Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Bolivar Simon
Libertat pa krea pas; Konekta; De puzzel in elkaar zetten
5 mei-lezing door Miguel Goede PhD, op de Plasa di Pas, Curaçao
door Miguel Goede
Introductie
Het is een grote eer om deze rede te mogen houden. Ik realiseer mij hoe belangrijk 5 mei is. Het is de dag dat wij reflecteren op vrijheid en vrede. Het is een moment dat een speech verdient van het niveau van Martin Luther Kings “I have dream”. Ik zal het hebben over vrede, connecten of verbinden, inclusie en cohesie, tegen de achtergrond van 160 jaar afschaffing van de slavernij, het einde van de Tweede Wereldoorlog en de nieuwe oorlog in Europa ― de oorlog in de Oekraïne ― na de pandemie en wij op Curaçao anno 2023, richting de toekomst gaan.
read on…Respect voor prestaties van weleer
Afgelopen week passeerde de geboortedag van Johan Joseph – roepnaam: John – de Pool. Hij werd geboren op ‘woensdag den twaalfden Maart des jaars Een duizend acht honderd en drie en zeventig te tien uur des avonds in het Stadsdistrict dezes eiland’. Ruim zestig jaar later wierp De Pool een verlangende blik terug naar de jaren tussen ca. 1870 en 1890, zijn jeugdjaren, in Del Curaçao que se va: páginas arrancadas de El libro de mis Recuerdos. Toen zouden mensen die presteerden nog met gepaste waardering zijn benaderd. Sindsdien is er van respect geen sprake meer.
door Aart G. Broek
In het Avila, van Bólivar naar Boeli
door Klaas de Groot
Ooit schreef Boeli van Leeuwen zijn eigen ‘tien geboden’. Die waren bedoeld voor zijn vriend Nic Møller, de man die het Avila Hotel aan de Penstraat 130 in Willemstad groot maakte. Het derde gebod luidde: “Gij zult de piano niet versjouwen zonder hulp van anderen”. De geboden kunnen alle gelezen worden als vriendschappelijke adviezen.
read on…Simón Bolívar (1783–1830) – De Bevrijder
door Marjan Schwegman
Zijn voorbeeld inspireerde talloze revolutionairen in Europa en Zuid-Amerika; de Venezolaanse oud-president Hugo Chávez zag zich als zijn erfgenaam. Wie was Simón Bolívar, en wat maakte hem zo geliefd, bewonderd – en gehaat? read on…
Heethoofden aan de overkant
“Het was nu eenmaal een woelig land aan de overkant,
met een stel heethoofden op macht belust.”
De Verwachting – een vergeten historische roman van Maria Miranda
door Willem Bant
DAE ging failliet en InselAir kreeg financiële problemen. De oorzaak? De situatie in dat ‘woelige land aan de overkant’. De gebeurtenissen in Venezuela worden op de benedenwindse eilanden nauwlettend gevolgd. Wat is er precies aan de hand? En wat betekent dat voor Aruba, Bonaire en Curaçao? Levert het ons iets op of leidt het juist tot problemen? Tweehonderd jaar geleden was de toestand vergelijkbaar met die van nu: ook toen was het zeer onrustig in Venezuela, ook toen wachtte men op de eilanden af wat er aan de overkant zou gaan gebeuren. Hebben we nu te maken met Nicolás Maduro, twee eeuwen geleden draaide het om Simón Bolívar, de leider van de criollos die in opstand kwamen tegen het Spaanse koloniale bestuur. Een roman van een vergeten Curaçaose schrijfster schetst een beeld van de toestand op Curaçao in die tijd: de historische roman De Verwachting (1959) van Maria Miranda. read on…
Reparatiecommissie eert liever Bolívar dan Kwakoe
door Audry Wajwakana
Paramaribo – De Nationale Reparatie Commissie Suriname (NRCS) heeft in verband met 1 juli, Dag der Vrijheden, ervoor gekozen de kranslegging bij bij het monument van Simon Bolívar te doen, in plaats van bij een ‘lege’ SMS-pier. Het standbeeld van Anton de Kom kan er namelijk niet meer onthuld worden. “We zijn hierdoor genoodzaakt uit te wijken naar een bestaand bevrijdingsmonument, omdat we nergens nog een hebben”, zegt Armand Zunder, voorzitter van de commissie. read on…
Simón Bolívar heeft zich al zes keer in zijn graf omgedraaid
door Fred de Haas
Onlangs schreef de heer Da Silva in de Curaçaose krant Amigoe een warrig verhaaltje over Venezuela waarbij hij in één moeite door mij de raad gaf me liever druk te maken over de misstanden in Nederland in plaats van me te bemoeien met de situatie in Venezuela.
Na vergeefs te hebben gezocht naar enige samenhang in zijn stukje zou ik willen beginnen met hem te zeggen dat ik zelf wel uitmaak waarmee ik me bemoei.
Omdat het de heer Da Silva schijnt te ontbreken aan enige basale achtergrond waar het Venezuela betreft zou ik hem hierbij vrijblijvend wat informatie willen geven over de huidige situatie in Venezuela in de hoop dat hij sportief genoeg is zijn medestanders hierin te laten delen.
Daar gaan we dan.
De voormalige president van Venezuela, de heer Hugo Chávez, was mij, ondanks zijn voortdurende anti-Amerikaanse gebral, bepaald niet onsympathiek. Hij had misschien het goede met zijn land voor en heeft ook iets goeds tot stand gebracht. Dank zij Chávez kan elke werkende Venezolaan, bijvoorbeeld, uitzien naar een pensioen van de Seguro Sosial (Sociale Verzekering). Bovendien wordt dat pensioen elk jaar aangepast aan de inflatie. Niet voldoende, maar men doet zijn best. Iedereen is het erover eens dat dit een groot succes is van de voormalige president. Verder kan iedereen die ouder is dan 60 jaar gratis gebruik maken van het openbaar vervoer en is tevens vrijgesteld van het betalen van belasting. Me dunkt dat het volk Hugo Chávez voor dit alles dankbaar mag zijn.
Verder is men het er wel over eens dat Chávez zichzelf niet heeft verrijkt. Maar voor zijn familie in Barinas zou niemand zijn hand in het vuur durven steken. De familie bezit enorm grote fincas (boerderijen) zonder dat duidelijk is waar ze het geld vandaan hebben gehaald om deze te bekostigen. Het betreft zeker geen geld dat na een leven van opoffering en hard werken bij elkaar is gespaard. Verder woont er familie in een gebouwencomplex, de zogenaamde ‘Casona’, in de beste buurt van Caracas waar de officiële ambtswoning van de president staat. Nicolás Maduro zou er eigenlijk moeten wonen maar moet zich tevreden stellen met het minder luxueuze regeringspaleis in het lawaaiige centrum van Caracas.
Minder succesvol waren de sociale projecten die door Hugo Chávez werden opgestart onder de naam ‘Misiones’ (Missies).
Een van de eerste ‘misiones’ waren de medische posten in de barrios (wijken) die bezet werden door Cubaans personeel (‘artsen’ en verpleegsters). De mensen konden er worden geholpen als ze kleine medische problemen hadden of ook wel in noodgevallen. De laatste vier jaar zijn veel van die medische posten gesloten vanwege het grote aantal misdaden (ontvoeringen, moorden, etc) die in de wijken werden gepleegd en waarbij ook de Cubanen hun leven niet zeker waren.
Wie de kranten een beetje leest weet dat er een groot aantal Cubaanse ‘artsen’ in Venezuela zijn, ongetwijfeld in ruil voor voordelig geleverde olie aan Cuba. Natuurlijk zijn er Cubaanse artsen bij die hun vak verstaan, maar het merendeel valt meer in de categorie ‘verpleegkundigen’ of ‘hulpverplegers’ die vooral preventief werkzaam zijn en bij wie je liever niet te rade moet gaan als je écht iets hebt. Zo constateerde een Cubaanse ‘arts’ na het uitlezen van een cardiogram dat een goede Venezolaanse vriend van me een beetje versneld hartritme had. Niets om je ongerust over te maken, zei de Cubaanse ‘dokter’. Omdat mijn vriend het niet vertrouwde ging hij dezelfde dag nog naar een Venezolaanse arts die hem vanwege zijn bloeddruk en versneld hartritme met spoed in het ziekenhuis liet opnemen. Overigens heeft de officiële Raad van Venezolaanse artsen altijd gezegd dat de ‘artsen’ van Fidel Castro niet aan de wettelijke eisen voldoen om in Venezuela als arts te mogen werken.
De oude Venezolaanse artsen zijn overigens voortreffelijk opgeleid aan gerenommeerde universiteiten als de UCV (Universidad Central de Venezuela), de ULA (Universidad de los Andes) en de universiteiten van Carabobo, Barquisimeto en enkele andere. In deze goede universiteiten werken veel gepromoveerde buitenlanders.
Behalve goede universiteiten zijn er ook een aantal minder goede waar adolescenten met een laag IQ terecht kunnen. Jarenlang werden er om de haverklap Volksuniversiteiten uit de grond gestampt onder verhullende namen als ‘Institutos Universitarios’ en ‘Colegios Universitarios’ die al vele ‘afgestudeerden’ hebben opgeleverd, compleet met zwarte toga en baret. In enkele van die ‘universiteiten’ kan je, bijvoorbeeld, een driejarige opleiding als ‘arts’ volgen. Het is te hopen dat je niet in handen valt van zo’n medicus die, volgens de echte Venezolaanse artsen – die minstens zes jaar hebben gestudeerd – van de meest elementaire dingen heel weinig afweten. Dit soort zaken valt in de categorie ‘Volksverlakkerij’ en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er in Amerika ook van dat soort Mickey Mouse universiteiten zijn.
Het zijn vooral de intelligente studenten van de goede universiteiten die de recente protesten en demonstraties hebben aangevoerd. Hun politieke leider is Leopoldo López die heeft gestudeerd in Harvard.
Een andere ‘Misión’ is die van de Woningbouw (Vivienda). Hugo Chávez wilde liever geen gebruik maken van goede Venezolaanse bouwbedrijven omdat hij het natuurlijk niet had begrepen op private ondernemingen die voor bijna 100% ‘anti-chavista’ waren. Zo komt het dat al sinds enige jaren Russen, Wit-Russen en Chinezen druk aan het bouwen zijn waarbij ze hun eigen criteria in acht nemen. Er wordt geen rekening gehouden met het feit dat Venezuela een land is waar aardbevingen voorkomen. Er wordt soms gebouwd op stukken grond die volstrekt instabiel zijn zoals op aangestampt zand. Ook vergeet men soms voorzieningen voor water en elektriciteit aan te leggen. Van verschillende woonflats zijn hele muren naar beneden gekomen vanwege het toepassen van inferieur bouwmateriaal. Mensen die al jaren in wijken wonen waar maar wordt bijgebouwd moeten aanzien dat hun watervoorziening terugloopt door de daling van de druk vanwege dezelfde hoeveelheid water die door veel meer mensen moet worden gedeeld..
Er is een clandestiene stroom van levensmiddelen van Venezuela naar Colombia in de grensstaten met dit laatste land. Dat er voorraden opzettelijk worden achtergehouden om tekorten en prijsstijgingen te forceren is een loze bewering. De voornaamste oorzaak van die clandestiene stroom is het feit dat de ‘regering’ de prijzen van bijna alle producten vaststelt, vaak beneden de productiekosten of met een te geringe winstmarge. Geen wonder dat degenen die de levensmiddelen moeten produceren hier geen brood meer in zien.
Over het zogenaamde terugdringen van de extreme armoede in Venezuela valt ook het een en ander te zeggen. De regering beweert dat de extreme armoede wordt teruggedrongen, maar deze bewering wordt alleen maar ondersteund door het voortdurend bijstellen van de criteria voor extreme armoede. De armen hebben het nu slechter dan ooit met die inflatie van meer dan 56%. Iets meer dan 60% van de bevolking werkt in de informele economie. Ze werken, bijvoorbeeld, als ‘buhoneros’ (straatventers) die allerlei prullaria verkopen en tegenwoordig ook levensmiddelen. Hoe ze aan hun waar komen? Heel eenvoudig. Als bekend wordt dat er in een bepaalde supermarkt bakolie te krijgen is gaan ze met de hele familie bakolie kopen die ze dan weer op straat verkopen tegen een prijs die tien keer hoger kan liggen als in de supermarkt. Zo’n buhonero heeft natuurlijk geen sociale verzekering en bouwt geen pensioen op. (Er bestaat overigens een uitgebreid twittersysteem waarbij mensen elkaar waarschuwen als er in een bepaalde supermarkt de volgende dag een bepaald product te koop zal zijn.)
Betrouwbare informatievoorziening wordt nog maar door een paar kranten als El Nacionalen El Universal gegeven. Deze kranten hebben al herhaalde malen laten weten dat er grote papierschaarste is. Nicolás Maduro heeft op de TV verklaard dat het zonde van de dollars zou zijn om er papier voor de kranten voor te kopen. Die kranten drukten toch alleen maar ‘porquería’ (vuiligheid) tegen de regering…
Het TV Canal 8 (‘El Canal de todos los Venezolanos’) maakt 24 uur per dag propaganda voor de regering. Een typische praktijk van dat TV kanaal is om beelden uit andere landen te vertonen en net te doen of ze uit Venezuela komen. Positieve beelden natuurlijk…
Simón Bolívar heeft zich al zes keer in zijn graf omgedraaid.
[uit Knipselkrant Curaçao, 22 februari 2014]
Venezuela aangeklaagd wegens spullen Bolívar
Een Amerikaanse man heeft de Venezolaanse staat aangeklaagd omdat zij spullen van Simon Bolívar, die in het bezit van de Amerikaan waren, weigeren terug te geven. In 2007 leende de Venezolaanse staat de spullen van Richard Devengoechea. Het gaat onder andere om een pluk haar van Bolívar, die Venezuela gebruikte om de doodsoorzaak van de onafhankelijkheidsstrijder vast te stellen.
Simon Bolívar streed in de negentiende eeuw voor de onafhankelijkheid van Latijns Amerika. Hij is de grote held van de Venezolaanse president Hugo Chávez. Devengoechea beweert dat zijn voorouders de spullen van Bolívar zelf zouden hebben gekregen. De spullen zouden ”gestolen zijn door de Venezolaanse regering waarbij werd voorgewend dat het om een samenwerkingsverband voor onderzoek ging”.
In 2010 liet Chávez de resten van Bolívar opgraven, om zijn doodsoorzaak te testen. Tevens werd de echtheid van de spullen van Devengoechea getest. Experts concludeerden dat er geen bewijs is dat Bolívar is vermoord.
Volgens de rechtzaak heeft de Venezolaanse regering in 2007 een privé-vliegtuig naar Florida gestuurd, waarin Devengoechea en de artefacten werden vervoerd. Devengoechea verbleef een maand als gast van de overheid in Venezuela. Na het onderzoek probeerde hij zijn bezittingen terug te krijgen, maar slaagde hier niet in.
[uit LA Chispa, bron BBC]
Roman over Simon Bolívar
De Venezolaanse schrijver Arturo Uslar Pietri (Caracas, 1906-2000) gebruikte in 1948 als eerste de term `magisch realisme’ om de Latijns-Amerikaanse literatuur te beschrijven. Begin jaren dertig deelde hij zijn woning in Parijs met Alejo Carpentier en Miguel Angel Asturias en schreef hij Rode lansen, zijn beroemde historische roman over de onafhankelijkheidsoorlog van 1811-1821 in Venezuela.
Het verhaal verloopt lineair en kent drie hoofdpersonen. Presentación Campos is opzichter van El Altar, het landgoed van Fernando Fonta. Als de oorlog uitbreekt, met alle gruwelijkheden van de strijd, komen ook zij tegenover elkaar te staan: Campos komt met de slaven in opstand en schaart zich aarzelend aan de Spaanse kant, terwijl Fonta uit ideologische overwegingen voor het revolutionaire leger kiest.
De derde hoofdpersoon, en uiteindelijke triomfator, is Simon Bolívar (afb. rechts), die in de roman wel alom tegenwoordig is via anderen, maar alleen in het begin en aan het eind in eigen persoon aanwezig is.
Daardoorheen speelt de liefde tussen de zus van Fernando, Inés, en zijn vriend, de Engelse kapitein David. Deze liefdesgeschiedenis krijgt een noodlottige wending wanneer Campos Inés verkracht en voorgoed een einde maakt aan de oude verhoudingen door ook haar ouderlijk landhuis in brand te steken.
Uslar Pietri is getuige geweest van de geschiedenis van Latijns-Amerika in de twintigste eeuw en was een van de voornaamste critici van Venezuela. Rode lansen, een jeugdwerk, wordt gezien als de eerste `moderne’ Spaans-Amerikaanse roman, die de Latijns-Amerikaanse vertelkunst op historische wijze heeft vernieuwd. Rode lansen is spannend, mede dankzij de verhaalstructuur waarin de verteller buiten het verhaal staat en zich van commentaar onthoudt. De Nederlandse vertaling van deze klassieker is uitgebreid met een Voorwoord dat Uslar Pietri in 1995 schreef.
Arturo Uslar Pietri, Rode lansen. Vertaald door Rikkie Degenaar. Gebonden, 224 blz., € 20,00.
ISBN 978-90-6265-517-5
Uitgeverij In de Knipscheer
Nieuwe kist voor overblijfselen Simon Bolívar
De Venezolaanse president Hugo Chávez heeft de nieuwe kist onthuld waarin de overblijfselen liggen van de vrijheidsstrijder Simon Bolívar die Zuid-Amerika in de 19e eeuw deed opleven.
De mahoniehouten kist, bedekt met diamanten, parels en gouden sterren, werd onthuld tijdens een ceremonie om aandacht te schenken aan de gedenkdag van Bolívar’s dood in 1830.
“U leeft in ons”, zei president Chávez tijdens een speech, gehouden naast de kist. Chávez schetst vaak vergelijkingen tussen zijn eigen socialistische revolutie en de vrijheidsinspanningen van Bolívar. Vorig jaar beval de president de opgraving van de vrijheidsstrijder, zodat wetenschappers konden onderzoeken of hij vermoord was of dat hij gestorven was aan tuberculose, zoals veel historische verslagen volhouden. Onderzoekers vonden geen bewijs voor opzettelijke vergiftiging van Bolívar.
Bolívar staat bekend als ‘de Bevrijder’ en leidde in de 19e eeuw een revolutionaire oorlog tegen Spanje waarmee hij onafhankelijkheid voor Venezuela en verschillende andere Zuid-Amerikaanse landen won.
Chávez claimt Bolívar als zijn inspiratie voor zijn ‘Bolivariaanse’ revolutie, hoewel historici zeggen dat Bolívar het nooit eens zou zijn met Chávez’ sociale beleid.
[van LA Chispa]
RSS
Facebook
Twitter
