300 jaar slavernijverleden werkt door in de belevingswereld van alle betrokkenen. Verhalen van voorouders, gepubliceerde... Lees verder →
Posts tagged with: de Ware Tijd Literair
Niemand kent de Zoon ten-zij de Va-der
Over Karin Amatmoekrims Tenzij de vader
door Marianne Bouman
Niemand kent de Zoon ten-zij de Va-der en niemand kent de Va-der ten-zij de Zoon en hij aan wie de Zoon Hem o-pen-ba-ren wil. Mattheus 11:27
In het boek Tenzij de vader is de relatie beschreven tussen de auteur en haar vader Eric Lie. Hij is 71 jaar oud en een taekwondo-grootmeester in Paramaribo. Hij is de hoogste gepromoveerde vechtsporter van Suriname en wordt door veel Surinamers beschouwd als een levende legende. Zijn persoonlijkheid is ‘larger than life’. Er doen honderden verhalen over hem de ronde, de een nog sterker dan de andere. In Tenzij de vader besluit Karin om de persoon achter al die verhalen op te zoeken. In haar zoektocht naar de persoon, Eric Lie, leert ze gelijk haar vader kennen.
Poëzie over 8 december 1982
De Ware Tijd Literair van 9 december 2017, met poëzie i.v.m. 8 december.
KOEL JE VERDRIET
TOT IJSKOUDE HAAT
OF DROOG HET
TOT DE BITTERE AMANDEL
VAN EEN GEDICHT
Eva Essed (Nederland, 1929) read on…
Bakra op de bres
De neerlandica Els Moor begon eind jaren zeventig een nieuw bestaan in Suriname. Ze speelt er inmiddels een belangrijke rol in het literaire leven en wil vooral het creatieve Surinaams-Nederlands bevorderen.
door Lisette Lewin
Mijn bewondering voor de corpulente hindoestaanse chauffeur, met imponerende zwarte knevel, stijgt als hij zijn busje telkens weer rammelend vlot krijgt, nadat het bijna op z’n kant met één of twee wielen is weggezakt in de diepste, met modderig water gevulde gaten in de weg. De ragdunne oude Javaanse Surinamer aan mijn andere zijde, half op schoot, het `Hollands een beetje machtig’, vertelt me veel, bijvoorbeeld dat hij geen opleiding heeft maar toch een filosoof is: ,,De mens leeft maar een seconde en dan vergaat hij tot stof.” ,,Wind, water en zon, de grote krachten der schepping.” read on…
België-pagina van De Ware Tijd Literair
Op zaterdag 14 en zondag 15 januari 2017 wijdde de Ware Tijd Literair een hele pagina aan de nieuwe Belgische (Vlaamse) literatuur. read on…
30 jaar De Ware Tijd Literair (II)
Ons eigen ding
door Tessa Leuwsha
Sinds ik me in 1995 in Suriname vestigde, bestaat mijn zaterdagochtendritueel uit opstaan, baden en de Ware Tijd kopen. Aan het ontbijt lees ik vervolgens de krant, altijd van achteren naar voren, een gewoonte waarvan ik niet meer weet hoe ik eraan kom. Het langst doe ik over de Literaire Pagina. In de jaren negentig was internet nog geen gemeengoed en toen al hield die pagina me wekelijks in contact met wat ik het liefst deed: lezen. En schrijven, als kind al. Gedichtjes en opstellen vol gedragen meningen over wat me maar bezighield: mijn straat, mijn stad, mijn land – toen nog Nederland. Via de Ware Tijd Literair maakte ik kennis met mijn nieuwe land, Suriname. En precies dat is voor mij de kracht van literatuur. Die toont je mens en samenleving in de meest uiteenlopende facetten. Soms als een kloppend hart, soms als een pijnlijk geweten. read on…
30 jaar De Ware Tijd Literair (I)
Een archief
door Hilde Neus
Deze Pagina is dertig jaar oud. Niet echt deze, maar de Ware Tijd Literair is 30 jaar oud en we gaan op 5 november het eenendertigste jaar in: nr. 1407. read on…
Andere redactie De Ware Tijd Literair
Van de redactie van dWTL
Na het overlijden van Els Moor, jarenlang redactielid van de Ware Tijd Literair (dWTL), zat de redactie met twee redactieleden te weten Christine Samsom en Jerry Dewnarain. Christine Samsom voert nu officieel de eindredactie en als nieuw redactielid is binnengetreden Hilde Neus. Neus is geen onbekende binnen dWTL. Zij is al jaren medewerker van deze rubriek. Zij is momenteel docent koloniale en moderne literatuur op het IOL en opleidingscoördinator van de sectie Nederlands. Hilde Neus studeerde af aan de UVA op Susanna du Plessis. Portret van een slavenmeesteres (KIT, 2003). Ze werkte als educatiecoördinator voor het Surinaams Museum en schrijft Museumstof dat in deze krant verschijnt. DWTL verwelkomt Hilde Neus als redactielid en twijfelt niet aan haar inzet. read on…
Van de redactie van de Ware Tijd Literair
‘Literair’ in 2015! Alweer een nieuw jaar. Het wordt een spannend jaar in politiek opzicht. Heeft dat wat met literatuur te maken, met lezen? Wel degelijk! Lezen maakt bewust. Door lezen gaat men nadenken. Wij proberen daar steeds de aandacht op te vestigen en zullen dat dit jaar zeker nog meer doen. read on…
Enkele activiteiten tijdens het Kinderboekenfestival
 |
| Indra Hu |
door redactie de Ware Tijd Literair m.m.v. Indra Hu
In stand ‘de Rijstkorrel’ van schrijfster Indra Hu werden niet alleen leerlingen en leerkrachten bij het voorlezen betrokken, maar ook ouders die mee waren gekomen als begeleiders. Direct nadat de leerlingen de stand binnenkwamen, werden ze ‘begroet’ met het thema en de slogan van het Kbf 2014. Er werd ook een link gelegd tussen ‘Het levensverhaal van de rijstkorrel’ en ‘groei’. Daarna werd het verhaal, dat op rijm is geschreven, voorgelezen, maar het laatste woord werd daarbij niet gezegd. De leerlingen moesten door goed te luisteren en na te denken het woord raden. Wat vonden ze dat leuk om te doen! Hierna kregen de leerlingen en de anderen een beurt om voor te lezen. Het verhaal is verteld door de rijstkorrel zelf, die een hoed op heeft en dus beeldden de lezers ook de rijstkorrel uit door zelf de hoed te dragen. Dat ging zo gezellig dat zelfs de buren er ‘last’ van hadden. Wat Hu hiermee wil bereiken is dat de kinderen niet bang moeten zijn om iets te presenteren. ‘Je groeit als je bezig bent en dus ook zij leren om zonder vrees voor “vreemden” te presenteren. Door stimulatie van leerkrachten en ouders en ook het Kbf-gebeuren, worden kinderen vrijer en gevoeliger voor alles wat met lezen, voorlezen en creatief bezig zijn te maken heeft.’
Ook ’s middags ging het er reuze gezellig aan toe. Samen met Marja Themen-Sliggers, die namens Huize Betheljada aanwezig was op het Kbf, was afgesproken dat bezoekers stand nr. 88 op een speurtocht mochten bezoeken. Geblinddoekt kwam de ene na de andere duwer van de rolstoel op aanwijzing van degene die erin zat aan in de stand. De bedoeling hiervan was, dat kinderen ook konden ‘ervaren’ hoe het was om te leven met een handicap, in dit geval als je niets ziet en dus blind bent. ‘Heel eng’, zei Soraya van negen, ‘je ziet niets en weet niet waar je gaat. Ik begrijp de mensen die blind zijn veel beter nu. Je moet wachten op hulp van anderen.’
 |
| Foto © Stichting Bokemei |
‘Ja, en precies daar gaat het om: opgroeien kan je niet alleen, denk aan de wereld om je heen. Heel vaak in het leven heb je de ander nodig om je te helpen je doel te bereiken’, zei Indra Hu.
Srefidensi in de literatuur
van de redactie van De Ware Tijd Literair
Op woensdag 15 januari 2014 waren drie redactieleden van dWTL aanwezig bij de zesde Trefossa-lezing van de Henri Frans de Ziel Stichting. De lezing met als titel: ‘Levenslust is ’t heenstappen over kleine dingen’ Trefossa en taal’ werd gehouden door Lila Gobardhan-Rambocus. Elders op deze pagina gaan we nader op deze lezing in.
Voor Lila Gobardhan de beurt kreeg, waren er verschillende inleidende sprekers, betrokkenen bij de stichting, onder wie Hein Eersel (die zelf de Trefossa-lezing van 2009 heeft gehouden over ‘Canon, Cultuur en vertaling’). Hij wenste nu het publiek een ‘goed literair jaar’ toe. Wat houdt dat in? De voorzitter van de stichting, Johan Roozer, wees ons erop dat er in het afgelopen jaar weinig literair werk is verschenen, dat er weinig gebeurd is op literair gebied. Zou Roozer hiemee bedoelen dat er geen romans of gedichtenbudels zijn verschenen van hoge literaire kwaliteit, zoals in 1957 de gedichtenbuindel , Trotji, van Trefossa?
Er is wél veel verschenen het afgelopen jaar. De ontwikkeling van de Surinaamse leeswereld gaat steeds meer de richting op van ‘literaire srefidensi’. Zo is er de Clark Accord Foundation (CAF) die in mei 2013 de bundel met verhalen van jonge schrijvers, Ston Oso, het resultaat van een schrijfwedstrijd publiceerde met de bedoeling om jongeren liefde voor schrijven en literatuur bij te brengen. Het titelverhaal is van de eerste-prijs-winnares Hetty Amatodja (schrijversnaam Hetty Amat). Dit succes heeft deze jonge schrijfster geïnspireerd om door te gaan; er is al een kinderboekje van haar verschenen, Bruno de zwervershond en binnenkort komt er een verhalenbundel van haar met fantasievolle verhalen die ook in de realiteit wortelen, op de markt. Andere jeugdboekenschrijvers durven taboes te doorbreken en maatschappelijke problemen te behandelen. Het boek Laat me niet alleen van Indra Hu over het hiv-aids-probleem is een pakkend voorbeeld.
En dan de kinderboekenfestivals die nu al tien jaar gehouden worden op verschillende plaatsen in het land. Op creatieve manieren wordt er veel gedaan aan leesbevordering. Op ieder festival verschijnen er weer nieuwe boeken, geschreven vanuit Surinaamse situaties, in Surinaams Nederlands en met herkenbare beeldende illustraties. Wij van dWTL besteden er veel aandacht aan en hebben zelfs een jeugdredactie.
En dan is er de Schrijversvakschool onder leiding van Ruth San A Jong die zelf een bundel met verhalen over de dood heeft uitgebracht, De laatste parade, mooi gedaan en een gedurfd onderwerp. Onlangs zijn er drie studenten afgestudeerd aan de Schrijversvakschool, onder andere Karin Lachmising die kort daarna bij In de Knipscheer uitkwam met een dichtbundel, Nergens groeit een boom die haar aarde niet vindt, met bijzondere gedichten, van hoge kwaliteit. Belangrijk is ook de in 2013 uitgegeven grammatica van het Sranan Taki Sranantongo bun door Eddy van der Hilst. Geen literair boek, maar wel een ondersteuning voor degenen die in het Sranantongo willen schrijven of dichten. Van binnen uit, vanuit Suriname, zijn er dus activiteiten om jonge schrijvers te motiveren en verder te helpen en verschijnen er veel goede kinderboeken voor alle leeftijdsgroepen, van kleuters tot en met adolescenten. Wie vroeg begint te lezen en er plezier in heeft, blijft het doen! Suriname is niet alleen Paramaribo, en het leespubliek bestaat niet alleen uit elite en intellectuelen. In de districten en het binnenland wordt ook veel gedaan aan leesbevordering.
In 2011 was er bij de Henri Frans de Ziel Stichting wél aandacht voor literaire diversiteit die te maken heeft met de Surinaamse culturen. Ismene Krishnadath, schrijfster en voorzitter van de Schrijversgroep 77 kreeg toen de Henri Frans de Ziel Literatuur- en cultuurprijs, vanwege haar schrijverschap, maar ook in verband met activiteiten in verband met leesbevordering op scholen. In haar dankwoord zei Ismene toen: ‘Bij S77 propageren we al jarenlang het idee van ‘Diversity is power’. We helpen de wereld alleen vooruit wanneer wij inclusief denken, alleen een plaats en een eigen waarde geven binnen het spectrum van het bestaan. Dit geldt ook voor literatuur. Er is een overvloed aan literaire vormen waar het gewone volk prima mee uit de voeten kan, maar waar wij, van de zogenaamde literaire scène, te weinig mee doen’.
 |
| Diversity is power |
Onze conclusie is: het Surinaamse literaire leven is aan het veranderen. Literatuur is niet meer het kunstgebied voor de elite, maar het leesplezier van ‘gewone mensen’ neemt toe door tal van projecten. De Henri Frans de Ziel Stichting kan in deze een voorbeeld nemen aan hun eigen Trefossa, die de volkstaal, het Sranan, opwaardeerde door zijn prachtige gedichten in die taal, beeldend van klank en ritmisch, die onderwijzer was en leraar en ….. een bescheiden mens, de uitvinder van het woord ‘Srefidensi’!
RSS
Facebook
Twitter
