blog | werkgroep caraïbische letteren
Posts tagged with: Commewijne

De zoektocht van een Hindoestaan naar het cultuureigene (5)

Een beginnende onderwijzer in Bakkie: zijn school, onzekerheden en cultuurschok

door Bris(path) Mahabier

34. Een kopje koffie?

Nederlandse volwassenen kunnen tegenwoordig dagelijks desgewenst meerdere malen van koffie in vele variaties genieten. Dit was vroeger niet weggelegd voor Jan en alleman. Ten gevolge van het verschijnsel ’gesunkenes Kulturgut’ is o.a. koffie als genotmiddel bereikbaar geworden voor het gewone volk; een van de populaire verworvenheden van onze massacultuur. In Nederland had ik op school ongeveer een jaar nodig om het koffiedrinken mij eigen te maken.

read on…

Wereldwaterdag in Suriname

Van de redactie [van de Ware Tijd Literair]

door Hilde Neus

Aan het begin van dit jaar heeft de GGCA+ (met financiën van de Europese Unie en de United Nations Development Programme) een schrijfwedstrijd uitgeschreven voor leerlingen van het gewoon lager onderwijs (glo) en het voorbereidend onderwijs op juniorenniveau (voj).  Deze verhalencompetitie had als thema WATER en de leerlingen konden kiezen uit diverse uitgangspunten. De scholen in de districten Marowijne, Commewijne, Wanica en Saramacca konden deelnemen. Dat is wel bijzonder, want meestal zien we dat de meeste inzendingen vanuit Paramaribo komen.

read on…

Hebben de kantráki’s gratis grond gekregen?

door Amar K. Soekhlal

Inleiding

Dit jaar is het 160 jaar geleden dat de slavernij in Suriname op 1 juli 1863 werd afgeschaft en ruim 33.000 tot slaaf gemaakten hun vrijheid verkregen. Tegelijkertijd is het dit jaar ook 150 jaar geleden dat de eerste contractarbeiders van gouvernementswege (Nederland) in Suriname aankwamen met een vijfjarig contract op zak. Deze contractanten noemden zich zelf kantráki’s, afgeleid van het woord contract of kalkattiyá omdat ze vertrokken vanuit de havenstad Calcutta, het huidige Kolkata. Hiermee wordt niet gesuggereerd dat de kantráki’s uit Kolkata kwamen, want de meesten kwamen uit Uttar Pradesh en een deel uit Bihar. Ik zal de komende maanden regelmatig schrijven over een onderwerp dat mij interesseert over de periode van contractarbeid namelijk, van 1873-1916.

read on…

De zoektocht van een Hindoestaan naar het cultuureigene (3)

Een nieuwbakken onderwijzer met ontslag bedreigd

door Bris Mahabier

16. Mijn keuze voor openbaar onderwijs

Tijdens de verkenning, in het kader van mijn zoektocht naar delen van mijn identiteit, kwam ik langzamerhand verscheidene onderwerpen, gebeurtenissen en personen uit mijn verleden – in de vorm van herinneringen – tegen. Deze zaken zijn van enig belang geweest voor de ontwikkeling van bepaalde wezenlijke opvattingen van mij en zeker ook van mijn karakter. Een deel van de mondelinge informatie was al vele jaren diep weggezakt, bijna vergeten, maar gelukkig niet uitgewist uit de oude, grijze cellen van mijn hersenschors.

read on…

De zoektocht van een Hindoestaan naar het cultuureigene (2)

Een jonge onderwijzer: onzekerheden en aanpassing

door Bris Mahabier

8. Onderwijs: geen roeping

In het middelbaar onderwijs in de jaren vijftig stond kennisoverdracht centraal. Op deze primaire functie van de school kan ik geen kritiek hebben. In het onderwijs zou er meer ruimte moeten zijn voor vorming. Helaas, de heersende onderwijsvisie maakte dit niet mogelijk.

read on…

‘Wij leven met wat er is, niet met wat had kunnen zijn…’

Bespreking van De wilde vaart door Tessa Leuwsha

door Jerry Dewnarain

Tessa Leuwsha is op dit moment de productiefste schrijfster van Surinaamse literatuur die ruim vijfentwintig jaar woont en werkt in Suriname. Doorr toedoen van haar man Sirano Zalman, haar liefde, besloot ze in Suriname te wonen. Ze bleef er, omdat Suriname haar ook vele kansen bood. Voor Leuwsha geldt ‘wie schrijft die blijft’, maar misschien ook ‘wie blijft, die schrijft’! Ze bleef er en ze schreef: Reishandboek Suriname, De Parbo-blues, Solo, een liefde, Fansi’s stilte, Plantage Wildlust, en het in maart/april 2022 uitgekomen De wilde vaart; Op zoek naar de veerkracht van Suriname (met foto’s van Sirano Zalman). Deze uitgave kwam tot stand dankzij het door het Prins Bernhard Cultuurfonds beheerde Clio Fonds.   

read on…

Promotie Benoît Verstraete-Hansen over zendingsliteratuur

De storm Eunice dreigde even roet in het eten te gooien: de voor 16.00, vrijdag 18 februari, geplande promotieplechtigheid voor Benoît Verstraete-Hansen werd om 13.00 gecanceld: alle UvA-gebouwen gingen onmiddellijk dicht. Maar met een snelle actie kon er toch een online verdediging van zijn proefschrift over P.M. Legêne, Leven in dienst van de Heiland, plaats vinden. Hoogleraren verschansten zich achter hun laptops op zolders en in hotelkamers. En na afloop was er wèl een echt diner. Wie de Agnietenkapel gesloten vond, kan hieronder alsnog kijken hoe het toeging. Daaronder de laudatio’s van zijn promotores Prof. Michiel van Kempen en prof. Bert Paasman.

read on…

Verhalenmuseum open voor publiek

door Ricky Wirjosentono

FREDERIKSDORP – Onder begeleiding van baithak gana-muziek hebben Sirano Zalman, projectdrager van het twinningproject ‘Het geheugen van Noord-Commewijne’ en Dipai Soeradjiwatie-Jagharnat, bewoner van plantage Margaretha, het Verhalenmuseum zaterdag geopend. Het betrof de ‘soft’ opening van het gebouw, een oud-plantagehuis uit de achttiende eeuw, vol verhalen over de cultuur, mensen en geschiedenis van het district Commewijne.

read on…

Over fictie en feiten

door Nico Eigenhuis
In veel van de Surinaamse volksverhalen zijn geestverschijningen terug te vinden. Het maakt dat ze veelal niet al te serieus worden genomen. Bij een analyse blijkt dat ze een schat aan feiten bevatten met betrekking tot de Surinaamse geschiedenis, immers niets is zo hard als zachte informatie.

read on…

Verhalenmuseum Noord-Commewijne dit jaar nog open

door Audry Wajwakana

PARAMARIBO – Met man en macht wordt eraan gewerkt het Verhalenmuseum Noord-Commewijne op plantage Fredriksdorp in september te realiseren. Het gebouw, een achttiende eeuwse oud-plantagehuis, staat er al, maar de inrichting is nog niet rond zegt Sirano Zalman, projectdrager van het twinningproject ‘Het geheugen van Noord-Commewijne’.

read on…

Noord-Commewijne legt geschiedenis vast in verhalenhuis

door Audry Wajwakana

PARAMARIBO – Ooit bruiste Noord-Commewijne aan de rechteroever van de Commewijnerivier van leven. Doordat mensen naar Paramaribo, het buitenland of de overkant van de rivier (het vasteland) trekken, loopt dit gebied langzaamaan leeg. Van de dertigduizend bewoners die er toen woonden, zijn er nog amper drieduizend over.

read on…

De geschiedenis van het Kinderhuis Leliëndaal

Op 27 oktober 2018 bestond het Kinderhuis Leliëndaal 100 jaar. Dit kinderhuis dat gevestigd is in het Surinaamse district Commewijne heeft een speciale plek in de herinneringen en verzorgers die daar een deel van hun leven hebben doorgebracht. Er is nu een boek over verschenen onder redactie van Hariëtte Mingoen onder de titel Die tijd vergeet ik nooit; herinneringen aan Kinderhuis Leliëndaal. read on…

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter