blog | werkgroep caraïbische letteren
0
 

Roël F. Karamat, eerste ambassadeur Suriname in de V.S., overleden in Oostenrijk

door Shyrin Karamat-Ali

De diplomatieke dienst vraagt persoonlijke offers!

Afgelopen weekend overleed mijn vaders broer, Roël F. Karamat, die de allereerste ambassadeur van de republiek Suriname was in de Verenigde Staten.

Op audiëntie bij paus Johannes Paulus II


Tijdens zijn studie internationaal recht in Utrecht viel hij op door zijn slimme brein en uitmuntende cijferlijst. In 1960 werd hij vanuit het corps diplomatique van het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken uitgezonden naar Oostenrijk, waar hij verliefd werd op de lieftallige gravin Elisabeth von Schönborn-Buchheim. Na 2 jaar werd hij overgeplaatst voor een functie bij de Verenigde Naties in New York. In die periode huwde hij ook zijn gravin. Zoals te doen gebruikelijk werd hij door Nederland als diplomaat meerdere malen uitgezonden, o.a. naar Hongarije en het Afrikaanse Senegal.

Voorafgaand aan zijn huwelijk wijzigde Roël Karamat zijn achternaam, zodanig dat het oorspronkelijk laatste gedeelte (“Ali”) kwam te vervallen. Hij hoopte zo de link naar zijn Moslim roots minder zichtbaar te maken, een actie die zijn moeder verdriet bracht en hem de diepe verontwaardiging van familieleden opleverde. Ook ik heb er mijn ouders als tiener zeer kritische vragen over gesteld. Nu achteraf, met mijn huidige kennis van geschiedenis en wereldpolitiek, kan ik met veel tolerantie en begrip terugkijken op een jonge, ambitieuze diplomaat, die met zijn donkere huidskleur diplomatieke carrière wilde maken in de roerige jaren ’60. Met notabene een blanke echtgenote aan zijn zijde. Hoe gedurfd! En die naar acceptatie verlangde om te kunnen trouwen binnen een oud-aristocratisch, christelijke familie uit Europa. Met name dat laatste was, zeker in die tijd, vanwege zijn naam, zijn bruine kleur en niet-adellijke komaf ronduit revolutionair!

Toen Suriname in 1975 onafhankelijk werd besloot oom Roël zijn diensten aan te bieden aan zijn geboorteland. In 1976 werd hij benoemd tot ambassadeur van Suriname in Washington DC. Toen ons gezin hem daar bezocht, hing in de ambtswoning een staatsieportret van de echtparen Roël Karamat en Jimmy Carter, een foto waar mijn oom erg mee in zijn nopjes was. In functie onderhandelde hij voor Suriname o.a. met de Wereldbank en inzake het in 1977 tot stand gekomen Verdrag inzake het Panamakanaal, een verdrag dat sindsdien de permanente neutraliteit en de doorgang van schepen door dit belangrijke kanaal voor alle landen ter wereld in vredes- en oorlogstijden garandeert.


Absoluut niet bereid zich te onderwerpen aan een militair regime legde mijn oom na de in 1980 gepleegde militaire coupe ontgoocheld zijn ambassadeursfunctie neer en trok zich met zijn gezin terug in Oostenrijk, dat een 2e thuisland was geworden. Daar heeft hij tot zijn recente dood gewoond. Maar naar zijn kinderen toe bevestigde hij wat een eer het was, wat een kracht het hem heeft gegeven om enkele jaren ambassadeur te zijn voor het land waar hij oorspronkelijk vandaan kwam.

Roël had een innige band met mijn vader, die zeer trots was op zijn hoog-intelligente broertje. En ik bewonderde hem. Om zijn flair en het feit dat hij een keur aan Europese talen vloeiend sprak. Volledig geboeid kon ik luisteren naar zijn prachtige verhalen uit de diplomatenwereld en wat heb ik gelachen om zijn droge diplomatenhumor.
Voor de wereld was hij vele jaren de buitenland afgezant van een staat, voor mij is hij altijd “oom Ro” gebleven.
Rust zacht interessante diplomaat, lieve oom!

[overgenomen van Facebook, 25 mei 2020]

Your comment please...

  • RSS
  • Facebook
  • Twitter