Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: de Ware Tijd
Armand Snijders nieuwe hoofdredacteur de Ware Tijd
PARAMARIBO – Armand Snijders wordt op 1 mei hoofdredacteur van de Ware Tijd. Hiermee neemt hij het stokje over van Iwan Brave die op eigen verzoek een stap terug doet. Brave werd op 1 januari 2016 hoofdredacteur nadat hij vanaf medio juli 2015 waarnemend was in deze functie. read on…
De Ware Tijd neemt afscheid van Emile Telting
PARAMARIBO – Op de plek waar hij zeventien jaar na zijn pensionering nog steeds dagelijks kwam voor zijn krant, is donderdagmiddag rond twee uur afscheid genomen van Emile Telting. Hij overleed op eerste kerstdag op 77-jarige leeftijd nadat hij enkele dagen in het Academisch Ziekenhuis had gelegen. read on…
Directie de Ware Tijd ontslaat journalisten
De directie van dagblad de Ware Tijd (dWT) heeft vier van haar journalisten gisteren ontslag aangezegd. Ook andere journalisten van wie het contract verloopt, zullen worden bedankt. Herstructurering heet dat in een document dat de directie vrijdag heeft gestuurd naar het bestuur van de personeelsbond. read on…
Meredith Helstone hoofdredacteur de Ware Tijd af
Meredith Helstone is vanaf 9 juli officieel geen hoofdredacteur meer van de Ware Tijd. Al geruime tijd was er informatie dat ze het veld moest ruimen voor Iwan Brave, lid van de raad van commissarissen bij het bedrijf. Helstone heeft ontslag genomen en is nu met verlof. read on…
De Ware Tijd uitgekomen in reguliere vorm
Na bijna een week is het dagblad de Ware Tijd (dWT) in zijn reguliere vorm verschenen. Het personeel heeft de acties die het een week begon opgeschort, in een poging om de tafel met de directie tot een aanvaardbare oplossing te komen. De bond heeft voor vandaag om half 1 een uitnodiging van de directie ontvangen. read on…
Personeel de Ware Tijd weer aan het werk
Actie opgeschort om werkzaamheden Bemiddelingsraad niet te frustreren
De staking van het personeel van de Ware Tijd is opgeschort. De vakbond, onder leiding van Robby Naarendorp, en de directie van de krant waren gisteravond bij de Bemiddelingsraad voor geheel Suriname. Voorwaarde om de bemiddeling voort te zetten is, dat de bond haar actie opschort, aldus Starnieuws vandaag, zaterdag 30 mei 2015. De werknemers van het bedrijf hadden het werk sinds maandag neergelegd, waardoor de krant twee dagen verscheen en de website niet werd geüpdatet. read on…
Leo Morpurgo: Wat een man, wat een geest!
door Michiel van Kempen
Wat mij bezielde weet ik niet, want het was een ongelukkige timing. Maar toen ik in 1986 bij Leo Morpurgo aan de Malebratumstraat naar binnen stapte met het idee om in de Ware Tijd een literaire pagina te beginnen, keek hij me even nadenkend aan en zei toen resoluut: “Ik vind het een prachtidee, maar bedenk wel dat we in een moeilijke tijd leven.”
read on…Laatste groet aan veelzijdige leermeester Leo Morpurgo
Oud-hoofdredacteur van de Ware Tijd, Leo Morpurgo kreeg maandagmiddag in de St.Petrus en Paulus kathedraal de laatste groet van familie, vrienden, journalisten en vele andere personen uit de maatschappij. Een veelzijdige mensenvriend, leermeester, zorgzame vader en echtgenoot, waren kernwoorden bij de uitvaartdienst. Daarvoor werd de kist met het stoffelijk overschot van Morpurgo op het bedrijfsterrein van de Ware Tijd rondgebracht als eerbetoon en afscheid. Morpurgo heeft langer dan 35 jaar voor deze krant gewerkt.
Wij zullen hem missen als leermeester en corrector”, zei dochter Frederika in haar dankwoord namens de familie tot de aanwezigen. Pater Esteban Kross, die de uitvaartdienst leidde, memoreerde het leven van Morpurgo vanaf zijn geboorte, tot zijn overlijden op 29 oktober. De geestelijke concludeert dat Leo Morpurgo een veelzijdige persoon is geweest die iets speciaals van zijn leven heeft gemaakt. “Een mens om van te houden”, zei pater Kross treffend. Ook de huidige directeur van de Ware Tijd Ben Halfhide zei dat Morpurgo ook na zijn pensionering het bedrijf heeft bijgestaan met raad en daad. Naast complimenten, gaf hij waar nodig ook commentaar. Hij las de krant nog elke dag.
Voorzitter Wilfred Leeuwin van de Surinaamse Vereniging van Journalisten, noemde Morpurgo een pionier die voor zijn erfgenamen een rijk en waardevol verleden heeft nagelaten. “Pioniers komen en gaan, ze hebben invloed op mensen en drukken hun stempel op hetgeen waarvoor zij zich hebben ingezet en waarvoor ze hebben geleefd. Pioniers hebben één ding gemeen. Ze hebben een nalatenschap en dus hebben ze ook erfgenamen, u en ik. Als we realistisch en eerlijk zijn, komen we tot de conclusie dat we niet anders kunnen dan, niet alleen gebruik te maken van wat meneer Morpurgo voor ons heeft achtergelaten, maar er inhoud aan te geven, om het te beleven in zijn puurheid zoals hij dat gedaan heeft”, zei Leeuwin.
Na de dienst werd in familiekring het ontzielde lichaam van Morpurgo gecremeerd.
[van Starnieuws, 4 november 2013]
Dagblad de Ware Tijd wil een boek verbieden
door Jaap Hoogendam
Boekhandel Vaco en onze uitgeverij hebben een deurwaarder op bezoek gehad met een advocatenbrief waarin dWT en hoofdredacteur Meredith Helstone ons commanderen een boek uit de handel te halen en waarin ze aankondigen naar de rechter te gaan. Zeer opmerkelijk dat een krant de vrijheid van drukpers wil aantasten. Wat is er aan de hand ? In de pas verschenen derde druk van de reisgids voor Suriname Buitenkansjes schreef ik op pagina 22 het volgende stukje over Surinaamse kranten :
“Er zijn vier kranten, namelijk de drie ochtendbladen Times of Suriname, de Ware Tijd en Dagblad Suriname en de avondkrant De West. Er is persvrijheid, maar die wordt niet optimaal gebruikt. De Times is van een Surinaamse Berlusconi, die de krant gebruikt als kruiwagen voor zijn bedrijven. Hij steunt de NDP van Bouterse omdat hij daar voordeel van heeft. De Ware Tijd is ook een Bouterse blaadje. Als hoofdredacteur Meredith Helstone de president ontmoet begint ze spontaan te kwispelen, zoals bleek uit haar grote interview met hem. De West is wat onafhankelijkheid betreft de beste krant van Suriname. Ze nemen het trouwens geen van allen nauw met copyright, want er wordt schaamteloos gejat van journalisten, wereldwijd. Dat Surinaamse journalisten het niet voor hun collega’s opnemen! Platleggen die bladen. Sinds Bouterse wordt veel geld besteed aan Overheidsvoorlichting, redactioneel opgenomen in de Times en de Ware Tijd, duidelijker kan het toch niet ?”
Niks mis mee, zie mijn antwoord aan hun advocaat :
Het interview van Helstone met Bouterse (als bestand bijgevoegd) vond ik eenzijdig en naïef. Er was gezien het verleden meer aan hem te vragen. Ik heb het woord ‘kruiperig’ (want dat was het) overwogen, maar vond dat te negatief en koos voor ‘kwispelen’, een niet beledigende omschrijving, die valt onder de noemer ‘vrijheid van meningsuiting’, goed verankerd in de Surinaamse grondwet. Als een ondergeschikte van de Ware Tijd dit interview had gepubliceerd, was ik er minder over gevallen. Een hoofdredacteur zet de koers uit.
‘Bouterse blaadje’? Ik wijs op het katern de Overheid in dWT. Zoiets hoort niet in een onafhankelijke krant thuis. Het is staatspropaganda, leest u de reisgids op pagina’s 22 en 23 (als bestand bijgevoegd) over de ernstige gevolgen. Het katern zal voor de krant lucratief zijn en wellicht opgedrongen door de eigenaar te Canada, maar de redactie had haar poot stijf moeten houden. Journalisten met een beetje zelfrespect dulden geen overheidspropaganda in hun krant. Als het er nou uitzag als een Blokker reclameblaadje (ook dat kan niet, maar het onderscheid is tenminste duidelijk). Niet dus, het is in dezelfde stijl als de krant en het is redactioneel ingevoegd. Zie de edities waarin op de voorpagina verwezen wordt naar artikelen in de Overheid. Ten tweede staan medewerkers van het katern bij dWT op de loonlijst en ten derde wijs ik op de zinsnede in het colofon van de Overheid: “Deze uitgave maakt deel uit van de verschillende media die de regering inzet ….”. DWT wordt dus door de regering ingezet? Lees ik dat goed? Hoe ontluisterend! Daarom noem ik het een ‘Bouterse blaadje’, en ik handhaaf die tekst.
Ik schreef over het ‘schaamteloos jatten van journalisten’. Ook die tekst handhaaf ik, want over het schenden van copyright door dWT hebben we mails van woedende journalisten. Het gaat over artikelen die van het internet gekopieerd worden. Over dat de naam van de journalist wordt weggelaten, in de hoop dat ze het niet opmerken. Over dat e-mails van de betreffende journalisten door dWT niet beantwoord worden en facturen niet betaald. Maar ook over dat er weinig aan te doen is, gezien de trage rechtsgang in Suriname en dat dWT daarom ongestraft door gaat.
Volgens mij
……is het beter dat dWT de band met de Overheid doorsnijdt. Men moet zich niet laten ‘inzetten’ door Bouterse, ook niet door toekomstige regeringen. Het kan principieel niet, iedereen weet dat. Bovendien kost het veel lezers. Ik hoorde dat de oplage van dWT gehalveerd is tot een schamele 15 duizend. De trouwe lezers vanuit de oppositie haken kennelijk af. Ik zie Bouterse als een slimme man. Voor een zak centen accepteert dWT een doodskus, waarna de krant de nek omgedraaid wordt. Ik verwacht een neerwaartse spiraal, want ook adverteerders gaan overstappen naar de Times met haar (beweerde) oplage van 38 duizend.
……is het beter dat u stopt met de vele advertorials en gesponsorde pagina’s. Ook lucratief, maar u kunt over hen niet meer vrijuit schrijven.
……is het beter te stoppen met het kopiëren van artikelen. Het is diefstal en het belemmert de ontwikkeling van de Surinaamse journalistiek.
Ter voorbereiding op de rechtszaak vroeg ik de topman van een grote Persgroep in Vlaanderen en Nederland, waarvan u wekelijks ongeveer 25 artikelen kopieert, om commentaar. Zijn antwoord: “over het gebruik van onze journalistiek in De Ware Tijd kan ik een kort en krachtig antwoord geven: van toestemming om onze artikelen en foto’s te gebruiken is geen enkele sprake. Sterker, we zijn juist bezig onze auteursrechten te beschermen door dergelijke praktijken op te sporen”.
Er verandert geen letter in de reisgids, want het is helder en hoeft geen verdere uitleg. Daar had ik het liever bij gelaten, maar voor de rechter moet ik me verweren. Bij deze. Van de reisgids zijn ruim 10.000 exemplaren verkocht. De derde druk is net uit en loopt hard. In 2015 komt de vierde druk uit, dan bekijk ik alles opnieuw. Mensen die zich aan vrijmoedige teksten storen, adviseer ik het niet te kopen. Er zijn nog 4 reisgidsen over Suriname. Koop die, zo simpel is het.
Paramaribo, 28 augustus 2013, Jaap Hoogendam
De tekst uit Hoogendams reisgids luidt:
Er zijn vier kranten, namelijk de drie ochtendbladen Times of Suriname, de Ware Tijd en Dagblad Suriname en de avondkrant De West. Er is persvrijheid, maar die wordt niet optimaal gebruikt. De Times is van een Surinaamse Berlusconi, die de krant gebruikt als kruiwagen voor zijn bedrijven. Hij steunt de NDP van Bouterse omdat hij daar voordeel van heeft. De Ware Tijd is ook een Bouterse blaadje. Als hoofdredacteur Meredith Helstone de president ontmoet begint ze spontaan te kwispelen, zoals bleek uit haar grote interview met hem. De West is wat onafhankelijkheid betreft de beste krant van Suriname. Ze nemen het trouwens geen van allen nauw met copyright, want er wordt schaamteloos gejat van journalisten, wereldwijd. Dat Surinaamse journalisten het niet voor hun collega’s opnemen! Platleggen die bladen. Sinds Bouterse president is, wordt veel geld besteed aan overheidsvoorlichting, redactioneel opgenomen in de Times en de Ware Tijd, duidelijker kan het toch niet ? Hierover een satirisch artikel in Parbode, over hoe overheidsvoorlichters het vak bijgebracht krijgen. [red. CU: is de laatste toevoeging een opmerking in de marge van de drukproef die per ongeluk werd afgedrukt?]
Theo Para schrijft zaterdags essay in de Ware Tijd
Theo Para is op zaterdag 25 mei in, het in Suriname verschijnende, dagblad de Ware Tijd zijn wekelijkse rubriek Essay op Zaterdag begonnen ( http://www.dwtonline.com/de-ware-tijd/2013/05/25/recht-voor-een-geen-recht-voor-allen/). Para schreef een viertal essaybundels over zijn geboorteland Suriname. Zijn laatste essaybundel De schreeuw van Bastion Veere, om de rechtsorde in Suriname (1999) verscheen bij Uitgeverij Van Gennep. In zijn voorwoord schreef strafpleiter Gerard Spong: ‘Theo Para is niet alleen een uitmuntend essayist, maar ook een essayist van onschatbare waarde voor Suriname.’
de Ware Tijd 55 jaar
Zo’n 2.500 deelnemers gingen zaterdag van start voor de wandel- en trimloop bij gelegenheid van de viering van de 55ejaardag van de Ware Tijd, dWTfoto/Irvin Ngariman.
door Rolf van der Marck
In Suriname bestaat van oudsher het begrip ‘bigi yari’: elk vijfde levensjaar moet worden gevierd, daar is kennelijk geen ontkomen aan. Nu is dat uiteraard ’s mensen goed recht, maar ik vind het raar dat dat gebruik gretig is geadopteerd door (overheids)bedrijven en instellingen. Waar het om particuliere bedrijven gaat is het uiteraard ook hún goed recht, maar bedenkelijk is het dat met name overheidsbedrijven en ministeries elke vijf jaar grote sommen gemeenschapsgeld verspillen om te vieren dat men het weer vijf jaar heeft volgehouden.
Dat het ochtendblad de Ware Tijd haar 55e jaardag heeft gevierd is dus niet anders te bezien dan als meegaan met het plaatselijk gebruik, go with the flow, want echt iets te vieren hebben ze niet. Ook het hoofdredactioneel artikel van zaterdag 1 september: “Routekaart de Ware Tijd nog niet voltooid”, geeft geen clou. Die titel kan dan wel de indruk geven dat ze onderweg zijn, maar eigenlijk is die titel heel ongelukkig, want het is voor de Ware Tijd te hopen dat die routekaart niet voltooid raakt, want dat zou het einde betekenen. Die titel had moeten luiden: “Routekaart de Ware Tijd is nooit voltooid”.
Natuurlijk moeten er kreten worden geslaakt bij zo’n gelegenheid, tenslotte moet je uitdragen dat je iets te vieren hebt, maar gezien in het licht van de realiteit van vandaag de dag is dat niet zo eenvoudig. Noodzakelijkerwijze wordt teruggegrepen naar de hoogtijdagen van de krant onder leiding van Leo Mopurgo, maar die dagen zijn over, daarvoor had iets nieuws in de plaats moeten komen, maar dat is –ondanks routekaart– nergens te ontdekken. Gezegd wordt dan wel: “Het is niet niks een krant in Suriname zo lang op de markt te houden en marktleider te blijven”, maar waarop is die bewering gestoeld?
Feit is dat de Ware Tijd sinds tien jaar gezelschap heeft gekregen van twee nieuwe ochtendbladen, Dagblad Suriname en Times of Suriname. Dat had een prachtige kans kunnen zijn om zich heel duidelijk te profileren als de kwaliteitskrant die het eens was, maar helaas is die kans niet aangegrepen. In plaats van zich af te zetten tegen die twee populistische kranten en zich nog duidelijker te manifesteren als de enige en waardige marktleider, heeft dWT het tegenovergestelde gedaan, zij heeft het gezocht in de assimilatie en niet in de confrontatie, met het trieste gevolg dat we nu alleen nog maar ‘journalistieke’ eenheidsworst kennen.
De krant die Suriname leest
Een van de onderdelen van het lustrumprogramma was de sloganwedstrijd, die zo’n 900 inzendingen opleverde. Geen slecht resultaat zou je zeggen, maar gelet op de uitkomst kan ik het alleen maar beschamend noemen: “De krant die Suriname leest”. Kent u een krant die Suriname leest? Die slogan wordt sinds vandaag schaamteloos als ondertitel gebruikt!
Als ik de Ware Tijd iets toewens is het wel dat ze gaat leren tegen de stroom in te zwemmen, dat ze zich herbezint op haar meest wezenlijke identiteit en dat ze die in de komende jaren opnieuw gestalte gaat geven. Wellicht kan de krant dan bij de viering van de 75e jaardag met recht stellen marktleider te zijn.
”Onze assembleeleden kunnen toch lezen…” van Alphons Levens
Ingezonden brief: Onze assembleeleden kunnen toch lezen…
Het is voortdurend een gedoe omtrent spreektijden in ons parlement, De Nationale Assemblee.
Op radio ABC hoorde ik een assembleelid dat meester in de rechten is zeggen:”Ik heb nog twee minuten spreektijd over. Misschien kan ik van andere parlementariërs minuten lenen (of overnemen).” Een andere parlementariër, een medisch specialist, zei daarna op hetzelfde radiostation:”Wij hebben geen spreektijd over.” Weten wij nog van welk Franse woord “parlement” is afgeleid? Dit terzijde.
Ik vraag me af waarom de parlementariërs in onze De Nationale Assemblee nauwelijks of nooit met papers werken. Je wint toch een hoop spreektijd als je wat je wilt zeggen, jouw toespraak, reactie of commentaar, op papier zet en stuurt naar alle fractieleiders, de Assembleevoorzitter, de griffie, de regering en de pers? Dan kan de discussie of het debat meteen beginnen!
RSS
Facebook
Twitter
