegenwoordig gewoon lachen he. Er valt veel te lachen tijdens de voorstelling en er zit veel herkenning in. Dat is een formule die altijd werkt”, aldus Kamperveen.
[uit De West, 8 april 2011]
Bruisende ‘Ladies night’ in theater On Stage
door Diederik Samwel
Vanavond [8 april] gaat de muzikale komedie Onder vrouwen over mannen in première in theater On Stage. Een hilarische voorstelling van drie actrices die alle registers opentrekken.
Op de tonen van ‘Three times a lady’ schuifelt het publiek de zaal binnen. De band, achter op het podium, speelt ingetogen. Even later gaat het tempo omhoog met ‘Ladies night’ en wordt het nog swingender met ‘I’m every woman’. Dan, na een korte introductie van zangeres Helianthe Redan, staan de drie actrices al op het podium. Trots en uitdagend kijken ze de zaal in. Voor wie het nog niet door had: vanavond staat de vrouw centraal.
De dames kondigen een ‘informatieve informatieavond’ aan over vrouwenzaken als incontinentie, pijn tijdens het vrijen en verzakking van de baarmoeder. De zaal, voor driekwart gevuld met vrouwen, schiet meteen in de lach. Mogelijk ook een bevrijdende lach. Het stuk heet immers niet voor niets ‘Onder vrouwen over mannen’ en het publiek weet niet wat het te wachten staat en hoe confronterend de voorstelling wordt.
In de anderhalf uur die volgen blijft het tempo voortdurend hoog en valt er nog veel meer te lachen. De drie vrouwen voeren snedige dialogen waarin ze hun oersaaie seksleven doornemen, intieme verlangens uitspreken en de Surinaamse man op zijn nummer zetten. Nee, de ideale man bestaat niet, en al helemaal niet in Suriname. ‘Dream on baby’. Want wat valt er nou te kiezen? De Javaanse man is strontjaloers, de koelie zoekt zijn vertier in drank en bordeelbezoek, de creool is niet te vertrouwen, de Chinees werkt dag en nacht en die bakraman… Tsss. Mooie praatjes hangen ze op, maar die ketting die ze je cadeau doen blijkt gewoon van bladgoud. Mi taigi yu…
De drie vrouwen op het podium halen alles uit de kast. Ze lonken, draaien met de billen, laten tyuries knallen, drinken Borgoe-cola, gaan los op de dansvloer of geven een zwoele dansshow ten beste. Met evenveel overtuiging kruipen ze in een mannenrol, compleet met keurende blikken, zoetsappige verhaaltjes en vunzige gebaartjes.
De zaal houdt het niet meer en geeft open doekjes. Nadat Marianne Cornet hartverscheurend in tranen uitbarst tijdens het zingen van ‘Stand by me’. Of wanneer Hylkia Lobman als man compleet uit haar dak gaat wanneer zijn vrouw niet eens reageert op zijn bevel om als de bliksem djogo’s en sopi voor hem en zijn mati’s aan te rukken. Ook de derde actrice, Cher Spalburg, oogst bijval op het moment dat ze al haar agressie de vrije loop laat. Zo boos is ze over de Surinaamse man die altijd te laat thuis komt, om de haverklap uitloopt en niet eens een origineel smoesje kan verzinnen.
Een confronterende voorstelling? Naast gelach en gebrul klinken ook instemmende geluiden uit de zaal. “Ja, zo zijn ze, die mannen!”, fluistert een dame. De daverende lach lijkt niet altijd vrij van herkenning over de taferelen die zich op het podium afspelen. En of de Surinaamse man er zo bekaaid vanaf komt? Goed beschouwd gaat de voorstelling net zo goed over de Surinaamse vrouw waarbij de actrices hun best doen om elkaar en ook zichzelf te kijk te zetten.
Tijdens de try out zijn er zeker nog schoonheidsfoutjes. De grootste hindernis lijkt hoe de actrices hun timing aan de uitbundige reacties van de zaal kunnen aanpassen. Maar dat is een luxeprobleem dat vanavond tijdens de première waarschijnlijk al wordt opgelost.
De regie van Onder vrouwen over mannen is in handen van Helen Kamperveen. Het stuk is geschreven door Bodil de la Parra die zelf in de Nederlandse versie speelde en vanaf oktober een geheel nieuwe Surinaamse voorstelling in elkaar zette. De muziek komt voor rekening van de band van Jimmy Westfa (gitaar), Michel van Hetten (keyboard), Jered Eduard (drum) en zang Helianthe Redan. Behalve de première zijn ook de voorstellingen van zaterdag en zondag uitverkocht. Half mei volgen nog vier opvoeringen in theater On Stage.
[uit Starnieuws, 8 april 2011]
Onder vrouwen over mannen
Komisch verhaal met pittig Surinaams sausje
door Rosita Leeflang
Paramaribo – De actrices Marianne Cornet, Hilkia Lobman en Cher Spalburg spelen, zingen en dansen in de vrolijke muzikale komedie. Zij nemen hun mannen maar vooral ook zichzelf niet al te serieus. Onder vrouwen over mannen is de eerste grote productie die Helen Kamperveen regisseert in haar eigen theater. Ze vertelt hoe ze op het idee kwam en wijst naar een poster op de muur.
“Bodil de la Parra, de schrijfster, heeft in Nederland een paar jaar geleden een productie volgens hetzelfde concept gemaakt, waarmee zij naar Suriname wilde komen. De inhoud was mij iets te grof, ze ging praten met producent Ann Hermelijn en zij besloten met behoud van het Nederlandse concept een Surinaamse versie te laten schrijven, die met een Surinaamse cast gespeeld kon worden. De la Parra werd uitgenodigd voor het schrijven van de tekst. Vervolgens zijn er Surinaamse vrouwen gezocht die openhartig wilden praten met de schrijfster over hun relaties en gevoelens.
Het werd een stuk over drie vriendinnen die vrijuit met elkaar praten over hun relaties, liefdesleven en verlangens. Karakter A, de meest geëmancipeerde van de drie, besluit uit haar niet bevredigende relatie te stappen en op zoek te gaan naar haar prins op het witte paard. Karakter B zit vast in een relatie waar intimiteit ontbreekt. Karakter C heeft een slaapverwekkende uitwerking op haar partners. Alle drie dromen van de ideale partner. Met ondersteuning van een live-band: Jimmy Westfa, Michel van Hetten, Jered Eduard en Helianthe Redan wordt deze muziektheatervoorstelling een swingende beleving.
“Het is een komisch stuk over the battle between the sexes, maar aan het eind komt het helemaal goed. De minimale leeftijd voor de voorstelling is achttien jaar, omdat er openlijk wordt gesproken over relaties en seks.” Kamperveen zegt dat bepaalde harde uitspraken zijn weggelaten. “Wij Surinamers praten verbloemend, dus hebben wij zaken zodanig verwoord dat je gelijk zal begrijpen waar het over gaat zonder dat we de dingen bij de naam noemen.”
De voorstelling duurt vijf kwartier, zonder pauze. Het wordt elke avond vanaf acht uur een lichte en vrolijke avond met muziek in On Stage. Kamperveen en de actrices hebben over deze voorstelling een pittige Surinaamse saus gegoten. Dat is in ieder geval al te merken aan de repetitie. De vrouwen zitten goed in hun rol en hebben er plezier in. Kamperveen knikt vaker goedkeurend, terwijl zij af en toe driftig schrijft op de vellen papier op haar schoot. Dat wil zeggen dat acteurs en band nog de laatste pingi’s zullen krijgen, waardoor het publiek vanaf vrijdag gegarandeerd is van een smaakvolle productie Onder vrouwen over mannen.
[uit de Ware Tijd, 06/04/2011]
RSS
Facebook
Twitter
