blog | werkgroep caraïbische letteren
Posts tagged with: festival

Puerto Rican Salsa & Heritage Festival

Join Puerto Rican Folkloric Dance as we celebrate our rich culture with
our annual Salsa & Heritage Festival. This year’s celebration brings ancestral Bomba traditions to Austin with Bomba Elder & Master and LP artist, Jorge Emmanuelli Nater — and members of his group — who will join PRFDance in an exciting joint performance. Bring your dancing shoes and join us in a Bombazo (Bomba Dance)! read on…

S77-Tori Oso-avond met Cubagangers

Van 3 tot 9 juli is Suriname gastland op het Fiesta del Fuego in Santiago de Cuba. Dit cultureel festival is, op Carifesta na, het grootste in het Caribisch gebied. Suriname pakt dan ook uit met zo’n honderd kunstenaars in verschillende disciplines (zie ook facebook/fiestadelfuegosuriname). read on…

Rod Stewart bij Curaçao North Sea Jazz Festival

Paramaribo – Rod Stewart wordt gehaald naar het Curaçao North Sea Jazz festival. Hij staat op 29 augustus op het Sam Cooke podium met Joss Stone en Seun Kuti & Egypt 80. Dit meldt de organisatie woensdag in een persbericht. Jannelle Monáe, Boz Scaggs en Henry Butler, Steven Bernstein en Hot 9 doen op 30 augustus hun deel. read on…

34ste Festival del Caribe gewijd aan Suriname

Het Cubaanse La Casa del Caribe verantwoordelijk voor de voorbereidingen en de organisatie van het Festival del Caribe/Fiesta del Fuego heeft samen met een Surinaamse afvaardiging van de Presidentiële Commissie die speciaal voor dit doel in het leven is geroepen, een aantal vergaderingen gehad die hebben gekeid tot dee lancering van de 34ste editie van dit festival dat dit jaar gewijd is aan Suriname. De lancering vond plaats op 15 april in een cultureel centrum in Havanna.    

read on…

Electric Festival Aruba

Dit jaar wordt voor de tweede keer het Electric Festival op Aruba gehouden en wel van 3 – 9 september 2014. Voor het Electric Festival 2014 wordt er volgens de organisatie één journalist / omroeper uit Suriname in de gelegenheid gesteld om tot de groep van Internationale Pers te behoren. Tot uiterlijk vrijdag 28 maart 2014 bestaat de mogelijkheid om iemand op te geven.
Electric Festival is een dansfestival en – congres op het eiland Aruba. Aruba zal met zijn blauwe water en prachtige stranden van 3 t/m 9 september het grootste Caraïbische dansfestival hosten. Naast dans zal er ook aandacht zijn voor andere kunsten, de Arubaanse cuisine en lifestyle.
Electric Festival wordt mede georganiseerd door het Amsterdam Dance Event, Eventpro en Dirty Dutch.
[van GFC Nieuws, 24 maart 2014]

Indian Beach Fest Scheveningen

In het weekend van 20, 21 en 22 september 2013 vond het Indian Beach Fest 140 plaats op het strand van Scheveningen. Dit festival werd georganiseerd om 140 jaar hindostaanse migratie te vieren.

Tijdens het Indian Beach Fest 140 werd het verhaal verteld van de migratie van de bredere Indiase diaspora. Die reis begon 140 jaar geleden vanaf de Indiase stranden om de slavenarbeid te vervangen op de plantages in Suriname en bracht hen samen met andere Indiase groeperingen via omzwervingen uiteindelijk naar het strand van Scheveningen.
Het driedaags openluchtfestival in het Beachstadion op Scheveningen had een gevarieerde programmering waarin ruimte was voor cultuur, sport, rituelen, zang en dans. Ook voor de kinderen waren er volop activiteiten zoals een springkussen, een surfsimulator, een workshop Afghaanse vliegers maken en uiteraard een beach soccer clinic. Het gebrek aan zon drukte voor hen de pret niet.
Indian Beach Fest 140 is er in geslaagd om de diverse stromingen en etniciteiten samen te brengen om elkaars culturele achtergrond beter te leren kennen.
Bijzonder was de opening van het festival met een tentoonstelling van religieuze rituelen van verschillende geloofsovertuigingen: Hindoeïsme, Universele Kracht, Islam en Christendom die achter elkaar werden uitgesproken.
Ook was er de fototentoonstelling Mijn Hindostaans Den Haag waarin immigranten hun verhaal vertellen over herkomst en stad van aankomst aan de hand van voorwerpen die voor hen een emotionele waarde hebben.De Ashiq Brothers verzorgden de muzikale begeleiding van de avond en Shamla Nandoe trad op vrijdag op met een traditionele Kuchipudi dans en gaf op zondag dansworkshops Bhangra, Bollywood en Bhaitak Gana. Deze avond werd gepresenteerd door tweede Kamerlid Tanja Jadnanansing.

De vrijdagavond werd sfeervol afgesloten doordat onder de sterrenhemel de film Guiana 1838 door regisseur Rohit Jagessar werd vertoond.
Helaas konden op zaterdag de Yoga en Kabaddi workshops niet doorgaan vanwege te weinig aanmeldingen, maar de workshop Afghaans vliegeren was een waar succes.
Op zaterdagavond werd het muzikale migratieverhaal bezongen door diverse artiesten. Ieder nam een deel van de reis voor zijn/haar rekening. Het verhaal begon met Indroniel in Calcutta, vervolgens bezong Angel ArunA de reis over zee vanuit het depot in Calcutta.
3Wish, een rapper die in Nederland geboren en getogen is verwerkte het verhaal van zijn grootouders in een indrukwekkende rap over hun aankomst in Suriname. Vervolgens trad Motimala op met de Londe Ke Naach om de meegebrachte levenslooprituelen uit India te presenteren, De bhangra dansgroep uit Frankrijk verbeeldde het vertrek uit de streek Punjab in India. DJ Balli Kalsi en Money K. vertegenwoordigden de aankomst in hedendaags Nederland met hun Desi club style. Het feest werd compleet door een spetterend optreden van Face2Face. DJ Insane sloot de avond af met bizarre combinaties van House met Hindi, Electro met Bhangra, Nagara met Urban, niks was te gek en de dansvloer stond vol!Op zondagochtend waren er de eerder genoemde dansworkshops door Shamla Nandoe en later op de dag een Beach Soccer clinic. Op het podium kregen we optredens voorgeschoteld van DJ Krezy en dansgroep Xquisite, stand-up comedy artiesten Sharda Dewi en Narsingh ft. Haarindernaad die ons trakteerde op Morjon sardines. Met het optreden van Sabroso gingen de voetjes van de vloer, werd er geschud met de billen en als het Beach Stadium een dak had gehad, dan was het eraf geblazen! De zondagavond werd rustig afgesloten door DJ DON.

Drongo taalfestival

Zaterdag 28 september 2013: Drongo festival; alles over meertaligheid  

Met o.a. Gerda Havertong, Abdelkader Benali, Charlotte Dematons, Stemmen van Afrika, Game Changers, Merlijn Twaalfhoven  

read on…

Carubbian Festival: a neo-baroque creation in Sunrise City

by Joe Fortin

Every Thursday there is something going on in San Nicolas, Aruba. Maybe for some it is a celebration of life, while for others it refers to a feast of forgetting sorrow. But what is this Carubbian Festival really?

First some facts. During this celebration there are several entertainment shows, music bands and local people selling food, snacks and cakes. This party is an invention in order to give this ‘ghost town’ an economic boost, because since the closure of the oil refinery there is almost no commercial activity in this town also known by the local population as Chocolate City. How different it was between the 1950’s-1980’s. San Nicolas was a real cosmopolitan city with different shops, bars and dancing halls. Because of its multi-ethnic population, San Nicolas was a real creole Caribbean town where you could hear different languages from all over the world and taste a variety of foods and drinks that the English West Indians brought with them. Nowadays the main street is almost desolated. However, you can still find some shops and bars and taste the wealth of an opulence past. During the daytime you can find groups of local men sitting and chatting in front of The White Star bar and some ‘chollers’ (addicts) looking for a car to wash for money; at night the prostitutes take over the street, while looking bored and void at possible clients.
Tourists can buy tickets to assist the Carubbian Festival. This includes transport in air-conditioned luxury busses, seats during the shows and masks so that they can participate in the festivities. When they arrive at the festival plaza, near the barbed wired fences of the abandoned refinery, which during the day, is a desolated parking lot, they are guided to their seats enclosed in a barricaded terrain. On the plaza there is a podium with musical instruments, a lot of movement, and people going up and running down from the stage. This is only a prelude that foretells that something is going to happen soon. On the main street, near the parking lot, local people are gathering in small groups, chitchatting and laughing feverishly. They are well dressed and perfumed and ready for the evening. Small merchants and people with local stores ‘shap’ are installing their food and their handicraft on small tables. Stiltwalkers from The Party Animals are entertaining people, while greeting and waving to their acquaintances and making publicity for the popcorn machine.
Meanwhile, the show-master is announcing the local stars that are going to entertain the crowd. There is a variety of steel drums, traditional Aruban music and dance, like the well-known ‘ribbon dance’ (baile di cinta) on Caribbean mazurka or polka. There is a limbo dancer that brings us back in time with his hypnotizing dance of fire and several other typical Carubbian entertainments.
After these performances, some tourists are invited on stage in order to participate in a dance competition. At this point the locals are gathering and getting closer to the stage. On stage a local couple gives a demonstration on how to dance merengue, salsa, caiso or calypso, and afterwards, it is the turn of the visitors to try to make the same movements with their hips and shoulders. The show-master gives them instructions on how to move the hips and incidentally advises them on how to improve their amorous life. However, their movements are always too late or too soon. The witty, sharp and hilarious remarks of the show-master are cruel but never offensive. We can consider this festival as a mise en abyme, an infinite reproduction of an image. The visitors who paid money to watch a show, become part of the show. Some of them become performers on stage, while the rest, sitting and watching the show, are part of the festival as well. They are sitting on the plaza and are being watched by local people. Between the local people, you can find other tourists, looking at the locals, gazing at the tourists, watching the show.
Now it is the turn of all the invitees to participate in the local tradition of self-exposure in a street parade. The tourists get off their seats while walking in groups in the direction of the brass-band music coming from the main street. The locals, on the other side, are forming lines on the sidewalks to watch the upcoming parade. As the brass band is getting closer you can see a group of locals dressed in carnival costumes dancing to the rhythm of Caribbean sounds. Behind this group, you can see the tourists, some of them dancing, others trying in vain to swing, but most of them just walking like they have been zombified. Some of them wear their masks, which were included in the evening package; others are holding it in their hands, somewhat clumsy and waving to the gazing public, which now are the locals.
Sitting in their air-conditioned busses, satisfied and exhausted and somewhat surprised by an evening outside their confident and comfortable hotels and restaurants, the visitors are ready to return to their luxurious life. However, this is not the end of the fete… Now the locals are taking over the plaza, while the bands keep playing their music; people are dancing, children playing and scabbed mongrels sniffing and looking for some leftovers. Will the tourist ever know that when they left, the feast just started for the locals?
Now the meta-text. Interesting about this Carubbian bash is that it inverts the traditional standards and values. Generally it is the tourist that gazes at the local, ‘exotising’ him. The local becomes an object of fetish for the visitor, because he is strange, ‘other’, has another modus in quotidian life. As a passenger you can feel free to observe the other at ease. But now, at the Carubbian Festival, the tourist is the exotic one and he is being fetishized as the other. The local is free to look shameless at the tourist and laugh at him. At the same time, the local forms a mirror for the tourist, so he can look at his own image. Just like in the mirror-stage of Lacan, first he does not recognize himself. He thinks that his reflection is another person, the other. But then, he recognizes himself in the reflection and becomes aware that he is the other. But this reflection is fragmented, so it creates a partial double of himself. The tourist becomes the local: their separated life now comes very close to each other.
The Carubbian Festival creates another reality, an illusion, and a simulacrum of the Aruban reality. According to Baudrillard, simulacrum is a construction of a world that seems like ours but in reality doesn’t exist. Simulacra are copies that depict things that either had no reality to begin with, or that no longer have an original.[1]This bash is a simulacrum because it is a creation of a reality that at first did not exist. The shows and carnival parade are being organized firstly to give the ‘ghost town’ San Nicolas a boost (commercial invention) and secondly to give the tourist alternative entertainment (festivity invention). On the other side, this festival is also a simulation: it looks like something known, but it isn’t. It is a simulation of the carnival parade in February, but now in another setting as an invention for every Tuesday evening. It depicts real life during a weekly celebration. It is an intertextual reference to the ‘real’ carnival celebration, because it creates an allusion that seems like carnival, but in a totally different frame. On the other side, we can say that this festival is also metafiction, because it refers to itself as a fictional construction that is aware of its functionality. The audience (local and tourist), the show-master, the participants and the musicians all know that they are part of a constructed illusion.
Besides, we can say that the festival is an inversion of the reality. According to Bakhtin ‘[i]n carnival, laughter and excess push aside the seriousness and the hierarchies of “official” life. […] In Bakhtin’s work, the image of reversal symbolizes his intellectual ideal of rethinking: finding multiple levels of meaning in words, images, and tone.’[2]But the Carubbian Festival is an inversion of an inversion, a double-inversion. Now the local is playing the tourist who is looking at the tourist masqueraded (literally and figuratively) as the local.  In this setting, even the prostitutes and the chollers can be seen as part of the show; they are no longer considered as aberrant as they contribute to the inversion of the inversion of the reality.
The Carubbian Festival is a neo-baroque construction: it is an artificial reality and everybody is aware of this counterfeit. But on the other hand it is a space where you can be yourself by acting like the ‘other.’ The festival is a fiction that proposes a hyper reality: a reality that is even more real than daily life.
References:

Bakhtin, Mikhail.Rabelais and his World. Cambridge Massachusets: The M.I.T. Press, 1968.
Baudrillard, Jean. Simulacra and Simulation. University of Michigan Press, 1994.
Chiesa, Lorenzo. Subjectivity and otherness. A Philosophical reading of Lacan. Cambridge/ London: The Mitt Press, 2007.
Sarduy, Severo. Barroco. Buenos Aires: Editorial Sudamerica, 1974.
—. “Copy/Simulacrum”. In: Written on a Body. Lumen Books, New York, 1989.
Waugh, Patricia. Metafiction: The Theory and Practice of Self-conscious Fiction. Methuen, 1984.
Živković, Milica. “The Double as the ‘Unseen’ of culture: toward a definition of doppelganger.”
Facta Universitaties (121-128). Vol. 2– No 7, 2000.


[1]Robert Goldman; Stephen Papson. “Landscapes of Capital”, Information technology. St. Lawrence University, 2012.
[2] Shanti Elliot,  ‘Carnival and Dialogue in Bakhtin’s Poeticsof Folklore’, 1999.

Carifesta lijkt Caribruya

 
door Alan Tijseling
Het zal niemand ontgaan zijn. Carifesta XI is in volle gang en er wordt niet alleen genoten, maar ook volop geklaagd. Genoten van alle aspecten die zoveel verschillende landen met zich meebrengen: mode, theater, muziek, eten, het lerenkennen en waarderen van elkaars culturen. Geklaagd over het programma dat niet klopt, of er wel of geen kaartjes nodig zijn en waar die dan gaan gehaald moeten worden. Eigenlijk vooral geklaag over onduidelijkheid en miscommunicatie.
Het lijkt zo simpel. Je reserveert zalen, nodigt muziekgroepen, dansers, toneelgezelschappen en koks uit. Vermeldt alles in een programma, zorgt er voor dat dit programma bij het publiek terechtkomt en voor de rest weet iedereen waar en wanneer hij moet wezen. Het gaat vanzelf. Tenminste wanneer het een Duits festival is. Duitsers lukt het met hun Deutsche Gründlichkeit om iets dergelijks schijnbaar moeiteloos voor elkaar te krijgen. Voor de rest van de wereld is het organiseren van een meerdaags festival een stuk gecompliceerder en in ons deel van de wereld lijkt het soms helemaal een mission impossible.
That’s the Caribbean
Plotseling geconfronteerd met allerlei vragen en opmerkingen van journalisten en gasten tijdens het eerste Fête de la Cuisine in 2006 op Sint Maarten over koks die er nog niet waren, restaurants die van niks wisten en een programma dat volledig ontbrak, antwoordde Henri Hugo Brookson, voormalig plaatsvervangend gevolmachtigd minister van Antilliaanse zaken én hoofdorganisator van het festival, doodgemoedereerd: “Zo gaat het nu eenmaal hier, we zijn heel slecht in organiseren, maar ontzettend goed in improviseren. Dat is de charme van de Caribbean, u zult zien dat alles goed komt.” In oktober wordt het Fête de la Cuisine voor de zevende maal georganiseerd op Sint Maarten en ongetwijfeld zal er weer van alles misgaan, maar aan het einde hebben wel duizenden mensen ontzettend genoten van dit culinaire festival.
Carifesta
We zien min of meer hetzelfde gebeuren bij ‘ons’ Carifesta. Op de dag van de openingsceremonie stond de hele samenleving op haar kop over wat inmiddels rustig de kaartjes-dyugudyugu mag worden genoemd. Radioprogramma’s werden overspoeld met bellers, de pings en Whatsapps vlogen in het rond en het sarcasme stuiterde van Facebook af. Maar aan het eind van de avond overheersten de oh’s en ah’s over de lichtshow en het vuurwerk. Iedereen, of in elk geval de meeste mensen die er bij waren geweest, hadden een geweldige avond gehad.
Idem dito met Carifesta Jazz in Hotel Torarica. De nachtmerrie van elke organisator, bands die op het laatste moment afzeggen of uren te laat, dan wel helemaal niet, komen opdagen. Bezoekers die geïrriteerd raken door de wijzigingen en daardoor niet meer wisten of ze nu voor de Pier of voor de Baquet hall een kaartje moesten hebben, enzovoorts. Maar wederom aan het einde van de avond één en al enthousiasme en de volgende dag juichende recensies. Job well done!
Menselijk falen
Natuurlijk is het enorm vervelend wanneer je met je gezin ergens naartoe wilt en dan blijkt opeens dat het hele ding niet doorgaat. Of dat je opeens een uur te laat bent, omdat de tijd onduidelijk staat vermeld en het bewuste optreden al is afgelopen. Het is dan voor de hand liggend om de organisatie daar de schuld van te geven, maar toch is dat niet altijd even terecht. De organisatie is namelijk een abstract ding dat in wezen niks, en dus ook niks fout, kan doen. Het zijn de mensen binnen een organisatie, of de artiesten die het programma moeten verzorgen, waarbij het misgaat en vaak gaat het dan om gewone menselijke foutjes.
Als van een voetbalteam één speler zijn paspoort niet in orde heeft, dan is er niet zo veel aan de hand; zijn plaats kan worden ingenomen. Gebeurt hetzelfde met de hoofdact van een optreden we hebben het onlangs nog meegemaakt met jazzgitarist Stanley Jordan dan gaat het hele evenement niet door. In beide gevallen is er sprake van hetzelfde menselijke falen, maar in het ene geval zijn de consequenties nu eenmaal een stuk groter dan in het andere geval. De organisatie kun je in dat geval weinig verwijten. Iemand is iets vergeten, een normaal menselijk iets wat kan gebeuren.
Het punt bij Carifesta is dat er veel dingen tegelijk, of in een kort tijdsbestek, op verschillende plaatsen worden georganiseerd en dat er veel mensen bij betrokken zijn. Daardoor zijn er ook veel verschillende kleine menselijke foutjes die op een gegeven ogenblik een sneeuwbaleffect krijgen. Vervelend, maar je kan het de organisatie moeilijk verwijten, menselijk falen is van te voren nu eenmaal nooit uit te sluiten.
Schakels
Wat je de mensen binnen de organisatie wel kunt verwijten, is de manier waarop er over al die kleine foutjes, die leiden tot grote problemen, wordt gecommuniceerd. Daar zal na Carifesta ook vast nog het nodige over gezegd worden. Al weten we nu al dat dit vooral een wijzen naar elkaar wordt, dat de verwijten over en weer over tafel vliegen en dat we tot de slotsom komen dat we elkaar verkeerd begrepen hebben. Inderdaad miscommunicatie.
Wat we nu ook al kunnen concluderen, is dat er veel te veel mensen bij de organisatie betrokken zijn. Daar wringt een beetje de Surinaamse schoen. Er is een stevig budget beschikbaar en dus willen we ook iedereen een stukje van de taart gunnen.
Laten we als simpel voorbeeld het leveren van stoelen nemen. Daar is een organisatie mee belast die voor de uitvoering een commissie vormt. Vanuit de commissie wordt een vertegenwoordiger aangewezen die gaat praten met de tussenpersoon van de stoelenleverancier. De stoelenleverancier laat zich op zijn beurt weer vertegenwoordigen door een andere tussenpersoon, waardoor er al zes schakels zitten tussen de vrager en de aanbieder. Lastig, want hoe meer mensen er bij betrokken zijn des te meer kleine foutjes er worden gemaakt en hoe groter de kans op miscommunicatie en problemen. Toch zal dit niet snel veranderen, iedereen moet immers de kans krijgen om zijn nyan te maken met Carifesta. Inclusief ondergetekende met het schrijven van dit stukje.
Over de eindconclusie kunnen we het ook al vast eens zijn. Ja, het was een chaos en ja, er waren veel klachten, maar klagen zit nu eenmaal in de menselijke aard besloten en wat hebben we uiteindelijk toch vooral genoten met z’n allen. Al snel zal het besef optreden dat het veel makkelijker is om elkaar te complimenteren over de dingen die wel goed gegaan zijn en de schoonheidsfoutjes onder het tapijt te schuiven.
De slotsom zal dan ook zijn: Over tien jaar graag weer!
[uit de Ware Tijd, 24/08/2013]

Dobru Nights ook deel van Carifesta XI

Paramaribo – Ook de Dobru Nights op het achter terras van de SMS-pier laten tijdens Carifesta XI van zich spreken. Een ‘jamsession’, vrije tribune voor bezoekers en een open podium voor gevorderde en beginnende artiesten die de avond een sfeervol karakter geven. Dobru pseudoniem voor Robin Raveles was dichter en vervulde in zijn dagen een voorhoede rol in het nationalistische gebeuren, zegt zoon Rutu Raveles. Het is dan ook meer dan gepast dat de Dobru Stichting met dit evenement het gedachtegoed van de ‘revolutionair en nationalist’ Robin Raveles in stand houdt.

De Scheepvaart Maatschappij Suriname heeft speciaal met Carifesta haar faciliteiten beschikbaar gesteld voor de Stichting. De Dobru nights waar ook het leven en werk van Robin Raveles wordt uitgebeeld duurt tot en met zaterdag met een feestelijke afsluiting.

Surinam Night

Op het Onafhankelijkheidsplein werd vanavond als onderdeel van Carifesta de Suriname Night gehouden. Het Surinaamse contingent presenteerde een daverende show met stijlvolle optredens van alle culturen en culturele facetten van Suriname.

[uit Dagblad Suriname, 21 augustus 2013]

Orga Kwaku mag tevreden zijn

door Stuart Rahan  

Amsterdam-Zuidoost – Het Kwaku Summer Festival 2013 is zondag succesvol afgesloten met een optreden van zanger Kenny B. Meer dan tienduizend bezoekers waren aanwezig in Amsterdam-Zuidoost. De afsluiting van Kwaku 2013 begon met ceremoniële zang, dans en gebed door de inheemsen van stichting Weyu, die vanaf het Anton de Komplein liepen naar het festivalterrein. Na bij verschillende stands een muzikale zegening te hebben gebracht, eindigde de loop in de cultuurtent, waar tot het einde van het festival de vloer nooit meer leeg was. Dinsdag gaat de groep met dertien mannen en vrouwen richting Suriname om namens de inheemse groepen in Europa deel te nemen aan Carifesta XI.  

Maar het was niet alleen eten, drinken en muziek. Cateraar Patrick Rechards had elk weekend een andere uitdaging voor zijn bezoekers. Op de laatste dag werd er een heuse kookwedstrijd gehouden onder leiding van meester-kok Ramon Beuk. Binnen anderhalf uur moest de jeugd, verdeeld in twee groepen, een lekkere bami met kip, groenten en saté klaarmaken.   Op enkele kleine incidenten na, mag de organisatie terugkijken op een geslaagd Kwaku 2013. Tussen tienduizenden overwegend Surinaamse bezoekers waren bijvoorbeeld ook IJslanders, Australiërs en Italianen die het Surinaamse feestje ontdekt hebben. “Next year we’ll be back”, riepen zij stuk voor stuk.  

[uit de Ware Tijd, 5/08/2013]

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter