Op donderdag 27 mei 2021 ondertekenden Rita Rahman, voorzitter van de Werkgroep Caraïbische Letteren, en... Lees verder →
Posts tagged with: Antigua
Talking out loud
Symposium | Talking out loud: Towards an interdisciplinary approach on postcolonial and decolonial thoughts | 28 February 2020
As veritable tools against the colonial discourses and methodologies postcolonial and decolonial thoughts play an important role in academic debates. With the emergence of postcolonial and decolonial thoughts, researchers from various disciplines propose to look at the world differently through a critical perspective, by rejecting the dominant theories and methodologies.
read on…Surinaamse sekswerkers naar regionale toptraining
Paramaribo – Suriname zal op 20 oktober aanstaande in Guyana door twee sekswerkers vertegenwoordigd worden op een regionale topontmoeting van beroepsgenoten uit het gehele Caribische gebied, en het duo zal daar tevens een training ondergaan. Dit werd deze week door iNewsGuyana gemeld. Tijdens de vierdaagse bijeenkomst zullen ervaringen uitgewisseld worden over de uitdagingen waarmee deze minderheidsgroepering kampt op het gebied van jurisdictie en het is tevens de bedoeling dat het ondernemerschap van de sekswerkers aangescherpt zal worden. De organisatie verwacht sekswerkers uit Trinidad en Tobago (2), Jamaica (4), Suriname (2), Grenada (3), Antigua (2), en de Dominicaanse Republiek (3). read on…
Nederland krijgt uitnodiging slavernijclaim
Paramaribo – Ruim 150 jaar na de afschaffing van de slavernij wordt Nederland gevraagd om te komen praten over herstelbetalingen. Het samenwerkingsverband van Caribische landen Caricom stuurt Nederland als oudkolonisator van Suriname binnenkort een aanklacht voor zijn rol in de slavernijperiode. Tegelijkertijd nodigt de organisatie Nederland uit om daar in een conferentie met andere betrokken landen over te komen praten. Ook Groot-Brittannië, Frankrijk, Spanje en Portugal zullen zo’n uitnodiging ontvangen. De conferentie zal eind 2014 of begin 2015 worden gehouden. Als de Europese landen niet ingaan op het onderhandelingsverzoek, zullen de voormalige koloniën naar de rechter stappen. read on…
Kincaid’s A Small Place
by Anthony Bongiorni
For any Caribbean tourist who has wondered how the natives really feel about visitors from behind the wall of their coral curtain, Jamaica Kincaid in A Small Place has an answer:
An ugly thing, that is what you are when you become a tourist, an ugly empty thing, a stupid thing, a piece of rubbish pausing here and there to gaze at this and taste that, and it will never occur to you that the people who inhabit the place in which you have just paused cannot stand you, that behind their closed doors they laugh at your strangeness. [17]
This hatred of the visitor stems not from any personality conflict or xenophobia but because:
Every native of every place is a potential tourist, and every tourist is a native of somewhere. Every native everywhere lives a life of overwhelming and crushing banality and boredom and desperation and depression, and every deed, good and bad, is an attempt to forget this. Every native would like to find a way out, every native would like a rest, every native would like a tour. But some natives — most natives in the world — cannot go anywhere. They are too poor. They are too poor to go anywhere. They are too poor to escape the reality of their lives; and they are too poor to live properly in the place where they live, which is the very place you, the tourist, want to go — so when the natives see you, the tourist, they envy you, they envy your ability to leave your own banality and boredom, they envy your ability to turn their own banality and boredom into a source of pleasure for yourself. [18-19]
Kincaid makes a point that resonates with all of us. We can all understand and empathize with the envy and depression that happens when the glow of other’s wealth highlights our own poverty. Yet, what is harder to understand is how she assigns blame for Antigua’s colonial past and its present corruption. Kincaid says of the English:
They [the English] don’t seem to know that this empire business was all wrong and they should, at least, be wearing sackcloth and ashes in token penance of the wrongs committed, the irrevocableness of their bad deeds, for no natural disaster imaginable could equal the harm they did. Actual death might have been better. And so all this fuss over empire — what went wrong here, what went wrong there — always makes me quite crazy, for I can say to them what went wrong: they should never have left their home, their precious England, a place they loved so much, a place they had to leave but could never forget. And so everywhere they went they turned it into England; and everybody they met they turned English . But no place could ever really be England, and nobody who did not look exactly like them would ever be English, so that you can imagine the destruction of people and land that came from that. [23-24]
Kincaid makes a point that resonates with all of us. We can all understand and empathize with the envy and depression that happens when the glow of other’s wealth highlights our own poverty. Yet, what is harder to understand is how she assigns blame for Antigua’s colonial past and its present corruption. Kincaid says of the English:
They [the English] don’t seem to know that this empire business was all wrong and they should, at least, be wearing sackcloth and ashes in token penance of the wrongs committed, the irrevocableness of their bad deeds, for no natural disaster imaginable could equal the harm they did. Actual death might have been better. And so all this fuss over empire — what went wrong here, what went wrong there — always makes me quite crazy, for I can say to them what went wrong: they should never have left their home, their precious England, a place they loved so much, a place they had to leave but could never forget. And so everywhere they went they turned it into England; and everybody they met they turned English . But no place could ever really be England, and nobody who did not look exactly like them would ever be English, so that you can imagine the destruction of people and land that came from that. [23-24]
Kincaid says that it was this colonialism that led to a master/slave system of government and civic life on her island. The corrupt ministers on Antiuga learned how to govern from the “Ill-mannered” British who preceded them (34). Thus the drug dealing, prostitution, and wholesale selling of the island’s land to Middle Eastern foreigners, is a relic of Antigua’s British ruling class who then transferred their knowledge to the Antiguan politicians that followed them.
As Kincaid says, “all masters of every stripe are rubbish, and all slaves of every stripe are noble and exalted; eventually the slaves [of] Antigua were freed, in a kind of wayŠOf course, the whole thing is, once they are no longer slaves, once they are free, they are no longer noble and exalted; they are just human beings” (81). The ex-slaves have become normal people influenced, of course, by the British. Once they aren’t slaves they loose their innocence and take up the ways of ill-mannered Europeans.
The problem with this argument then is that given the corruption of Europeans that Kincaid cites, why are their governments so much less corrupt than Antigua’s? Kincaid slides around the question by saying that “There must have been some good people among you, but they stayed home. And that is the point. That is why they are good. They stayed home” (35). Here Kincaid argues that only the “bad” Britons came and taught their corrupt ways to the Antiguan people, while the “good” ones never touched the beaches of Antigua.
The problem with this argument is that it ignores the possibility that there are good people in Antigua. Does Kincaid accuse herself of being a bad person, who supports a corrupt government at home? Ostensibly, the British have a less corrupt government than Antigua because there are more good people there than bad ones. Given this logic, Kincaid says that there are more bad people in Antigua than good. Yet, if the only ones who adopted Britain’s corrupt colonial ways were the few government ministers on the island, wouldn’t the vast majority of good people kick them out and create a better, cleaner government?
At the same time as Kincaid passes the blame for corruption from Antiguans to the British, she adopts a confrontational second person style. This style leads to condemnations of “you” for colonialism, boredom, and hegemony over innocent Antiguans. Why am I responsible for anything? Well,” you will forget your part in the whole setup, that bureaucracy is one of your inventions, that Gross National Product is one of your inventions, and all the laws that you know mysteriously favor you” (36). Kincaid’s approach to rhetorically focusing all of her society’s problems on one person is yet another attempt to shift the blame. To Kincaid, the buck mysteriously stops with the reader. Given that the reader has the time to read the book, is likely literate and probably lives in North American or Europe, he or she represents the corruptor of the Antiguan people. However, how can an American reader (quite possibly from the Caribbean himself or herself), take responsibility for the actions of a British person hundreds of years ago? Trying to make someone feel guilty just for the sake of it is not only wrong but if anything turns the reader away from Kincaid’s cause rather than pushing him or her towards it.
The problem with this argument is that it ignores the possibility that there are good people in Antigua. Does Kincaid accuse herself of being a bad person, who supports a corrupt government at home? Ostensibly, the British have a less corrupt government than Antigua because there are more good people there than bad ones. Given this logic, Kincaid says that there are more bad people in Antigua than good. Yet, if the only ones who adopted Britain’s corrupt colonial ways were the few government ministers on the island, wouldn’t the vast majority of good people kick them out and create a better, cleaner government?
At the same time as Kincaid passes the blame for corruption from Antiguans to the British, she adopts a confrontational second person style. This style leads to condemnations of “you” for colonialism, boredom, and hegemony over innocent Antiguans. Why am I responsible for anything? Well,” you will forget your part in the whole setup, that bureaucracy is one of your inventions, that Gross National Product is one of your inventions, and all the laws that you know mysteriously favor you” (36). Kincaid’s approach to rhetorically focusing all of her society’s problems on one person is yet another attempt to shift the blame. To Kincaid, the buck mysteriously stops with the reader. Given that the reader has the time to read the book, is likely literate and probably lives in North American or Europe, he or she represents the corruptor of the Antiguan people. However, how can an American reader (quite possibly from the Caribbean himself or herself), take responsibility for the actions of a British person hundreds of years ago? Trying to make someone feel guilty just for the sake of it is not only wrong but if anything turns the reader away from Kincaid’s cause rather than pushing him or her towards it.
There are certainly many postcolonial problems that Kincaid has every right to be upset about. However, choosing to shift the blame to her own readers as well as to unduly place the blame for present ills on the British is wrong. Her readers are no more responsible for Antigua’s problems than she herself is. Britain cannot be whipped in perpetuity for the mistakes of colonialism. No one in Britain caused an Antiguan government official take millions in bribes for an industrial plant (66). No one made the confidants of the Prime Minister run a brothel (59). These people did what they did because they wanted the enrichment crime brings without having to suffer any penalties. Antigua’s lax system of government oversight has made the cost of criminality so low, that almost anyone can make a profit on it. For this the British can only be blamed for not ensuring that Antigua’s government was full and fair before they left.
Anthony Bongiorni, Brown University
[from Literature of the Caribbean]
Vreemdelingen in het paradijs (18)
door Willem van Lit
In deze een na laatste aflevering passeert Aart Broek met bespreking van onder andere Carl Phillips en Maryse Condé met mogelijkheden om uit de ziekmakende omstrengeling tevoorschijn te komen.
Brandende identiteiten
Abuso en abusado. De verdrukte en de onderdrukker. Voor altijd. In deze omhelzing is men met elkaar smeulend versmolten. Ieder heeft zijn identiteit die gloeiend is van danigheid: men is onaanraakbaar en tóch met elkaar verstrengeld. Deze verhouding bepaalt het humeur en de structuur van de samenleving; hij bepaalt zelfs de structuur van nationale en zelfs supranationale verbanden en samenwerkingsvormen.
Broek laat een Caribische schrijver (Caryl Phillips) zeggen: “Interetnische acceptatie is een sine qua non voor een menswaardiger bestaan”[1]. Het is een conclusie die hij trekt bij een korte essayistische studie en kritiek over Caribische literatuur. Het veronderstelt, zo zegt hij verder, dat men om te beginnen moet afstappen van het idee dat “zwarte mensen alleen over hun eigen wereld kunnen schrijven en blanken alleen over die van hen”[2].In feite staat er dat zowel de abuso als de abusado moeten afstappen van het idee van mystificatie: wees niet elitair en hautain over je eigen leefwereld, betekenis en veronderstelde identiteit. Maar zo gemakkelijk is dat niet. Indien deze constatering voldoende zou zijn, dan konden we heel gemakkelijk het monumentale complex en gedrocht van boetedoening, moraliteit, mythevorming, het fluïdum van het veroveringsdelirium en van woedebestendiging, bloedeloze onverschilligheid, ziekmakende stereotypering, angst en fatale afgunst over en weer achter ons laten en de poorten ophalen; we zouden de sleutels tot dat horrorkasteel weggooien en elkaars wereld gaan ontdekken. “De gekoesterde wederzijdse acceptatie veronderstelt het vermogen om zich in elkaars leef- en belevingswereld in te leven[3]”, zo zegt Broek verder. Het draait om dat vermogen, het vermogen tot demystificering van de brandende collectieve ego’s, de identiteiten, geheugens en verhalen, die wederzijds de aard van de onbenoembare verstrengeling uitmaken. Sommigen noemen dit ressentimenten en dat klinkt alsof het gaat om schijnbaar te verwaarlozen resten van een gemankeerd geheugen waar men toch wel gemakkelijk omheen zou kunnen lopen, asresten van een historische brandstapel. Veel schrijvers en onderzoekers scharrelen door deze oude puinhopen en ze ontdekken steeds weer nieuwe vaste bestanddelen die nog niet verteerd zijn of ze vinden overblijfselen van oude kwalificaties die nog steeds brandstof blijken te zijn. Het vuur vlamt regelmatig op. Het vermogen om deze rommel te ruimen, ressentimenten onherkenbaar te vernietigen en te verstrooien én daarbij de oude bodem van solide menselijke vermogens opnieuw vorm te geven en bouwrijp te maken – dát vermogen lijkt nog steeds onvoldoende bewerkt.
Broek vindt in de Caribische literatuur wel schrijvers terug die op zoek zijn naar sporen van dat vermogen. Zijn vertrekpunt is Anil Ramdas en zijn ideeën; een gedachtegoed dat we hier ook al eerder hebben besproken. Ramdas ziet alleen maar de overblijfselen uit de sintelhoop en die zijn steeds weer het centrum om in wrok of arrogantie naar te verwijzen. Broek stelt dat het dan gaat om het achterlaten van de “traditionele beklemming en de hiërarchische gehoorzaamheid” tegenover “een westerse levensstijl, mondigheid en vrijheid c.q. een veel grotere mate van eigen verantwoordelijkheid”[4]. Voor de Antillen verwijst hij onder andere naar de Papiamentstalige schrijvers Pierre Lauffer en Elis Juliana die in hun werk niet stil willen blijven staan in het Afro-Caribische kringetje als “enige identificatie – en referentiepunt”[5]. Hij constateert ook dat buiten deze twee er voor de Nederlandse Antillen weinig anderen zijn die dit willen doen.
En Broek kijkt verder. Hij bespreekt ook de situatie in andere Caribische gebieden: de Spaans- Frans- en Engelstalige eilanden en landen. Hij laat zien wat er onder andere op Cuba, Haïti, Puerto Rico, Martinique, Gouadeloupe, Trinidad en St. Kitts gebeurt. Hij noemt verschillende literatoren die wel kunnen ontsnappen aan die besloten ééndimensionale identiteit, die voor anderen onveranderbaar zou zijn. Hij somt hierbij een serie Cubaanse schrijvers op die bijvoorbeeld in staat zijn een nieuwe constructie te maken van “een deel van het verleden, i.c. de slaven- en plantagesamenleving”[6] en die daarbij ingaan tegen de traditioneel (soms door “officiële” geschiedschrijving) vastgestelde standaard van de Afro-Caribische identiteit (o.a. Reinaldo Arenas).
Voor de Franssprekende eilanden noemt hij onder andere de ook voor Nederland welbekende schrijfster Maryse Condé, die volgens Broek passages creëert “in identificeerbaar menselijk handelen, denken en voelen in plaats van fabricage van stereotypische slachtoffers, martelaars en uitbuiters en/of helden”[7] . Condé is wel in staat buiten de fatale kring van verwurging te stappen want “ze begaat niet de fout om alle Afro-Caribische mensen uit het verleden tot willoze slachtoffers of zondeloze martelaars van een systeem te maken en daarmee die van het heden en de toekomst op de koop toe. Bij Condé zijn intriges, haat, begrip, liefde lafheid, vooroordelen, veroordelingen, moed, afgunst en al het andere aan menselijke eigenschappen geen selectief etnisch gebonden grootheden maar aspecten van complexe mensen en complexe samenlevingsvormen en – processen”[8]. Condé leert dat Caribische mensen los komen van hun voedingswortel als ware dat “één ongedifferentieerde zuil” en dat deze te zoeken zou zijn in een “veronderstelde essentie exclusief in Afrika”. Broek schrijft dat zij het volgende aantoont (bijvoorbeeld in haar roman Het valse leven): “De geschiedenis van de Caribische mensen heeft meer overeenkomsten met het onontwarbare wortelenstelsel van mangroven”. En deze herkomst – leert men dan – is vaak grillig en weinig verheffend “wortels in het modderige verleden[9]”. Ik denk hierbij ook weer willekeurig aan de wederwaardigheden van mijn eigen grootvader, die – ook niet verheffend en uiterst triest – in zijn jonggetrouwde leven zijn vier kinderen en zijn jonge vrouw moest begraven in korte tijd. Dat soort kleine geschiedenissen zijn bijna nooit groots en meeslepend, nobel of getuigend van enorme kracht en trots. Mensen waren in die armoedige en bedrukte tijden blij dat ze het leven hadden. Deze perceptie van historische realiteit is ontnuchterend en staat ver af van de zoektochten en toon van onder andere Rose Mary Allen, die naarstig op zoek is naar verzet, opstandigheid en mythisch kleinheldendom: om de weerbarstige persoonlijkheid in onder te dopen, die dan druipend van nationalistische trots weer boven kan komen. Het miljoenenproject van Paula die een onderzoek wil laten uitvoeren naar de identiteit en de voedingswortel van het Curaçaose volk en de persoonlijkheid van de yu’i Korsou zou wel eens erg teleurstellend kunnen zijn als men er zo naar kijkt.
Broek noemt in deze context de ontwikkeling van de beweging die Antillanité wordt genoemd op de Frans Caribische eilanden. Deze beweging zoekt naar een Caribische identiteit in een vorm van veelheid van invloeden. De stroming plaatst zich tegenover de Créolité die zich voornamelijk beperkt tot de Afrikaanse afkomst en de vermenging van talen, afkomst en culturen vanuit het Afrikaanse continent. Antillanité zoekt brede en mondiale verbanden en invloeden en erkent dat de Caribische identiteit niet alleen van het “gesloten systeem” Créolité vorm wordt gegeven. Dit geeft in elk geval mogelijkheden het vermogen van transparantie te gebruiken om elkaars werelden te gaan ontdekken: culturen zijn geen gesloten complexen die voor anderen niet doordringbaar zijn. Ze zijn open en ieder moet er bij kunnen en er iets over kunnen zeggen. Geen mystificatie of ongrijpbare mythevorming.
Dergelijke stromingen in de literaire wereld komen op verschillende eilanden tot ontwikkeling. Broek noemt onder andere nog Jamaica, Guyana, St. Lucia, Trinidad en St. Kitts. Hier openen schrijvers een breder panorama van mogelijkheden dan tot nu toe.
Hij haalt in het bijzonder het werk van Phillips aan waarover hij zegt: “De wisselingen in perspectief, toon en stijl onderstrepen de noodzaak om historische aangelegenheden – zo niet alles uit het heden en verleden – vanuit een veelvoud van invalshoeken te benaderen. Phillips maakte de keuze vóór een genuanceerde presentatie van zeer uiteenlopende deelnemers in complexe maatschappelijke structuren en tégen een grote expliciete betrokkenheid bij een van zijn personages en hun belevingswereld.
Het zicht dat men uiteindelijk krijgt op het verleden geeft geen garantie ‘de’ waarheid in woorden te hebben gevangen. Phillips toont zich overtuigd van het gegeven, dat, hoe professioneel we een bepaalde reeks van voorbije handelingen ook mogen benaderen, historische aangelegenheden kunnen absoluut niet door woorden worden op- en teruggeroepen. Geschiedschrijving – literair of anderszins – is op voorhand een vaardigheid die het verleden niet reconstrueert, ook al wordt dit woord hiertoe veelvuldig gebezigd door literatoren, historici en hun lezers. Het verleden kan niet opnieuw worden neergezet. Literaire auteurs en geschiedkundigen projecteren een hedendaagse visie op het verleden en construeren een hedendaagse visie van het verleden – steeds opnieuw. In feite presenteren beide een ‘verhaal’ over een stukje uit het verleden”.
Dergelijke ontwikkelingen geven in elk geval hoop te kunnen ontsnappen aan eenzijdige en monolithische denkstructuren en opvattingen die een basis vormen voor de kennelijk onwrikbare stellingen en verstrengeling die door voortdurende neurotische beschaming, wederbeschaming en beschuldiging op hun plaats blijven: de eeuwige patstelling. Het geeft in elk geval hoop de mogelijkheden te bezien op open samenlevingen met de dynamiek van wederzijdse beïnvloeding, ruimte en kracht en met acceptatie van die interetnische acceptatie die zo nodig is voor een menswaardiger samenleving, zoals ook Phillips bedoelt.
(wordt vervolgd)
[1] Broek, Aan de poorten van het rottende paradijs, pag. 13.
[2] Broek, Aan de poorten van het rottende paradijs, pag 13.
[3] Broek, Aan de poorten van het rottende paradijs, pag. 13.
[4] Broek, Aan de poorten van het rottende paradijs, pag. 3.
[5] Broek, Aan de poorten van het rottende paradijs, pag. 5
[6] Broek, Aan de poorten van het rottende paradijs, pag. 6
[7] Broek, Aan de poorten van het rottende paradijs, pag. 8
[8] Broek, Aan de poorten van het rottende paradijs, pag. 9
[9] Broek, Aan de poorten van het rottende paradijs, pag. 10.
Antigua: Betty’s Hope
Een stukje geschiedenis opsnuiven kan natuurlijk ook op Antigua. Op de oude en allereerste suikerrietplantage op Antigua, Betty’s Hope, staan er nog twee oude windmolens. Beiden gebouwd in de 17e eeuw tijdens het Britse koloniale bewind en lange tijd beheerd door de vermogende Codrington familie, verzorgden deze twee molens eeuwenlang het belangrijkste exportproduct van het eiland, suiker. Een molen doet het vandaag de dag nog steeds.
Plantage Betty’s Hope is vernoemd naar dochter Betty, van de eerste eigenaar Christopher Codrington. Deze Engelsman, trok vanuit Barbados naar Antiqua, met de grote hoop dat suiker het nieuwe product van de regio zou worden. Zijn droom werd werkelijkheid, Betty’s Hope heeft ruim drie eeuwen lang als goedlopende suikerrietplantage gediend.
Nu worden de molens gebruikt als een openluchtmuseum ter herinnering aan deze (donkere) periode, waarin de overgebrachte slaven het meestal zwaar te verduren hadden. Ook is er een bezoekerscentrum opgericht waarin te zien is hoe de plantage reilde en zeilde.
Open van dinsdag – zaterdag 10uur – 16uur
[van caribemag.com]
Museum van Antigua & Barbuda
In 1985 opende dit kleine museum zijn deuren in het oudste historische gebouw van St.John’s (Old Court House uit 1750), en wordt beheerd door de Historical & Archaeological Society. Er zijn regelmatig tentoonstellingen te bezichtigen en er is een verzameling van voorwerpen van de Arawak Indianen te bekijken. Ook wordt er veel aandacht besteed aan de geschiedenis van de slavernij op het eiland. Je vindt hier informatie over de geschiedenis van Antigua, vanaf de geologische geboorte tot de politieke onafhankelijkheid van het eiland.
Museum of Antigua & Barbuda
Long Street
St.John’s
Antigua
Tel. +1 268 462 1469
E-mail: museum@candw.ag
RSS
Facebook
Twitter
