Snorder in De Balie
Snorder door Stichting Julius Leeft! en De Balie.
29/11, De Balie. Volgende afleveringen: 27/12, 24/1, 21/2, 28/3 en 25/4. debalie.nl
door Annette Embrechts
Het oogt bijna als een receptie. Oud-politicus John Leerdam (Tweede Kamer, PvdA) viert zijn terugkeer als theatermaker in De Balie met de aftrap van een maandelijkse theatersoap, Snorder, een bij elkaar gefabriekte sitcom, geboren uit een eerdere gimmick op De Parade en Festival Hollandse Nieuwe. Bij de deur kan iedereen op zijn stevige hand of omhelzing rekenen.’Ik wil bruggen slaan met deze voorstelling’, zo had Leerdam ferm aangekondigd.
Bruggen tussen zwart en wit, bedoelt hij vooral. Daaraan schort het volgens hem, in theater en maatschappij. De elf acteurs hebben spaarzaam gerepeteerd; het script ligt onder handbereik. Het spel – soms op tienermusicalniveau – moet het vooral hebben van vette overdrijving door uitvergrote stereotypen. Een reeks bonte personages komt het illegale, in geldnood verkerende taxibedrijf Snorder binnenvallen, waaronder zich bevinden: een hosselaar, een black-powermeid, een zwarte, geslaagde zakenvrouw, een geile gay-danser, een illegale Pool en een hitsige wellnessbeliever.
Ook zijn er nog twee invalpoetsers, Waldorf en Statler, van wie één met Gronings accent; zij geven commentaar vanuit blanke vooroordelen, vooral over de Turkse schoonmakers die niet komen opdagen (‘mislukte integratie’). En dan komt ook nog – jawel heikel issue! – Zwarte Klaas binnenvallen, een gastrol van de volumineuze Guilly Koster.
Echt serieus wordt niet geacteerd, iedereen mikt op de lach. Alleen Paulette Smit en Manoushka Zeegelaar Breeveld creëren een pakkend personage. Zij hebben dan ook meegeschreven aan de tekst, naast schrijvers als Jenny Mijnhijmer en Robert Vuijsje. In die tekst wordt op allerlei luchtige manieren getokkeld op gevoelige snaartjes. Soms hilarisch (wittewellness is een staat van zijn), soms krom (Rutte en zijn moeder, Wilders en zijn schot), soms misplaatst (de Decembermoorden), soms plat (exploitatie van de zwarte man), soms flauw (wereldkampioen zeiken), soms scherp (zwarte mop over bowlen).
Taalverwarring is voortdurend de (makkelijke) boosdoener, en wit staat telkens tegenover zwart. Dat maakt Snorder tot een frivool feestje, zeker, maar ook tot een zwak gelegenheidsproject dat nu nog blijft steken tussen middelbaarschooltoneel, politieke satire en de DINO-show. Ze maar: tussen 2 en 3 sterren in. Hoe je bruggen slaat, door zwart tegen wit amateuristisch uit te spelen, moeten de volgende afleveringen nog maar bewijzen.
[Ontleend aan de Volkskrant, 1 december 2014.]
RSS
Facebook
Twitter
