Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Cosijn Christel
Feest! Kinderboekenweek 2014 op Aruba
Tekst en foto’s: Christel Cosijn en Richelle van den Dungen Gronovius
Hoera! De kinderboekenweek is in aantocht! In Nederland werd begin oktober de 60ste editie gevierd met het thema ‘Feest’. Het kinderboekenweekgeschenk voor Aruba heet De roep van de Shoco en werd geschreven door Charlotte Doornhein. Behalve Charlotte komen er natuurlijk nog veel meer kinderboekenschrijvers naar het eiland, dus zet je feesthoed op en kom 31 oktober naar de opening bij Biblioteca Nacional Aruba. read on…
21-12-2012 op Bonaire ontraadseld
Spannend jeugdboek over de zeer nabije toekomst
door Jeroen Heuvel
Afgelopen week is er een nieuw Nederlands jeugdboek dat zich deels op Bonaire afspeelt, op twee plaatsen tegelijk ten doop gehouden: in Aruba en in Den Haag. ‘Het jaar 2012 is net begonnen,’ staat er op de achterflap van Black Mamba. ‘Onverwachts vertrekken Nikita en Claire, twee hartsvriendinnen van 15 en 16 jaar, naar Bonaire. Ze verblijven op Black Mamba, de oudste plantage van het eiland, waar onverklaarbare dingen gebeuren. Samen met Kirza, Francis, Roy en Alvin gaan ze op onderzoek uit. Als een oude geest het zestal confronteert met het duistere verleden van Atlantis, raken ze verzeild in een bizar avontuur. 2012 blijkt het cruciale jaar om de aarde van haar definitieve ondergang te redden. Wanneer de twee meiden tijdens hun vakantie in New York tot de ontdekking komen dat ze al vanaf Amsterdam onophoudelijk worden geschaduwd, is het te laat. Toeval bestaat niet en ze lopen met open ogen in de val.’
Veel kinderen lezen graag spannende boeken, bijvoorbeeld over indianen en cowboys – Arendsoog –, over piloten in oorlogstijd – Biggles –, of over paarden en liefdesavonturen op vakantie, en soms echte literatuur, zoals Alleen op de wereld. Later op de middelbare school gaat die hobby over in andere bezigheden, voor de meeste kinderen. Als er door de leraar Nederlands een lijstje met verplichte boeken wordt opgegeven, vergalt dat tegen beter weten in het leesplezier. In sommige landen proberen ze speciaal voor de leeftijdsgroep die dreigt af te haken, boeken te publiceren. Jongeren spelen de hoofdrol, laat de inhoud gaan over de ontwikkelingsfase waarin zij zitten, dan zou de groep van twaalf tot vierentwintig jaar aangesproken worden, omdat deze adolescentenromans de mogelijkheid tot identificatie bieden. Volgens mij is het op de eerste plaats belangrijk dat een lezer plezier beleeft aan een boek. Dat mag iedere lezer zelf bepalen. Aan dit debuut van Rosee Bentana is veel leesplezier te beleven, vind ik.
Het is een echt meidenboek, waarin ze veel giechelen en lachen. Nikita is het verlegen, intelligente meisje dat alles wat ze weet, heeft geleerd van Discovery Channel en dat komt goed van pas in dit avontuur met dodelijke slangen, de Black Mamba. Het boek is vanuit Nederlands perspectief geschreven en bestaat uit drie delen. Het eerste deel vertelt over de aankomst op Bonaire en heet dan ook: Een andere wereld. ‘Ik doe gewoon net alsof de douane de entree van de Efteling is. Kom ze hebben net een nieuw sprookje, over twee meiden die naar de tropen gaan.’ ‘Met een heks?’ ‘Met een heks.’ ‘En een prinses?’ ‘En een prinses.’ ‘Dan wil ik de prinses zijn.’ ‘Mij best.’ Op pagina 10 staat ook het verschil tussen de twee hartsvriendinnen beschreven, als ze op Schiphol wachten op hun vlucht. Nikita bijt haar nagel door die net is afgebroken. Ze voelt zich vreemd opgewonden. Op de een of andere manier heeft ze een voorgevoel dat er iets spannends staat te gebeuren en meestal komt haar gevoel uit. Ze hoort Claire een diepe zucht slaken en ziet hoe ze met één beweging van haar zonnebril haar haren naar achteren schuift. Een van de vele dingen die ze zo fascinerend vindt aan haar vriendin. Zelf voelt ze zich soms een beetje moedeloos als ze in de spiegel kijkt. Haar bos krullen is te weerbarstig om er model in te krijgen, daar is echt geen beginnen aan. Ook schaamt ze zich voor haar lichaam. Niet voor haar huidskleur. Die mokkakleur geeft haar juist een prettig gevoel, alsof haar vader nog steeds een beetje bij haar is. Het probleem zit hem meer in haar vormen. Nu haar billen ronder worden en haar borsten groter, verbergt ze zich liever in slobberkleren. Dat zal haar in de tropen niet meer lukken. Claire haalt haar steeds vaker over om strakke topjes en skinny jeans te dragen. Het gevoel dat ze dan halfnaakt is, wordt bevestigd door de begerige blikken die de jongens naar haar werpen. Dat vindt ze verschrikkelijk, in tegenstelling tot Claire die juist van hun aandacht geniet. Zelfs na een tocht door de regen maken haar druipende haarslierten en doorgelopen make-up haar nog aantrekkelijk. Claire’s blauwe ogen geven haar gezicht iets mysterieus. Dat komt ook doordat ze een beetje schuin omhoog staan. Die schuine ogen heeft ze van haar vader, een half Aziaat. Van haar moeder heeft ze haar witblonde haar en haar mooie figuurtje. Op blz. 63: ‘Ik wil niks ingewikkelds, maar gewoon een beetje mensen aan het lachen maken, weet je,’ zegt Claire met haar grappige accent. De titel van het eerste deel slaat niet alleen op een andere wereld dan Nederland, maar ook op een geheime grot die ze ontdekken, met slaventekeningen er in, en waarvan zij alleen weet hebben, op Bonaire. De auteur is eigenlijk twee auteurs: Rosee Bentana (zie de gelijknamige website) is een pseudoniem voor Christel Cosijn (kozijn = bentana) & Richelle van den Dungen Gronovius, twee Nederlandse vrouwen die op Bonaire en in Aruba werken en onder meer schrijven voor het Antilliaans Dagblad. De schrijver kijkt door een roze kader naar een nieuwe wereld. Ook al gaan de personages naar Bonaire omdat de moeder van Nikita, Katinka, met haar vriendin, Eva, daar een landhuis moeten restaureren, ze zijn nog leerplichtig. Blz 25: ’Er moet ook worden gestudeerd, precies zoals we hebben afgesproken. De school hier is anders dan in Nederland, maar pas je maar aan. Mochten jullie cijfers onvoldoende zijn, dan komen jullie in het grote huis wonen of… jullie gaan terug naar Nederland. Vraag op tijd om hulp als je die nodig hebt en blijf verder uit de problemen zodat wij aan onze restauratieopdracht kunnen doorwerken.’ Ze zijn op slag nuchter. Terug naar Nederland? Echt niet! Ze gaan hun best doen, dat beloven ze plechtig! ‘En, dametje Claire, ik verwacht van jou dat je je niet gedraagt zoals in Amsterdam! De tamtam gaat hier erg snel. Op dit kleine eiland blijft niets lang geheim, dat is alles wat ik erover zeg. En nu, hupsakee,’ zegt Katinka, Claire’s rollende ogen negerend, ‘onder de douche! Over een kwartier rijden we naar het dorp […].’ De kinderen maken op school dat een ‘tropenrooster’ heeft kennis met enkele ‘lokale’ jongeren en ook met Machi, de grootmoeder van Kirza. Machi is helderziend. Zij voorspelt Nikita die een mysterieus kettinkje om haar hals heeft, hoe bijzonder Nikita is voor de oplossing van het probleem van 21-12-2012. In deel twee De slangendrager vinden ze in de grot een brief van een afstammeling van een Hoge Priesteres van Atlantis, waarin staat dat 13 het getal is van de Slangendrager. En verder, op blz 103: Maar ik zie het einde snel nabij komen. We zijn ontdekt. De leem op de muren heeft ons wel gedeeltelijk beschermd tegen TIS maar uiteindelijk heeft de chip die de val overleefde ons waarschijnlijk verraden maar daar kwamen we te laat achter. TIS hield hier geheime bijeenkomsten in verband met hun ontwikkelingen met SXC, de basis op Curaçao waar ze met behulp van Atlantische technologie een vliegtuigje ontwikkelen waarmee ze naar de stad Atlantis kunnen, want als zij de geavanceerde technologische kennis van Atlantis te pakken krijgen […] Het laatste deel, In de val speelt zich af in New York. Daar komen alle draadjes van de thriller samen en staat het thema geschreven: ‘Nash koeroe nash gha, je kunt het, als je je angst loslaat.’ Het is de auteurs gelukt om gedurende 218 pagina’s de spanning er in te houden en met veel humor, rake rapgedichten en wat kalverliefde een eigentijds jeugdboek te schrijven.
Tijdens de presentatie begin deze week in Aruba verwees Wim Rutgers die de totstandkoming van dit boek heeft meegemaakt naar de hoeveelheid werk die er in heeft gezeten. ‘Schrijven blijkt in Black Mamba iets van persoonlijk plezier, maar dan komt vervolgens de hoofdpijn van het moeizame publiceren. Het pleit voor de auteurs dat ze een groot deel van hun enthousiasme hebben bewaard voor dit moeilijke deel. Ik heb het proces – letterlijk – van verre gevolgd, waarbij in een tijd van twee jaar van een manuscript dat in 2009 nog de hilarische titel had van 50 million oilyballs is gewerkt naar de veel sterkere want intrigerende titel Black Mamba waaronder het geheel bewerkte verhaal nu verschijnt. De herschrijving en uitbreiding leidde van 272 Kb naar een verhaal van 699 Kb.’ Hopelijk blijft het niet bij dit ene boek van Rosee Bentana, want er zijn nog zoveel avonturen te beleven, over bijvoorbeeld de precolumbiaanse tijd van Amerika, de zondvloed, de ijstijd, Lemurië, maar komt er een serie, zoals van Pitty of De olijke tweeling. Bovendien hoop ik dat het lokale schrijvers aanspoort om hun boek(en), jeugdboeken of adolescentenromans eindelijk te gaan publiceren, in het Papiamentu of in het Nederlands of in welke taal dan ook. Klik hier voor een verslag van de presentatie in Den Haag
RSS
Facebook
Twitter
