Symptoom van roofbouw
door Elodie Heloise
Het enige en laatste functionerende theater dat Curacao heeft, zit ernstig in de problemen. Teatro Luna Blou krijgt het niet voor elkaar om haar bestaansrecht te handhaven. Dat wil zeggen in financiele zin. Om de nood tijdelijk te lenigen draait schrijver, acteur en regisseur Roland Colastica momenteel een show ‘Roi and friends’. Verschillende mensen uit de performing arts zijn deel van deze show en doen wat ze kunnen. Tegen beter weten in want zij kunnen niet meer voor het theater betekenen dan het creeren van een korte adempauze in deze geldelijke malaise. In korte tijd werd deze fundraising-show in elkaar gezet, tussen de drukke bedrijven van het overleven door. Elk van de deelnemende kunstenaars heeft namelijk ook rekeningen te betalen en heeft helaas niet meer dan 24 uur per dag ter beschikking.
Roi and friends Roland Colastica en Milushka Birge Foto Audrey Linzey
Ik werd er vandaag heel erg verdrietig van. Niet alleen om Luna Blou maar om het grotere plaatje waar de financiële problemen van het theater alleen maar een symptoom van zijn. Het vloog mij naar de keel dat mensen met talent en passie voor het vak niet de kansen hebben om in alle rust aan hun ontwikkeling te werken. Dat deze kunstenaars zo hard moeten werken om zich te kunnen permitteren kunstenaar te zijn. Veelal in hun vrije tijd waarbij het gros van hun productieve uren opgeslokt worden door zorgen als de Aqualectra-rekening. Elk van de artiesten die deelnemen aan dit hulpprogramma voor Luna Blou zijn talentvol en passievol. Geen van hen kan dat talent of die passie op dit moment in ons land volledig ontplooien. Sterker nog, ze moeten met z’n allen in hun vrije tijd vechten voor het laatste theater van Curaçao. Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig?
Theater, muziek, literatuur, dans en beeldende kunst zijn de kloppende ziel van een samenleving. Een hart dat reflecteert wat er in die samenleving gebeurt en dat tot nadenken uitdaagt. Hoe meer versnippering en verharding in een maatschappij, hoe belangrijker deze functie in het opnieuw verbinden van mensen is. Een functie die we met z’n allen wel onderkennen maar die we absoluut niet met het respect of de waarde behandelen waar dit hart recht op heeft. Het uiten van wat de mens bezighoudt op deze creatieve wijze is geen luxe maar een bittere noodzaak geworden. Kunst confronteert ons met onszelf. Laat ons stilstaan en nadenken over waar we zijn. Helpt ons bij het ontwikkelen van een visie en geeft ons de tijd om te onderkennen dat onze wonden niet alleen van ons zijn maar door meerderen worden gedeeld. Het is niet het talent en de passie op zichzelf, het is het vermogen om dat te delen. En dat verbindt mensen met elkaar en dat laat een samenleving groeien. Maar in plaats van deze oerader tot ons menselijk bestaan te waarderen, plegen wij erosie en laten wij kunstenaars roofbouw plegen op hun talenten en passies. En erger: wij ontnemen hen de mogelijkheid om ons te helpen groeien als volk en als land. Waar zijn we mee bezig?
De dreiging van het op handen-zijnde einde van Teatro Luna Blou is dan ook niets anders dan een symptoom van hoe wij omgaan met een van onze belangrijkste schatten. Ons creatief talent, ons geweten en ons hart laten wij ons ontglippen. Wetende hoe belangrijk dat is. Ik was er ziek van vandaag en ik hoop ten stelligste dat niet alleen Teatro Luna Blou deze crisis overleeft maar ook dat we eindelijk gaan beseffen hoe wezenlijk de kunsten voor onze ontwikkeling zijn. Wie niet houdt van zijn hart, zal nooit uit zichzelf kunnen halen wat daarin zit. Ik hoop dan ook ten stelligste dat we meer zullen doen dan slechts symptoombestrijding. Passie en talent is er, laat het in naam van ons allen ook de kans krijgen om tot ontwikkeling en groei te komen. En investeer in het hart van ons land.
De show Roi and friends zal nog een aantal maal worden gebracht: op 19 februari om 20.00 uur en op 21 februari om 15.00 uur. Neem contact op met teatro Luna Blou voor de specifics.
[van de site van Elodie Heloise, 14 februari 2016]
RSS
Facebook
Twitter
