Het is een bekend verhaal van leraren geschiedenis op middelbare scholen. Surinaamse geschiedenis wordt behandeld, maar ontwikkelingen na februari 1980 komen heel summier aan bod. Allerlei argumenten worden gebruikt; het is te recent, we weten niet wat precies is gebeurd, maar op de achtergrond speelt de angst om te praten over ‘gevoelige’ zaken in de militaire periode. De afgelopen jaren zijn er meer boeken verschenen, maar ook documentaires gemaakt waar hoofdrolspelers hun verhaal vertellen. Nu is er een boek van Jan Thielen waarin Harvey Naarendorp openhartig uit de doeken doet hoe hij de jaren na 1980 heeft beleefd in allerlei functies en rollen.
Het volgende dramatische incident dateert zeer waarschijnlijk van 1951. Toen was ik 10 jaar oud en zat in de vierde klas van de christelijke Saronschool. Mijn moeder, een 27-jarige weduwe, was na een heftig en maandenlang familieconflict over een verdwenen zilveren halssieraad van mijn overleden áji (oma van vaderszijde), verhuisd van de Magentaweg naar de aangrenzende Vierkinderenweg. Zij nam haar drie jonge kinderen mee en kreeg een donkergroen gelakte houten bewaarkist, enig keukengerei, beddengoed: ‘lakens’ van witte meel- en suikerzakken bruin van kleur en van jute, vier kussens gevuld met klein gesneden rijststro, een bijna volwassen zwarte koe en een aantal leghennen, een haan en enkele jonge kippetjes.
Wanneer op Hemelvaartsdag 2017 haar vader overlijdt, belandt Milouska Meulens in een depressie. De daaropvolgende jaren strandt haar tweede huwelijk en raakt ze haar baan kwijt. Als ook nog de pandemie toeslaat, besluit ze haar kinderen bij hun vader te laten en naar haar moeder te gaan. Ze kan niet meer.
In het Louis Hartlooper Complex te Utrecht werd op vrijdagmiddag 17 mei Kind van de zon – Portret van een eigenzinnig filmmaker ten doop gehouden. Dit boek, een autobiografie van René van Nie, onder redactie en met een voorwoord van Lex Veerkamp, ‘leest als een jongensboek, vol herinneringen aan zijn enerverende leven in Nederland en op Aruba’.
Tijdens het schrijven van het boek Mijn oma was een slavin werd ik mij er steeds meer van bewust dat dit boek een breder publiek zou moeten bereiken. Met name de Surinaamse bevolking zou hier ook kennis van moeten nemen. Daarmee ontstond bij mij de wens om de Surinaamse bibliotheken van mijn boek te voorzien zodat deze overal in Suriname beschikbaar zou zijn voor de Surinaamse bevolking.
80. Hindoestáni’s, kantráki’s, kalkattyá’s of …koelies
Wie of wat was ik? Hoe wilde ik mezelf graag aanduiden? En wie was ik in de ogen van anderen in mijn culturele omgeving, zoals van mijn familie, buurtgenoten of collega’s? Enkele van de vele nieuwe en moeilijke vragen die mij in de jaren zestig somtijds bezighielden. Ik vroeg me af, of ik mezelf een Hindoestaan, Hindostaan, Hindoestáni of Bhárti zou willen noemen? Of gaf ik de voorkeur aan een Surinaamse Hindoestaan of een Hindoestaanse Surinamer? Zeker niet aan boitikoelie, zoals sommige Hindoestanen uit de stad Paramaribo ons noemden! Of misschien kortweg een Surinamer?
Trots staat ze op de voorflap van haar eerste boek en ze is het ten voeten uit. Ze draagt een schitterende jurk, een sierlijke shawl en bijpassende schoentjes, ze is keurig opgemaakt en van haar glimlach gaat zelfs Mitchell Esajas lachen. Al sinds jaar en dag krijgt ze leerlingen van basisscholen en het voortgezet onderwijs moeiteloos zover dat ze ademloos aan haar lippen hangen. De frontvrouw van de stichting Stil Verleden die nu haar eigen geschiedenis te boek heeft gesteld onder de titel Stil verleden: Maria Karg.
Op zondag 27 maart organiseren het Sarnámihuis en de Stichting VAHON een middag met auteur Safikan Goelamhaider. Zij vestigt met de publicatie van haar boek “Ineens hadden ze een man voor mij…” de aandacht op het vraagstuk van uithuwelijking in de Hindostaanse gemeenschap.
Niet lang, hoogstens een jaar, na onze tumultueuze verhuizing in het midden van 1948 van de Magentaweg naar onze enige mámá (moeders broer) aan de naburige Vierkinderenweg, hemelsbreed nog geen halve km van de eenvoudige woning van mijn grootvader, deed zich een nieuwe dramatische gebeurtenis in onze familie voor. Een gebeurtenis waarvan de gevolgen eigenlijk met de mantel der familieliefde door mijn opa toegedekt werden.
“Ik leef aan de zijkant van de samenleving, San Nicolas, Rancho, Utrecht, Amsterdam, Suriname, Curaçao, Brasil, noem maar op. Ik heb ziektenkostenverzekering hier van Aruba, AOW van Nederland. […] Ik ben een culturele arbeider, maar ze noemen mij een artiest en ze denken dat ik junkie ben, winti doe, rasta, reiki of Pai-de-santo, maar ik ben alleen maar Mo.”
Deze website beoogt geen enkel winstoogmerk. Door middel van de website wil de Werkgroep het publiek kennis laten maken met nieuws uit en over de Caraïbische regio. De Werkgroep neemt daartoe onder meer berichten over van andere sites, zonder dat het ons altijd mogelijk is rechthebbenden vooraf te attenderen op de overname. Mocht iemand bezwaar hebben tegen overname van tekst- of beeldmateriaal, laat ons dit weten, dan verwijderen wij het materiaal.
Reacties op berichten worden alleen geplaatst indien voorzien van voor- en achternaam. Opinies op deze website komen voor rekening van de auteur(s) en zijn niet altijd de opinies van de Werkgroep.
RSS
Facebook
Twitter
