De Werkgroep Caraïbische Letteren wenst alle lezers van Caraïbische boeken en liefhebbers van Caraïbische cultuur mooie... Lees verder →
Posts tagged with: Ashetu Bernardo
Op de foto: vader Van Ommeren met dochter Alice en zoon Henk (Bernardo Ashetu)
‘Plotseling brak ’t koord waarop je danste’
Over Dat ik je liefheb van Bernardo Ashetu
door Ezra de Haan
Bernardo Ashetu heeft slechts een klein deel van zijn omvangrijke oeuvre tijdens zijn leven kunnen publiceren. Hij debuteerde in 1959 met een reeks van veertien gedichten in het driemaandelijkse tijdschrift Antilliaanse Cahiers, onder redactie van o.a. Cola Debrot. Dit tijdschrift is vaker het begin van een schrijverscarrière geweest. Zo debuteerden Frank Martinus Arion en ook Aletta Beaujon er ooit met poëzie. Dat ik je liefheb is wederom een prachtig staaltje van uitgeven. Net als De schoonheid van blauw, het in 2009 verschenen verzameld werk van Aletta Beaujon, brengt het een deel van de Antilliaanse literatuur in kaart. Dat uitgeverij In de Knipscheer koos voor een gebonden editie met leeslintje is niet overdreven. Met een zorgvuldige keuze uit 31 ongepubliceerde poëziebundels door Bijzonder Hoogleraar West-Indische Letteren Michiel van Kempen is er eindelijk een monument opgericht voor de unieke dichter die zichzelf Bernardo Ashetu noemde.
Badeendje, @ Nicolaas Porter
Als Ashetu in 1959 debuteert wordt hij als volgt omschreven: ‘Bernardo Ashetu heeft zijn ervaringen voornamelijk opgedaan als een van de varensgezellen in het Caraïbisch gebied die halsstarrig hopen op een betere toekomst, waarin zij niet geloven.’ Waarschijnlijk schreef hij deze korte kenschets met dichterlijke vrijheid. Drie jaar na zijn eerste publicatie verschijnt de bundel Yanacuna (1962), waarin 205 gedichten zijn opgenomen.
De werkelijke naam van Ashetu was Hendrik George van Ommeren. Hij werd op 4 maart 1929 geboren in Paramaribo. Eenmaal volwassen volgt hij een telegrafistenopleiding op het vliegveld Zanderij, vindt werk op de kustvaart tussen Paramaribo en Nickerie en gaat later als scheepsmarconist op de grote vaart. Als een Slauerhoff bezoekt hij de havens van Japan, India, Brazilië, Afrika en het Caraïbische gebied. Tijdens die zeereizen begint het schrijven. Helaas is de zeer negatieve houding van zijn vader bepalend voor de rest van Ashetu’s schrijfcarrière. Na Yanacuna wil hij geen gedichten meer publiceren. Rond 1975 wordt hij als telegrafist afgekeurd. De diagnose luidt schizofrenie. Sommige tongen beweren dat het wellicht het gevolg was van zijn afkomst: een mix van een joodse en een creoolse familie. Pas twintig jaar na zijn dood verschijnt er weer een publicatie van zijn werk bij uitgeverij Okopipi, de bundel Marcel en andere gedichten (2002). In de Sandwich-reeks van Gerrit Komrij komt vervolgens Dat ik zong (2007) uit. Met Dat ik je liefheb komt wederom een aanvulling op het in druk verschenen oeuvre van Bernardo Ashetu.
De gedichten van Ashetu zijn melancholiek van toon. Eenzaamheid en verdriet klinken erin door. Hij probeert voor zijn droefheid, zoals Gorter dat ooit voor zijn liefde deed, woorden te vinden. In de wetenschap dat er geen woorden voor zijn. Juist die onmacht, dat zoeken, maakt deze poëzie tijdloos.
Droefheid
Het was de droefheid
dichtbij een glimlach,
de droefheid waarvoor
men geen woorden vindt. –
Vaag, stil, langzaam
Naderen lichten en
de wind draait nu
voor eeuwig naar het
Oosten. Alsof Allah zou
komen, alsof een grote,
trotse vogel zich neer-
vlijt nu in oneindige rust.
Alsof Allah zou komen,
de god der goden, –
om een droefheid te
stelpen waar men geen
woorden voor vindt.
‘Droefheid’ is een gedicht dat rust uitademt. Een eenzame rust. De langgerektheid door de korte regels doet aan de gedichten van Jan Arends denken. Al schreef die nog dunner. Toch hebben deze dichters meer gemeen, en dat is de taal waarmee ze hun wereld bezweren. In ‘Droefheid’ zie je de cirkelgang van gedachten die ontstaat door het openen met droefheid en het eindigen ermee. En ook Allah, die twee keer genoemd wordt, kan daar blijkbaar weinig aan veranderen.
Veel gedichten van Bernardo Ashetu roepen beelden op. Of je wilt of niet, je ziet het voor je. Neem een gedicht als ‘Herinnering’. Je leest het en meteen ben je terug in Suriname. Wie dat bij een lezer oproept, is een echte dichter.
Herinnering
Spin met rode nagels, heet het kleine
lied dat ik zing. Voor ’t eerst heeft
het geklonken lang geleden toen ik
zat bij een zwarte kreek naast
mijn zuster, een negerin. Blauwe
vlinders vlogen rond en vlogen langs
de duist’re boom waarin zij zat
met haar rode nagels, de spin,
die aan mijn zuster ’t lied ontlokte,
dat naklinkt in mijn herinnering.
Weer komen we de cirkelvorm tegen. De spin vormt begin, einde, ontlokt de herinnering zoals ooit het lied van zijn zuster. En ook die zuster, haar zwart zijn en het donkere in alles komen we vaker tegen. De kreek is zwart, de boom is duister. Identiteit was belangrijk voor Ashetu, een thema dat vaker in de Caraïbische literatuur voorkomt. Zo schreef Cola Debrot Mijn zuster, de negerin. Het kan haast geen toeval zijn dat de dichtregel in ‘Herinnering’ met slechts één woord afwijkt…
Een keuze maken uit een leven lang schrijven, uit 31 ongepubliceerde dichtbundels, laat ook een ontwikkeling zien. Zo heeft Ashetu gedichten in zijn oeuvre die surrealistisch te noemen zijn. Even bekijken we de wereld zoals hij dat deed. Dat kan gruwelijk mooie beelden opleveren zoals in het gedicht ‘Als sneeuw’. Het begint met de regel: Van vele winterjassen zijn de/ hoofden afgesneden en de benen// Blijven staan onder de takken/ zonder blâren. Opmerkelijk vond ik ook een momentopname van Ashetu in het gedicht ‘Tasarta’ waar na een wat romantische opening de dichter eensklaps toeslaat.
Albino, @ Nicolaas Porter
Tasarta
Nooit hield je mij staande,
hoewel je mij gemakkelijk had
kunnen doen stilstaan op een
plek met de kleur van blauwe
druiven. Daar had je mij als
een ouderwetse fotograaf van
achter een zwarte doek kunnen
hypnotiseren om mij dan lachend
aan twee rode linten mee te
voeren naar ’t mulle zand
waar je de god der mensen
spelend verschalkt en je scherpe
messen diep verbergt.
Het is een gedicht dat dromerig aandoet, alsof de dichter is opgegaan in zijn fantasie. Bij Ashetu kom ik dat vaker tegen. Het gedicht ‘Anarti’ lokt je en stoot je vervolgens weer af. Zodra je weet wat je leest, schrik je.
Anarti
Nu ben je mij vergeten.
Maar eenmaal was het
Dat je je ogen ophief alsof
Je nog op de schoolbanken zat.
En mij herkende toen ik naar
je toeliep en je vastbond
en met een donkere glimlach het
vreemde water uit je lichaam stak.
His little sister, @ Nicolaas Porter
Veel van de gedichten van Bernardo Ashetu tonen de wereld van een eenzame man. Ontluisterend eerlijk weet hij dat in zijn poëzie vast te leggen. Het schrijven van gedichten moet zijn reddingsboei zijn geweest. Even kon hij zichzelf zijn, zonder dat iemand het wist of kon lezen. Even werden zijn woorden waarheid in een wereld waar hij zichzelf waarschijnlijk niet thuis voelde. Neem het gedicht ‘Thuis’ dat gaat over zwijgen, over het kauwen op woorden tot je het juiste woord hebt gevonden. Als in veel van zijn gedichten hangt er onheil in de lucht.
Thuis
Om niets meer
te hoeven zeggen
bleef ik thuis.
Zwijgend peinsde
ik in vele uren.
Opeens-
het was al laat-
zei ik: vogel…
En toen iedereen
sliep begon
ik met citroenen
en messen
een fijn berekend,
kokend spel.
Ashetu blijkt een meester van de suggestie. Zo Hollands als zijn achternaam was, zo Zuid-Amerikaans zijn z’n pseudoniem en poëzie. Heel even betrekt hij de lezer in zijn wereld, draait er vervolgens omheen en stoomt er dan op af. Hij manipuleert je met zeer weloverwogen woorden en neemt je dan te pakken. De bij vlagen sublieme poëzie van Bernardo Ashetu verdient steeds weer opnieuw gelezen te worden. Toch zullen vele gedichten in zijn oeuvre raadselachtig blijven. Misschien is dat wel het mooiste ervan.
Bernardo Ashetu, Dat ik je liefheb. Haarlem: In de Knipscheer, 2011. ISBN 978 90 6265 676 9.
[Bron Literatuurplein.nl]
Het zuur van de citroen en de scherpte van het mes
door Nicolaas Porter
Heel soms overkomt het je dat er een boekje op je bureau ligt waar je helemaal door van je sokken wordt geblazen. Dat is precies wat mij overkwam met de dichtbundel Dat ik je liefheb 
van Bernardo Ashetu. Deze naam blijkt dan een pseudoniem voor Henk van Ommeren, zoon van wijlen dokter Van Ommeren. Uit het lezenswaardige nawoord van Michiel van Kempen, die deze bundel met 102 gedichten verzorgde, blijkt dat vader Van Ommeren niet ingenomen was met de poëtische ontboezemingen van zijn zoon. Hij had er geen goed woord voor over! Dit gegeven (de afwijzende vader) speelt een grote rol in leven en werk van deze, nagenoeg onbekende dichter van wereldklasse! Dat zeg ik zonder overdrijven, maar ook met een lichte verontwaardiging. Een dichter die wat mij betreft zonder meer in aamerking komt voor de Nobelprijs-literatuur, terwijl veel mensen waarschijnlijk nog nooit gehoord hebben van deze grote dichter van Surinaamse afkomst. Het is niet de eerste keer dat Michiel van Kempen iemand weet te ontrukken aan de vergetelheid en daar mogen we hem echt wel dankbaar voor zijn!
De afwijzing door zijn vader heeft er voor gezorgd dat tijdens zijn leven slechts één bundel van Ashetu is verschenen: Yanacuma (1962). De rest van zijn omvangrijke oeuvre werd zorgvuldig in een lade wegegstopt. Gelukkig wist de zuster van Ashetu, Alice van Dijk-van Ommeren, na zijn dood nog waar de sleutel lag en zij was het die deze bloemlezing mogelijk maakte door de nalatenschap aan Van Kempen ter beschikking te stellen.
Voor alle verdere wetenswaardigheden over leven en werk van Ashetu verwijs ik u naar het nawoord van Van Kempen, met als titel ‘Poëzie als graf voor demonen’. En dat brengt ons direct bij het gegeven dat het leven en werk van Ashetu bepaalde: de dood. De dood, beter gezegd de liefde voor de dood, loopt als een rode draad door het werk van Ashetu. Maar het is niet de afschrikwekkende dood, niet de dood die de meesten van ons ontlopen. Nee, het is eerder de milde dood, de dood die bevrijdt, die de dingen op een goede manier weet op te lossen. De dood die al aanwezig is bij onze geboorte en ons als een trouwe metgezel begeleidt. In onze cultuur is deze milde dood geen onbekende. In ons land zijn zingen en dood onlosmakelijk met elkaar verbonden. Niet voor niets telt ons land vele dichters. Maar in de poëzie van Ashetu is er sprake van een grandioos lied dat de levenden maar ook de demonen tot rust en in evenwicht brengt. Dat Ashetu inzicht heeft in leven en dood, met name in de kortstondigheid en de schoonheid ervan, laat zich goed aflezen in dit korte, magistrale gedicht:
Dat ik zong
Dat ik eens
zo klein werd
dat ik in m’n wezen
glom en zong.
Alsof ik deel werd
van een gong.
Zo was ’t in
één wegstervende toon
dat ik zong.
In dit gedicht laat Ashetu ons ervaren dat we in het leven slechts een klein deel van het geheel uitmaken en dat het onze opdracht is (hoe kortstondig ook) een lied ten gehore te brengen, te zingen! Er is geen wezen op aarde dat dit zo goed tot uitdrukking brengt als de vlinder die meestal niet langer dan drie dagen jubelt in een uitbundig feest van kleur en gratie om vervolgens in dezelfde gracieuze stijl te sterven. In dit gedicht bewijst Ashetu niet alleen een uitzonderlijk groot dichter te zijn maar ook dat hij over een bewustzijn beschikt dat dit dichterschap mogelijk maakt (ondanks alle verzet van zijn omgeving). Het is niet anders. We vergeten maar al te vaak te zingen en daarom hebben we onze dichters – de troubadours van onze ziel, de spiegels van onze oorsprong – nodig!
Dat dichters daar vaak een hoge prijs voor moeten betalen in de vorm van miskenning en een verschrikkelijk lijden (al is dat meestal in stilte en gelatenheid) laat het volgende gedicht ons ervaren:
Thuis
Om niets meer
te hoeven zeggen
bleef ik thuis.
Zwijgend peinsde
ik in vele uren.
Opeens –
het was laat –
zei ik: vogel…
En toen iedereen
sliep begon
ik met citroenen
en messen
een fijn berekend,
kokend spel.
De dichter blijft noodgedwongen thuis. Maar als wij slapen gaat hij aan het werk. Het gebruik van de woorden ‘messen’ en ‘citroenen’ zou ons moeten verontrusten. Het zou onze slaap niet verstoren als de dichter ons op zachte en rustgevende toon de waarheid van leven en dood zou voorhouden. In dat geval zouden we waarschijnlijk nooit ontwaken, maar het zuur van de citroen en de scherpte van het mes maken ons alert en hopelijk bewust van iets wat het leven de moeite waard maakt: zingen tot je er bij neervalt!
Dat deed Bernardo Ashetu op onnavolgbare wijze en daar mogen WIJ hem zeer dankbaar voor zijn!
Bernardo Ashetu, Dat ik je liefheb. Haarlem: In de Knipscheer, 2011. ISBN 978 90 6265 676 9. Behalve Yanacuna zijn eerder twee bundels van Ashetu uitgekomen: Marcel en andere gedichten. Paramaribo: Okopipi, 2002 en Dat ik zong, redactie: Gerrit Komrij, Sandwich-reeks, nr. 16. Amsterdam: Van Gennep, helaas zonder jaar, maar wel recent
Gedichten schrijven in ‘een psychotische gerichtheid’
door Guus Middag
Soms loop je ‘s nachts in een straat en dan zie je iets vreemds. Dat overkwam ook Bernardo Ashetu. ‘In de smalste straat / van de stad / vond ik ‘s nachts / een zuigende boor.’ Het is geen gewone boor, maar een boor ‘besmeerd met suiker / gewonnen uit suikerriet.’ Hij zuigt ‘een bruine vloeistof’ op.
Gaat het hier om een suikerspinkraam? Of om een aardolie-installatie? Of laat de dichter, al dan niet onder invloed, verschillende beelden door elkaar lopen? En dan komt er ook nog een magisch element bij.
Misschien zitten we hier wel dicht bij de onderwereld. De bruine vloeistof zag eruit als ‘een walmende stroop / waarin dode handen / lagen, opgeheven naar / een oude Azteekse god.’
Dit is de poëzie van Bernardo Ashetu: surrealistische sfeer, veel verschillende invallen tegelijk, associatieve sprongen.
Marillio, fotografie @ Nicolaas Porter
Dat zorgt voor raadselachtige gedichten. Het is moeilijk om er greep op te krijgen. In een ander gedicht deelt hij ons mee een landhuis te hebben gekocht.
‘Het is groot / en ligt in een waas van kleuren aan een mysterieuze grens.’ In het water ‘bloeit een aan de wiskunde verwante bloem.’ Ik heb geen idee om welke bloem het hier gaat (de lelie van Pythagoras?) en misschien moet je dit soort poëzie dan maar schouderophalend opzij leggen, maar dat lukt mij niet. Daarvoor moet ik er toch te vaak om grinniken.
Bernardo Ashetu is het pseudoniem van de Surinaamse dichter Hendrik George van Ommeren (1929-1982). Hij publiceerde één dikke bundel poëzie: Yanacuna, in 1962, met maar liefst 205 gedichten. Hij bleef daarna schrijven. Hij stelde zo’n dertig bundeltjes samen, maar daarvan werd er niet één meer gepubliceerd. Michiel van Kempen heeft nu een bloemlezing van ruim honderd gedichten uit zijn werk gemaakt.
Ashetu bracht een groot deel van zijn leven door op zee, als marconist. Vanaf de jaren zestig werkte hij bij Radio Holland, in IJmuiden. Dat klinkt romantisch, maar uit de biografische schets van Van Kempen begrijpen we dat Ashetu een zwaar leven heeft geleid. Zijn vader moest niets van hem hebben; hij beschouwde hem als een mislukkeling, in alle opzichten.
Zijn vrouw werd vroeg invalide. En hij zelf kreeg steeds meer last van ‘een bepaalde psychotische gerichtheid’, zoals zijn zus het noemde. In 1975 werd hij afgekeurd.
Zijn wonderlijke gedichten zijn altijd kort, zonder rijm en zonder vaste vorm. Het is poëzie van losse waarnemingen. Soms nemen ze de vorm aan van simpele liedjes, licht en kinderlijk, maar meestal zitten er gaten in. ‘Een directe neerslag van ervaringen is altijd afwezig’, zegt Van Kempen.
Ik denk dat het niet zou opvallen als je een paar Ashetu-gedichten zou verknippen en fout aan elkaar zou plakken.
Spreken wij dus van een minor poet: klein oeuvre, kleine gedichten, heel goed in de kleine waarneming: scènes op zee, een portret van een oliemagnaat, het nachtleven in de kleine straatjes, al dan niet met zuigende suikerboren. ‘Ik floot als nooit / tevoren en at kandij / in een vreemd café.’
[uit NRC Handelsblad, 6-1-2012]
Bernardo Ashetu, Dat ik je liefheb. Haarlem, In de Knipscheer, 2011. Gebonden, met leeslint. ISBN 978 90 6265 676 9).
Sublieme poëzie van Bernardo Ashetu in de Sandwich-reeks
Over Dat ik zong van Bernardo Ashetu
door Els Moor
Gerrit Komrij was enige tijd de Nederlandse ‘Dichter des Vaderlands’. Hij schrijft ook proza en heeft veel belangrijke poëziebloemlezingen samengesteld. Uitgeverij Van Gennep publiceert onder redactie van Komrij 
de Sandwich-reeks. Tot nu toe zijn er 16 kleine bundels verschenen, bloemlezingen van Nederlandstalige dichters die om een of andere reden bijzonder zijn. Nummer 16 heeft als titel Dat ik zong. Daarvoor heeft Komrij 37 gedichten gekozen uit de poëtische nalatenschap van Bernardo Ashetu.
De dichter Bernardo Ashetu (1929-1982) bracht zijn jeugd in Suriname door. Hij was zoon van de bekende Surinaamse arts en later Statenvoorzitter Hendrik Carel van Ommeren en Juliëtte Henriëtte Nassy. Een creools-joodse jongen dus. Met zijn vader had Henk van Ommeren een problematische verhouding, die voor hem zeer frustrerend was. Hij werd telegrafist en later zeeman. Hij vertrok al vroeg uit Suriname en reisde over de hele wereld.
In 1962 verscheen zijn debuutbundel Yanacuna onder het pseudoniem Bernardo Ashetu als dubbelnummer van het tijdschrift Antilliaanse cahiers, uitgegeven door De Bezige Bij in Amsterdam. De bundel bevat 200 gedichten. Daarna verscheen er tijdens zijn leven niets meer. Wel dichtte Bernardo Ashetu nog veel en hij stelde bundels samen, maar ze kwamen nooit bij een uitgever. De nalatenschap van onuitgegeven bundels wordt nu beheerd door Michiel van Kempen.
Uit die nalatenschap is in 2002 door de Surinaamse uitgeverij Okopipi de kleine bundel Marcel en andere gedichten uitgegeven en nu dus Dat ik zong in Nederland.
Salonijs
Ik ben mijnheer Salonijs.
Mag ik mij aan u voorstellen?
Kijk, ik ben mijnheer Salonijs,
kinderen vreten aan m’n hart.
Dat maakt mij zo moe en ik
raak op. Grote God, ik raak op.
De poëzie van Bernardo Ashetu verdient het om in zulke kleine, fijne boekjes van hoge kwaliteit uitgegeven te worden. We mogen hopen dat er nog veel volgen, hier en daar. Het is fascinerende poëzie om de grote en toch onnadrukkelijke poëtische kracht ervan, de oorspronkelijkheid en de raadselachtige inhoud. Als lezer van de poëzie betreed je het wonderbaarlijke universum van de dichter met droomachtige tegenstrijdigheden die verdriet, gespletenheid en verlatenheid verbeelden op een totaal eigen manier. Het hierboven geciteerde ‘Salonijs’ (p. 20) en ‘Het tapijt’ (p. 44) staan ook in de Okopipibundel.
‘Salonijs’ lijkt in zijn eenvoud op een gedicht voor kinderen, maar hoe vaker je het hardop leest, hoe meer diepte je gaat ontdekken. In ‘Het tapijt’ vertelt de dichter over een oosters tapijt in een huis in Afghanistan dat hem fascineert. Hij zoekt vergeefs naar het geheim, de toverkracht, van dat tapijt, gedreven door een koppige hartstocht. Het gedicht komt uit de persoonlijke 1000 en 1 nacht van Bernardo Ashetu.
Ook de andere gedichten in Dat ik zong zijn stuk voor stuk juwelen uit de wereld van de dichter die samenhangt met de mythologie van vele volkeren en waarin gevoel een grote plaats heeft. Gevoel dat meedeint op muzikale regels in een unieke context. Persoonlijk houd ik veel van ‘Tjiwa’, een stukje mythe over een strijder die samen met een schildpad streed aan ‘een verschrikkelijk front’. En zoals het altijd gaat na een strijd: de een houdt er rijkdom aan over, de ander armoede. Dit laatste betreft de schildpad, die gedoemd is te kruipen over het strand. Maar hij blijft zoeken naar ‘iets volmaakt onbekends’. Bernardo Ashetu presenteert deze kleine fabel alsof hij foto’s laat zien van de strijders, een prachtige vondst waardoor alle tijden weer versmelten.
We zijn blij dat er in Nederland nu ook een bundeltje met gedichten van deze toverachtige dichter met een Surinaamse achtergrond is verschenen. En natuurlijk zijn we ook een beetje trots dat wij hier de eersten waren die gedichten uit de nalatenschap van Bernardo Ashetu uitgaven!
Bernardo Ashetu, Dat ik zong. Onder redactie van Gerrit Komrij. De Sandwich-reeks nr. 16. Amsterdam, Van Gennep, z.j. ISBN 978 90 55158652
Bernardo Ashetu, Marcel en andere gedichten. Paramaribo, Uitgeverij Okopipi, 2002. ISBN 99914-64-07-7
Deze recensie verscheen eerder in De Ware Tijd Literair op 20 oktober 2007, en twee dagen later op Literair Nederland.
Vorige week verscheen een nieuwe uitgave van werk van Bernardo Ashetu, gekozen door Michiel van Kempen onder de titel Dat ik je liefheb (Haarlem, In de Knipscheer, ISBN 978 90 6265 676 9).
Bernardo Ashetu – Nata
Bij ‘t splijten van
luciferstokjes jokte je
vergetend dat ik onder
je wenkbrauwen stond
met de puntige bamboestok.
Wonderlijk is ‘t zout
der aarde maar ook de
rivier waar ik je blind
over heen leiden zou.
[uit de ongepubliceerde bundel Finale]
Een week geleden verschenen: een grote poëziebloemlezing uit het nagelaten werk van Bernardo Ashetu onder de titel Dat ik je liefheb (Haarlem, In de Knipscheer, ISBN 978 90 6265 676 9). Het gedicht ‘Nata’ staat daar overigens niet in.
Ashetu en San A Jong gedoopt
Op zondag 11 december j.l. werden twee uitgaven ten doop gehouden bij de Vereniging Ons Suriname in Amsterdam: de verhalenbundel De laatste parade door Ruth San A Jong en de dichtbundel Dat ik je liefheb van Bernardo Ashetu, verzameld en van een nawoord voorzien door Michiel van Kempen. Een foto-impressie.
Peter de Rijk interviewt Ruth San A Jong
Van links af Ruth San A Jong, Michiel van Kempen en Franc Knipscheer
V.l.n.r. Raj Mohan, Cindy Kerseborn en Ruth San A Jong
De handen van gitarist Frank Ong-Alok
Ruth San A Jong met zangeres Fleur Tolman
Uitgever Franc Knipscheer fungeerde als host van de middag
Aandachtig publiek
Peter de Rijk interviewt Michiel van Kempen
Ruth San A Jong signeert onder het toeziend oog van Myra Winter
Hartverwarmend
Of San A Jong ook beriman [dragers] op haar begrafenis wenste, wilde deze interviewer, Andre Reeder, weten.
Een nieuwe Bernardo Ashetu
Op de foto: vader Van Ommeren met dochter Alice en zoon Henk (Bernardo Ashetu)Op zondag 11 december wordt bij de Vereniging Ons Suriname in Amsterdam een nieuwe, ruime keuze uit het nagelaten werk van de Surinaamse dichter Bernardo Ashetu (pseudoniem van Henk van Ommeren) ten doop gehouden onder de titel Dat ik je liefheb. Tegelijkertijd wordt de debuutverhalenbundel van Ruth San A Jong, De laatste parade, voorgesteld aan het publiek. Medewerking aan het programma verlenen o.m. Oscar Harris, Raj Mohan, Felix Burleson en Frank Ong-Alok. Voor het volledige programma, klik hier
Bernardo Ashetu – Palomá
Ik ben Palomá de kikker.
‘s Nachts spring ik hoog, tot aan
de sterren. Maar bij dag, telkens weer,
plof ik neer in dikke modder.
Ik kwaak van bittere woede totdat
ik slaap vind, en dan, in zoete droom,
spring ik over tak na tak
over een heldergele bloesemtak.
De Aankomst: 2 belangwekkende nieuwe Surinaamse uitgaven
De Aankomst
boeken van Ruth San A Jong en Bernardo Ashetu
met voordracht, muziek en interviews
boeken van Ruth San A Jong en Bernardo Ashetu
met voordracht, muziek en interviews
Uitgeverij In de Knipscheer en de Vereniging Ons Suriname nodigen u van harte uit aanwezig te zijn op zondagmiddag 11 december 2011 om 15.00 uur bij de feestelijke, dubbele boekpresentatie van
[1]
De laatste parade Ruth San A Jong
[2]
Dat ik je liefheb Bernardo Ashetu
De laatste parade Ruth San A Jong
[2]
Dat ik je liefheb Bernardo Ashetu
Met medewerking van
Oscar Harris & Felix Burleson
Ruth San A Jong, auteur uit Paramaribo
Michiel van Kempen, bezorger van Dat ik je liefheb
Peter de Rijk, interviews
Felix Burleson, voordracht Bernardo Ashetu
Frank Ong-Alok en Fleur Tolman e.a. (Flower to the People), muziek Will It Go Round
met gastoptreden van Oscar Harris [niet doorgegaan – red.]
Raj Mohan (met diverse bandleden), muziek Daayra
Na afloop signeren de auteurs en musici voor belangstellenden hun boeken en cd’s.
Plaats: Vereniging Ons Suriname
Zeeburgerdijk 19-21
1093 SK Amsterdam
Tel. 020 693 50 57
Datum: Zondag 11 december 2011
Zaal open 14.30 uur; programma 15.00 tot circa 17.00 uur
daarna signeren en napraat
toegang gratis reserveren noodzakelijk: info@veronsur.org
De kaarten liggen dan voor u klaar op de dag van de voorstelling bij Vereniging Ons Suriname.
Bernardo Ashetu – Janet
Do you leave me, Janet
said her master –
desert me in such a strait?
Nu
werd
als een
blauwe wolk
de
korenbloem
in
de smalle
vaas
op de
lichte tafel.
werd
als een
blauwe wolk
de
korenbloem
in
de smalle
vaas
op de
lichte tafel.
Desert me in such a strait?
Nu
was als
een dolk
was als
een dolk
haar stekende blik en joelende
kinderen bij honderden bedierven
op de speelplaats het vroege
ochtendlicht.
[uit Yanacuna, 1962; op 11 december wordt Ashetu’s nieuwe bundel Dat ik je liefheb gepresenteerd; nadere berichten volgen.]
Bernardo Ashetu – Waar ben je?
Moeder waar ben je
want ik kantelde zo
op de trap.
Er is iets gebroken maar
ik weet niet wat.
En ik dacht dat je
een traan had gelaten
in de mooie tuin vol
grote bloemen waarin
je wandelde voor je
ziek werd en niets meer
kende en mij vergat.
[Gedicht uit de bundel Dat ik je liefheb, een ruime keuze uit het nagelaten werk van Bernardo Ashetu, gekozen en van een nawoord voorzien door Michiel van Kempen. Verschijnt deze maand bij In de Knipscheer, genaaid gebonden met stofomslag 128 blz., € 19,50, ISBN 978-90-6265-676-9.]
RSS
Facebook
Twitter
