Ruth San A Jong over Shrinivási
Voor Shrini bij Wan Grani in Thalia op 1 februari 2019
Gecondoleerd iedereen.
In 2010 in Willemstad werd ik aangenaam verrast aan het begin van de lezing die ik zou houden voor FPI (een organisatie voor de Taalplanning op Curaçao) toen ik Shrinivási zag binnenlopen in de zaal en rechtstreeks naar mij liep om mij te groeten. Shrini kon hori mi baka. Hij was de enige Srananman die aanwezig was bij die lezing.
Shrini was altijd op de hoogte van het wel en wee in Suriname-literairland. Zo sprak hij dikwijls over de gedichtenbundel van Karin Lachmising die hij van haar had ontvangen. Op Curaçao ging hij vaak naar de literaire activiteiten en was heel goed bevriend met Hubert Pensa die zich over hem ontfermde. Hubert bracht hem naar al die literaire activiteiten. Ik noem Hubert dan ook specifiek hier en bedank hem namens alle Srananmans voor zijn vriendschap en zorg. Voor de Antillianen was Shrini wel degelijk een yu-di-Korsow!
Shrinivási in het ziekenhuis in Curaçao, 29 september 2012. Foto Ruth San A Jong
De volgende dag hadden we een lunchafspraak waarbij hij me een envelopje gaf met een gedicht
Afrokali-Afrikan Budi
Een Nederlandse vrouw
Met aan haar hand ’n afrootje
Stapt uit de trein
En dan ineens veranderen
4 ogen in 2 ogen
en vanaf dat ogenblik
kijkt het kind onophoudelijk
naar mij
totdat het de wenteltrap als
die van Kirpalani in Paramaribo
neemt, hier opgaand naar
Hoge Catherijne Utrecht c.s.
Dat kind dat langzaamaan
Verdwijnt, verrast mij na mijn
Laatste wuif,
Met een lief tegenwuifje
Wat mij diep denken doet
En een vraag in mij oprijzen
Overtuigd zeg ik luid voor mij uit
Dit kind, deze afrodite
Dat kon mijn kind wel zijn
En opgetogen en tevreden
Wist ik
Dat dit
Dat ook
Is.
Ik ontving weer een envelopje, in 2014. Dit keer met een 20 usdollar briefje en een takje mini-tamarinde. Ik wist niet wat die tamarinde betekende, of waar het symbool voor was, maar volgens mij was dat de verbondenheid die hij met me deelde van het Surinamer-zijn. Maar ook zijn verlangen om terug te keren naar zijn geboorteland. Ik had hem nog opgezocht in het ziekenhuis het jaar daarvoor. Ik maakte een Inktaap-toer (literaire prijs) op Curaçao, Nederland, België en zou als stadsschrijver in Jakarta zijn. Op dat envelopje had gestaan: Swiet yu mofo na Jakarta Shri!
Vliegen zou hem fataal zijn. Ook twee uurtjes vliegen. Ik belde hem sinds onze eerste ontmoeting in 2010 elk begin van het jaar om korte babbeltjes te houden te vragen naar zijn gezondheid en de afgelopen 7 januari te condoleren met de overgang van Bea Vianen. Hij vertelde over haar, Slory, Bhai. Ik begon hartelijk te lachen toen hij zei dat al die tachtigers dood gaan. Alsof hij de dans was ontsprongen omdat ie een negentiger was. Ik hoorde de ouderdom wel in zijn stem nu ik aan het gesprek denk.
Dankjewel Lieve Shrini, ik stuur je een laatste tegenwuif.
Je afrootje
Ruth San A Jong
1 feb. 19
Cynthia Abrahams, Shrinivási en Ruth San A Jong, tijdens Shrini’s ziekenhuisopname in Curaçao, 29 september 2012.
RSS
Facebook
Twitter
