blog | werkgroep caraïbische letteren

T. Martinus – Eerbiedig Contact Vereist

De creatie van verschillende werelden
langs lijnen die voor kort
bij de kust eindigden
en toch nog elkaar geforceerd moesten vinden
als kleine kinderen
losgelaten op het speeltuin
zonder speelgoed of tweedehandse spullen.
Eigen woorden konden hier en daar gehoord worden
maar de taal was nog steeds niet
liefdevol te noemen.
Mechanisch zonder de menselijke handelingsvermogens
in ogenschouw te nemen
menen mensen dat machines een uitweg bieden
richting klare taal.
Eerlijkheid, bewustzijn en de resortmakamba
bieden soelaas en rust
terwijl gedoe en gedoog
ons geen biodiversiteit bieden.
Het milieu wordt aangetast
en ons centrum wordt weer geherpositioneerd
om de conditionering en acclimatisering
ongedaan te maken
en positiviteit onze aandrijving te laten zijn.
We moeten weg van eilandenmentaliteit
geen klootjesvolk maar volkeren
ontstane beschavingen op een andere manier geslaagd.

De symbolische macht, kracht en gezag
is strategisch zoals de datum van vandaag
en het tijdstip waarop wij
door de Bijlmer zijn getrokken
als nomade, op zoek naar de herkenning
in de woorden en gesprekken tussen Bob en Immanuel,
Robert en Francio, Fresku en André.
De magie van een viool
verliest in mijn ogen en oren
de slag tegen een stevige drummachine.
Hij reist dan wel met een stad de wereld over
om winst te maken met zijn idee van vergane nationale glorie
maar er zit meer rijkdom
in de frictie tussen
vergane glorie en inclusieve toekomsten
dichten en het openen van harten, ogen, oren, handen
en portemonnees.
Francio meldt dat de staat niet gebouwd is op liefde
herverdeling is de issue
en de tissues moeten niet aangereikt worden maar pennen
zodat er geen bloed maar inkt vloeit.
Maar de natie gaat toch wel om verbinding?
Hoe kan je verbondenheid niet ankeren
maar laten zweven als de zwerver
die hier kwam om zijn grond te vinden
en alleen kelen gevuld met helium tegenkwam?
Geschiedenis vond gisteren plaats
maar bepaalt wel de maak van de bril
waarmee we de wegen ontdekken die ons tegemoet komen

Wanneer het huis gesloopt wordt
met termen als werkelijkheid,
feitelijkheid en ongehoorzaamheid.
Werken aan de werkelijkheid
is werkelijk bedenkelijk
door de gedachten dat gedaagden
nooit terecht gesteld zullen worden
voor het fabriceren van werk
en het classificeren van elk als ander.
Mijn klas werd bezaaid met feiten
van hijgers die gehaaid
haaien voerden en boeken voedden
met de heldendaden van piraten.
De grijze haren van mijn moeder
fonkelen en brengen weer rust.
Het punt naderde waarop deze kleurling
door de zaal zou roepen dat wit ook een kleur is;
dat Surinamers geboren in Nederland Nederlanders zijn;
dat een nationaliteit pluraliteit niet uitsluit;
dat Nederlanders zoals ons moslim Nederlanders als onze mensen moeten zien;
dat de racistische structuren waarmee Nederland groot is geworden ontmaskerd en ontmanteld
moeten worden;
dat ouders die hun kinderen of zichzelf zwart schminken racistisch bezig zijn en zo ook betiteld
moeten worden;
dat de Antilliaan nooit heeft bestaan en ik nu dus nog wel.

Maar mijn moeder is er
en ik ga het niet doen
we zijn er nog niet klaar voor.
De panelleden, het publiek, de techniek
zijn allemaal onderdelen van wij,
van ons allemaal.
Onze belangen zijn altijd anders
maar ze hebben meer gemeen
dan we denken.
Identiteit is geen stevige brug
om de ravijnen aangebracht door de zure regen van hiërarchie
te trotseren en elkaar trots te omhelzen.
Eerlijk, open en eerbiedig contact
is de oplossing.

[tekst geschreven en voorgedragen bij de presentatie van Een koloniale speeltuin van Miriam Sluis]

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter