Simón Bolívar heeft zich al zes keer in zijn graf omgedraaid
door Fred de Haas
Onlangs schreef de heer Da Silva in de Curaçaose krant Amigoe een warrig verhaaltje over Venezuela waarbij hij in één moeite door mij de raad gaf me liever druk te maken over de misstanden in Nederland in plaats van me te bemoeien met de situatie in Venezuela.
Na vergeefs te hebben gezocht naar enige samenhang in zijn stukje zou ik willen beginnen met hem te zeggen dat ik zelf wel uitmaak waarmee ik me bemoei.
Omdat het de heer Da Silva schijnt te ontbreken aan enige basale achtergrond waar het Venezuela betreft zou ik hem hierbij vrijblijvend wat informatie willen geven over de huidige situatie in Venezuela in de hoop dat hij sportief genoeg is zijn medestanders hierin te laten delen.
Daar gaan we dan.
De voormalige president van Venezuela, de heer Hugo Chávez, was mij, ondanks zijn voortdurende anti-Amerikaanse gebral, bepaald niet onsympathiek. Hij had misschien het goede met zijn land voor en heeft ook iets goeds tot stand gebracht. Dank zij Chávez kan elke werkende Venezolaan, bijvoorbeeld, uitzien naar een pensioen van de Seguro Sosial (Sociale Verzekering). Bovendien wordt dat pensioen elk jaar aangepast aan de inflatie. Niet voldoende, maar men doet zijn best. Iedereen is het erover eens dat dit een groot succes is van de voormalige president. Verder kan iedereen die ouder is dan 60 jaar gratis gebruik maken van het openbaar vervoer en is tevens vrijgesteld van het betalen van belasting. Me dunkt dat het volk Hugo Chávez voor dit alles dankbaar mag zijn.
Verder is men het er wel over eens dat Chávez zichzelf niet heeft verrijkt. Maar voor zijn familie in Barinas zou niemand zijn hand in het vuur durven steken. De familie bezit enorm grote fincas (boerderijen) zonder dat duidelijk is waar ze het geld vandaan hebben gehaald om deze te bekostigen. Het betreft zeker geen geld dat na een leven van opoffering en hard werken bij elkaar is gespaard. Verder woont er familie in een gebouwencomplex, de zogenaamde ‘Casona’, in de beste buurt van Caracas waar de officiële ambtswoning van de president staat. Nicolás Maduro zou er eigenlijk moeten wonen maar moet zich tevreden stellen met het minder luxueuze regeringspaleis in het lawaaiige centrum van Caracas.
Minder succesvol waren de sociale projecten die door Hugo Chávez werden opgestart onder de naam ‘Misiones’ (Missies).
Een van de eerste ‘misiones’ waren de medische posten in de barrios (wijken) die bezet werden door Cubaans personeel (‘artsen’ en verpleegsters). De mensen konden er worden geholpen als ze kleine medische problemen hadden of ook wel in noodgevallen. De laatste vier jaar zijn veel van die medische posten gesloten vanwege het grote aantal misdaden (ontvoeringen, moorden, etc) die in de wijken werden gepleegd en waarbij ook de Cubanen hun leven niet zeker waren.
Wie de kranten een beetje leest weet dat er een groot aantal Cubaanse ‘artsen’ in Venezuela zijn, ongetwijfeld in ruil voor voordelig geleverde olie aan Cuba. Natuurlijk zijn er Cubaanse artsen bij die hun vak verstaan, maar het merendeel valt meer in de categorie ‘verpleegkundigen’ of ‘hulpverplegers’ die vooral preventief werkzaam zijn en bij wie je liever niet te rade moet gaan als je écht iets hebt. Zo constateerde een Cubaanse ‘arts’ na het uitlezen van een cardiogram dat een goede Venezolaanse vriend van me een beetje versneld hartritme had. Niets om je ongerust over te maken, zei de Cubaanse ‘dokter’. Omdat mijn vriend het niet vertrouwde ging hij dezelfde dag nog naar een Venezolaanse arts die hem vanwege zijn bloeddruk en versneld hartritme met spoed in het ziekenhuis liet opnemen. Overigens heeft de officiële Raad van Venezolaanse artsen altijd gezegd dat de ‘artsen’ van Fidel Castro niet aan de wettelijke eisen voldoen om in Venezuela als arts te mogen werken.
De oude Venezolaanse artsen zijn overigens voortreffelijk opgeleid aan gerenommeerde universiteiten als de UCV (Universidad Central de Venezuela), de ULA (Universidad de los Andes) en de universiteiten van Carabobo, Barquisimeto en enkele andere. In deze goede universiteiten werken veel gepromoveerde buitenlanders.
Behalve goede universiteiten zijn er ook een aantal minder goede waar adolescenten met een laag IQ terecht kunnen. Jarenlang werden er om de haverklap Volksuniversiteiten uit de grond gestampt onder verhullende namen als ‘Institutos Universitarios’ en ‘Colegios Universitarios’ die al vele ‘afgestudeerden’ hebben opgeleverd, compleet met zwarte toga en baret. In enkele van die ‘universiteiten’ kan je, bijvoorbeeld, een driejarige opleiding als ‘arts’ volgen. Het is te hopen dat je niet in handen valt van zo’n medicus die, volgens de echte Venezolaanse artsen – die minstens zes jaar hebben gestudeerd – van de meest elementaire dingen heel weinig afweten. Dit soort zaken valt in de categorie ‘Volksverlakkerij’ en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er in Amerika ook van dat soort Mickey Mouse universiteiten zijn.
Het zijn vooral de intelligente studenten van de goede universiteiten die de recente protesten en demonstraties hebben aangevoerd. Hun politieke leider is Leopoldo López die heeft gestudeerd in Harvard.
Een andere ‘Misión’ is die van de Woningbouw (Vivienda). Hugo Chávez wilde liever geen gebruik maken van goede Venezolaanse bouwbedrijven omdat hij het natuurlijk niet had begrepen op private ondernemingen die voor bijna 100% ‘anti-chavista’ waren. Zo komt het dat al sinds enige jaren Russen, Wit-Russen en Chinezen druk aan het bouwen zijn waarbij ze hun eigen criteria in acht nemen. Er wordt geen rekening gehouden met het feit dat Venezuela een land is waar aardbevingen voorkomen. Er wordt soms gebouwd op stukken grond die volstrekt instabiel zijn zoals op aangestampt zand. Ook vergeet men soms voorzieningen voor water en elektriciteit aan te leggen. Van verschillende woonflats zijn hele muren naar beneden gekomen vanwege het toepassen van inferieur bouwmateriaal. Mensen die al jaren in wijken wonen waar maar wordt bijgebouwd moeten aanzien dat hun watervoorziening terugloopt door de daling van de druk vanwege dezelfde hoeveelheid water die door veel meer mensen moet worden gedeeld..
Er is een clandestiene stroom van levensmiddelen van Venezuela naar Colombia in de grensstaten met dit laatste land. Dat er voorraden opzettelijk worden achtergehouden om tekorten en prijsstijgingen te forceren is een loze bewering. De voornaamste oorzaak van die clandestiene stroom is het feit dat de ‘regering’ de prijzen van bijna alle producten vaststelt, vaak beneden de productiekosten of met een te geringe winstmarge. Geen wonder dat degenen die de levensmiddelen moeten produceren hier geen brood meer in zien.
Over het zogenaamde terugdringen van de extreme armoede in Venezuela valt ook het een en ander te zeggen. De regering beweert dat de extreme armoede wordt teruggedrongen, maar deze bewering wordt alleen maar ondersteund door het voortdurend bijstellen van de criteria voor extreme armoede. De armen hebben het nu slechter dan ooit met die inflatie van meer dan 56%. Iets meer dan 60% van de bevolking werkt in de informele economie. Ze werken, bijvoorbeeld, als ‘buhoneros’ (straatventers) die allerlei prullaria verkopen en tegenwoordig ook levensmiddelen. Hoe ze aan hun waar komen? Heel eenvoudig. Als bekend wordt dat er in een bepaalde supermarkt bakolie te krijgen is gaan ze met de hele familie bakolie kopen die ze dan weer op straat verkopen tegen een prijs die tien keer hoger kan liggen als in de supermarkt. Zo’n buhonero heeft natuurlijk geen sociale verzekering en bouwt geen pensioen op. (Er bestaat overigens een uitgebreid twittersysteem waarbij mensen elkaar waarschuwen als er in een bepaalde supermarkt de volgende dag een bepaald product te koop zal zijn.)
Betrouwbare informatievoorziening wordt nog maar door een paar kranten als El Nacionalen El Universal gegeven. Deze kranten hebben al herhaalde malen laten weten dat er grote papierschaarste is. Nicolás Maduro heeft op de TV verklaard dat het zonde van de dollars zou zijn om er papier voor de kranten voor te kopen. Die kranten drukten toch alleen maar ‘porquería’ (vuiligheid) tegen de regering…
Het TV Canal 8 (‘El Canal de todos los Venezolanos’) maakt 24 uur per dag propaganda voor de regering. Een typische praktijk van dat TV kanaal is om beelden uit andere landen te vertonen en net te doen of ze uit Venezuela komen. Positieve beelden natuurlijk…
Simón Bolívar heeft zich al zes keer in zijn graf omgedraaid.
[uit Knipselkrant Curaçao, 22 februari 2014]
RSS
Facebook
Twitter
