Srefidensi 2012
door Rolf van der Marck
Vanzelfsprekend is Srefidensi voor een jong land als Suriname de dag bij uitstek om stil te staan bij en te spreken over nationaliteit, nationalisme en natievorming. Betreurenswaardig is echter dat nu al bijna 33 jaar een grauwsluier over deze dag ligt vanwege de nog altijd traumatisch in het collectieve geheugen van de Surinamers opgeslagen sergeanten-coup van 25 februari 1980, die ondanks de overgang van dictatuur naar democratie vandaag de dag, 25 november 2012, nog altijd doordreunt. Dit betekent niet alleen dat het noodzakelijke proces tot natievorming nog steeds niet op gang is gekomen, maar erger nog, dat juist het tegenovergestelde het geval is.
 |
| Rolf van der Marck |
Dit jaar nog, na de aanname van de amnestiewet, heeft de President van Suriname het bestaan om het land op te delen in twee kampen: zij die het met hem eens zijn, en zij die het niet met hem eens zijn: de staatsvijanden.
Het is dan ook –alhoewel diep triest– lachwekkend om op deze dag, waarop gelijktijdig de veelbesproken ACP-meeting plaats vindt, een vertegenwoordiger van deze organisatie te horen zeggen geroerd te zijn door de saamhorigheid en het vreedzaam samenleven van het Surinaamse volk, onder de indruk als hij is van het meest versleten cliché in deze: de broederlijk naast elkaar staande synagoge en moskee. Waar staatspropaganda al niet toe in staat is!
Ook de Schrijversgroep ’77 doet bij gelegenheid van Srefidensi een duit in het zakje met een lezing van haar voorzitter Ismene Krishnadath over de invloed van schrijvers op het maatschappelijk denken in Suriname vanaf de jaren dertig van de vorige eeuw tot heden. Volgens haar is het nationalisme vandaag de dag duidelijk aanwezig in het collectieve denken van Surinamers, ook bij de jongere generatie. Schrijvers hebben hier zeker een bijdrage aan geleverd. Kan het anders in een jonge staat als Suriname? Het is alsof ik een open deur hoor intrappen. Waar het om gaat is echter om dat in het collectieve denken aanwezige nationalisme te kanaliseren tot natievorming, maar daar zijn wij nog lichtjaren van verwijderd. Ook zal Krishnadath ingaan op de relatie met politiek beleid en politieke ontwikkelingen. “In deze analyse wordt de politiek-maatschappelijke positie van Schrijversgroep ’77 meegenomen”, zo zegt Krishnadath.
Nu begrijp ik eerst waarom Krishnadath zo pissig is dat zij lasterverhalen over mij rondstrooit, want ik heb in mijn post “Schrijversgroep ’77 bestaat 35 jaar” “de politiek-maatschappelijke positie” van S’77 juist in twijfel getrokken. Want mij dunkt dat zoiets als een schrijversvereniging, een elitaire clubje met geen of nauwelijks draagvlak, zich verre moet houden van de politiek, tenzij de vrijheid van meningsuiting in gevaar komt. Die komt nu alleen nog maar in het gedrang door zelfcensuur, maar daar maken Krishnadath en S’77 gemakshalve geen gewag van.
RSS
Facebook
Twitter
