“Suriname is mijn basis”, zegt schrijver en dierenarts Chris Polanen. “Ik ben hier geboren, heb hier van mijn tiende tot mijn twintigste gewoond , woon inmiddels bijna veertig jaar in Nederland, maar voel me nog heel erg verbonden met Suriname. Familieleden, onder wie mijn moeder en ook vrienden en kennissen, wonen er nog. Dus het land betekent nog steeds veel voor mij. De basis van mijn schrijven is altijd het verlangen naar Suriname geweest. Hoofdpersonen, de gebeurtenissen, zijn altijd gesitueerd rond mijn ouderlijk huis of in Paramaribo Noord.”
Tekst van de 7de Cola Debrot-lezing door Rita Rahman
Zoals aangekondigd stel ik mij vanmiddag de vraag of in het werk van Caribisch Nederlandse schrijvers het Caribisch perspectief centraal kan blijven staan of enkel hun eigen integratie in Nederland. Tussen die twee opties vermoed ik een spanningsveld, een conflict dat tot innerlijke onrust, tot ongemak of zelfs een permanente spagaat aanleiding kan geven. Ontegenzeggelijk zal dit spanningsveld het schrijfwerk onder druk zetten, en daarmee ook de creatieve inspiratie.
Al een maand of drie lees ik weinig anders dan Surinaamse literatuur. De aanleiding was de aankondiging door uitgeverij Das Mag van het boek Dat wij zongen, met bijdragen door een reeks schrijvers voor wie ik grote bewondering koester over twintig Caraïbische schrijvers van wie ik velen nog niet kende.
Ter wereld gekomen van de Italiaanse schrijfster Margaret Mazzantini. Over een vrouw die in de oorlog in Joegoslavië verliefd werd, vertrok en na een hele tijd weer teruggaat. Ik lees een aantal Italiaanse schrijvers liever dan veel Nederlandse schrijvers. Zij zijn mijn voorbeelden. Dat zuidelijke spreekt me heel erg aan – op de een of andere manier is het sneller, bevat meer humor en is sensueler.
Twintig Caraïbische schrijvers om nooit te vergeten
door Jeroen Heuvel
Essays over en fragmenten van, vaak literaire, geschriften van aan aantal kernfiguren uit de Nederlands-Caraïbische literatuurgeschiedenis. Deze bundel is bij de tiende Caraïbische Letterendag van de Werkgroep Caraïbische Letteren, in oktober 2022, ten doop gehouden. De essayisten kregen de vraag voorgeschoteld: ‘Wie zijn de groten die mij voorgingen en op wier schouders heb ik kunnen worden wie ik ben?’
Met deze bloemlezing wil Bruinja een andere blik op de Nederlandse poëzie bieden. In bijna alle belangrijke bloemlezingen tot dusver ontbreken bijvoorbeeld de Friese en de Antilliaanse poëzie, terwijl die poëzie in contact staat met de Nederlandstalige poëzie en de wereldpoëzie.
Op zaterdagmiddag 8 oktober vindt de 10de Caraïbische Letterendag plaats. Deze lustrumviering vindt plaats in het HNI in Rotterdam. Na ruim twee jaar uitstel vanwege corona viert de Werkgroep Caraïbische Letteren eindelijk een nieuwe editie, gewijd aan de grote voorlopers. Twintig schrijvers stellen zich de vraag: wie zijn onze helden? Bij deze gelegenheid verschijnt de bundel Dat wij zongen, met essays van 21 auteurs over 20 groten die hen voorgingen.
De rol van de vader in de opvoeding blijkt bij het kind dat opgroeit zonder vader en dit als een groot gemis ervaart. In zijn zoektocht naar een eigen identiteit heeft vooral de jongen nood aan een vaderfiguur. De vader is zowel zijn held als de rivaal met wie hij zich wil meten. De afwezige vader zal dan ook als een blinde vlek in het geheugen de jongen irriteren. In zijn dromen en fantasieën geeft hij de vader een gezicht. Hij zal alles in zijn vermogen doen om hem te leren kennen, terug te vinden of een beeld van hem te vormen. Het motief van het vaderschap duikt reeds op in de Odysseia van Homerus.
Verloren loop ik langs je mooie straten en zie de krotten als een reeks van gaten in een blinkend wit gebit
De mensen schuiven transpirerend in alverzengend zonlicht rond en vraag mij vreemd verwonderd af waarom men lacht waar vinden zij de kracht te gaan te staan terwijl de hitte stijgt en elk levend wezen hijgt
Ik voel de drang naar vrijheid wurgend om mij heen
Vergeef mij als ik in mijn wanhoop meen dat oog om oog en tand om tand de wet moet zijn van elk land waar scharen armen eind’loos paraderen tussen limousines van de nieuwe heren
[Uit: Kwame Dandillo, Palito. Gedichten. Den Haag: Leopold, 1973, p. 25.]
Een prachtig verzorgd boek, glossy papier, veel uniek fotomateriaal, mooie harde kaft. Kortom, al zou je het niet lezen dan is het al een aanwinst. Maar… lees het toch maar, het is zeer de moeite waard. Kun je iemand leren kennen uit de verhalen die over hem verteld worden?
Portret van de Surinaamse dichter Kwame Dandillo (Pieter Polanen), gemaakt door de in Suriname werkzame fotograaf Nicolaas Porter. Nr. 99 in de reeks fotoportretten die Porter in opdracht van de Werkgroep Caraïbische Letteren maakt. Voor informatie kunt U mailen naar: nicolaasporter@hotmail.com. Wie de hele reeks wil zien kan hieronder klikken op het label Werkgroepportretten.
Deze website beoogt geen enkel winstoogmerk. Door middel van de website wil de Werkgroep het publiek kennis laten maken met nieuws uit en over de Caraïbische regio. De Werkgroep neemt daartoe onder meer berichten over van andere sites, zonder dat het ons altijd mogelijk is rechthebbenden vooraf te attenderen op de overname. Mocht iemand bezwaar hebben tegen overname van tekst- of beeldmateriaal, laat ons dit weten, dan verwijderen wij het materiaal.
Reacties op berichten worden alleen geplaatst indien voorzien van voor- en achternaam. Opinies op deze website komen voor rekening van de auteur(s) en zijn niet altijd de opinies van de Werkgroep.
RSS
Facebook
Twitter
