Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Hasselbaink Sergio
De Vrek van Molière door donkere acteurs
Primeur Nederlandse theatergeschiedenis
Producent Van Engelenburg brengt De Vrek opnieuw naar de Nederlandse theaters maar dit keer, een primeur in de Nederlandse theatergeschiedenis, met een geheel Surinaamse/Antilliaanse cast. Zeven acteurs, onder wie Kenneth Herdigein, Rogier Komproe, Sergio Hasselbaink en Imanuelle Grives, zetten de karakterkomedievan Molière die ruim 350 jaar geleden in première ging, opnieuw neer. De voorstelling in de regie van Hans van Hechten gaat op 23 februari 2015 in de Stadsschouwburg in Amsterdam in première. read on…
De vrek (van Molière) – Klassieke komedie in full colour
Hebzucht kent geen grenzen. Na 350 jaar trekt Van Engelenburg De Vrek een eigentijds jasje aan. Met: Kenneth Herdigein, Sergio Hasselbaink, Rogier Komproe, Maikel van Hetten, Imanuelle Grives, Werner Kolf, Shertise Solano
Hebzucht kent geen grenzen.
O, geld, mijn arme geld,
mijn lieve, lieve geld.
Wat moet ik zonder jou?
De enige vriend die ik heb.
O, geld, mijn arme geld,
mijn lieve, lieve geld.
Wat moet ik zonder jou?
De enige vriend die ik heb.
In deze karakterkomedie van Molière zien we hoe een man zijn menselijkheid verliest omdat hij de munt verkiest boven zijn zoon. Dé thematiek van deze tijd. Regisseur Hans van Hechten maakt hier een eigentijdse toneeluitvoering van. Uitbundige speelstijl en taalgrappen maken dit stuk tot vermaak voor iedereen. Gun uw toneelpubliek een vrolijk en verrassend avondje uit!
Sonny Boy schiet met losse flodders
door Tom van Moll
Sonny Boy heeft in Nederland al minstens vierhonderdduizend bezoekers getrokken. Het boek van Annejet van der Zijl verkocht al even zo vaak. De waargebeurde geschiedenis van Waldy Nods en zijn ouders is dan ook bijzonder aangrijpend. Regisseur Maria Peters weet dat slechts ten dele op het grote scherm te krijgen.
Waldemar Nods (Sergio Hasselbaink) is een Surinaamse jongen die na de dood van zijn moeder naar Nederland vertrekt om te studeren. In het kille Nederland van de jaren ’20 wordt hij niet met open armen ontvangen. Hij vindt onderdak bij de zeventien jaar oudere Rika (Ricky Koole), moeder van vier kinderen, en wordt op haar verliefd. De losbandige Rika is zelf ook een buitenbeentje, want ze is verstoten door haar familie en haar overspelige, conservatief protestantse man (Marcel Hensema). Ook het contact met haar kinderen raakt ze kwijt. Van Waldemar krijgt ze een zoon, Waldy, die ze liefkozend ‘Sonny Boy’ noemen, naar een bekend liedje uit die tijd. De situatie wordt er niet gemakkelijker op wanneer de Tweede Wereldoorlog uitbreekt. Het echtpaar besluit onderduikers te huisvesten in hun pension, maar belanden daardoor in een concentratiekamp.
De overmaat aan figuranten lijkt een watermerk voor het productieteam Shooting Star Company, want ook in Kruimeltje en Pietje Bell wemelen ze door de straten. Ze brengen de prachtige decors tot leven en door de kostuums wordt een goed tijdsbeeld opgeroepen. Helaas zijn ze lang niet allemaal even ervaren. Het komt de filmbeleving niet ten goede wanneer een lijk dat in een tragische scène uit de trein wordt gegooid, samenkrimpt en met de ogen knippert. Dat de Surinamers en de Duitsers met een overduidelijk Hollands accent spreken, leidt eveneens af. De kinderen in de bijrollen spreken hun teksten vaak wat houterig uit, maar hun aandoenlijke one-liners zorgen wel weer voor voldoende humor in het anders zo treurige verhaal. Acterende rots in de branding is Koole (Wit Licht). Zij draagt zonder twijfel de film. Ze brengt het beste naar boven in debutant Hasselbaink, die de juiste uitstraling heeft maar zonder haar wat verloren loopt.
Omdat het gaat om een boekverfilming en een waargebeurde geschiedenis, heeft Peters zich weinig vrijheden veroorloofd. Het verhaal zelf is rijk aan drama, maar overbrugt een lange tijdsspanne. Ondanks de korte flashbacks naar de jonge Waldemar in Suriname, blijven de gebeurtenissen te veel op zichzelf staan. Bindende motieven en thema’s (zoals uitsluiting en discriminatie) zijn noodzakelijk om er een geheel van te kneden. Toch lijkt Waldemars huidskleur er tijdens de oorlog niet meer zo toe te doen. Het laatste deel van de film lijkt daarom op zichzelf te staan, waardoor het groots bedoelde einde, eigenlijk een sisser is.
[uit de Ware Tijd, 15 april 2011]
Van Sonny Boy naar Sonny Man
door Donovan Mijnals
Paramaribo – Sonny Boy is een veelbesproken film die vooral verschillende emoties weet los te rukken. Bij de persconferentie gisteren in de Banquethal van Hotel Torarica, is Waldemar ‘Waldy’ Nods er in ieder geval heel positief over. De Sonny Boy waar de film over verhaalt is inmiddels uitgegroeid tot een Sonny Man op gevorderde leeftijd.
Hij vertelt dat hij zijn ouders niet meer heeft mogen aanschouwen nadat die naar een concentratie kamp gebracht werden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Met deze film kreeg hij naar eigen zeggen toch die kans om ze te zien zoals hij zich ze herinnert: een groot compliment aan vooral de acteurs Sergio Hasselbaink en Ricky Koole, die het echtpaar speelden.
Voordat Sergio aan deze productie meewerkte had hij nog niet gehoord over Waldemar Nods en diens verhaal. “Maar nadat ik ben uitgenodigd heb ik het boek meteen aangeschaft en in één keer uitgelezen.” De acteur, die Waldemar senior speelt in de door Maria Peters geregisseerde film, wilde vooral een waarheidsgetrouwe verschijning neerzetten. “We moeten niet uit het oog verliezen dat dit de geschiedenis is van die man [van Waldemar jr … red.]. Ik wilde hem niet krenken door iets uit te beelden of zelfs te zeggen dat niet zo is geweest.
Bij Waldemar zelf wekken het boek en de film gemengde emoties op. “Ik ben aan de ene kant blij om mijn ouders weer te zien en aan de andere kant is het verdriet nog steeds levend. Ik weet het niet onder woorden te brengen.” Hij wordt even stil en staart voor zich uit. Zachtjes en in gedachten verzonken tikt hij tegen zijn glas met kersensap aan alsof hij het gevangennemen van zijn ouders in januari 1944 herleeft. Nods hield er een trauma aan over dat versterkt werd door wat zich daarna afspeelde. “Ik werd ondergebracht bij een zus van mijn vader die in Indonesië in een Japans concentratiekamp had gezeten.
Zij was daardoor psychologisch zo aangegrepen dat als ik uit het raam keek of mijn vriendjes er aan kwamen, ze mij ervan verdacht dat ik seintjes gaf en haar zou verlinken.” Voor Sonny Boy kwamen de zonnestralen pas weer goed tevoorschijn bij het uitkomen van het boek en nu bij de verfilming daarvan. De documentatie van zijn geschiedenis en de plotselinge aandacht die daaruit voortvloeide hielpen beter dan welke therapie dan ook.
De Surinaamse première van de film is op 13 april in TBL Cinemas.
[uit de Ware Tijd, 12/04/2011]
De kunst van het filmmaken
Eerst geïnteresseerden oproepen, dan talent opsporen en opleiden om vervolgens gezamenlijk een echte speelfilm te gaan maken. Dat is het doel van de stichting The Back Lot met het project ‘De kunst van het filmmaken’. Aan de basis ligt een serie masterclasses die in het loop van dit jaar op het programma staan. Daarin geven professionals gastlessen aan aankomende acteurs en actrices maar ook aan regisseurs, licht- en geluidstechnici.
Het project is gekoppeld aan de filmfestivals die The Back Lot jaarlijks organiseert en waarvan in juni weer een nieuwe editie op stapel staat. Rondom de festivals biedt The Back Lot de masterclasses aan waarvan deze week de aftrap wordt gegeven. Vanmiddag verzorgt de crew van de speelfilm Sonny Boy die op dit moment in het land is voor de Surinaamse première op woensdag, de eerste masterclasses.
Regisseur Maria Peters en producent Hans Pos geven samen een zes uur durende masterclass ‘acteren voor de camera’. Tegelijkertijd geven acteur Sergio Hasselbaink, die in Sonny Boy zijn filmdebuut maakte een workshop ‘acteren voor beginners’, terwijl zijn tegenspeelster Ricky Koole een middag lang gevorderde acteurs en actrices onder haar hoede neemt.
De komende maanden volgen nog meer masterclasses, vertelt Sharlene Bosk van The Back Lot. De Nederlandse documentairemaker In-Soo Radstake van onder meer Made in Korea en Parradox over filmmaker Pim de la Parra, heeft zijn medewerking aan het project al toegezegd. Daarnaast is ook filmproducent Sam Fu Maltha benaderd.
Bosk, die het project van de masterclasses coördineert, weet zeker dat er in Suriname genoeg talent rondloopt. Het is alleen zaak om alle potentieel op te vangen en te begeleiden: “Daar willen we de komende maanden mee aan de slag. Als het aan ons ligt hebben we in oktober een groep geselecteerd. Met die mensen gaan we verder om een speelfilm te maken. Het eindresultaat hopen we dan te vertonen tijdens het volgende filmfestival. Uiteindelijk moet dan een cyclus ontstaan zodat we op termijn steeds regelmatiger films van eigen bodem kunnen realiseren”, zegt Bosk.
Echte Sonny Boy ziet ouders terug op het witte doek
door Diederik Samwel
De 81-jarige Waldy Nods, de ‘echte’ Sonny Boy’, is verliefd geraakt op de acteurs die zijn ouders spelen. “Elke keer als ik naar de voorkant van het boek kijk of naar de poster van de film, krijg ik het gevoel dat ik mijn ouders terug zie. Het doet me terugdenken aan een dramatisch gedeelte van mijn jeugd. In de oorlog hebben ze mijn beide ouders weggevoerd en daarna heb ik ze nooit meer teruggezien. Maar nu zijn ze er weer. Elke keer dat ik hun beeld zie, ben ik verliefd op de twee jonge mensen die mijn ouders spelen in de film.”
Waldy Nods kiest zorgvuldig zijn woorden. Zijn stem klinkt zacht, ook al omdat hij zich met die microfoon voor zijn neus niet zo goed raad weet. Maar geluidsversterking is nauwelijks nodig. Tijdens de persconferentie naar aanleiding van de Surinaamse première van de speelfilm Sonny Boy hangt iedereen aan zijn lippen. De 81-jarige Nods bedankt de filmmakers en toont zich verbaasd dat het verhaal van zijn ouders tot “zoiets groots” is uitgegroeid. Het is voor hem een hele eer om nu ook mee te maken hoe de film in het geboorteland van zijn vader wordt ontvangen.
Nods is de zoon van de jonge Surinaamse student Waldemar en de Nederlandse Rika, die in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog een onmogelijke liefdesrelatie aangaan. Zij verlaat haar echtgenoot en kinderen, het stel gaat samenwonen en biedt tijdens de bezetting onderdak aan joodse onderduikers. Het verhaal stevent dan af op een dramatische ontknoping.
Schrijfster Annejet van der Zijl baseerde de bestseller Sonny Boy op de waargebeurde geschiedenis van Waldemar en Rika. De speelfilm die regisseur Maria Peters er van maakte ging in januari in Nederland in première en trok tot dusver ruim 400 duizend bezoekers. Volgens producent Hans Pos is dat “heel veel” voor een film die niet als ‘mainstream’ valt te zien. De reacties van het publiek zijn overwegend positief maar dat de film zo’n bijzondere invloed op de echte Sonny Boy zou hebben, is natuurlijk een nog veel groter compliment.
De twee hoofdrolspelers uit ‘Sonny Boy’, Ricky Koole en Sergio Hasselbaink, zijn even uit het veld geslagen na de ontboezeming van de echte Sonny Boy. Dit hadden ze in Nederland nog niet van hem gehoord. Koole zegt dat ze zich er tijdens het maken van de film van bewust was dat haar personage was gebaseerd op een vrouw die werkelijk heeft bestaan. En natuurlijk heeft zij net als de rest van de cast en crew haar best gedaan om de film zo goed en zo mooi mogelijk te maken, maar dat de oude Waldy er zo door zou worden geraakt, kon ze nooit vermoeden.
Sonny Boy gaat woensdagavond in première in TBL Cinemas. Over Waldy Nods zelf wordt momenteel een televisiedocumentaire gemaakt door Ida Does. In de jaren zestig van de vorige eeuw reisde hij terug naar het land van zijn vader om er als journalist reportages over te schrijven. Dat leverde hem iets later een baan op bij houtbedrijf Bruynzeel waarna hij een paar jaar met vrouw en kinderen in Suriname verbleef.
[uit Starnieuws, 11 april 2011]
Première Sonny Boy
In een bomvol Circustheater in Den Haag is de film Sonny Boy, naar het gelijknamige boek van Annejet van der Zijl, maandag in première gegaan. Het publiek keek ademloos naar de ruim twee uur durende film.
Het waargebeurde verhaal is door het boek bekend geworden in bijna heel Nederland. De onmogelijke liefde tussen de getrouwde Nederlandse vrouw Rika van der Lans en de jonge Surinaamse man Waldemar Nods speelt zich af voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. “Ze schelen zeventien jaar en je denkt: het kan nooit goed gaan”, zegt regisseur Maria Peters (van o.a. Kruimeltje), “maar het blijft goed gaan.” Uit hun relatie wordt Sonny Boy (Waldy Nods) geboren.
Discriminatie
Discriminatie en tegenwerking achtervolgen het stel. De oorlog komt daar nog bij. De film volgt het boek vrij nauwkeurig, zegt Peters. “Soms moesten we wat personages schrappen en we hebben een kortere periode genomen.” In een boek is nu eenmaal meer mogelijk.
De hoofdrolspelers Ricky Koole en Sergio Hasselbaink en de meeste andere acteurs ( Marcel Hensema, Katja Herbers, Manoushka Zeegelaar-Breeveld, Joy Wielkens en Monic Hendrickx) woonden de première bij; alleen Frits Lambrechts, die een prachtige rol speelt als de joodse man die het gekleurde echtpaar helpt, was er niet. Voor Hasselbaink was de film zijn debuut: “Hopelijk niet mijn laatste.” Hij voelde zich gesteund door geroutineerde collega’s, zoals Koole.
Suriname
Manoushka Zeegelaar speelt de moeder van Waldemar Nods. “Het is goed gelukt”, zegt ze over de film. “Het boek vond ik al prachtig. Het is ontzettend mooi geworden.” Ze heeft vooral het filmen in Suriname als bijzonder ervaren, omdat ze daar iedereen kent. “Er worden daar niet veel van deze grote films gemaakt.”
Peters wil nog niet afgaan op de reacties bij de première: “Premièrepubliek zijn mensen die allemaal mee hebben gedaan.” Schrijfster Van der Zijl vindt de verfilming van haar boek in ieder geval geslaagd. “Heel integer.” Zij vindt het belangrijk dat het verhaal wordt doorverteld.
Waldy Nods
Waldy Nods (nu 81), de zoon van Rika en Waldemar, zag de film al voor de tweede keer. Hij is enthousiast: “Het is fantastisch.” Voor Zeegelaar is de film nog steeds actueel: “We zijn in Suriname niet zo van ‘de mengafdeling’. En ook in Nederland is het niet hiep hiep hoera als je als blank meisje met een zwarte man thuiskomt. Of omgekeerd.” De film moet daarom ook in Suriname worden vertoond, vindt ze: “Ik ga als eerste kijken.”
[bewerkte tekst van Radio Nederland Wereldomroep]
RSS
Facebook
Twitter
