Rechtdoor naar de Johan Ferrierstraat?
door Emile Wijntuin
Johan Henri Eliza Ferrier werd geboren op 10 mei 1910 te Paramaribo. Bezocht de achtklassige Hendrikschool, werd onderwijzer, slaagde voor de Hulpakte en werd lid van de Koloniale Staten van Suriname. Hij was ook directeur van het ministerie van Onderwijs en Volksontwikkeling, daarna directeur van de Firma Bruynzeel, promoveerde in 1950 tot doctor in de Letteren en Wijsbegeerte. Zijn pedagogische studie had betrekking op Suriname. In 1950 werd Dr. J.H.E. Ferrier uit het Eenheidsfront tot Minister-President gekozen.
Hij werd later Gouverneur van Suriname. Op 25 november 1980 werd Dr. Johan Ferrier als eerste president van de Republiek Suriname gekozen. Tenslotte sloot hij zijn indrukwekkende loopbaan af als de eerste, door de volksmeerderheid, gekozen tot President.
Zelf had ik als voorzitter van het parlement, het voorrecht om in diens handen de eed van trouw op de pas ontworpen Surinaamse vlag af te leggen. Als één van zijn grootste verdiensten voor Suriname beschouw ik zijn initiatief om de verwerking van bauxiet tot aluminium ter hand te nemen.
Ik herinner mij het historisch bezoek ten huize van Dr. Ferrier van twee Afrikaanse bisschoppen. Het was een zeer aangenaam gesprek, en men zou wellicht de indruk krijgen dat de heren elkaar al enkele maanden kenden. Op het einde van het gesprek maakte de aartsbisschop een opmerking, waarbij hij de heer Ferrier als gastheer betitelde als Vader des Vaderlands. Als landen in Afrika, aldus Bisschop Amisaah, een president op het niveau van de heer Ferrier hadden, zouden zij in hun ontwikkeling veel verder zijn geweest.
Merkwaardig genoeg gaf de toenmalige Secretaris-Generaal van de VN, Kurt Waldheim, in zijn felicitatietelegram ter gelegenheid van de afkondiging van Surinaamse onafhankelijkheid op 25 november 1975, dezelfde aanspreektitel aan Dr. Ferrier.
Een andere interessante ontmoeting ten huize van de Vader des Vaderlands. Tijdens mijn verblijf in Nederland bracht ik een bezoek, thuis bij de oud-president. Helaas ben ik de naam van die stad vergeten [Oegstgeest – red. CU]. Toen ik na een uur aanstalten maakte om huiswaarts te keren vroeg hij, hoe ik dat zou doen. Het antwoord was, met de trein. Onmiddellijk liet de oud-president zijn dochter komen om een taxi voor mij op te bellen voor de terugtocht naar huis. Hij gaf mij een gesloten enveloppe, en zittend in de taxi, maakte ik die open; wat een verrassing: de inhoud loog er niet om.
Door de enorme populariteit van president Ferrier onder grote delen van het Surinaamse volk werd langzamerhand de afgunst, zijdens kwaadwilligen opgewekt. Op een onbewaakt ogenblik werd de grondwet van 1980 door de toenmalige regeerders opgeschort. Een land zonder grondwet is identiek aan een dictatuur. Daaraan zou de heer Dr. J.H.E. Ferrier nooit meewerken.
Hij nam eigendunkelijk ontslag om zijn dierbaar Suriname met pijn in het hart te verlaten. De Vader des Vaderlands WERD VANAF DAT OGENBLIK EEN FIGUUR ZONDER LAND. Beschamend vind ik dat, ondanks zijn grote verdiensten voor land en volk, nergens zijn psychologische aanwezigheid zichtbaar is. Naar andere Surinaamse leiders die ons zijn voorgegaan zoals Jagernath Lachmon, Henck Arron en Fred Derby zijn er belangrijke straten vernoemd. Zou het niet passend zijn om ook deze grote Surinamer te eren met vernoeming van een straat of plein naar Dr. Johan Ferrier?
[uit Dagblad Suriname, 10-05-2019]
RSS
Facebook
Twitter
