Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
De rehabilitatie van een heroïsche Surinamer
Het toentertijd voortslepende politieke vraagstuk van ‘Onafhankelijkheid nu, of later’, bleek kort na de algemene verkiezingen van 1973 plotseling geen issue meer. De overwegend Creoolse NPK, die door een nipte meerderheid van enkele zetels in het parlement een coalitieregering onder leiding van premier Henck Arron had gevormd, maakte kort na de inauguratie, als donderslag bij heldere hemel, bekend dat niet later dan 25 november 1975 Suriname een onafhankelijke staat zou zijn.
Met deze felle actie en reactie ultimo 1973 was de toon gezet voor het glibberige politieke traject naar november 1975. Eigenlijk toen reeds, tot kort voor de onafhankelijkheidsdatum zouden op partijbijeenkomsten en propagandacampagnes, in stad en land, rede en ratio nauwelijks meer factoren van betekenis zijn. Laaiende redevoeringen over en weer, druipend van emotionele retoriek en geladen opzwepende taal zouden de overheersende kenmerken worden in het credo van beide strijdvaardige politieke leiders. De impact naar de samenleving was vernietigend. Het land gleed langzaamaan af naar de grenzen van oproer en anarchie en naarmate de datum van 25 november nabij kwam raakte het volk steeds meer overmand door wanhoop en vertwijfeling. Politiek en sociaal-maatschappelijk onbegrip en onbezonnen historische gedrevenheid hadden Suriname onafwendbaar naar de rand van een etno-culturele catastrofe gebracht. Menige oprechte landgenoot hield bevreesd het hart vast voor de ramp die dreigde zich te voltrekken en duizenden andere doodangstigen besloten het zekere voor het onzekere te nemen door huis en haard voor een schijntje van de hand te doen en de wijk te nemen naar het koude verre Nederland…
De van eertijds stralende blauwe hemel boven de hoofdstad werd grauwer en gaandeweg onheilspellend donker… Immers, Surinames meest dominante demografische karakteristiek… Hindostanen en Creolen, waren na ruim een eeuw van spontane tolerantie en voorbeeldige symbiose, door ongefundeerde angst en politieke onvolwassenheid op ramkoers geraakt… Over en weer werden de messen nu geslepen en het kruit stevig aangestampt… ‘s Lands gezapige toekomst leek ineens onstuitbaar af te glijden naar een luguber donker zwart gat…
Het is dit bestuur, hoe kan het ook anders, aan wie thans geappelleerd wordt de historische daad te volbrengen George Hindori, helaas postuum, in ere te herstellen. Meer nog, hem wederom in de partij te doen registreren en in de galerij der ereleden zijn verdiende plaats te geven. Rehabilitatie van George Hindori is in elk opzicht toe te juichen en in nationaal-historisch perspectief zeer wel gerechtvaardigd. Eerherstel van zo’n grote zoon en VHP-er, zal uiteindelijk niet enkel de bevestiging zijn van ‘s mans uitzonderlijke vaderlandsliefde en verheven maatschappelijke moraal doch eveneens de onuitwisbare manifestatie van een progressief, kranig en kordaat hoofdbestuur van Surinames meest toonaangevende politieke partij.*gedoeld wordt op de patstelling in het parlement toen er, vanwege staking der stemmen, geen wettelijke basis voor onze soevereiniteit kon worden bereikt.