Soela-leed
door Sharda Ganga
Gisteren een aardig mailtje ontvangen van Carl Haarnack van antiquariaat Buku. Binnenkort staat hij op de Konmakandra van de Stichting voor Surinaamse Genealogie. Ik ben blij met elk mailtje dat ik van Carl krijg , maar deze was nog interessanter dan gewoonlijk. Er zat een catalogus bij van boeken die te koop zijn.
En nu heb ik een slapeloze nacht in het verschiet.
Jaren geleden grabbelde ik elke maand in de stapel boeken die het Surinaams Museum op de verkoop gooide om op te ruimen. Ik moest wel mijn boeken daar aanschaffen, ze kosten soms maar 50 cent, en als arme student met een artistiekerige hobby (advies: theater is geen slimme carrièrekeus) had ik geen geld om naar Vaco te gaan. Ik had het CCS al uitgelezen, dus restte me niets anders dan de rommelstapels van het Museum en van Bosje’s Books.
En zo schafte ik een hele stapel Soela’s aan. 75 cent per exemplaar. Van elke besch
ikbare editie 2 exemplaren. Omdat ze zo historisch waren en omdat ze zo mooi waren, misschien wel de mooiste tijdschriften ooit uitgegeven in Suriname, misschien wel het mooiste literaire tijdschrift dat ik ooit heb gezien. Ik vond het aardige kado’s voor literaire types en gaf de dubbele exemplaren grif weg.
En nu zie ik de prijslijst van Buku, en huil ik. Een Soela kost bij Carl 50 euro. VIJFTIG EURO.
Nu zal ik dus de hele nacht mijn boekenkasten en boekendozen moeten omwroeten op zoek naar de oude boeken die ik 20 jaar geleden heb aangeschaft. Wie weet wat ik aan verborgen schatten vind. (Wat zouden gesigneerde boeken van bijvoorbeeld van Kempen waard zijn? Hm. )
RSS
Facebook
Twitter
Ik ben het met je eens: Soela is een van de mooist vormgegeven tijdschriften ooit gepubliceerd. Allemaal Sticusa-geld, meisje. Elke auteur ontving een keurig honorarium, kom daar vandaag de dag maar eens om.
Of de Van Kempiana het op de markt ook zo goed doen, betwijfel ik. Wel kan ik het verhaal van een Nederlandse auteur (wiens nam ik uit piëteit vergeten ben die in zijn eigen boeken opdrachten schreef aan beroemde schrijvers, en die exemplaren dan naar het antiquriaat bracht, heel goed wetend dat antiquaren dol zijn op opdrachtexemplaren. Dat was een creatieve manier om zijn lege kas te spekken. Hij viel door de mand toen hij een opdracht dateerde ver na het overlijden van de schrijver aan wie het boek was opgedragen.