Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Inheemse kunstenaar Winston van der Bok is niet meer
door Audry Wajwakana
PARAMARIBO – Winston van der Bok wordt geprezen als één van de weinige Surinaamse inheemse kunstenaars, die met zijn grafische achtergrond zijn inheemse roots diepzinnig wist uit te drukken. “En dit ondanks zijn westerse opvoeding”, zegt Patrick Tjon van de Academie voor Hoger Kunst- en Cultuuronderwijs (AHKCO). De kunstenaar overleed op 25 september 2021 en is vrijdag gecremeerd. Van der Bok werd 74 jaar.
read on…Jeugdboek Alphons Levens: slappe maatschappijkritische visie
door Marja Themen-Sliggers
Ik zal leren totdat ik moe ben… is een Surinaams verhaal voor jong en oud, door Alphons Levens geschreven naar aanleiding van uitspraken van kinderen.
read on…Levens vindt inspiratie in samenleving
door Donovan Mijnals
Vreemd is het niet dat Levens gebeurtenissen uit de dagelijkse beslommeringen aangrijpt om daarover te schrijven. Immers hij beweert altijd vanuit dezelfde optiek te creëren, of dat nu om zijn gedichten of korte verhalen gaat. “Ik ben een maatschappij betrokken schrijver. Wat ik waarneem verwerk ik tot gedichten en verhalen.” Hij is er trouwens bijna zeker van dat hij de twee jongens die onwetend eigenlijk een wezenlijke bijdrage leverden aan het boek eens tegenkomt. “Ze zullen zichzelf herkennen.”
De illustraties in het boek zijn van Winston van der Bok. Voor al Levens zijn uitgaven werken die twee samen. Hoewel de schrijver er prat op gaat dat de tekeningen eerst door hem worden uitgeschetst. Zaterdagmorgen signeert de schrijver zijn nieuwste uitgave in boekhandel Vaco en de woensdag daarop in Tori Oso. ‘Ik zal leren totdat ik moe ben’ zal zowel in Suriname als Nederland te verkrijgen zijn.
Huilde zij reeds, ik hoorde haar al bij de poort.
Zij hing net als nu rechts uit de rolstoel,
Die oude vrouw met een beperking.
Links van haar, ‘t is bij de uitgang van ‘t A.Z.,
Zit een begeleidster in ‘t wit die belt; luid:
“Die vrouw zit hier maar te huilen, ik denk,
dat ik een bus pak en haar hier achterlaat.”
De oude vrouw huilt nog luider,
ik hoor haar nu voorbij de poort.
Alphons Levens,
17 oktober 2013.