blog | werkgroep caraïbische letteren
Posts tagged with: Bennekom Trix van

Lorenzo Antonio (Toon) Abraham: Een bedachtzame man van woord en daad

Afgelopen zaterdagnacht 20 januari kwam Toon Abraham, voormalig parlementsvoorzitter, statenlid (1962-1969), wethouder van het Bestuurcollege en minister na een korte ziektebed te overlijden. In het het boek Abraham, kroniek van een politieke dynastie wordt een portret gegeven van o.a. Toon, zijn broer Jopie en zijn voorouders in de eilandelijke politiek.  read on…

Bonairiaanse oud-politicus Toon Abraham overleden

Kralendijk – Een van de meest invloedrijke en gerespecteerde politici op Bonaire, Laurenso Antonio Abraham (1936), is zaterdagavond overleden. read on…

‘De Abrahams hebben eindelijk het verhaal van hun Libanese grootvader leren kennen’

Trix van Bennekom over een politieke dynastie op Bonaire

door Castor van Dillen

Met de publicatie van de familiebiografie Abraham brengt schrijfster en Antillen-correspondent Trix van Bennekom de twintigste-eeuwse geschiedenis van de Nederlandse Antillen tot leven. ‘Ik wilde graag de geschiedenis van dit deel van het Koninkrijk vertellen aan de hand van persoonlijke verhalen.’ read on…

Willemstad: workshops columns schrijven en bloggen

Mondi Writing, een nieuw schrijfplatform van Miriam Sluis, organiseert in samenwerking met Coaching drie Workshops Columns Schrijven & Bloggen.

Columns Schrijven is een vak apart. Het voor het voetlicht brengen van je standpunt, op een subtiele manier, in een beperkt aantal woorden, vereist specifieke vaardigheden. Ook effectief bloggen doe je niet zomaar.

Jeroen Jansen en Roy Evers, columnisten van het Antilliaans Dagblad, en blogger Trix van Bennekom zijn er meesters in op Curaçao en Bonaire.

In drie Workshops behandelt ieder een apart aspect van deze schrijfkunsten.

Jeroen Jansen geeft op 15 september een workshop over het schrijven van politieke columns. Jeroen gaat daarbij in op hoe je de actualiteit kunt gebruiken om tot een onderwerp te komen. En hoe de continuïteit van de columns te behouden.

Roy Evers geeft op 22 september een hand-on workshop. Roy gaat in op het begin van een column, het einde en de flow in het midden. Aan het einde van deze workshop heeft de deelnemer een zelf geschreven tekst in handen.

Trix van Bennekom geeft op 29 september een workshop over bloggen. Zij gaat in op bloggen en voor je mening uitkomen in een kleine samenleving, waarbij ook wordt gekeken hoe je in die context eventuele problemen met je werkgever of overheidsinstanties kunt voorkomen. Daarbij wordt ook het onderbouwen van je mening door middel van onderzoek belicht. Lees Trix’ blog op http://trixvanbennekom.blogspot.com/

Prijs voor de beste column

De Workshops Columns Schrijven & Bloggen worden georganiseerd in samenwerking met Coaching Magazine. Na afloop van de drie lesdagen worden de drie beste columns bekroond met een prijs door een jury onder leiding van publiciste Bernadette Heiligers. Deze drie columns worden tevens gepubliceerd in het Antilliaans Dagblad. Alle deelnemers krijgen een aparte reader met tips en informatie plus een certificaat van deelname van Coaching Magazine.

Inschrijven kan op mondiwriting.com

De workshops kunnen apart worden gevolgd, maar gezien de meerwaarde van de gecombineerde stof, worden deelnemers nadrukkelijk aangeraden alle workshops als een package te volgen.

De kosten bedragen t/m 5 september NAf. 75,- per workshop, en NAf. 200,- voor alle drie. Na 5 september is het NAf. 90,- per workshop en NAf. 250,- voor alledrie.

Datum: 15 september 2013, 14.00-17.00 uur
Plaats: Teatro Luna Blou

Naschrift Cariben laten we het onmogelijke vragen (2)

door Willem van Lit
 
In Lommel en dan … naar de overkant
Op 27 maart presenteerde ik mijn boek aan het publiek in Lommel. De lezing was hier een mix van toeristische en geografische uitleg enerzijds en het centrale thema van het boek Cariben anderzijds. Een deel van het publiek wist nog niet goed waar ik het over heb als ik het Caribische gebied noem. Ik vertelde over de wonderlijke schoonheid ervan en over het bedrog van de fascinatie, juist door die schoonheid. Hier sluit het thema van het boek goed op aan. Opvallend was dat er voor mijn verhaal een aantal mensen soms honderd kilometer of meer had gereisd. Ik ben verbaasd over hun verhalen en hun motieven om zo ver te reizen: men is zeer geïnteresseerd in het thema en de manier waarop het is uitgewerkt in het boek. Het zijn mensen die de eilanden (en hun bewoners) kennen, soms van heel dichtbij.
Het schrijven van dit boek (met de wekelijkse publicaties als een feuilleton op Facebook in de periode 2011 – 2013) bracht mij ook in contact met vele anderen. In dit geval wil ik vooral Michiel van Kempen, hoogleraar Nederlands-Caraïbische literatuur bij de Universiteit van Amsterdam noemen, die in mijn boek een aanbeveling heeft geschreven. Hem wil ik voornamelijk danken omdat hij mijn geschriften via de blogspot van de Caribische letteren op het wereldwijd net onder de aandacht heeft gebracht van vele anderen: http://caraibischeletteren.blogspot.nl/p/werkgroep-caraibische-letteren.html .Daarbij heb ik eveneens het genoegen gehad hem persoonlijk te leren kennen op een koude en winderige dag in dit voorjaar.
Op 2 april vlogen mijn vrouw en ik naar Curaçao. Er gingen boeken mee. Ik had er ook al een deel opgestuurd. We gingen voor de presentatie van het boek, maar we wilden ook vakantie. Drie weken. En met een verblijf van enkele dagen op Bonaire. Vlak voor ons vertrek kocht ik nog het boek van Trix van Bennekom De tragiek van Bonaire; vooral om me actueel op de hoogte te brengen over de situatie op dit eiland, de nieuwe buitengewone gemeente – ‘openbaar lichaam’ genoemd (tja waar haal je zo’n benaming vandaan?)– van Nederland, het Caribische Nederland. Van Bennekom schrijft journalistiek; ze onderzoekt op deze manier de gebeurtenissen en verschijnselen. Ik lees in haar boek zeker dingen die passen in het thema van ‘Cariben’. Bonaire … het broeit en smeult er; zoveel is duidelijk.
Het onwaarachtige ‘we zijn allemaal gelijk’ heeft gezorgd voor een toneelspel dat al decennia duurt. Met argwaan, verwijten en ergernis in de hoofdrol. Het klinkt niet aardig maar het Koninkrijk doet me vaak denken aan een dysfunctionele familie. Volkomen verziekte verhoudingen. De kans dat het nog ooit goed komt, is minimaal. Af en toe staat er iemand op die een verzoeningspoging waagt, maar dat is tijdelijk. Structureel zit het helemaal fout. Daarvoor is generaties lang teveel misgegaan”. Mijn hoofdstuk 2 gaat daarover, over die generatielange teloorgang, maar ook op andere plaatsen in ‘Cariben’ schrijf ik over de duurzaam moeizame verhoudingen (pag. 316 – 322, 354 – 355, 358 – 363). Dat blijft zo. Onlangs heeft minister Plasterk aangegeven dat Nederland niks zal ondernemen tegen de al decennia durende ecologische en humanitaire ramp van de raffinaderij op Curaçao (die toch een erfenis is van Nederlands ondernemen) en dat met verwijzing naar artikel … enz. Maar ja, wél treiterbeleid op de eilanden die ‘openbaar lichaam’ zijn. Van Bennekoms boek staat er vol van: het ‘satisfait’, de hooghartigheid van de bovenmeester (zie Cariben pag. 317 – 319, 358 – 368). Van Bennekom: “In feite zegt Nederland tegen Bonaire: ‘Je bent wel een deel van Nederland, maar wij beschouwen jullie als tweederangsburgers. Jullie hebben niet dezelfde behoefte als wij en kunnen best met wat minder toe’”. (Van Bennekom, pag. 160).
Treiterbeleid. Dat merkte ik direct bij aankomst op Flamingo Airport op Bonaire. Ik had twintig exemplaren van mijn boek meegenomen, die ik op Bonaire wilde verkopen of weggeven (o.a. aan de bibliotheek). Dat ging zó maar niet. Of ik maar invoerrechten wilde betalen of – en dat was de keuze – onmiddellijk de helft inleveren. De douaneambtenaar (een jongeman van het eiland) bleef keurig, netjes en bedaard rigoureus. Hij bleef mij geduldig uitleggen waarom ik moest betalen en hoe dat komt. Ik kon mijn verbazing heel moeilijk verbergen en beteugelen, maar ik wilde geen gedoe. Uiteindelijk kwamen we tot een voorlopige oplossing. Ik heb geen zin het allemaal tot in detail uit te zoeken en me te verdiepen in een naar mijn idee volkomen idiote douaneregeling bínnen Nederland. In Europa kan ik met vrachtwagens vol van land tot land rijden zonder één keer op de rem te hoeven trappen bij een douanestal tussen de landen.
Tóch wil ik de jongeman van de douane vanaf dit geschrift complimenten geven met de wijze waarop hij mijn verontwaardiging zo waardig kon pareren. Ook dat heeft me getroffen, moet ik zeggen.
Het lijken details, maar dit treiteren past volkomen in het patroon waarin de krampachtige Euro-Caribische verhoudingen zich al honderden jaren bevinden. Dat patroon, zoals ik het zelf heb beschreven in Cariben met de onder andere de brandende effecten van het zogeheten politiek correct handelen en denken, komt steeds weer naar voren. Van Beetz bespreekt deze relaties van dichtbij. Hij zat er als Nederlands adviseur in de binnenste cirkel van de politieke arena bij. Hij heeft het politieke en bestuurlijke manoeuvreren direct meegekregen. Sprekend zijn de momenten waarop hij in deze positie als Nederlands ambtenaar, verbonden en uitgeleend aan de Antilliaanse regering op een tweetal momenten persoonlijk te maken kreeg met de navrante kregeligheid van Nederlandse politici. Hij beschrijft het in zijn kroniek op een rustige toon, maar je leest de verbazingwekkende verontwaardiging er duidelijk doorheen. Indringend. (Van Beetz, pag. 31/32 ‘Op het matje…’ en pag. 156 – 160 ‘De lezing van een ijdele minister’; het gaat om L.J. Brinkhorst in dit geval). Hier wordt de duurzaamheid van de zurige verhoudingen zelfs persoonlijk.
Zijn relaas zit voorts vol van constateringen over narrig en ergerlijk gedrag van Nederlandse zijde (o.a. pag. 137 – 138), slordig handelen en denken (pag. 149), hooghartigheid (pag .65 – 66, 169), desinteresse en gebrek aan betrokkenheid (onder andere bij de ondertekening van het Slotdocument op 9 september 2010), gebrek aan werkelijkheidszin, snauwend en denigrerend optreden (o.a. van minister Verdonk op verschillende momenten, maar ook van minister Ter Horst – pag. 259).
In dit verband moeten we zeker ook niet het zogenaamde verraad van staatssecretaris Gijs de Vries vergeten in 2001 ten opzichte van de Antilliaanse premier Miguel Pourier. Dit voorval is een van de belangrijke factoren geweest die geleid hebben tot de ontmanteling van het land Antillen. Van Beetz beschrijft dat uitvoerig met de daarbij behorende uitputtende excuses van Nederland in latere jaren, maar ja, toen was het te laat. En het uiteenvallen van de Antillen is eigenlijk hét zure koekje van eigen deeg dat Nederland zichzelf als poets heeft gebakken: de geschiedenis keert zich tegen de nalatige; Nederland wíl eigenlijk helemaal geen openbare lichamen beheren in een lauwe kom Caribisch water. Dat is alleen nóg maar eens meer lastig, brrr…
[vervolg, deel 3, klik hier]

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter