Stoute wandelaars
door Nikki Mulder
Paramaribo – De Avondvierdaagse telt bijna zestig vrolijke kilometers. Vier dagen lang lopen, dansen, muziek maken, zingen en springen. Want de AVD is geen gewone wandelmars.
Met al die imposante koto’s, energieke dansgroepen en brassbands die zich van hun beste kant laten horen, is het een kruising tussen een groot sportevenement en carnaval. Een ongemakkelijke kruising, blijkt nu. Want hoever mag je gaan in je show? En wie bewaakt de grens tussen onschuldig schudden en een ordinaire performance?
De brassband zweept op, het publiek vraagt om een show. Twaalf paar billen gaan de lucht in. Alles trilt en schudt, het liefst zo snel mogelijk. Een jongen komt ertussen staan, de performance wordt heter, het publiek vraagt om meer. Hij schudt zijn heupen mee, trekt zijn shirt omhoog, suggereert. Als in een paringsdans draaien de opgehitste wandelaars speels om elkaar heen. Want ze mogen kijken, maar niet aankomen.
Het bestaan van die regel lichamelijk contact is ten strengste verboden werd vorig jaar pijnlijk duidelijk. Voor het eerst in de geschiedenis van de AVD diskwalificeerde de Bedrijven Vereniging Sport en Spel (BVSS) een complete wandelgroep wegens ongepast gedrag. Volgens de organisatie overschreden de jongens en meisjes van Un Sa Yere in hun feestelijke enthousiasme de grenzen van het toelaatbare. Ze dansten te sexy, te obsceen, en dat midden op straat voor de ogen van het hele land.Ook de geluiden vanuit de samenleving waren niet mals: “beestachtig”, “losbandig”, “onbeschaamd”.
Uitspattingen
BVSS-voorzitter Purcy Olivieira noemde het “bewuste uitspattingen” en hij had zoiets “nog nooit” in zijn leven gezien. Verontschuldigingen mochten niet meer baten en de wandelgroep werd uitgesloten van deelname. Dergelijk “fout gedrag” is volgens hem geen goed voorbeeld voor onze kinderen en mag daarom niet getolereerd worden. (Ironisch genoeg nam het Jeugdjournaal de beelden van de wandelgroep op in hun uitzending.)
Nauwelijks twee weken geleden struikelde de samenleving nog over jongeren die zich seksueel zouden hebben misdragen tijdens de Anti-Discriminatieloop. “Als dat maar goed gaat”, moet de BVSS gedacht hebben in aanloop naar de 49ste editie van de wandelmars. Want, eerlijk is eerlijk, voor veel deelnemers zijn niet de afgelegde kilometers, maar de shows en de kleding de belangrijkste aspecten van de AVD.
Oplettendheid
De AVD 2013 stond dus in het teken van verhoogde oplettendheid. In zijn programmaboekje sprak Olivieira over Un Sa Yere als “een donkere plek in de schaduw” en waarschuwde dat de wandelmars bedoeld is voor de totale samenleving. Wandelaars en toeschouwers moesten er samen voor zorgen dat er geen herhaling van vorig jaar plaatsvond. De politie werd daarbij speciaal ingeschakeld om te letten op “onzedelijk gedrag”.
Woensdag was er bij de opening van de AVD op het sportveld van de BVSS echter nauwelijks iets te bespeuren van de nare voorgeschiedenis. De kostuums waren even kleurrijk, even spannend en sexy als de jaren ervoor. De serieuze en waarschuwende speeches van enkele ministers en organisatoren werden traditiegetrouw overstemd door de opgewonden vrolijkheid van de eerste wandeldag. De zon brandde en mensen waren er klaar voor: vier dagen zien en gezien worden.
Iedereen kijkt
Toch staat het gedrag van Un Sa Yere en hun diskwalificatie bij het gros van de deelnemers in het geheugen gegrift. “Je kunt niet zo ordinair dansen”, vindt Janine van The Colorful Pasha Crew. Ze houdt van het showelement van de vierdaagse, zegt ze met een grote glimlach. “Je loopt door de straten van Paramaribo, mensen kijken naar je, de president kijkt, iedereen kijkt.”
Al die ogen langs de kant van de weg en voor de televisie is voor haar het leukste onderdeel van de AVD, maar tegelijkertijd de reden om op je gedrag te letten. Dat hun knalrode jurkjes zo kort en strak zijn, maakt niet uit volgens haar, “want we dragen er een broekje onder”. Ook bij de Parbo Brassband is de boodschap aangekomen. “Die diskwalificatie was terecht. Je mag dansen, maar je moet de waarden en normen van de wandelmars hoog houden. Het is een sportactiviteit”, zegt danseres Xiomara. Ze is nog maar 22, maar al een echte AVD-stonfutu. Zelf danst ze “sexy, maar nog netjes”, beweert ze.
Schudden
“Je mag zo dansen op je huisfeestje, maar niet over straat. Als jij betaalt, mag je zo doen, ja toch?” Kotomisi Clarita van wandelgroep Mi Afi loopt voor de tweede keer mee en heeft de ophef vorig jaar meegekregen. Ze vindt het vooral belangrijk om je netjes te gedragen, “want er komen ook buitenlanders kijken”. Toch kan ze de spontaniteit van de AVD waarderen en geniet ze ervan om “lekker te schudden” tijdens de wandelmars.
Een andere spectaculair uitgedoste kotomisi haakt aan op Clarita’s argument. “We verkopen ons land, want ook in het buitenland kijken mensen mee”, zegt Namofani van Naks. “Je mag je daarom niet zo asociaal gedragen.” Ze heeft de koto’s van haar groep zelf ontworpen, maar wel zo dat alle vrouwelijke rondingen en bewegingen goed tot uiting komen door alle lagen heen. “Je ziet alles!” roept ze euforisch.
Sexy
Over het algemeen stellen de wandelaars zich op hetzelfde standpunt: dansen mag, en sexy ook wel, want dat ziet het publiek graag. Wordt je show echter te ordinair, dan moet de organisatie optreden. Maar, zoals de beroemde uitspraak niet voor niets luidt: in theorie is er geen tegenspraak tussen theorie en praktijk, maar in de praktijk vaak wel. Want wat voor de één nog gepast en niet te wild is, gaat voor de ander al te ver. De grens ligt bij iedereen anders.
Stoute wandelaars die een opwindend feestje wilden maken van elke hotspot en drukke kruising kregen daar de afgelopen dagen eigenlijk alle ruimte voor, ondanks de vermeende striktheid van de organisatie. De meisjes van The Classics meets the Superstars mochten voor de camera van TV2 hun trillende billen tegen elkaar schuren.Een jongen van Pets Promotion hield ongestraft een sexy show met zijn sixpack, en het publiek genoot.
Grens
Op Facebook barstte bovendien een discussie los over twee dames van B-Fit. Die hadden de grootste lol met het ‘berijden’ van een geparkeerde politiemotor en werden op camera vastgelegd. De één vindt het “ordinair” en een teken van “normvervaging”, de ander houdt het op onschuldige “fun”. De wandelmars is geen wandelmars zonder show, maar hoeveel seksuele ingrediënten die show mag hebben, daar heeft iedereen zo zijn eigen ideeën over.
Twee politieagentes die bij de wandelmars surveilleerden moesten een beetje lachen toen hen gevraagd werd of ze specifiek letten op onzedelijke dansers. “Nee, want het is niet strafbaar. Iedereen heeft daarin een eigen verantwoordelijkheid.” Als wandelaars het iets te bont maken, dan willen ze wel een waarschuwing geven. Maar, vraagt één agent zich af, “waar ligt de grens? Als jouw grens ligt bij dansen tot op de grond, dan kan ik daar niets aan doen.”
[uit de Ware Tijd, 06/04/2013]
RSS
Facebook
Twitter
