blog | werkgroep caraïbische letteren
Posts tagged with: Boston Marjorie

Girls Girls Girls

25 jaar geleden werd een groep bi-culturele vrouwen gevolgd over wat het voor hen betekent om in Nederland op te groeien. 25 jaar na dato blikken ze terug in een nieuwe serie Girls Girls Girls. Hoe tolerant was Nederland vroeger en hoe is het nu?

read on…

Doe-theater vereeuwigd in ITA

Het Doe-theater heeft een plek gekregen in het Internationaal Theater Amsterdam (bekender als Stadsschouwburg Amsterdam). Het schilderij, gemaakt door beeldend kunstenaar Iris Kensmil, werd gisteren onthuld door Marjorie Boston, Daniël Kolf en de zoon van Henk Tjon, Adeiye Tjon, tijdens het Nederlands Theater Festival. Het is – na het portret van Rufus Collins – het tweede doek dat in samenwerking tussen The Need for Legacy en ITA wordt toegevoegd aan de portrettengalerij van de Stadsschouwburg Amsterdam.

read on…

Suriname als roeping – het Doe-theater van Henk Tjon en Thea Doelwijt

door Maarten van Hinte

Op 4 september wordt in ITA in samenwerking met The Need For Legacy een schilderij van het Doe-theater toegevoegd aan de portrettengalerij van de Stadsschouwburg Amsterdam. Als het eerste Surinaamse professionele gezelschap heeft dit totaaltheater van Thea Doelwijt en Henk Tjong indrukwekkende geschiedenis geschreven.  

read on…

Theater: een intieme uitwisseling

Maarten van Hinte en Marjorie Boston hebben drie maanden lang aankomende theatermakers in Paramaribo begeleid om hun nieuwe stem binnen het theater te laten horen.Een gesprek met twee ervaren kunstbeoefenaars over hun liefde voor theater en de nieuwe stemmen die Suriname rijk is. “Je ambities moeten groter zijn dan Suriname alleen.” read on…

Nyun Sten Festival 2016

Nieuwe stemmen in het Surinaams theater

Stichting Art Laboratorium Suriname (ArtLab.sr) en Rightaboutnow Inc. presenteren op vrijdag 25, zaterdag 26 en zondag 27 maart a.s. de eerste editie van het Nyun Sten Festival in On Stage Performing Arts aan de Mgr. Wulfinghstraat in Paramaribo. read on…

Failliet ondanks 2,5 miljoen euro subsidie

door Merijn Rengers, Annette Embrechts; foto’s Daniël Cohen

Na een paar songs valt het hem echt op. ‘Wat zijn jullie rustig vanavond’, zegt de Britse singer-songwriter Luke Sital-Singh tegen de aardig gevulde zaal van het MC Theater. ‘Normaal sta ik op festivals. Dit lijkt wel een deprestival.’
Wat Sital-Singh op deze donderdag 25 september nog niet weet, is dat hij onverhoopt de laatste artiest is die het podium beklimt van het MC Theater in de kapitaal verbouwde voormalige Zuiveringshal Oost van de Westergasfabriek in Amsterdam. Na zijn optreden volgt in het halfduister een korte afscheidsspeech van een van de oprichters van MC, een glas bubbels en een feest voor intimi.
read on…

The Revivalists

Theatermakers uit Zuid-Afrika, Engeland en Nederland zetten hun tanden in klassieke theaterteksten.

Hierbij nodigen wij u uit voor de premiere van The Revivalists op zaterdag 4 oktober 2014,
om 20:00 uur in het Bijlmer Parktheater, in Amsterdam (Anton de Komplein 240 Amsterdam Zuidoost).Na afloop van The Revivalists wordt de voorstelling Becoming Another Becoming You van Poetry Circle Nowhere opgevoerd. read on…

Push – over de kracht van taal

Push vertelt het aangrijpende verhaal van het kansloze meisje Precious, dat op 16-jarige leeftijd leert lezen en schrijven. Door de liefdevolle bemoeienis van haar lerares literatuur, Miss Rain, ontdekt ze de bevrijdende werking van de taal en poëzie. Langzaam krijgt Precious vat op haar leven. read on…

Op weg naar vrijheid

Klik op afbeeldingen voor groter formaat

Internationale conferentie RIGHTABOUTNOW beperkt tot één dag

Goldie houdt keynote speech
Woensdag 10 oktober zal de ‘grondlegger’ van de Drum & Bass-muziek, Goldie,

keynote spreker zijn tijdens de internationale conferentie New Realities: Art and Identity in Multicultural Europe die in het MC Theater gehouden wordt. Goldie (ook wel Clifford Joseph Price) is voor MC hét voorbeeld van een artiest die via de underground en allerlei subscenes (low-art) zijn weg heeft gevonden naar de zogenaamde ‘high-art’. Bovendien is hij een multidisciplinaire artiest, waarbij MC zich herkent in de werkwijze en de weg die hij heeft bewandelt om te komen waar hij nu is. Naast de keynote speech van Goldie, zal de internationale conferentie die op woensdag 10 oktober gehouden wordt bestaan uit een speech van Alida Neslo (Suriname), een thematische discussie onder leiding van Baba Israel (USA/UK), een korte showcase door mimespeler Dionne Verwey, een expositie en een Q&A met leden van de graffitiformatie Kosmpolite Art Tour, de theatervoorstellingen Nina Simone (A)Live en Untrueen muziek.

Grondlegger Goldie
Goldie was in het begin van de jaren 90 één van de grote supersterren van de drum and bass beweging. Zijn in 1995 uitgekomen klassieke album Timelesskwam uit op zijn iconisch label Metalheadz en wordt vandaag de dag nog steeds gezien als beste Drum & Bass-plaat ooit gemaakt. Maar Goldie was ook  actief als breakdancer, grafitti artiest en … als maker van gouden tanden. Voor velen was hij vooral de man met die charismatische gouden glimlach en de spreekwoordelijke grote muil, onderdeel van de jet set, acteur en b-boy, vast onderdeel van de roddel columns. Maar men moet niet vergeten dat hij verantwoordelijk is voor de meest experimentele, ambitieuze en symfonische jungle en drum and bass van de afgelopen twee decennia. Geen enkele andere producer of dj had dezelfde uitstraling, het charisma en de ambitie.
Culturele identiteit
Marjorie Boston, artistiek directeur van het MC Theater zegt over de conferentie: “Art & identity in multicultural Europe”: het thema van deze internationale conferentie is nooit zo relevant geweest als in het huidige verkrampte Nederlandse culturele klimaat. Maar uiteindelijk zijn het de kunstenaars die de culturele identiteit van een land bepalen, in weerwil van beleidsmakers en overheden. Daarom wordt het tijd dat kunstenaars een onderwerp terug claimen dat nooit het alleenrecht van politici had mogen worden: identiteit. Want het erfgoed van morgen wordt vandaag door hen  gemaakt. En dan vooral buiten de  muren van de gevestigde podia en musea: online, op straat, en in de clubs. Let’s get this started!”
Programma
De conferentie vindt plaats op woensdag  10 oktober
van 12.00 tot 18.30 uur (exclusief de avondvoorstellingen)
Goldie spreek rond 14.00 uur.
Prijs volledig programma € 30,00 (met Nina Simone (A)Live!) exclusief voorstelling € 17,50.
Voor het volledige programma en kaartverkoop:

MC Theater geopend

Op zaterdag 16 oktober is dan eindelijk het nieuwe MC Theater geopend op het terrein van de Amsterdamse Westergasfabriek. Na een openingsprogramma met speeches van o.a. Lucien Kembel en Marjorie Boston (de directie van MC), Carolien Gehrels (wethouder van Cultuur in Amsterdam), Sahr Ngaujah (theatermaker bij MC die momenteel schittert in de Broadway Musical Fela! in New York), presentaties uit MC-voorstellingen, muzikale performances van Senna, Flinke Namen en Joya Mooi, barstte het feest los, een Magnificent Celebration. Bekijk hier de foto’s.

Compromisloze energie

door Michiel van Kempen

Als ik thuis kom, ga ik voor mijn cd-kast staan, sluit mijn ogen en pak lukraak een doosje. Zonder te kijken schuif ik de lade van de cd-speler open en stop de cd erin. Raden wat ik heb opgezet. Het is zowat de meest ongenadige muziek die ik in de collectie heb: Echoes of Time and the River van George Crumb. Even heb ik de neiging iets te pakken dat gemakkelijker in het gehoor ligt. Kara Dara, La Clemenza di Tito, of de prachtige cd Moods van Philip Catherine die voor het grijpen ligt naast de speler. Maar ik doe het niet, want ik realiseer me dat die ongenadige Crumbs eigenlijk het beste aansluit bij wat ik denk na het zien van de voorstelling De laatste dichters, de bewerking van de gelijknamige roman door Christine Otten, in een regie van Maarten van Hinte en Marjorie Boston in het nieuwe MC-theater op het terrein van de Amsterdamse Westergasfabriek. Nee, ik schrijf hier geen recensie, ik zal het niet hebben over de prachtige taal van Christine Otten. Ik schrijf over mijn boosheid (acceptabele andere term: mijn treurnis) over de lafheid die hand over hand toeneemt in deze wereld. Dat klinkt pathetisch, zegt u? Nou, laat het dan zo zijn. We leven in tijden waarin we graag willen geloven dat de crisis voorbij lijkt te zijn, maar de crisis woedt erger dan ooit, en het ergste moet nog komen, economisch, financieel en vooral: mentaal. Welke politicus durft afstand te nemen van de banaliteit van de Realpolitik? Wie durft het aan om niet toch minstens een bepaald percentage over te nemen van de ordinaire retoriek waarmee de blondgespoelde nationaal-socialist en zijn Limburgse maffia Nederland weet te gijzelen met een fantasieloos samengesteld clubje regenten dat als je het goed bekijkt steunt op nauwelijks 30 % van de bevolking? Wat een treurnis van gezapigheid in links Nederland met snikkend alfa-meisje Halsema, dorpsveldwachter Roemer, en de infatsoenlijke Cohen die is vergeten hoe zijn voorganger Den Uyl onder tafel de schenen bont en blauw schopte. En los nog van dit land dat nauwelijks een kwart van de oppervlakte van Suriname telt, wat voor hartverheffends kan de wereld ons bieden. De Belgische malaise? De Roma-vriend Sarkozy? Het loeder Ingrid Betancourt dat nu geld maakt met haar geslepen herinneringen? Hamid Karzai toch niet?

Ik kan De laatste dichters wel samenvatten, en de meest banale samenvatting zou erop neerkomen dat het een stuk is over een radicale zwarte dichtersbent uit de jaren ’60 in Harlem (Abiodun Oyewole, Umar Bin Hassan en Babatunde). Maar waar het in wezen over gaat is over trouw blijven aan jezelf, geen water bij de wijn doen, staan voor je idealen. Natuurlijk spat de groep van The Last Poets met kracht uit elkaar, we krijgen geen voorgeprogrammeerd happy end. Maar het mooiste shot is het allerlaatste: een verlichte cirkel waarbinnen op een draaitafeltje een elpee wordt afgedraaid. En daarbij de melancholische woorden van een van de laatste dichters die zegt dat hij de groep mist. Hij mist de compromisloze energie van die tijd. Compromisloze energie: het lijkt niet meer van deze tijd te zijn om het daar nog over te hebben. Maar als je er goed over nadenkt is dat het juist wat deze soms al te uitbundige en soms zeer intieme voorstelling wil overbrengen: de trouw aan je diepste zelf, je meest onvervalste energie en creativiteit. Dat is wat daar in die anderhalf uur nabij het IJ opklonk, bijna melancholisch. Echoes of Time and the River.

(Nog enkele voorstellingen de komende dagen tot en met 15 oktober; reserveren klik hier. Ottens roman is verschenen bij Atlas.)

Bovenste foto: actrice Aisa Winter, @ Foto Milette Raats; op de onderste foto Christine Otten.

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter