Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Hindori George
Jan Haakmat draagt gedenkboek op aan de jeugd
Auteur Jan Haakmat heeft exemplaren van zijn gedenkboek Ter herinnering aan de Onafhankelijkheid van Suriname – 25 november 1975 overhandigd aan minister Faizal Abdoelgafoer van Sport en Jeugdzaken. Ook de kinderen van George Hindori, Manodj en Djaienti, hebben een boek ontvangen. Op Onafhankelijkheidsdag bood hij president Desi Bouterse op het presidentieel paleis het eerste exemplaar van dit gedenkboek aan. read on…
George Hindori liet zich niet regisseren
door Evert G. Gonesh (eerder bekend als Evert Azimullah-red.)
Het optreden van George Hindori in de maanden voorafgaand aan de onafhankelijkheid van Suriname, zoals beschreven in de biografie van Peter Meel, is door Roy Khemradj weergegeven in Starnieuws van 26 december 2014 [zie bericht hieronder op CU]. De door Henck Arron aan zijn biograaf gegeven uitleg waarin wordt gesuggereerd dat Hindori zich door Arrons perschef George Hering als “een vogeltje in de klep heeft laten vangen” wekt niet alleen de indruk van een onnozele politicus, maar doet bovenal afbreuk aan juist het bekende intellectuele vermogen van een zo evenwichtige persoonlijkheid als George Hindori. Dat Arron bovendien wordt aangeduid als de ‘grote regisseur’ van Hindori’s besluit tot het doorbreken van de politieke patstelling waarin Suriname was beland, behoeft enige nuancering. read on…
Henck Arron regisseerde vertrek George Hindori uit VHP
door Roy Khemradj
Niet Joop Den Uyl, niet Jan Pronk, niet Nederlandse parlementariërs, maar Henck Arron is aan de vooravond van de onafhankelijkheid van Suriname, de grote regisseur geweest van het nog steeds veel besproken ‘verraad van George Hindori aan de VHP’. Oud-premier Henck Arron onthult dit in de onlangs verschenen Man van het moment – een politieke biografie van Henck Arron, geschreven door historicus Peter Meel. read on…
De rehabilitatie van een heroïsche Surinamer
door Sonny Hira
.
Op 25 november zullen wij 38 jaar staatkundige onafhankelijkheid gedenken. Een gebeurtenis die door veel jongeren slechts aan de hand van wat foto- en filmbeelden en oude krantenartikelen herbeleefd zal worden. Voor hen die er wel bij waren, babyboomers en de generatie daarvoor, vormt de herinnering aan de nacht van 25 november, naast die van een imposante nationale festiviteit, ook nog de verlossende apotheose van een bijna rampzalig historisch evenement.
Het toentertijd voortslepende politieke vraagstuk van ‘Onafhankelijkheid nu, of later’, bleek kort na de algemene verkiezingen van 1973 plotseling geen issue meer. De overwegend Creoolse NPK, die door een nipte meerderheid van enkele zetels in het parlement een coalitieregering onder leiding van premier Henck Arron had gevormd, maakte kort na de inauguratie, als donderslag bij heldere hemel, bekend dat niet later dan 25 november 1975 Suriname een onafhankelijke staat zou zijn.
Bij de oppositionele, overwegend Hindostaanse VHP sloeg dit onverwachte besluit evenwel als een kanjer van een bom in en werd de soevereiniteitsaankondiging veeleer als een dolksteek in de rug van de natie ervaren. Immers, het thema van de onafhankelijkheid was volgens de Oranjepartij nergens aan de orde gekomen tijdens de bewuste verkiezingsstrijd van 1973. Bovendien was de VHP van oordeel dat een dermate belangrijke historische stap zeer wel overwogen en uiterst nauwkeurig diende te worden voorbereid. Derhalve moest volgens de Oranje partijleiding tegen dit abrupte plan van de NPK-regering op alle fronten krachtige weerstand worden geboden en de totale natie, doch in het bijzonder de eigen traditionele aanhang, zou tegen dit voornemen in stelling moeten worden gebracht.
Met deze felle actie en reactie ultimo 1973 was de toon gezet voor het glibberige politieke traject naar november 1975. Eigenlijk toen reeds, tot kort voor de onafhankelijkheidsdatum zouden op partijbijeenkomsten en propagandacampagnes, in stad en land, rede en ratio nauwelijks meer factoren van betekenis zijn. Laaiende redevoeringen over en weer, druipend van emotionele retoriek en geladen opzwepende taal zouden de overheersende kenmerken worden in het credo van beide strijdvaardige politieke leiders. De impact naar de samenleving was vernietigend. Het land gleed langzaamaan af naar de grenzen van oproer en anarchie en naarmate de datum van 25 november nabij kwam raakte het volk steeds meer overmand door wanhoop en vertwijfeling. Politiek en sociaal-maatschappelijk onbegrip en onbezonnen historische gedrevenheid hadden Suriname onafwendbaar naar de rand van een etno-culturele catastrofe gebracht. Menige oprechte landgenoot hield bevreesd het hart vast voor de ramp die dreigde zich te voltrekken en duizenden andere doodangstigen besloten het zekere voor het onzekere te nemen door huis en haard voor een schijntje van de hand te doen en de wijk te nemen naar het koude verre Nederland…
De van eertijds stralende blauwe hemel boven de hoofdstad werd grauwer en gaandeweg onheilspellend donker… Immers, Surinames meest dominante demografische karakteristiek… Hindostanen en Creolen, waren na ruim een eeuw van spontane tolerantie en voorbeeldige symbiose, door ongefundeerde angst en politieke onvolwassenheid op ramkoers geraakt… Over en weer werden de messen nu geslepen en het kruit stevig aangestampt… ‘s Lands gezapige toekomst leek ineens onstuitbaar af te glijden naar een luguber donker zwart gat…
Zo ongeveer was het diep tragische politieke landschap aan de vooravond van de onafhankelijkheid toen ineens, als een reddende engel, een nobele, waardige zoon van ons land, vastbesloten de ontstane impasse* te doorbreken, doelbewust ertoe overging zich op te werpen als redder van de natie door over te stappen naar het ‘vijandige’ kamp en alzo, welbewust zijn eigen politieke vaartuig (VHP) achter zich verbrandde. George Hindori, de eenzame held van 25 november 1975. Door zijn eigen politieke toekomst op te offeren had hij de onafhankelijkheid van ons land gered en het licht in onze samenleving weer doen schijnen…Iedere seniore VHP’er weet hoe het Hindori nadien in de partij is vergaan. Welke vernederende afgang hij heeft moeten doorstaan. Zijn excommunicatie door de toenmalige paternalistische voorzitter van de Oranjepartij. En zijn talloze vergeefse pogingen om als renegaat toch nederig ‘naar Canossa te gaan’. En hoe hij in de Olifant een onverbiddelijke partijleiding vond die hem genadeloos degradeerde van nationale held tot politieke paria. Gedetailleerd daar nog verder op in te gaan heeft vanwege veronderstelde bekendheid met de feiten in dit kader weinig zin.
Wanneer de inmiddels bekende beelden van het festijn van de onafhankelijkheid wederom in de ether zullen zijn en het toenmalige boegbeeld van de VHP, in close-up omhelsd wordt en breedlachend felicitaties in ontvangst neemt, moet men zich wel in alle ernst afvragen of dat wel het juiste paard is dat daar de haver krijgt toegediend. En of na 38 jaar het niet de hoogste tijd is de kronieken van onze onafhankelijkheid meer in overeenstemming te brengen met de echte werkelijkheid; en wat deze specifieke historische passage betreft de ‘de tuin van Clio’ netjes wordt opgeschoond.Met het imposante aantreden van de fiere, fleurige en dynamische voorzitter: Chandrikapersad Santokhi, nu inmiddels drie jaar de onbetwiste en blitse leider van de Oranje partij, heeft de geest van progressie, innovatie en natievorming in de VHP zich meer dan ooit stevig en onaantastbaar vast genesteld.
Het is dit bestuur, hoe kan het ook anders, aan wie thans geappelleerd wordt de historische daad te volbrengen George Hindori, helaas postuum, in ere te herstellen. Meer nog, hem wederom in de partij te doen registreren en in de galerij der ereleden zijn verdiende plaats te geven. Rehabilitatie van George Hindori is in elk opzicht toe te juichen en in nationaal-historisch perspectief zeer wel gerechtvaardigd. Eerherstel van zo’n grote zoon en VHP-er, zal uiteindelijk niet enkel de bevestiging zijn van ‘s mans uitzonderlijke vaderlandsliefde en verheven maatschappelijke moraal doch eveneens de onuitwisbare manifestatie van een progressief, kranig en kordaat hoofdbestuur van Surinames meest toonaangevende politieke partij.*gedoeld wordt op de patstelling in het parlement toen er, vanwege staking der stemmen, geen wettelijke basis voor onze soevereiniteit kon worden bereikt.
RSS
Facebook
Twitter
