Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Breeveld Borger
Kerst in Paramaribo (geen kerstvoorstelling)
Het Volksoperahuis maakt in samenwerking met Manoushka Zeegelaar Breeveld & Borger Breeveld met ook Walther Muringen (multi-instrumentalist) de voorstelling Kerst in Paramaribo (geen kerstvoorstelling). De première vindt plaats op vrijdag 11 maart, in het Theater Ins Blau, in Leiden. read on…
Binnenkort dramamusical David naga Bathseba op de planken
Het is eindelijk zo ver! De langverwachte musicaldrama‘David nanga Bathseba onder de artistieke leiding van regisseur en acteur Ivan Tai-Apin (foto), gaat op 27 mei 2015 in première in Suriname.
De organisatie Moravian Productions is een productieteam binnen de Evangelische Broedergemeente Suriname (EBGS), die diverse Christelijke evenementen organiseert. read on…
Nieuwe Dobru Neti
Op vrijdag 27 maart 2015 is er weer een nieuwe Dobru Neti in Souoso, Costerstraat 20a, Paramaribo. Medewerkenden zijn Zulile Blinker & Kokolampu, Milaisa Breeveld, Ori, Tjafuru, Celestine Raalte, dj Earl da Pearl, mc Peter Waterberg, Ivor Mitchell & Band. read on…
Commissie belicht oorzaken en gevolgen revolutie 1980
Studenten en jonge academici krijgen de kans om meer te weten over de zienswijzen over de revolutie van 25 februari 1980. De gevolgen die de revolutie heeft gehad en nog zal hebben voor de ontwikkelingen in Suriname komen aan bod tijdens het seminar over de oorzaken en gevolgen van de Revolutie 1980.
De nationale commissie herdenking 25 februari 1980 heeft deze activiteit georganiseerd in verband met de 34ste jaardag van de revolutie. De voorzitter van de commissie die op 7 februari 2011 is ingesteld is Radjen Ramdien. De andere commissieleden zijn Glenn Dest, Borger Breeveld, Caroline Heilbron, Paul Lank en Geo Norden. De commissie heeft als primaire taak activiteiten te organiseren in het kader van de herdenking van 25 februari 1980.Vijftien militairen onder leiding van sergeant Desiré Delano Bouterse hebben op 25 februari 1980 een omwenteling in ’s landsbestuur bewerkstelligd, waardoor de toenmalige regering buiten functie werd gesteld, zegt de commissie. “Net als in andere landen waar een revolutie heeft plaatsgevonden, zijn de meningen over deze revolutie ook in ons land nog verdeeld.” Volgens de commissie zien sommigen het als een mijlpaal en “een moment waarop Suriname zeggenschap kreeg over zichzelf.” Terwijl anderen het typeren als een moment van anarchie, zegt de commissie, “zijn beide partijen het erover eens dat deze dag een belangrijk keerpunt is in de jonge geschiedenis van Suriname.”
Tijdens het seminar dat morgen in de University Guesthouse wordt gehouden, zal Borger Breeveld praten over ‘Mediaverslaggeving ten tijde van de revolutie’ terwijl August Boldewijn het zal hebben over ‘Gebeurtenissen die hebben geleid tot de staatsgreep van 1980.’ Andere sprekers zijn Maya Manohar, Jules Wijdenbosch, Harvey Naarendorp en Amzad Abdoel.
[van Starnieuws, 27 februari 2014]
Emanuel ‘Oom Man’ van Gonter uit Wan Pipel overleden
door Shanavon Gefferie
Paramaribo – Emanuel ‘Oom Man’ van Gonter heeft woensdag, op zijn verjaardag het leven gelaten. Hij werd 96 jaar oud. Oom Man was bekend van de film Wan Pipel(1976) waar hij de rol vervulde van Papa Ferrol, de vader van Roy (Borger Breeveld).
“Hij was niet alleen in de film mijn vader, maar ook daar buiten vervulde hij een rol als vaderfiguur”, zegt Breeveld. “Ik ken hem vanaf mijn jeugd.” Breeveld schrok erg toen hij het slechte nieuws hoorde. Dat hij op zijn verjaardag is overleden zegt wat over de man, vindt Breeveld. “Een goed mens gaat dood op zijn jaardag.”
Pim de la Parra, regisseur van Wan Pipel reageerde ook lovend over de acteur. “Hij was de meest fantastische acteur om de rol van Pa Ferrol te spelen en die heeft hij mooi neergezet”, zegt de la Parra. “Ik ben blij dat hij nu kan gaan rusten.”
Breeveld, lid van het managent van de Surinaamse Televisie Stichting (STVS) is van plan de oud acteur veel aandacht te geven op de televisie. Informatie over de uitvaart is nog niet bekend.
[uit de Ware Tijd, 05/02/2014]
Actrice uit film Wan Pipel bij president Bouterse
De door de zeer populaire Surinaamse speelfilm Wan Pipel bekend geworden actrice Diana Gangaram Panday was gisterochtend, donderdag 23 januari 2014, te gast bij president Bouterse. De ontmoeting vond plaats op zijn Kabinet.
read on…Pim de la Parra naar Cuba voor ‘hommage’
door Iwan Brave
Paramaribo – Pim de la Parra vertrekt donderdag naar Cuba voor het bijwonen van de Nederlandse filmweek in Havana. Op het festival is er een ‘hommage’ aan De la Parra. Zowel de gerestaureerde en gedigitaliseerde versie van Wan Pipel (Un Pueblo) als de documentaire Parradox wordt vertoond.
 |
| Opname van Wan Pipel in het binnenland in november 1975. Uiterst rechts regisseur Pim de la Parra en links de hoofdrolspelers Willeke van Ammelrooy en Borger Breeveld. Foto: Olga Madsen. |
Ook geeft De la Parra een voordracht aan Cubaanse filmstudenten met als thema ‘Low budget film making in the Caribbean’.
“Ik vind het geweldig dat ik aan het einde van mijn filmcarrière naar Cuba mag”, zegt De la Parra enthousiast tegenover de Ware Tijd. Het zal bovendien de eerste keer zijn dat Wan Pipel in de Spaanstalige regio wordt vertoond.
“Als student had ik een abonnement op Cine Cubano. De Cubaanse film stond destijds in hoog aanzien. Voor mij komen begin en eind hiermee bij elkaar.”
Studenten van de Internationale Filmschool zijn ook uitgenodigd voor zijn lezing op maandag 20 mei. “Met studenten van overal, maar vooral uit Argentinië, Chili, Columbia en Peru”, zegt De la Parra. Daarbij wordt Het geheim van de Saramaccariviervertoond, maar ook zijn eerste minimal movie Lost in Amsterdam uit 1988. In beide speelt Kenneth Herdigein de hoofdrol. “Het is geen kattenpis om een film in elf dagen op te nemen. Aan de hand van vraag en antwoord zal ik in één uur de gehele trukendoos opendoen en de studenten de kneepjes van het vak bijbrengen.”
De vierde Nederlandse Filmweek (4ta Semana de Cine Holandés) duurt van 17 tot en met 25 mei. Op het programma staan succesvolle speelfilms zoals Kauwboy,Taped, Rabat en Süskind. Er is speciale aandacht voor sportdocumentaires zoals Johan Cruijff, en un momento dado. De Filmweek wordt georganiseerd door het Cubaanse Filminstituut (ICAIC) in samenwerking met Cinemateca de Cuba, de Nederlandse Ambassade en EYE International.
[uit de Ware Tijd, 13/05/2013]
De Breeveldjes: de bedrieger bedrogen
door Jules Koningverander
Als we Nikki Mulder mogen geloven, die het beklag van de Breeveldjes heeft verwoord in de Ware Tijd van 22 december j.l., knaagt de documentaire Wan Famiri aan de kerstsfeer van de familie. Aanvankelijk zouden de prediklocaties van vader, dominee Arnold Breeveld, het vertrekpunt zijn van de filmopnames. “Het accent moest liggen op de familie, op onze eenheid”, zegt Borger ietwat verbeten. “De band tussen de familieleden is namelijk nog steeds bijzonder goed”, zo wil Nikki Mulder ons laten geloven, “ondanks onderlinge verschillen in politiek denken. Borger is jarenlang woordvoerder van Desi Bouterse geweest, Hans heeft tien jaar de functie van adjunct-secretaris van de NPS gedragen en Carl heeft met zijn eenmansfractie DOE een onafhankelijke stem in De Nationale Assemblée.”
Ik geloof er niets van dat de familie zo’n eenheid is, zoals zij nu tegen wil en dank wel doen alsof, slechts pretenderend, pronkend met hun achtergrond van creoolse stads- en EBG-elite: alsof daar nog iets van in stand is gebleven! Daarom moesten die prediklocaties van vader Arnold in dat familieprotret, daarom die verhalen over de hechte familie die ze ooit waren, het werkethos dat ze van moeder Breeveld meekregen, de taal-kruistochten van vader Breeveld en diens oranje-trouw. Niets dan wat uiterlijkheden zijn er van overgebleven, maar die moeten dan ook uitvergroot en uitgedragen worden, in een wanhopige poging om geloofwaardig te blijven. Hun opdracht aan de cineast was een portret te maken van de familie van weleer, nu echter verworden van eenheid tot verscheidenheid, en daar is cineast Lassche mooi niet ingetrapt.
De werkelijkheid is pijnlijk anders, want Borger, Hans en Carl hebben zich gecommitteerd aan de politiek en hebben daar -de een wat meer, de ander wat minder- vuile handen mee gemaakt. Clarence staat er letterlijk en figuurlijk helemaal buiten, en Lucia heeft duidelijk een roeping en probeert zonder onderscheid des persoons fanatiek bij elkaar te houden wat niet meer bij elkaar te houden valt. Nikki Mulder heeft er in haar verhaal geen melding van gemaakt dat Hans na de telefooncoup van eind december 1990 minister van Binnenlandse Zaken en Regionale Ontwikkeling werd in een ‘zakenkabinet’, opportunistisch overgelopen nadat hij tien jaar lang adjunct-secretaris was geweest van het Congresbestuur van de Nationale Partij Suriname (NPS). Evenmin doet zij verslag van de capriolen van Carl in het parlement, en recent in de ACP/EU-assemblée, die logischerwijze hebben geleid tot de speculatie dat hij aanstuurt op aansluiting bij de Mega-Combinatie tegen de tijd van de verkiezingen van 2015.
Borger beklaagt zich dat vrienden hem zeggen: “Jongen, die man heeft je gebruikt. Jij als mediaman had daar niet in moeten lopen.” Borger neemt een korte pauze en concludeert dan: “Ze hebben gelijk. We zijn er ingeluisd, maar dat ik er in getrapt ben, dat vind ik het ergste.” Kennelijk kan of wil hij niet inzien dat hij als bedrieger uiteindelijk de bedrogene is. Toch raakt Borger als echte domineeszoon niet verbitterd van de hele affaire. De irritatie klinkt nog door in zijn stem, maar ergens heeft hij al berust in de zaak. Hij verzucht: “Je gaat uit van de goedheid van mensen, anders kan je toch niet leven, jongen.” Ik durf Borger niet te vragen of hij ook uitgaat van de goedheid van Bouterse, anders gaat hij weer huilen!
Borger Breeveld legt uit wat misging met documentaire
Borger Breeveld zegt dat voordat de documentaire Wan Famiri werd gemaakt, er duidelijke afspraken waren over de bedoeling en inhoud. “Het eindresultaat was iets heel anders. Het ging niet meer om ‘Wan Famiri’ maar om president Desi Bouterse en de decembermoorden”, stelt Borger namens de familie tegenover Starnieuws.
Documentairemaker Geertjan Lassche zegt in een reactie aan Starnieuws het te betreuren dat het zo is afgelopen. De documentaire werd donderdagavond bij de EO op de Nederlandse televisie uitgezonden. De familie Breeveld kon zich niet terugvinden in het eindproduct en distantieerde zich ervan.
Volgens de maker van de documentaire gaat het om een ‘verschil in perceptie’ van het begrip familieportret: “Wat versta je daaronder? Ik heb een politiek actieve familie willen portretteren die een metafoor vormt voor de recente geschiedenis van Suriname. Want ondanks hun onderlinge verdeeldheid zijn ze toch heel duidelijk één.”
Volgens de maker van de documentaire gaat het om een ‘verschil in perceptie’ van het begrip familieportret: “Wat versta je daaronder? Ik heb een politiek actieve familie willen portretteren die een metafoor vormt voor de recente geschiedenis van Suriname. Want ondanks hun onderlinge verdeeldheid zijn ze toch heel duidelijk één.”
Het accent is verlegd
Borger zegt dat hij achter alles staat wat er is gezegd door hem, zijn zus Lucia en broers Clarence, Hans en Carl. “Toen de afspraken van de documentaire gemaakt werden en het filmen begon, was er geen sprake van amnestiewet. Het 8 decemberproces was al vier jaar gaande. Gaandeweg kreeg de film een andere draai. En in de montage veranderde de documentaire compleet. Dit was niet waar we ons aan gecommitteerd hadden”, voert Borger aan.
Op zichzelf kan de filmmaker begrip opbrengen voor de ‘schrikreactie’ van de Breevelds. “Als documentairemaker moet je wel iets kunnen hebben van de mensen die je volgt. Toch, met de mensen die er verder aan de film hebben meegewerkt sta ik vierkant achter de film. Ik betreur het dan ook ontzettend dat we nu iets hebben uitgezonden waar de hoofdrolspelers niet achter staan. Dat is absoluut niet mijn bedoeling geweest. Het staat ook haaks op mijn werkwijze. Toen de familie met haar reactie kwam hebben we nog eens goed nagedacht of het wel moesten uitzenden. We hebben het doorgezet vanwege het belang voor het Suriname-debat in Nederland.”
Actualiteit veranderd
In november 2011 is een begin gemaakt met de voorbereidingen op de documentaire. Lassche kon toen ook niet vermoeden dat de actualiteit zo’n grote rol zou spelen tijdens de opnames. In maart kwam medeverdachte Ruben Rozendaal met keiharde belastende verklaringen aan het adres van Desi Bouterse, hoofdverdachte in het decemberstrafproces. Een paar weken later werd de verruimde amnestiewet aangenomen in de Nationale Assemblee. “Niemand wist dat het zich op deze manier zou ontwikkelen. Het plaatste Suriname en Bouterse opnieuw in het middelpunt van de belangstelling. Daar is in de documentaire dan ook meer op gefocust dan we vooraf hadden gedacht. Zonder dat we dat van tevoren wisten hebben we in die actuele politieke arena dit portret gemaakt”, zegt de maker van de film.
Borger merkt op dat de familie zich misbruikt voelt. “Wij hebben afgesproken dat het een familieverhaal zou worden, met onze verschillende invalshoeken. Het idee is ontstaan op basis van de film Wan Pipel. Wij zijn meegesleept in het 8 decemberstrafproces. Ineens ging de film niet meer over de familie Breeveld maar over Bouterse en 8 december”, zegt Borger. De familie Breeveld heeft niet gezegd dat de documentaire dan maar niet uitgezonden mocht worden. Er is geen rechtszaak van gemaakt. “Wij hebben ons gedistantieerd ervan omdat wij ons niet kunnen terugvinden in de afspraken die gemaakt waren”, legt Borger uit.
[uit Starnieuws, 15 december 2012]
Breeveldjes & de illusie van het ego
door Jules Koningverander
Het lijkt er op dat de familie Breeveld zich heeft geleend voor de documentaire Wan Famiri van Geertjan Lassche vanuit eenzelfde vals sentiment van waaruit Borger Breeveld in 1976 de hoofdrol op zich nam van de inmiddels iconische film Wan Pipel, of zoals Roy aan het slot van die film zegt dat zijn leven in Suriname ligt en dat hij meent dat het zijn taak is om het land te helpen opbouwen. Hetzelfde vals sentiment van waaruit hij en broer Hans een paar jaar later de zijde van Bouterse zouden kiezen. De regisseur van Wan Pipel, Pim de la Parra, zou het decennia later als volgt verwoorden: “Het is de illusie van het ego dat je met sociale of politieke revolutie iets kan veranderen of verbeteren.”
Het bewijs van deze stelling ontleen ik aan Borger Breevelds verweer op StarNieuws van vandaag: “Borger Breeveld legt uit wat er mis ging met de documentaire Wan Famiri”. Hij betoogt dat voorafgaand aan het maken van de documentaire duidelijke afspraken waren gemaakt over bedoeling en inhoud, maar zegt hij: “Het eindresultaat was heel iets anders. Het ging niet meer om Wan Famiri, maar om President Bouterse en de decembermoorden.
Het is natuurlijk ontzettend naïef van Borger en van de hele familie Breeveld dat zij dit eerst achteraf concluderen en dat zij dat niet gaandeweg de productie van de documentaire hebben voelen en zien aankomen. Politieke dieren als Borger, Hans en Carl Breeveld zijn, hebben ze zich laten meesleuren door de politieke waan van de dag, zijnde de omstreden totstandkoming van de omstreden amnestiewet. Op het moment dat die amnestiewet werd gelanceerd hadden de Breeveldjes echter beter moeten weten en hun medewerking aan deze documentaire onmiddellijk moeten stopzetten in plaats van achteraf te roepen dat “die wat ons betreft niet uitgezonden zou mogen worden.” Documentairemaker Lassche zou geen knip voor zijn neus waard zijn geweest als hij niet op deze volslagen onverwachte ontwikkeling had ingespeeld, daarvoor is het nu eenmaal een documentaire.
Volgens Geertjan Lassche gaat het om een verschil in perceptie van het begrip familieportret: “Wat versta je daaronder? Ik heb een politiek actieve familie willen portretteren die een metafoor vormt voor de recente geschiedenis van Suriname. Want ondanks hun onderlinge verdeeldheid zijn ze toch heel duidelijk één.” Behalve dat ik het met die duidelijke eenheid van de familie niet eens ben, ben ik het verder eens met Lassche, anders zou hij de politieke activiteit van de familie geweld hebben aangedaan. Onbegrijpelijk dat de Breeveldjes dat niet willen zien.
Maar ik stoor me aan Lassche’s perceptie dat de familieleden ondanks hun onderlinge verdeeldheid toch heel duidelijke één zouden zijn. De familie is niet één, maar de dramatis personae houden zich krampachtig aan elkaar vast, dát is het verschil en dat wil Lassche niet zien. Het is hetzelfde allesverhullende begrip eenheid in verscheidenheid dat vandaag de dag opgeld doet in Suriname. Het bewijs van mijn stelling is de krampachtigheid waarmee ze afstand nemen van de documentaire op het moment dat de politiek ieders eigen rol opeist.
Eens te meer bewijzen de Breeveldjes het voorbeeldige mini-schaalmodel van geheel Suriname te zijn, een waarachtig spiegelbeeld van wat zich dagelijks afspeelt in de Surinaamse samenleving.
Familie Breeveld neemt afstand van documentaire
door Diederik Samwel
De documentaire Wan Famiri over de familie Breeveld was donderdagavond te zien bij de EO op Nederland 2. Vóór de film begint, verschijnt een tekst in beeld waarin de Breevelds afstand nemen van het eindresultaat. In een uur televisie maakt de kijker kennis met de familie. De camera volgt zus Lucia en de broers Borger, Hans, Carl en Clarence in hun dagelijks leven.
read on…Tjon Rockon met Free Mason
door Mieke Kreunen
“Met diep leedwezen geven wij te kennen dat na een kortstondig ziekbed is heengegaan onze zeer beminde vader en merkmeester 33e graad. Mason Blankendaal. In de leeftijd van 67 jaar”.
Op het duin staan twee mannen en een vrouw, de kinderen van Mason, die ons uit hebben genodigd voor de uitvaart van hun vader. De dochter huilt schokkerig en de mannen kijken ernstig. Maar dat duurt niet lang want dan schalt Max Nijman door de luidsprekers: “Iene Miene Mutte, tien pond grutten, tien pond kaas, Iene Mutte is de baas”. Het lijkt een echte Surinaamse uitvaart te worden met bijbehorende emoties.
De ceremonie vindt plaats onder Heartbreak Hotel waar de kist staat opgesteld. Het publiek neemt om de kist plaats en al gauw blijkt dat Mason, waarover we net nog hebben gescandeerd: “Mason is hoog, Mason is laag, Mason is een Mason!”, helemaal niet zo’n lieverdje was. Zijn kinderen vertellen één voor één hoe hij er niet voor hen geweest is als vader, hoe hij er vandoor ging en al zijn geld aan zijn vriendin liet, hoe hij ze misbruikte als kind en niet in hun waarde liet. Nee, om de dood van Mason zal niet lang getreurd worden, maar om de onafgemaakte zaken tussen Mason en zijn kinderen en de sporen die dat bij hen naliet, des te meer.
En hoezeer zijn kinderen hem willen aanspreken en willen confronteren, dat kan niet meer want Mason ligt in zijn kist. Of Mason’s geest – die nog even langs komt – na dit alles in vrede zal rusten is nog maar de vraag.
Tjon Rockon heeft met Free Mason aardig wat heilige huisjes rondom de dood omver geworpen. Zoals Mason’s kinderen over hun vader praten, dat doe je immers niet! Hij laat zien dat dood niet alleen een eind maakt aan iemands leven maar ook aan de mogelijkheid om hem te confronteren met wat iemand teweeg bracht in het leven van anderen. En om het goed te maken.
Tjon Rockon vindt in zijn voorstelling een goede balans tussen de waarde van rituelen enerzijds en de schrijnende realiteit anderzijds. Wonderlijk genoeg zijn het niet alleen de tekst, de muziek, de wierook en de rituelen maar ook de voetstappen op de vloer van Heartbreak Hotel die bijdragen aan de sfeer. Dat dat af en toe ook beklemmende momenten oplevert is onvermijdbaar.
De euforie even later op het strand ook, als Masons kist ritueel wordt verbrand met swingende muziek uit de luidsprekers zodat een deel van de bezoekers zelfs een polonaise start. Iene miene mutte, tien pond grutten…
Regie en concept: Tjon Rockon
Tekst: Enver Husicic
Spel: Borger Breeveld, Sandro Lima, Milone Reigman, Linar Ogenia, Mike Libanon, Dashill Smith
Coproductie: Productiehuis Rotterdam, MC, Oerol
[van Cultuurpodium online]
RSS
Facebook
Twitter
